บทที่ 2 ตัวร้ายเกรดซี

บทที่ 2

 

ตัวร้ายเกรดซี

 

หลังจากที่โผล่มาในโลกนิทานเมื่อวานแล้ว เอกภพก็เผลอหลับอยู่ที่หน้าเตาผิงด้วยความเหนื่อยล้าจากร่างกายนี้ที่ทำงานบ้านมาทั้งวันก่อนที่เจ้าของร่างนี้จะจากไป

“ไอ้ซิน! ไอ้ซิน! ทำไมไม่ขึ้นมาเตรียมน้ำอุ่นให้ฉัน ซิน ซิน อยู่ไหน มานี่เดี๋ยวนี้นะ ไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเองเลยรึไง ทำไมต้องให้ฉันเรียก” เสียงแหลมของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

ร่างบางงัวเงียตื่นจากนิทราเพราะไม่อาจทนฟังเสียงบาดหูนั้นได้ ด้วยความที่พึ่งตื่นทำให้สมองของเอกยังไม่แล่นเท่าไหร่ ใช้เวลาครู่หนึ่งก็ประมวลเหตุการณ์ได้ทันที ตอนนี้เขาคงต้องรองมือรองเท้าพี่น้องกับแม่เลี้ยงสินะ น่าจะใช่แหละ น่าจะเรื่องนี้แหละ

เขาหันไปตามเสียงก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งชุดนอนที่ดูก็รู้ว่าผ้าราคาแพง พอก้มมองตัวเองก็ได้แต่ส่ายหัว แหม เงินก็เงินพ่อเขาเอาไปใช้ซะสบายเชียวนะ ใส่ผ้าดีขนาดไหนก็ยังสวยสู้น้องสาวในโลกเก่าของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ หึ เดี๋ยวเจอเลยย เดี๋ยวเจอไอ้ซินเวอร์ชันเอกภพซะหน่อย

“อิซิน กูบอกให้มึงมาเตรียมน้ำให้กูอาบ” ผู้หญิงคนนั้นเดินลงมาจากบันไดแล้วตรงมายังเขา ตอนนี้ในหัวเขาอยู่อย่างเดียว เขาต้องเล่นบทนางเอกก่อนไหม หรือสู้ได้เลยนะ

“โอ้ววว คุณพี่ น้องซินขอโทษนะพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยทำงานมาอย่างหนักหน่วงจนทำให้หมดแรงอยู่เป็นลมตรงนี้ โอ้ยยย ข้าหมดแรง” พูดจบเขาก็หมุนตัวก่อนล้มลงช้า ๆ ประหนึ่งนางเอกซีรี่ส์จีนค่อย ๆ พับเพียบไปกับพื้น เป็นไงล่ะน้องเอกการละคร ไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดแบบไหนดีก็รวมแม่งเลย

“เป็นบ้าอะไรของแก พูดภาษาอะไรพูดไม่รู้เรื่อง แล้วนี่เมื่อคืนแกนอนที่นี่เหรอ เสนียด ห้องแกอยู่ใต้หลังคา อย่าเสนอหน้ามานอนห้องนี้อีก” แหมแม่นางก็ คนมันเหนื่อยนี่

ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คือไม่รู้ว่าห้องตัวเองอยู่ที่ไหน ที่สำคัญเหนื่อยขนาดนั้นใครจะพาตัวเองไปหาห้องนอนไหว สงสารนายซินคนเก่าเลยคงต้องทำงานหนักมากแน่ ๆ

“แหมมคุณพี่ก็ เดี๋ย...”

“ใครพี่แก! อย่ามาสะเออะเรียกฉันว่าพี่!” พี่สาวปลอม ๆ หันมาตวัดตาใส่เขา

“แล้วคุณพี่จะให้ผมเรียกว่าอะไรล่ะครับ”

“คนอย่างแกเรียกฉันว่าคุณหนูได้เท่านั้น อย่ามาทำตัวเสมอฉัน ฉันมีน้องชายคนเดียวคือ อลัน แกมันก็แค่กาฝาก”

ว้าว กล้าที่จะนะ นี่ร่างนายเอกนิทานนะ แหมตัวเองกับแม่สตอเข้ามาทำท่าจะเลี้ยงแสร้งทำตัวเป็นแม่ที่ดี แล้วฮุบสมบัติ กล้าที่จะว่านายเอกเป็นกาฝาก

“ขอโทษด้วยนะครับคุณหนู สงสัยผมทำงานหนักแล้วสมองเลอะเลือน จนลืมตัวไป ทำตัวเสมอคุณหนูเสียได้ ผมมันก็แค่กาฝากมาอาศัยบ้านอาศัยครอบครัวคนอื่นอยู่แล้วยังไม่สำเหนียกตัวเองมาทำตัวต่ำช้ากับคุณหนูของบ้านได้อีก” เขาเน้นเสียงคำว่ากาฝากเป็นพิเศษ พอเขาพูดจบ ผู้หญิงคนนั้นที่ผมยังไม่รู้ชื่อก็เชิดหน้าขึ้นจนคอแทบเคล็ดเหมือนจะภูมิใจกับการเยินยอจอมปลอมของผม อ่ะรู้อย่างหนึ่งละ ตัวร้ายหมายเลข 1 น่ะโง่ชะมัด จัดเป็นนางร้ายเกรดซี จัดการได้ไม่ยาก

“พี่อลิสครับ มีอะไรหรือเปล่าเสียงดังไปถึงห้องผมเลย”

