บทนำ+ บทที่ 1

บทนำ

ในอดีตย้อนกลับไปเมื่อนานมากแล้ว เขาเคยนั่งดูการ์ตูนเรื่องหนึ่งกับน้องสาว ซึ่งเขาจำชื่อเรื่องไม่ได้ด้วยซ้ำ ในตอนนั้นน้องสาวของเขาอยากเป็นเจ้าหญิงตัวนั้นมากจนแม่ต้องซื้อชุดมาให้ใส่

“พี่เอด พี่อยาดเป็นตัวไหน นี่ๆๆๆ น้องเป็นตัวนี่นะ สวยไหม” น้องสาววัยสามขวบของเขาเอ่ยถาม

“เรียกพี่เอกชัด ๆ ก่อนจะบอก”

“พี่เอดดดด พี่ เอด”

“โอเค ๆ พอ ๆ หนูเป็นเจ้าหญิงแล้วให้พี่เป็นแม่มดดีไหมคะ เราจะได้เล่นด้วยกันไง”

“เอาๆ หนูเป็นเจ้าหญิง พี่เอดเป็นเซนต์นะ” เอาวะพี่เอดก็พี่เอด

เอาจริงๆ ถ้าให้เลือกเขาก็คงไม่เลือกเจ้าหญิงสักองค์ เป็นตัวร้ายเป็นแม่มดน่าจะสนุกดี

แต่!! นั่นมันเขาในวัยเด็กไง วัยเด็กอ่ะ เข้าใจป่ะ ตอนนี้เขาก็อยากจะถามไอ้เทวดาหรือไอ้อะไรก็ไม่รู้ที่โคตรจะเฮงซวยนั่น เอามาจากไหนว่าเขาอยากเป็นนางซิน แม่งเอ๊ย!

แล้วเขาจะใช้ชีวิตยังไงต่อ แล้วน้องสาวเค้าล่ะจะเป็นยังไง เหลือตัวคนเดียวแล้วด้วย เฮ้อ... ตอนนี้คงได้แต่ทำใจแล้วล่ะ ขอให้หนูใช้ชีวิตต่ออย่างมีความสุขนะคะ อย่ามาเศร้ากับพี่นานเลย น้องรัก

TBC.

 

บทที่ 1

 

 

ทำไมมีจู๋

 

เอกภพ ชายหนุ่มที่ตายโง่ ๆ ด้วยการที่กินมะยมเชื่อมที่น้องสาวเอามาฝาก แล้วเม็ดมะยมติดคอตาย ตายอนาถ และตายจริง แต่ว่าตายแล้วมาโผล่ที่ไหนวะเนี่ย

บรรยากาศรอบตัวของเขา ที่เป็นห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสว่างไม่มีอะไรที่สังเกตได้เลยว่าคือที่ไหน และไม่มีทางเป็นโรงพยาบาลแน่ พอมองลงมาที่ร่างกายตัวเอง กลับกลายเป็นภาพราง ๆ มองไม่ชัดเหมือนร่างกายโปร่งแสง

“เอกภพ อายุ 25 ปี ใช้ชีวิตแบบไม่มีเป้าหมาย ไม่เอาอะไรนอกจากน้องสาว ความดีความชั่วเท่ากัน เกิดเมื่อ อืม...ตายเหรอ อืมมม อืมมม เอ๊ะ! ยังไม่ถึงเวลาหนิ” เขามองตามเสียงไปก็เห็นชายแก่คนหนึ่งที่เปิดหนังสือที่ดูโบราณอ่านอยู่

“สวัสดีครับ เอ่ออ คุณครับที่นี่ที่ไหนเหรอ นรก หรือสวรรค์หรือที่ไหนอ่ะ” เขางงนะ โผล่มาที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วก็มีตาแก่ที่ไหนมาพร่ำ ๆ อะไรเต็มไปหมด

“ที่นี่น่ะเหรอ จะเรียกว่าประตูมิติก็ได้ ใครที่ตายแล้วก็จะมาที่นี่เพื่อส่งต่อไปนรกหรือสวรรค์ แหะ แต่ตอนนี้น่ะ ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า” ตาแก่คนเดิมยิ้มแห้ง ๆ

“อะไรเหรอครับ ผมจะตกนรกเหรอ ไม่ต้องห่วงบอกมาได้เลยผมไม่ซีเรียสหรอก” ห่วงเดียวของเขาคือน้องสาว แต่ตอนนี้ก็ต้องยอมรับความจริงว่าเขาได้ตายลงแล้ว น้องสาวเขาเก่งจะตายยังไงก็ไปต่อได้อยู่แล้ว

