บทที่ 7 เจ็บตัวเล่นๆ

 

บทที่ 7

เจ็บตัวเล่น ๆ

 

หลังจากที่มีการเดินเที่ยวอย่างสนุกสนานกับเกรย์ฟา พอได้เวลากลับบ้านเขาก็ตระหนักได้ว่า คงมีศึกหนักรออยู่บ้านแน่นอน พวกสองพี่น้องประสาทแดกรอเล่นเขาแน่ แม้ว่าอลันจะดูเก็บอารมณ์ได้มากกว่าแต่ความจริงแล้วความอารมณ์ร้ายของสองพี่น้องมีพอกัน รวมไปถึงตัวแม่ด้วย

เมื่อเดินทางมาถึงบ้าน ก็เห็นอลันยืนยิ้มต้อนรับอยู่ที่หน้าประตู อลันได้คุยกับอลิสแล้วว่าจะเป็นคนออกมารับเอง กลัวอลิสออกมาแล้วจะคุมตัวเองไม่ได้ เขาจะเป็นคนลากตัวมันเข้าไปให้เอง

“กลับกันมาแล้วเหรอครับ ผมกลัวไม่มีคนเปิดประตูให้น้องเอลเลยมารอเปิดประตูให้น่ะครับ” อลันพูดด้วยรอยยิ้ม

เกรย์ฟามองมาที่เขาเหมือนจะถามว่าจะเอายังไงดี คนข้างกายเขาคงเดาออกว่าสิ่งที่เขาจะเจอหลังจากเข้าบ้านไปคืออะไร เพียงแต่ตอนนี้ในสมองเขาก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน

เอาไงดีวะ

เขาจะยอมโดนทำร้ายเพื่อทำให้เนื้อเรื่องยังดำเนินไปตามเดิม หรือจะไปกับเกรย์ฟาดี เขาไม่อยากแหกเนื้อเรื่องไปมาก แต่ก็ไม่ได้อยากเจ็บตัวนี่หว่า

ด้านเกรย์ฟาเองก็รอการตัดสินใจของเอลเลอร์เอง เรื่องนี้เขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง แม้เขาก็ไม่อยากให้น้องจะต้องมาเจ็บตัวแต่ตัวเขานั้นเคารพการตัดสินใจของเอลเลอร์เสมอ เขาบอกแล้วไม่ว่าน้องจะทำอะไรเขาก็จะสนับสนุน แต่ถ้าอันไหนที่มันเกินไปเขาก็คงต้องห้ามเหมือนกัน

เอลเลอร์เลือกแล้วว่า เขาต้องทำตามเนื้อเรื่องไปก่อน และตอนนี้เขาก็คิดว่าการมีร่องรอยบนตัวอาจจะเอื้อผลประโยชน์ต่อเขาในอนาคตอันใกล้นี่แหละ แม้ว่าเขาไม่อยากเจ็บตัวแต่ก็เอาวะ แสดงนิดหน่อย เจ็บนิด ๆ สู้

“กลับมาแล้วครับ พี่เกรย์ฟากลับไปก่อนได้เลยครับ”

“ขอบคุณพี่เกรย์ฟาที่มาส่งเอลเลอร์ของเรานะครับ งั้นพี่กลับเลยดีไหมครับ เดี๋ยวมันจะดึกเอาผมเป็นห่วงน่ะครับ” อลันรีบบอกให้เกรย์ฟา กลับเพื่อที่จะเคลียร์ปัญหากับตัวปัญหาที่ทำให้เขาขายหน้า

“งั้นพี่กลับก่อนนะครับ” พอมองดูก็รู้แล้วว่าน้องเลือกแล้วจึงกลับแต่โดยดี

พอรถม้าที่มีตราเจ้าเมืองเคลื่อนออกไป อลันก็ลากเอลเลอร์เข้าไปในบ้านทันที

พอมาถึงห้องโถงกลางบ้าน โถงเดียวกับที่เขาตื่นขึ้นมาครั้งแรกที่โลกนี้ เขาก็ถูกเหวี่ยงลงกับพื้น มันไม่ได้แรงเท่าไหร่สำหรับแรงของลูกคุณหนูคงได้เท่านี้ แต่เพื่อความสะใจของสองพี่น้อง เขาจะเพิ่มแรงให้ละกัน

