เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 7 ญาณพิเศษ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-12-11 12:35:50ตอนที่ 7 ญาณพิเศษ
หานเจ๋อวางถาดอาหารลงบนโต๊ะไม้เก่าอย่างเบามือ แต่หญิงสาวบนตั่งกลับยังมองออกไปนอกหน้าต่างราวสติล่องลอยอยู่ที่อื่น
เขาจึงเอ่ยเสียงทุ้มอ่อน
“คิดอะไรอยู่หรือ”
มู่หว่านเหยากระพริบตา ดึงความคิดกลับมาจากห้วงลึก
นางหันไปมองเขาเล็กน้อยก่อนตอบอย่างเก้อเขิน “คิดเพลินไปหน่อย…ท่านทำมื้อเย็นเสร็จแล้วหรือ ข้าแย่จริง ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
หานเจ๋อส่ายหน้าเบา ๆ
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใยจนอบอุ่นคล้ายผ้าห่มในฤดูหนาว “ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเท่านี้ข้าทำได้ เจ้าพึ่งหายป่วย ออกไปตลาดทั้งวันแล้วยังช่วยเด็กคนนั้นอีก”
เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยช้า ๆ เน้นทุกคำด้วยความใส่ใจ
“เจ้าควรพัก…พักให้มาก ๆ ด้วยซ้ำ”
เขาผลักถ้วยอาหารเข้าหานาง “มากินข้าวเถอะ จะได้รีบพักผ่อน”
คำพูดเรียบง่ายแต่แฝงความอ่อนโยนของหานเจ๋อทำให้มู่หว่านเหยาหลุบตาลง
ความวุ่นวายทั้งวันที่พัดพาเข้ามาเหมือนลมแรง ค่อย ๆ สงบลงราวกับถูกมืออบอุ่นปลอบประโลมให้เงียบเสียง
อนาคตของนางกับบุรุษผู้นี้…จะเป็นเช่นไรนะ
ความคิดผุดวาบขึ้นมาราวควันบาง ตีวงในอกนางเบา ๆ
พลันความทรงจำจากชาติเดิมก็แล่นเข้ามา
หากเป็นเมื่อก่อน…นางคงโทรหามินตริตา ชวนกันไป “ดูดวง” แก้เครียด หรือไม่ก็แวะหาอาจารย์หมอดูเจ้าประจำให้ช่วยชี้ทางชีวิต
ใช่แล้ว—!
ประกายบางอย่างสว่างวาบในนัยน์ตานาง
ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง งดงามราวกลีบบุปผาที่กำลังผลิบานใต้แสงยามค่ำ
“ข้ารู้แล้ว…พรที่ข้าจะขอ—”
หัวใจของมู่หว่านเหยากระทบเป็นจังหวะหนักแน่นราวได้รับแสงใหม่ในชีวิต นางพึมพำกับตนเองอย่างช้า ๆ ชัดเจน
“ข้าขอพร…ให้ข้ามี สัญชาตญาณหมอดูที่แม่นยำ เห็นเส้นชะตาผู้คนได้โดยไม่ต้องพึ่งตำรา หรือวิชาใด ๆ ทั้งสิ้น”
ความคิดนั้นแน่ชัดจนหัวใจเต้นเป็นจังหวะมั่นคง
ชีวิตใหม่ของนางจะไม่ใช่การทำไร่ทำนาสิ้นหวัง
แต่เป็นชีวิตที่คนต้อง มาขอคำชี้นำจากนาง
ช่างงดงาม น่าภาคภูมิ
และ…ไม่ต้องเหนื่อยเลยสักนิดเดียว.
