บทที่ 6 งานเทศกาลดอกไม้ที่แพร่สะพัด

 

บทที่ 6

งานเทศกาลดอกไม้ที่แพร่สะพัด

 

เมื่อวันงานเทศกาลมาถึงเอลเลอร์เตรียมตัวรอเกรย์ฟามารับเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่สองพี่น้องอลิส อลัน ที่พิถีพิถันแต่งตัวจนตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จสักที เขาคอยเลือกชุดคอยช่วยแต่งตัวมาตั้งแต่ทานข้าวเที่ยงเสร็จตอนนี้ใกล้เวลานัดแล้วก็ยังไม่เสร็จเลย

“ไอ้ซินไปเอาชุดใหม่มา! ชุดนี้ฉันเคยใส่แล้วแกจำไม่ได้รึไงจะต้องให้ฉันบอกกี่รอบว่าฉันไม่ใส่ชุดซ้ำไปข้างนอก ลูกสาวตระกูลทอมสันจะมาใส่ชุดง่อย ๆ ออกไปเจอผู้คนได้ยังไง” อลิสเริ่มอารมณ์เสียที่ซินเดอเรลล่ามันไม่ได้ดั่งใจเธอ วันนี้เธอจะต้องสวยที่สุด เพื่อที่จะให้พี่เกรย์ฟาสนใจเพียงเธอ

“พี่อลิสใจเย็นๆ นะครับ ตัวพี่สวยมากอยู่แล้วชุดไหนพี่ใส่ก็ดูสวยไปหมดเลย เดี๋ยวผมช่วยเลือกให้อีกแรงนะครับ” วันนี้ใครดีใครได้ เขากับพี่สาวนั้นรักกันดี แต่วันนี้เขาคงต้องขอวันหนึ่ง เพราะพี่เกรย์ฟาต้องเป็นของเขาเท่านั้น

“อลันแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ งั้นมาช่วยพี่หน่อย เราคงเลือกชุดได้ดีกว่าไอ้ซินนี่” ที่อลิสมั่นใจว่าอลันเลือกได้ดีกว่า เพราะไม่ว่าครั้งไหนอลันเลือกชุดให้เธอ เธอมักจะได้คำชมอยู่เสมอ

แต่คงไม่ใช่กับวันนี้เพราะอลันก็ไม่คิดจะเลือกชุดที่ดีที่สุดให้กับอลิสเพื่อที่จะเด่นกว่าตัวเอง วันนี้อลันเลือกชุดที่มีความหรูหราและใหญ่โตเกินกว่าจะไปเดินเล่นงานเทศกาลให้กับอลิส พออลิสเห็นชุดก็กลับคิดไปว่าที่น้องเลือกชุดนี้ให้คงอยากให้เธอโดดเด่นเกินกว่าใคร ทั้งที่จริงแล้วอลันต้องการให้พี่สาวดูไม่มีกาลเทศะมากกว่า

เอลเลอร์ที่มองสองพี่น้องอยู่ก็นึกขัน ถึงเขาจะไม่ชอบสองพี่น้องนี่มาก แต่ความเป็นดีไซเนอร์มันค้ำคอเขาอยู่ เขาเลือกชุดที่เข้ากับงานและเข้ากับสองพี่น้องที่สุด แต่ที่อลิสไม่พอใจคงจะเป็นเพราะชอบความยิ่งใหญ่อลังการ

อีกทั้งชุดที่เขาเลือกเธอเคยใส่มาแล้วหนึ่งครั้ง แต่ที่เขานำมามิกซ์แอนด์แมทช์กันนั้นทำให้ดูเก๋แล้วก็ดูไม่ออกเหรอกว่าเคยใส่ อลิสคงเห็นว่า

อลันไม่พอใจกับชุดที่เขาจัดให้เหมือนกันเลยโวยวายเปลี่ยนชุดใหม่ไม่เลิก แต่เธอคงไม่ได้สังเกตว่าชุดแรกที่เขาจัดให้อลันยังวางอยู่บนเตียงตั้งแต่แรกไม่ได้ถูกสั่งให้เอาไปเก็บ

“เดี๋ยวอลันใส่ชุดที่ซินหามาให้ดีกว่าวันนี้พี่อลิสจะได้สวยเด่นคนเดียว” พูดแล้วก็หันไปหยิบชุดที่เอลเลอร์หามาให้

อลันรู้อยู่แล้วว่าพี่สาวเขาไม่ชอบใส่ชุดซ้ำอีกทั้งยังชอบความใหญ่โตไม่ดูกาลเทศะ ถ้าเป็นวันอื่นเขาอาจจะเตือนด้วยความหวังดีแต่วันนี้คงไม่ได้จริง ๆ ขอโทษนะครับพี่อลิส