“เอ่อ ที่ข้าจะบอกคือ ดวงเจ้ายังไม่ถึงฆาต ระบบช่วงนี้มันรวน ๆ คือ คือ ข้าก็ทำงานคนเดียวไง แล้วแบบ แบบ ทีนี้ใช่ไหมระหว่างที่เจ้าอยู่ที่นี่น่ะ น้องสาวเจ้าก็พาเจ้าไปโรงพยาบาลใช่ไหม แล้วหมอก็ฉีดฟอร์มาลีนไปแล้ว ข้าส่งเจ้ากลับไปโลกเก่าไม่ได้ แต่ แต่ เจ้าไม่ต้องห่วงนะ ข้า ขอเวลาครู่เดียว เดี๋ยวข้าหาโลกให้เจ้าไปอยู่”

“เอ่อ ขอผมตายเลยได้ไหม ถ้ากลับไปหาน้องไม่ได้แล้วผมก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมแล้วน่ะครับ” เขาคิดจริงอย่างที่พูดถ้าไม่มีน้องแล้วเขาตายเสียยังดีกว่าอีก

“ไม่ได้หรอก ดวงเจ้ายังไม่ถึงฆาต ถ้าข้าทำแบบนั้นมันผิด ข้าขอโทษจริง ๆ นะ อ๊ะ ข้าเจอแล้ว เดี๋ยวข้าส่งเจ้าไปอยู่ในที่ที่เจ้าเคยปรารถนาในตอนเด็กนะ เพราะเจ้าโตมาแบบไม่มีความฝัน เอาล่ะฝันวัยเด็กของเจ้า ข้าจะทำให้เป็นจริงเอง ข้าขอโทษ ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่เป็นนายซินในนิทานที่เจ้าเคยอ่านตอนเด็ก ข้าสานฝันวัยเด็กให้เจ้าเป็นการไถ่โทษ โชคดีนะเอก บ๊ายบาย”

ภาพตาแก่โบกมือให้เขาเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น เขารู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในความมืดพอลืมตามาอีกทีก็มาฟื้นในห้องที่มีเตาผิงอยู่ มองไปรอบด้านห้องนี้เหมือนห้องโถงของคฤหาสน์โบราณในหนังที่เคยดู สงสัยว่าเขาจะเข้ามาในตอนที่นางซินทำงานหนักจนมาตายไปตรงเตาผิงล่ะมั้ง เอ๊ะ ในเรื่องนางซินตายหรือเปล่านะ

เขามองสำรวจรอบ ๆ ห้องนี้เป็นห้องที่ใหญ่พอสมควร แน่ล่ะ ก็เป็นบ้านเศรษฐีนี่นา เรื่องนี้นางเอกเป็นเจ้าหญิงหรือลูกเศรษฐีเขาก็ไม่แน่ใจ แต่ดูจากบ้านแล้วน่าจะลูกเศรษฐีมากกว่า เพราะที่นี่ไม่เหมือนพระราชวังเท่าไหร่

แล้วตอนนี้เขาอยู่ช่วงไหนของเรื่องแล้วเนี่ย เขาก้มลงสำรวจเสื้อผ้าเนื้อตัวของตัวเอง เสื้อผ้าทั้งเก่าและขาด แต่ผิวนางซินนี่สวยมากเลยนะ ขาวมาก ว่าแต่... ผู้หญิงในสมัยนี้เค้าใส่กางเกงกันแล้วเหรอเนี่ย เก๋เหมือนกันนะ

พอจับ ๆ คลำ ๆ ที่หัวก็รู้ว่านางเอกของเรื่องนี้ผมสั้น ว้าวเป็นแซ่บนะ เดี๋ยวนะ เดี๋ยว ผมจะสั้นเกินไปป่ะวะ เขารีบวิ่งตรงไปทางที่เขาคิดว่าเป็นห้องน้ำ เห้ย สวย เป็นคนที่สวยมากจริง ๆ แต่ทำไมโครงหน้ายังมีความคล้ายผู้ชายอยู่ด้วยนะ หน้าอกแบน ๆ นี่ก็ด้วย