จู่ ๆ หญิงสาวก็คลี่ยิ้มออกมา
รอยยิ้มอุ่นละมุนที่ผุดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
หานเจ๋อที่กำลังจัดชามข้าวชะงักไปทันที เขามองภาพตรงหน้านิ่งงันราวถูกดึงลมหายใจออกจากร่าง
นานแค่ไหนแล้วนะ…
ที่เขาไม่ได้เห็นหว่านเหยายิ้มงดงามเช่นนี้
รอยยิ้มที่ไม่ใช่เพียงยกมุมปาก แต่เป็นรอยยิ้มที่แตะลึกลงไปถึงดวงตา ดวงตาที่เคยหม่นเศร้าและว่างเปล่าดุจบ่อน้ำไร้แสง
กลับส่องประกายขึ้นมาคล้ายมีแสงอรุณแรกของวันสะท้อนอยู่ภายใน ความงดงามเล็ก ๆ นั้นทำให้หัวใจของหานเจ๋อเต้นสะดุด
คล้ายถูกพัดพาไปยังที่ใดสักแห่ง
หว่านเหยาฉุกคิดขึ้นมาในบัดดล
หากจะขอพรให้ตนมีสัญชาตญาณของ “หมอดู” นางก็ควรสำรวจเสียก่อนว่าในยุคนี้ ผู้คนทำอาชีพนั้นกันอย่างไร
ต้องใช้อะไรบ้าง…ต้องมีพิธีรีตองหรือไม่…
นางยกมือแตะคางเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นในที่สุด
“หานเจ๋อ…ท่านรู้หรือไม่ ว่าที่หมู่บ้านนี้มีแม่หมออยู่หรือไม่”
คำถามนั้นทำให้ชายหนุ่มที่ยังเหม่อมองรอยยิ้มของนาง สะดุ้งกลับเข้าร่างตนเองในพริบตา
เขารีบปรับสีหน้าลอบระงับอาการ ก่อนตอบเสียงเรียบ
“มีสิ…อยู่ท้ายหมู่บ้านโน่นนางผู้เฒ่าที่คนเรียกกันว่า แม่หมอจิ่นฮวา นางดูฤกษ์ ดูยาม ดูดวงให้คนมานานแล้ว”
หว่านเหยาพยักหน้าเบา ๆ สายตาแฝงประกาย
จากนั้นก็เอ่ยคำถามที่ทำให้หานเจ๋อค้างไปอึดใจ “ถ้าข้าอยากจะเป็นแม่หมอ…ทำนายดวงชะตาให้ผู้คน ข้าต้องเริ่มต้นอย่างไรบ้างหรือ”
เสียงที่นางใช้เรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยความตั้งใจบางอย่าง
ขณะที่หานเจ๋อเบิกตากว้างเล็กน้อย ราวกับได้ยินสิ่งเหลือเชื่อจากปากหว่านเหยา เขาคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะสนใจเรื่องพวกนี้
เขาอ้ำอึ้งไปครู่ ก่อนตอบอย่างจริงใจ “อืม…แม่หมอที่นี่ ส่วนมากอาศัยการสังเกต วาสนาและประสบการณ์แต่…”
เขาชะงักไปนิด มองนางด้วยสายตาเป็นห่วงปนงงงวย
“เจ้าคิดจะเป็นแม่หมอจริง ๆ หรือ”
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน แต่มีความตกใจซ่อนอยู่ไม่น้อย หว่านเหยาพนักหน้ารับจริงจังอยู่มาก หานเจ๋อไม่กล้าเอ่ยถามอีกจึงก้มหน้ากินข้าว
บทล่าสุด
เกิดใหม่เป็นภรรยาโฉมงามของชาวนา ตอนที่ 8 เสียศักดิ์ศรีไม่ได้
ตอนที่ 8 เสียศักดิ์ศรีไม่ได้ บรรยากาศหลังมื้อค่ำยังอุ่นอบอวลด้วยกลิ่นไม้สดจากกองฟืนที่หานเจ๋อกำลังผ่าดัง พั่ก…พั่ก เป็นจังหวะสม่ำเสมอมู่หว่านเหยานั่งอยู่บนตั๋งเล็ก ๆ มือรองคางสายตาของนางจับจ้องไปยัง กล้ามอกกว้างที่ขยับตามแรงฟันฟืนแผ่นหลังแข็งแรงกำยำลำแขนที่เต็มไปด้วยพลังจากการทำงานหนักทั้งวันสายตาของนางไล่ลงต่ำอย่างเผลอตัวหยุดอยู่ตรง “ช่วงท้องแข็งแกร่ง” ที่โผล่พ้นสาบเสื้อออกมานิด ๆแน่น…และคงหนักหน่วงไม่น้อยเวลาถูกกอดรัดความคิดนั้นแล่นวาบขึ้นมาจนลำคอหว่านเหยาร้อนผ่าวนางต้องลอบกลืนน้ำลายเบา ๆปลายหูแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัวบุรุษผู้นี้ไม่เพียงหน้าตาดียังซื่อสัตย์ อ่อนโยน รักมั่น…บุรุษดีถึงเพียงนี้ มันควรต้องได้ครอบครองเขาไว้กับตัวและพอนางได้พรข้อนั้น นางจะเลี้ยงดูเขาเองเขาจะต้องกลายเป็นของนาง อ่า...