เมื่อทุกคนแต่งตัวเสร็จก็รีบมารอเกรย์ฟาที่ห้องรับแขก ชุดแต่ละคนที่แต่งออกมานั้นแตกต่างกันไปคนละทาง อลิสใส่ชุดราตรียาวที่มีความพองตรงช่วงสะโพก ชุดมีการปักตกแต่งหรูหรา พอไปรวมกับเครื่องประดับที่เจ้าตัวประโคมใส่ยิ่งทำให้ดูเยอะ เหมือนชุดที่พร้อมจะไปงานเต้นรำกลางคืน

ส่วนอลันเขาจัดให้อลันใส่เสื้อเชิ้ตข้างใน ตัวนอกเป็นเสื้อคลุมที่มีการปักดิ้นทองขนานกับกระดุม ใส่กับกางเกงเอวสูงที่มีการเน้นให้เห็นเอว ส่วนรองเท้าเป็นรองเท้าหนังสีดำ ใส่เครื่องประดับเล็กน้อยให้ดูไฮแฟชั่น ส่วนตัวเขาเองใส่เสื้อเชิ้ตเก่าๆ กับกางเกงเอวสูงสีซีด

รอเพียงไม่นานเกรย์ฟาก็มารับถึงบ้าน ทุกคนเคลื่อนตัวกันไปนั่งในรถม้าที่มีการตกแต่งหรูหรามีตราสัญลักษณ์เจ้าเมืองติดอยู่ ใช้เวลาเพียงครู่เดียว รถม้าก็เคลื่อนตัวมาสู่งานเทศกาลดอกไม้และผลไม้

งานเทสกาลดอกไม้เป็นงานที่จัดขึ้นให้ชาวบ้านในเมืองและต่างเมืองนำผลไม้ ดอกไม้มาวางขายหรือจัดแสดง รวมไปถึงสามารถนำของผลิตภัณฑ์ที่แปรรูปมาจากผลไม้และดอกไม้มาวางขายได้ อีกทั้งยังมีการจัดตกแต่งพื้นที่ให้เต็มไปด้วยดอกไม้โดยท่านเจ้าเมืองอีก ตอนนี้ในงานเทศกาลเสมือนสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

สวยมาก งานนี้สวยมากทั้งสวยทั้งหอมดอกไม้ มีร้านค้ามากมาย เอลเลอร์ตื่นตาตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก สองข้างเต็มไปด้วยร้านค้า แบ่งเป็นโซนอาหาร เครื่องประดับ น้ำปรุง หรือจะเป็นดอกไม้และผลไม้สดไม่แปรรูป นี่มันเกินคาดของเขามาก

ระหว่างที่เขากำลังตื่นตาตื่นใจกับการมางานเทศกาลครั้งแรก สองพี่น้องอลิสกับอลันก็ขนาบข้างเกรย์ฟาเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งระหว่างทางที่มา

อลิสก็ชวนเกรย์ฟาคุยมาตลอดทาง ต่างกับอลันที่รับบทนางเขินอาย สบตาบ้างหลบตาบ้าง ซึ่งจะให้พูดตรง ๆ เกรย์ฟาก็ไม่ได้สนใจสองพี่น้องสักเท่าไหร่ ตอบรับบ้างเป็น ครับ อืม อ่า ครับ พูดวน ๆ ไป แต่อลิสก็ไม่หมดความพยายามสักที

พอลงจากรถม้ามาสักพัก อลิสก็จูงเกรย์ฟาเดินไปทางนู้นทีทางนี้ที มันดูตลกตรงที่หน้าอีกฝ่ายดูไม่ได้เต็มใจ

“เอลเลอร์ มาทางนี้มา เรายังไม่เคยมางานเทศกาลเลยใช่ไหมตั้งแต่ที่คุณอาจากไป” เกรย์ฟาพูดพลางดึงเอลเลอร์มาใกล้ ๆ

“ใช่ครับ เอลยังไม่เคยมาเลย สวยมากเลยครับ” หลังจากที่เขาแอบขำการโดนลากไปมาของเกรย์ฟามาซักพัก เขาคงต้องช่วยแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ

“งั้นมานี่สิ พี่พาเดินเอง ส่วนอลิสกับอลัน ไปเดินเล่นกันได้เลยนะ พี่ไปก่อน เผื่อเอลเลอร์อยากดูตรงไหนนาน ๆ จะได้ไม่เสียเวลาพวกคุณ” พูดเสร็จก็ตั้งท่าจะเดินหนี แต่ไม่ทันเพราะอลันจับแขนของเอลเลอร์เอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรครับพี่เกรย์ฟา น้องเอลอยากเดินนานแค่ไหนก็เดินดูได้เลย พี่ออกมาบ่อย ๆ พี่แนะนำได้เดี๋ยวเราเดินด้วยกันนี่แหละ เนอะ” พอพูดจบก็กอดแขนเอลเลอร์ประหนึ่งพี่น้องที่รักกันมาก ๆ เล่นอย่างนี้เลยนะอลัน