แอบเปิดกางเกงดูคงไม่เป็นไรมั้งยังไงตอนนี้ก็เป็นตัวเราอยู่แล้ว

เหี้ยยยยยยยยย แล้วทำไมนางซินมีจุ๊ดจู๋ด้วยเนี่ยยยยย นี่มันโลกอะไรกัน ไหนบอกมาเกิดเป็นซินเดอเรลล่าไงวะ

แต่พอกลับไปนึกคำพูดตาแก่ดีๆ

“ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่เป็นนายซินในนิทานที่เจ้าเคยอ่านตอนเด็ก”

“ส่งเจ้าไปเกิดใหม่เป็นนายซินในนิทานที่เจ้าเคยอ่านตอนเด็ก”

“เกิดใหม่เป็นนายซิน”

นายยยยยยซินนนนนน

จริงด้วย ตาแก่นั่นบอกว่านายซิน แล้วเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อเนี่ย เขาจะต้องคู่กับเจ้าหญิงหรือเจ้าชาย นี่เขาสามารถใช้ชีวิตได้ตามใจชอบหรือว่าต้องดำเนินตามเนื้อเรื่องกันแน่ การที่ส่งเขามาโดยที่ไม่บอกอะไรซักอย่างนี่ให้เขาตายไม่ง่ายกว่าเหรอ นี่มันบ้ามาก

‘เอก นี่ข้าเองนะ ข้าจะมาบอกเจ้าเรื่องเนื้อเรื่อง เจ้าต้องเดินตามเนื้อเรื่องเดิมจนจบ หลังจากนั้นเจ้าสามารถใช้ชีวิตตามใจเจ้าได้เลย อีกอย่างเจ้าก็อย่าบ่นมากเลย ข้าแก่มากแล้ว อาจจะป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ข้าก็ขออภัยเจ้าด้วย ตอนนี้เจ้าแค่ดำเนินเนื้อเรื่องไปจนจบเจ้าจะทำยังไงก็ได้ให้เนื้อเรื่องหลักคงเดิม เจ้าไม่ต้องเครียดนะ เจ้าใช้ชีวิตให้เต็มที่เรื่องน้องสาวเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไปบอกในฝันให้แล้วว่าเจ้าปลอดภัยดี มีความสุขกับฝันสมัยเด็ก ข้าไปก่อนนะมีเรื่องมาบอกเจ้าแค่นี้ ขอให้มีความสุข’

เฮ้อ เอาล่ะ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้เขาก็แค่ต้องใช้ชีวิตต่อ น้องสาวพี่ พี่ขอให้หนูเดินหน้าต่ออย่างมีความสุขไม่มีอะไรมาทำให้หนูเสียใจนะคะ วันหนึ่งเราอาจได้เจอกันอีก พี่รักหนูนะ หนูเป็นที่สุดของชีวิตพี่แล้ว ใช้ชีวิตอย่างดีและมีความสุขนะคะ

 

โลกเดิม

“พี่เอก หนูไม่รู้ว่าตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน หนูขอให้พี่มีความสุขมาก ๆ นะคะ ฮึก หนู หนูฝันว่าพี่ไปอยู่อีกโลกหนึ่งที่เป็นฝันวัยเด็กของพี่ พี่...ไม่ต้องห่วง ฮึก หนูนะ ฮืออ หนูจะใช้ชีวิตต่อจากนี้อย่างมีความสุข หนู...หวังว่าวันนึงเราจะได้เจอกันอีกนะคะ ตั้งแต่พ่อแม่เสียไป เราก็มีกันสองพี่น้องมาตลอด ฮึก หนูขอบคุณพี่มาก ๆ ที่เลี้ยงหนูจนโตมาขนาดนี้ หนูหวังว่าพี่จะมีเป้าหมายและความฝันเป็นของตัวเอง ไม่ต้องเหนื่อยกับน้องคนนี้อีกแล้ว พี่มีชีวิตของตัวเองได้แล้วนะคะ หนูรักพี่ค่ะ พี่คือคนสำคัญที่สุดในชีวิตของหนูนะคะ ขอบคุณมากๆ สำหรับที่ผ่านมา” สาวน้อยได้แต่พูดกลับหลุมศพที่ไม่มีใครตอบกลับมา ฝันในคืนที่ผ่านมาไม่รู้ว่าจะจริงหรือแค่จิตใต้สำนึกที่ปลอบใจตัวเองเธอ แต่เธอขอให้ทางข้างหน้าของพี่ชายเธอไม่ต้องเหนื่อยเหมือนที่ผ่านมา และมีความสุขเป็นของตัวเองสักที....