แต่จะให้โถมใส่ตรง ๆ ก็ดูไม่งามสำหรับสตรีเสียศักดิ์ศรีแย่มู่หว่านเหยากัดริมฝีปากเบา ๆสายตาหรี่ลงอย่างนึกหาวิธี“จะเริ่มอย่างไรดีนะ…”นางเอียงศีรษะเล็กน้อยราวกับคิดแผนร้ายที่หอมหวานรอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากยิ้มแบบสตรีที่ตั้งใจจะ “ล่อลวง”สามีของตนเองให้หลงจนหมด
เกิดใหม่เป็นภรรยาโฉมงามของชาวนา ตอนที่ 7 ญาณพิเศษ
ตอนที่ 7 ญาณพิเศษ หานเจ๋อวางถาดอาหารลงบนโต๊ะไม้เก่าอย่างเบามือ แต่หญิงสาวบนตั่งกลับยังมองออกไปนอกหน้าต่างราวสติล่องลอยอยู่ที่อื่นเขาจึงเอ่ยเสียงทุ้มอ่อน“คิดอะไรอยู่หรือ”มู่หว่านเหยากระพริบตา ดึงความคิดกลับมาจากห้วงลึกนางหันไปมองเขาเล็กน้อยก่อนตอบอย่างเก้อเขิน “คิดเพลินไปหน่อย…ท่านทำมื้อเย็นเสร็จแล้วหรือ ข้าแย่จริง ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”หานเจ๋อส่ายหน้าเบา ๆน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใยจนอบอุ่นคล้ายผ้าห่มในฤดูหนาว “ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเท่านี้ข้าทำได้ เจ้าพึ่งหายป่วย ออกไปตลาดทั้งวันแล้วยังช่วยเด็กคนนั้นอีก”เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยช้า ๆ เน้นทุกคำด้วยความใส่ใจ“เจ้าควรพัก…พักให้มาก ๆ ด้วยซ้ำ”เขาผลักถ้วยอาหารเข้าหานาง “มากินข้าวเถอะ จะได้รีบพักผ่อน” คำพูดเรียบง่ายแต่แฝงความอ่อนโยนของหานเจ๋อทำให้มู่หว่านเหยาหลุบตาลงความวุ่นวายทั้งวันที่พัดพาเข้ามาเหมือนลมแรง ค่อย ๆ สงบลงราวกับถูกมืออบอุ่นปลอบประโลมให้เงียบเสียงอนาคตของนางกับบุรุษผู้นี้…จะเป็นเช่นไรนะความคิดผุดวาบขึ้นมาราวควันบาง ตีวงในอกนางเบา ๆพลันความทรงจำจากชาติเดิมก็แล่นเข้ามาหากเป็นเมื่อก่อน…นางคงโทรหามินตริตา ชวนก
เกิดใหม่เป็นภรรยาโฉมงามของชาวนา ตอนที่ 6 ชดเชย
ตอนที่ 6 ชดเชยเพียงสบตากันในเสี้ยวลมหายใจนั้นบุรุษผู้นั้น ก็รับรู้ได้ทันทีว่า นางรู้จักเขามือเรียวยาวสะบัดเล็กน้อยจากนั้นโลกทั้งใบคล้ายหยุดเคลื่อนไหว เสียงลม เสียงน้ำ เสียงผู้คน... ล้วนเงียบหายไปหยุดห้วงเวลาเหลือเพียงดวงตาสองคู่ที่ประสานกันกลางหมอกแดดราง ๆแววตาของนางเต็มไปด้วยความตกตะลึงและระแวดระวังส่วนแววตาของเขา... เย็นเยียบและลึกล้ำจนยากหยั่งถึงคล้ายรอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนมุมปาก แต่กลับทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นวูบลงอย่างประหลาดบุรุษผู้นั้นก้าวเท้าเข้ามาอย่างช้า ๆทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นเมื่อระยะห่างเหลือเพียงไม่กี่ก้าว เขาหยุดตรงหน้ามู่หว่านเหยา“เจ้าเป็นผู้ใด... เหตุใดรู้จักข้า” เสียงของเขาดังขึ้นต่ำและชัดเจน ราวกับเสียงสะท้อนจากก้นบึ้งแห่งหุบเหวคำถามนั้นแฝงแรงอำนาจจนแม้เพียงลมหายใจก็คล้ายหยุดไหลเวียนแต่ทั้งที่เอ่ยถาม ชายหนุ่มกลับไม่รอคำตอบจากนางเลยปลายนิ้วเรียวยาวของเขาเพียงสะบัดเบา ๆ —แรงลมอันเย็นวาบพุ่งเข้าหามู่หว่านเหยาอย่างรวดเร็วก่อนที่นางจะทันรู้ตัวสติของนางดับวูบ ร่างทั้งร่างทรุดลงราวสายลมถูกสูบออกจากอกชายหนุ่มยื่นมือข้างหนึ่งแตะลงกล
เกิดใหม่เป็นภรรยาโฉมงามของชาวนา ตอนที่ 5 นินทา
ตอนที่ 5 นินทารุ่งเช้าแสงแดดยังอ่อนจัดจ้าผ่านม่านหมอกบาง ๆ ที่คลี่คลุมท้องนาเสียงไก่ขันแว่วจากเรือนใกล้ ๆ ตามด้วยเสียงควายลากไถจากทางหมู่บ้าน มู่หว่านเหยาเก็บตะกร้าหวายใบเล็กใส่เหรียญเงินที่หานเจ๋อมอบให้เมื่อคืน แล้วคลุมผ้าบางสีอ่อนคล้ายแพรทอมือเมื่อออกมาหน้าเรือน หานเจ๋อก็ยืนรออยู่ก่อนแล้วเขายิ้มบาง ๆ หว่านเหยายิ้มตอบกล่าว “ไปกันเถอะ”น้ำเสียงของนางนุ่มนวลขึ้นกว่าทุกวันจนหานเจ๋อสติแทบจะล่องลอยทั้งสองเดินเคียงกันไปตามทางดินเลียบคันนาหยาดน้ำค้างเกาะบนยอดหญ้าเป็นประกาย สายลมเช้าเย็นสบายจนผมของหญิงสาวปลิวระเริง เสียงล้อเกวียนจากระยะไกลดังเอื่อย ๆ ประสานกับเสียงพูดคุยของชาวบ้านที่พากันมุ่งหน้าไปตลาดเช่นเดียวกันตลาดหมู่บ้านตั้งอยู่กลางลานกว้าง มีทั้งแม่ค้าขายผัก ผลไม้ ไข่เป็ดไข่ไก่ รวมถึงเครื่องปั้นดินเผาและผ้าทอมือกลิ่นขนมถั่วบดและแป้งทอดลอยคลุ้งชวนให้รู้สึกอบอุ่นเหมือนบ้านแม้ มู่หว่านเหยา จะแต่งกายเรียบง่าย ผ้าฝ้ายสีอ่อนทอด้วยมือ ผมถักเปียม้วนขึ้นอย่างเรียบร้อย ทว่ากิริยาท่าทางของนางกลับแฝงความอ่อนช้อยสง่างามอย่างยากจะปิดบังได้แต่ละก้าวเดินของนางมีระเบียบ เรียบละเมียด เป็น
เกิดใหม่เป็นภรรยาโฉมงามของชาวนา ตอนที่ 4 รับไมตรี
ตอนที่ 4 รับไมตรีหานเจ๋อกลับมาถึงเรือนยามเย็นพอเห็นมู่หว่านเหยากำลังขุดแปลงดินอยู่ด้านหลัง ก็รีบวางของในมือลงแล้วก้าวเข้าไปหา“เจ้าทำอะไรน่ะ ทำไมไม่รอข้า”เขาเอ่ยเสียงเต็มไปด้วยความตกใจและเป็นห่วงมู่หว่านเหยาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พลางยิ้มบาง “ข้าแค่อยากเตรียมแปลงไว้ก่อน จะได้ปลูกพืชทันฝนหน้า”นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ “แต่ตอนนี้...ข้ายังไม่มีเมล็ดพันธุ์ หากท่านพอมีเงินสักเล็กน้อย ข้าขอไว้ซื้อหรือแลกเมล็ดปลูกได้หรือไม่”หานเจ๋อชะงักไปทันที ดวงตาเบิกเล็กน้อย ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้“ข้าไม่รอบคอบเอง...”