“นั่นสิคะ เดินด้วยกันก็ได้ หรือไม่ก็ปล่อยมันเดินคนเดียวไป อยากอยู่นานแค่ไหนจะได้ไม่เสียเวลาคนอื่น” อลิสไม่ได้อยากเดินกับมันสักหน่อย ปล่อยมันเดินคนเดียวไปสิ พี่เกรย์ฟานี่ยังไง ทำไมต้องสนใจมันด้วย

“พี่อลิสอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ไปกันเถอะเอลเลอร์น้องอยากดูร้านไหนบอกพี่ได้เลย” อลันพอเห็นแล้วว่าเกรย์ฟาอยากจะเดินกับเอลเลอร์ การเอาเอลเลอร์ไปด้วยคือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ อีกทั้งเขายังสามารถแสดงความอ่อนโยนของเขาให้เกรย์ฟาดูได้อีกด้วย

“มาดูร้านนี้สิ ชอบไหมเอลเลอร์ ของกินเยอะแยะเลย มีผลไม้เคลือบน้ำตาลที่น้องชอบด้วยนะ” เอลเลอร์ไม่อยากจะบอกเลยว่าการแสดงของอลันนั้นดูโอเวอร์แอคติ้งไปหน่อย การแสดงถึงความตื่นเต้นกับการอ่อนโยนกับเขามันดูปลอมมาก แต่จะปล่อยไปก่อนละกันเพราะอยากกินถังหูลู่หรอก

“สวัสดีครับคุณเกรย์ฟา คุณอลิส คุณอลัน และอีกท่าน” เถ้าแก่ร้านขายผลไม้เคลือบน้ำตาลเอ่ยทัก เขาเหมือนคุ้นหน้าคุณชายท่านนี้มากแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

“ผมเอลเลอร์ครับ ลูกชายแท้ ๆ ของคุณพ่ออัลเบิร์ด” เอลเลอร์พูดยิ้ม ๆ แต่ดวงตาแสดงออกถึงความเศร้าเล็กที่ไม่ค่อยมีคนจำเขาได้

“ขออภัยด้วยครับคุณหนูเอลเลอร์ ผมแก่แล้วหลง ๆ ลืม ๆ ไม่ได้เจอคุณหนูนานเลยตั้งแต่ท่านอัลเบิร์ดเสียไป” เถ้าแก่รีบกล่าวขอโทษขอโพย

“ไม่ใช่ความผิดของคุณลุงหรอกครับ อาจเป็นเพราะผมเองที่ไม่...ไม่ค่อยได้ออกมาจากบ้านสักเท่าไหร่” เขามองหน้าชายแก่ตรงหน้าในประโยคแรก และหลบตาในประโยคต่อมา

ปากคนน่ะ ไวกว่าไฟลามทุ่ง ยิ่งตรงนี้มีเกรย์ฟาที่เป็นลูกเจ้าเมืองอยู่ ทั้งยังมีอลิสอลันที่เป็นลูกเศรษฐี และเขาที่ยืนอยู่ด้วย ทุกคนก็หน้าตาโดดเด่น การที่จะเป็นจุดสนใจก็ไม่แปลกที่ทุกคนจะใส่ใจในคำพูด เพื่อที่จะเก็บรายละเอียดไปเล่าต่อ ยิ่งเรื่องที่อาจจะเป็นเรื่องฉาวในครอบครัวคนอื่นได้ยิ่งน่าสนใจไปกันใหญ่

“แล้วแกจะออกมาทำไมนักหนาล่ะ อยู่แต่บ้านก็ดีอยู่แล้ว งานการก็มีให้ทำจะออกมาเที่ยวเล่นทำไม” อลิสหันมาแหวใส่เอลเลออารมณ์ด้วยความไม่พอใจ เพราะตอนนี้ทุกคนดูจะสนใจมันไปหมดทั้งที่เธอแต่งชุดสวยมาขนาดนี้

“พี่อลิสพูดอะไรอย่างนั้นครับ เอลเลอร์คราวหน้าถ้าน้องอยากออกมาเที่ยวบอกพี่ได้เลยนะที่บ้านไม่เคยห้ามให้ออกมาอยู่แล้ว” อลันทำเสียงดุใส่อลิส แล้วหันมาจับมือของเอลเลอร์ทั้งสองข้าง

ถึงคำพูดจะดูดีแต่เหมือนคุณชายอลันก็จะเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่เหมือนกันตาเลยแข็งไปหน่อย ฮุฮุ อย่างนั้นแหละอย่างนั้น