“โอ้ย!” เอลเลอร์กลิ้งตัวสามตลบ ถึงลูกคุณหนูมันไม่มีแรง ไม่เป็นไรนะ กูแรงให้จ้า

“เป็นไงล่ะ เจ็บไหมล่ะมึง มึงตั้งใจทำให้พวกูขายหน้าใช่ไหม โดนนี่หน่อยเป็นไง” อลิสจิกหัวเขาขึ้นมาอย่างแรง และตบลงไปที่แก้มของเขา เขาเห็นมาตั้งแต่ง้างมือแล้ว เลยรีบหันก่อนที่มือจะลงมาที่แก้มเขาอย่างเต็มแรง เพื่อลดความเจ็บลงบ้าง

“โอ้ยยยย เอลเจ็บครับ เอลไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เป็นแบบนั้นนะครับ เอลขอโทษครับ” ถึงจะไม่เจ็บมากแต่เสียงต้องดังไว้ก่อนให้มันคิดว่าตบเขาแรง อีพวกนี้ จัม กูจัม จดพวกมึงใส่บัญชีหนังหมา รอจบเรื่องนี้กูเล่นมึงแน่

“โอ้ยยย” ครั้งนี้เจ็บจริง อลันจิกผมของเขาให้หันไปหาตัวเองโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

“อ่อยพี่เกรย์ฟา แสร้งทำตัวน่าสงสาร ตอแหลจนลืมไปแล้วหรือไงว่าถ้ามึงไม่ได้ดั่งใจกูมึงจะเป็นยังไง!” อลันจิกหัวเขาแล้วตะคอกใส่ด้วยแรงอารมณ์ หมดมาดลูกคุณหนูใสซื่อที่สร้างสมมา กับเอลคนเก่าพวกมันก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน

เขาเห็นรอยแผลเป็นและร่องรอยการถูกทำร้ายที่อยู่ตามร่างกายของเขาเต็มไปหมด พวกนี้คงเอาร่างกายเขาเป็นสนามอารมณ์ มันฉลาดที่ทำรุนแรงแค่ในร่มผ้า

แต่ดูท่าวันนี้คงจะเก็บอารมณ์กันไม่อยู่ทั้งคู่ เพราะเอลคนเก่าคงไม่เคยขัดไม่เคยลุกขึ้นมาสู้ แต่อย่าพึ่งได้ใจไปค่า เดี๋ยวมึงเจอกูค่า รอก่อนเถอะ ฮึ นังตัวร้ายปลายแถว

“ผมขอโทษ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ครับ” พูดไปน้ำตาคลอไป เริ่มเจ็บหนังหัวมากละ อลันไม่ปล่อยให้พูดนานเหวี่ยงเอลเลอร์ลงพื้นอีกรอบ

ด้วยความที่ไม่ได้จบเอกการแสดงมา ก็ไม่รู้ว่าการแสดงทำเป็นเจ็บจนลุกไม่ไหวที่เขาแสดงออกนี่เนียนรึเปล่า เขาทำท่าจะเอาแขนดันตัวเองขึ้นแต่ไม่มีแรง ล้มแล้วล้มอีก มันดูเจ็บมากไปป่ะวะ

“อย่ามาพูด คนตอแหลแบบมึง กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงไม่ตั้งใจ มึงตั้งใจ” อลิสตบหน้าเอลเลอร์ซ้ายขวาอีกหนึ่งรอบ แล้วจิกหัวเหมือนจะลากไปที่ไหนสักที่แต่แรงไม่เยอะเลยไม่ค่อยขยับ

อลันเลยเข้ามาจับแขนแล้วลากเขาเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องเก็บของ ที่มาถึงเร็วขนาดนี้เพราะเขาช่วยเอาขาไถ ๆ มาด้วยเพราะเริ่มจะอารมณ์เสียแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวจะหลุดคาแรคเตอร์ซะก่อน

“มึงไม่ชอบใช่ไหมความมืด มึงกลัวการเข้าห้องนี้มากเลยใช่ไหม วันนี้มึงได้นอนในนี้ สมใจมึงไหมล่ะ ชอบไหมโชคดีนะอีซินอยู่กับความกลัวของมึงไปเถอะ”

ปึง!

เสียงปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับแสงที่สาดเข้าห้องลดลงจนเกือบมืดสนิท มีเพียงแสงลอดประตูเข้ามาเล็กน้อยเพียงเท่านั้น เขาไม่ได้เป็นคนกลัวความมืด แต่เหมือนว่าร่างกายของเขาจะไม่ใช่แบบนั้น มันสั่นกลัวอย่างที่เขาไม่อาจห้าม เอลพยายามที่จะตั้งสติ สูดหายใจเข้าออกลึก ๆ

เหมือนจะดีขึ้นมา ใช้เวลาสักพักร่างกายของเขาก็หยุดสั่น กว่าร่างกายจะฟังการสั่งของสมองก็ใช้เวลาพอสมควร แสดงให้เห็นว่า เอลเลอร์คนเก่าจะต้องกลัวความมืดมากแน่

หากวันนี้คนที่อยู่ที่นี่ ไม่ใช่เขาแต่เป็นเอลเลอร์คนเก่า มันคงเป็นความโหดร้ายที่เป็นรอยแผลติดกับเอลคนเก่าไปตลอด สองพี่น้องใจเหี้ยมมากจริง ๆ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นตัวเขาเอง แต่ความรุนแรงที่ทำกันนี่มันควรมีคนโดนเหรอวะ เดี๋ยวพวกมึงจะได้รู้ว่า สิ่งที่ทำกับคนอื่นมันโหดร้ายขนาดไหน

เขาใช้เวลาสงบอารมณ์ของตัวเอง แล้วเริ่มสำรวจรอบห้องว่ามีอะไรที่สามารถให้ความสว่างได้บ้าง จนไปเห็นโคมไฟที่ดูโบราณ ๆ พอเขาลองเปิดดูมันก็สามารถเปิดได้แม้ไม่สว่างมากแต่ก็ทำให้เห็นได้มากขึ้นอยู่

ห้องนี้มีของเก็บอยู่มากมาย ทั้งเครื่องครัวเก่าหรือจะเป็นเฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ มีหีบมากมายที่ใช้เก็บของ เขาไล่เปิดดูก็พบว่ามันเป็นหีบเสื้อผ้าที่มีทั้งเก่าและใหม่ ใหม่ในที่นี้คือสภาพใหม่ คนบ้านนี้ไม่ค่อยใส่เสื้อผ้าซ้ำ แต่ถ้ามันไม่ดูเก่ามันจะไม่ตกลงมาถึงเอลเลอร์แน่นอน

สวรรค์ เขาค้นหาผ้าไว้สำหรับทำเครื่องแต่งกายสำหรับงานเต้นรำ เขาเลือก เขาจำไม่ได้ว่าในต้นฉบับเอลเลอร์หาชุดมาจากไหน อาจจะเป็นชุดเก่าของแม่ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็เอามาใส่ไม่ได้อยู่ดี ชุดผู้หญิงของโลกนี้ไม่ค่อยตรงจริตเขาเท่าไหร่ แล้วหลังจากนั้นจะโดนทำลายชุดด้วยรึเปล่า เมื่อเขาไม่แน่ใจเขาจะทำชุดไว้เผื่อโดนตัดด้วย เพราะถ้าโลกนี้ไม่มีนางฟ้าแม่ทูนหัวเขาจะซวยเอาได้

หลังจากได้ผ้าจนพอใจ เขาก็หาที่นอนซึ่งห้องนี้มีเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ อยู่ เขาเลือกนอนที่โซฟา ในชีวิตนี้ในโลกเก่าของเขา เขาไม่เคยจะต้องมาคิดอะไรมากมายเท่านี้มาก่อน ชีวิตยากลำบากแค่ตอนที่ต้องเลี้ยงน้องสาวมาด้วยตัวคนเดียว แต่นั่นก็ทำให้เขามีเป้าหมายในการใช้ชีวิต แม้ลำบากแต่ไม่เคยต้องเจ็บตัว ขนาดเขาพยายามเซฟตัวเองแล้ว แก้มสองข้างยังรู้สึกเจ็บไปหมด

 

แต่ไหน ๆ ก็เจ็บตัวแล้ว พรุ่งนี้ไปทำภารกิจต่อไปดีกว่า