เขาพูดพลางรีบเดินเข้าเรือน ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมถุงผ้าขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ในช่องไม้ตรงมุมผนังเขาวางมันลงบนมือของนางอย่างไม่ลังเล“นี่คือเงินทั้งหมดที่ข้ามี เจ้าอยากใช้ทำสิ่งใดก็แล้วแต่ใจจะซื้อเมล็ดพันธุ์หรือของจำเป็นอื่น ๆ ก็ได้ทั้งนั้น ข้าเชื่อเจ้า”มู่หว่านเหยาชะงักไปเล็กน้อย มองถุงเงินในมืออยู่ครู่หนึ่ง ความรู้สึกบางอย่างแผ่วผ่านในอก ทั้งซาบซึ้งทั้งเกรงใจหานเจ๋อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปจึงเอ่ยเสียงนุ่ม“เจ้าไปนั่งพักเถอะ ตรงนี้ข้าจะทำต่อเอง”น้ำเสียงนั้นเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอ
เกิดใหม่เป็นภรรยาโฉมงามของชาวนา ตอนที่ 3 โชคชะตานำพา
ตอนที่ 3 โชคชะตานำพานางจ้องมองใบหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่สั่นจากความรู้สึกที่บอกไม่ถูก“เหตุใด...เหตุใดเจ้าจึงต้องดีกับข้าเพียงนี้...”คำถามนั้นมิใช่เพียงการสงสัยในความหวังดีของเขาหากแต่เป็นการถามถึงโชคชะตาที่ทำให้นางได้พบคนอย่างหานเจ๋อหานเจ๋อชะงัก เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะเอ่ยถามเขาหลบสายตาหญิงสาว แล้วเอ่ย“เจ้าคงจำข้าไม่ได้...เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ข้าประมาณแปดขวบ เกือบถูกรถม้าของเจ้าชน..คนขับรถตำหนิที่ข้าไม่ดูทางให้ดี เป็นเจ้าที่ออกปากปกป้องแล้วยังแบ่งขนมจากหอชิวอี้ให้ข้า” หว่านเหยาเริ่มจำได้ลาง ๆ ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เหตุการณ์นั้นมีอยู่จริงภาพเด็กชายตัวเล็กที่ล้มอยู่กลางถนน เสียงรถม้าที่หยุดกระทันหัน และขนมที่ถูกยื่นให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน... ล้วนผุดขึ้นมาในใจอย่างช้า ๆนางเข้าใจในทันทีสำหรับเขา เด็กชายในวันนั้น คงเป็นครั้งแรกที่หัวใจสั่นไหว“รักแรกพบ...” นางพึมพำในใจอย่างแผ่วเบานับแต่นั้น หานเจ๋อคงเฝ้ามองนางมาโดยตลอด แม้ระยะทางระหว่างชนชั้นจะไกลเพียงใด เขาก็ยังเก็บภาพนั้นไว้ในใจ...ไม่เคยลืมเลยแม้เพียงวันเดียวเป็นรักที่อบอุ่นจริงๆ เสียดายสตรีผู้น
บางทีคุณอาจจะชอบ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน107.5K viewsย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์93.0K viewsยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น263.5K viewsท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ
หลันซานอวี่138.4K viewsภรรยามิหวนคืน
ไห่ถาง17.9K viewsหย่ารักสามีปากร้ายยุค 80
วริษา2.9K viewsซุนจือหลินข้าจะเป็นคนขายผักที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน
Cherry Brown 6.0K viewsระบบมิติภารกิจเลี้ยงดูครอบครัวให้สุขสบาย
วริษา3.2K views