“ครับ” เขาตอบเสียงเบา ทำตัวสั่นน้อยๆ เหมือนหวาดกลัวแล้วค่อย ๆ ดึงมือออกมาจากมือของอลัน

“ไม่เป็นไรนะครับคราวหน้าถ้าเราอยากออกมาก็บอกพี่ เดี๋ยวพี่พาออกมาเที่ยวดีไหม” เกรย์ฟากล่าวด้วยเสียงอ่อน ก็อย่างที่บอกเกรย์ฟามองออกหมดนั่นแหละว่าคนน้องต้องการจะทำอะไร เขาก็แค่สนับสนุนเท่านั้น

“ถ้างั้นผมขอออกมาด้วยได้ไหมครับ” อลันรีบเสนอตัวเองทันที

“เรากับพี่สาวเราออกมาเที่ยวทั่วเมืองกันบ่อย ๆ คงเบื่อแล้วมั้ง เอลเลอร์ยังไม่เคยออกมาเที่ยวสักทีพี่กลัวหลงน่ะ อีกอย่างพี่รู้สึกผิดกับเราด้วยที่ปล่อยให้เราอยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหนตั้งนาน คงเหงามากเลยใช่ไหม” เกรย์ฟากล่าวพร้อมทั้งลูบผมของเอลเลอร์เบา ๆ

“พี่...พี่เกรย์ฟา” เขาพูดเสียงเบา พร้อมทำหน้าซาบซึ้ง ขอโทษนะอลัน บทคุณชายอ่อนแอโดนรังแกต้องเป็นของไอ้เอกคนนี้ วะฮะฮะฮ่า

“ไหนอยากกินอะไรไหม พี่ซื้อให้” ตอนนี้เหมือนโลกนี้มีเพียงสองเรา ไม่สนใจสองคนที่อารมณ์เสียไปหมดแล้ว แต่สิ่งที่แสดงออกมาต่างกัน อลิสแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่อลันแม้จะไม่พอใจแค่ไหนก็เก็บเอาไว้แล้วแสดงออกว่าเสียใจออกมา

“พี่เกรย์ฟาจะต้องไปจ่ายให้มันทำไมค่ะ ถ้าไม่มีปัญญาจ่ายก็ไม่ต้องกิน”

“ก็ ก็...คุณนายไม่เคยให้เงินเอลเลย เอลไม่มีเงินครับ เอลไม่กินก็ได้ครับ ขอโทษครับคุณอลิส” ยิ่งพูดคนตัวเล็กยิ่งเศร้าซึมลงเรื่อย ๆ แถมยังเรียกแม่เลี้ยงว่าคุณนายอีกต่างหาก

“งานการไม่เคยทำ กะอีแค่ทำความสะอาดบ้านเตรียมข้าวให้คนในบ้านกินแค่นี้ แกจะเอาเงินด้วยรึไง ทำไมคุณแม่ต้องให้เงินแก”

“แต่คุณนายไม่ให้เอลไปทำงานที่ร้านนี่ครับ”

“นี่แกเถียงฉันเหรออีซิน!” “พอแล้วครับพี่อลิสไม่ต้องพูดแล้ว กลับกันเถอะ” อลันรีบดึงพี่สาวตัวเองออกไป

นี่คือข้อเสียของคนที่โดนตามใจมาตลอด พอโมโหขึ้นมาก็ไม่สามารถเก็บอารมณ์ตัวเองได้ และมันก็เข้าทางเขาพอดี เติมเชื้อไฟนิดหน่อย แค่นี้เรื่องคงเป็นขี้ปากชาวบ้านให้สงสัยกันเล่น ๆ ว่าทำไมลูกแท้ ๆ ของตระกูลทอมสันถึงถูกกระทำแบบนี้ด้วย แถมยังเรียกแม่เลี้ยงของตัวเองว่าคุณนายอีก

“ไม่เป็นไรนะเอล เอาไงต่ออยากเดินต่อไหมครับ”

“ผม แล้วแต่พี่เกรย์เลยครับ”

“งั้นพี่ขอพาเราเดินต่อนะครับ เรายังไม่เคยมาใช่ไหม”

“ครับ”

หลังจากนั้นคนสองคนก็พากันเดินเที่ยวงานกะหนุงกะหนิง ทำเหมือนไม่ได้รับรู้ถึงข่าวลือเกี่ยวกับบ้านทอมสันที่ปฏิบัติต่อลูกที่แท้จริงของตระกูลที่กำลังแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว

“ไงตัวแสบวันนี้สนุกเลยนะ” 

“คิกคิก ก็นิดหน่อยครับ พี่ก็ไม่เบาเหมือนกันแหละพี่เกรย์”