ตัวละครตัวที่สองเดินลงมาจากบันได เป็นชายร่างเล็ก น่าจะตัวเตี้ยกว่าร่างของนายเอกนิดหน่อย ผมแดงเหมือนพี่สาว หน้าตาออกไปทางน่ารัก ส่วนตัวพี่สาวนั้นออกไปทางสวย มาดูกันต่อไปว่าตัวละครนี้จะนิสัยเป็นยังไง พระเจ้านี่ก็ช่างปั้นนะ ตัวละครสองตัวที่โผล่มาหน้าตาดีทั้งคู่เลย

“พี่อลิส ดุซินอีกแล้วเหรอครับ พูดกันดี ๆ ก็ได้ยังไงซินก็เป็นน้องชายของเรานะครับ” โอ๊ะโอ คนนี้มาล้ำแฮะ มาด้านการแสดงเป็นคนดี แหมเห็นเหรอกว่าแอบทำหน้าสะใจอยู่น่ะ เธอมันร้ายอินางซ้องปีบ หึ ละครช่องน้อยสีที่ดูเป็นเพื่อนน้องสาวนี่มีประโยชน์จริงๆ มันดูออกค่ะ

“คุณอลิสคุณอลันมีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ”

“อุ้ย รับใช้อะไรกันล่ะครับน้องซิน ช่วยๆ กันนะครับพี่น้องกัน” ช่วยกับผีน่ะสิ ช่วยจริงซินคนเดิมมันจะทำงานหนักจนตายไหม พูดมาได้ไม่อายปาก

“แกไปเตรียมน้ำให้ฉัน น้องแล้วก็แม่อาบก่อน ทำไมฉันต้องมาเสียเวลาบอกแกด้วย หน้าที่ตัวเองแท้ๆ ไม่รู้จักจำ”

“ส่วนของพี่ พี่ไม่ได้อยากใช้ซินนะครับ แต่คุณแม่ท่านให้พี่มาบอกว่าวันนี้ท่านเจ้าเมืองจะมีการพบปะกับประชาชน ท่านเลยอยากให้ซิน

ทำความสะอาดทั้งบ้านหน่อย เสร็จแล้วก็จัดโต๊ะ เตรียมอาหารมื้อกลางวันสำหรับต้อนรับท่านเจ้าเมืองด้วย เพราะท่านรู้จักคุณพ่อคุณแม่ เดี๋ยวเสร็จแล้วน้องซินมาเอาชุดของพี่ไปใส่นะ ดูสิใส่ชุดมอซอ ไม่สมกับเป็นน้องพี่เลย เราคงต้องร่วมโต๊ะกับท่านเจ้าเมืองน้องคงต้องแต่งให้สมเกียรติของบ้านหน่อย ถึงน้องซินจะชอบแต่งตัวสกปรก แต่วันนี้ไม่ได้น้า” เขาอยากจะกลอกตาให้กลับหลัง ชอบแต่งตัวสกปรก ก็พวกมึงไม่ให้มันใส่ของใหม่เลยป่ะ กล้าที่จะพูดนะพ่อคุณ

“ครับ ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะทำความสะอาดให้เกลี้ยงเลยครับ” ตอนนี้ผมก็ได้แต่ทำตามไปก่อน ค่อยมาคิดว่าจะทำยังไงต่อ

ผมเริ่มทำความสะอาดบ้านจนเสร็จ แล้วมาเตรียมอาหารต่อ ดีที่มีสกิลทำอาหารมาบ้างเพราะต้องทำให้น้องสาวตั้งแต่เด็ก ๆ ตั้งแต่พ่อและแม่ของพวกเราเสียไป หน้าที่ดูแลน้องสาวก็ตกเป็นของเขา เพราะงั้นการทำอาหารซักผ้าดูแลบ้านเขาก็ทำเป็นทั้งหมด

ดูท่าแล้ววันนี้เขาคงจะต้องทำอาหารเยอะหน่อย ที่สำคัญเลยเขาจะรอดูว่าวันนี้พระเอกจะมาไหม ลูกชายเจ้าเมืองที่ว่า ก็น่าจะเป็นพระเอก ถ้าเค้าจำไม่ผิด หรือว่ามีเจ้าชายป่ะวะ รอดูเอาละกันถ้าเบ้าหน้าหล่อก็คงเป็นตัวละครหลักนั่นแหละ

หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จเขาก็เดินไปที่ห้องของอลันพี่ชายไม่แท้ของเขา เพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่เจ้าตัวบอกจะให้ ทำใจไว้แล้วว่าเขาคงไม่ให้ของดี ๆ มาหรอก แต่ด้วยความที่โลกเก่าของเขา เขาประกอบอาชีพเป็นดีไซเนอร์แม้ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังเพราะทำเบื้องหลังเป็นส่วนใหญ่ แต่เขาก็มั่นใจว่าสามารถที่จะทำให้มันปังได้แน่

เขาน่ะมีแผนในหัวแล้วว่าจะทำยังไงในวันนี้ ถึงจะต้องให้เนื้อเรื่องเดินแต่เขาก็ต้องวางแผนการเอาทุกอย่างของเขาคืนมาได้ด้วยตัวเอง คนพวกนี้จะต้องตกต่ำยิ่งกว่าเจ้าของร่างเดิมเคยโดน

พอมาถึงหน้าห้องของอลัน ก็เป็นอย่างที่เขาคิด ชุดถูกแขวนไว้หน้าห้องเป็นชุดที่ดูเก่าและธรรมดามาก เหอะ เดี๋ยวรู้เลยว่าเขาในร่างนายซินกับชุดโทรม ๆ นี่ทำอะไรได้บ้าง แต่ว่านะแค่ความสวยออร่าของนายซินก็

กระแทกตาพอแล้วป่ะ ฮุฮุ แต่งเติมนิดหน่อยก็สวยละ

โอ๊ะ พึ่งนึกได้ เจ้าเมืองจะมางั้นเหรอ งั้นชุดแบบนี้อาจจะดีกว่าชุดสวย ๆ ได้นะ