สงครามเย็น

กลิ่นหอมของเนื้อย่างและไวน์ชั้นดีลอยฟุ้งปะทะประสาทรับรู้ แต่สิ่งที่กระแทกอารมณ์มากกว่านั้นคือสงครามเย็นระหว่างสองชายหนุ่มที่นั่งขนาบซ้ายขวาของวิคเตอร์

หลังคำจิกกัดเผ็ดร้อนแบบมีดโกนของมิเอลกับธีโอ ภีมหรือวิคเตอร์ ก็แทบไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าจะกลายเป็นเหมือนลูกโซ่ที่ทำให้ระเบิดลูกต่อไปทำงานใส่ตัวเอง

“ว่าแต่…” ธีโอเลิกคิ้ว มองวิคเตอร์ด้วยสายตาสนอกสนใจแบบจงใจ “คุณวิคเตอร์นี่แปลกตาดีนะครับ ผมขาว ตาสีทองอร่าม…เหมือนลูกแก้วเลย งดงามแบบไม่เหมือนใคร”

คำพูดนั้นเหมือนลูกศรที่พุ่งเข้ากลางใจมาเอลทันที เขาขยับคิ้วขึ้นนิดหนึ่งแต่ไม่พูดอะไร สายตากลับหันไปมองวิคเตอร์แทน

“อ๋อ พอดีผมเป็นลูกเสี้ยวหลายเชื้อชาติน่ะครับ” วิคเตอร์หัวเราะแหะ ๆ มือกำชายเสื้อแน่น “คงได้มารวมกันเยอะไปหน่อย”

“ตอนคบกัน นายชอบใส่แว่นไม่ใช่เหรอ?” เสียงเรียบของมิเอลแทรกเข้ามากลางวงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ทำไมตอนนี้ถึงถอดมันล่ะ?”

“แว่นมันเกะกะน่ะ” วิคเตอร์ยิ้มแหย “ถอดแล้วมองอะไรชัดขึ้นเยอะเลย”

“แต่นายก็ดูดีมากเลยนะตอนนี้” มิเอลยิ้มบาง แต่ดวงตานั้นกลับทอดเงาลึกชวนสงสัย “ใช่มั้ย…เพื่อน(รัก)?”

คำว่า เพื่อนรัก ถูกเน้นหนักจนวิคเตอร์รู้สึกได้ถึงคลื่นความปั่นป่วนในอากาศ เหมือนมีมีดซ่อนอยู่ใต้คำพูด นี่มันอะไรกันวะ!? เขากรีดร้องในใจ แต่ใบหน้ายังพยายามยิ้มไว้ราวกับพิธีกรงานเลี้ยง

อย่าบอกนะว่าเรากำลังโดนพระเอกกับนายเอกกัดกันแย่ง…ชิ้นเนื้อ!? วิคเตอร์ก้มมองสเตตัสที่ฉายอยู่บนแผ่นโปร่งใสข้างหน้าตัวเอง—แล้วก็ช็อก

[คะแนน (ความชอบ) เพิ่มขึ้น!]

มิเอล: +7

ธีโอ: +6

เห้ยยยย เดี๋ยว นี่มันนิยายหรือเกมจีบหนุ่มกันแน่วะ!? แถมยังมีข้อความจากโคโค่เด้งขึ้นมาอีก:

> "นายเผลอใช้เสน่ห์โดยไม่รู้ตัวนะ ดูสิ ทั้งพระเอกกับนายเอกเหมือนจะตกหลุมนายเลยล่ะ ฮิฮิ"

วิคเตอร์แทบอยากจะลงไปแทะขาโต๊ะ ตายตรงนี้ซะให้รู้แล้วรู้รอด! เขาพยายามขอตัวอย่างรวดเร็ว รีบลุกออกจากโต๊ะอย่างสุภาพ แต่เท้าก้าวไวราวหนีไฟไหม้

“ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน…เชิญพวกคุณคุยกันต่อได้เลย”

เสียงคำถามกับสายตาหยุดเขาไม่ได้ วิคเตอร์วิ่ง ไม่ใช่สิเดินเร็วแบบมีสไตล์ ออกจากร้าน ก่อนจะกระโดดขึ้นรถเหมือนซูเปอร์ฮีโร่ตบมุกหนีฉากจบทว่า…ในรถกลับไม่มีความสงบเลย

ติ๊ง!

[ธีโอ]: “คืนนี้ว่างมั้ยครับ อยากพาไปกินขนมร้านโปรด”

[มิเอล]: “อย่ารับนัดมั่ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายวิคเตอร์”

วิคเตอร์มองข้อความทั้งสองบนมือถือ สลับกับถนนเบื้องหน้า แล้วเขาก็ได้แต่ทึ้งหัวตัวเองอย่างสุดกลั้น

“กูแค่เล่าเรื่องแมว!!..ไอสองคนนี้มันตีกันแล้วเอาNPCกากๆ อย่างกูเป็นไม้กันหมาหรือเปล่าวะเนี้ยยย!!?!”

เสียงเขาดังอยู่คนเดียวในรถ ท่ามกลางไฟท้ายสีแดงของเมืองยามค่ำคืน…ที่โรแมนติกไม่ออกเลยแม้แต่นิด

หลังจากวิคเตอร์หนีออกมาจากร้านราวกับกลัวโดนหั่นเป็นปลาดิบ เขาเดินไวอย่างกับหนีจากสมรภูมิรบ จนมาถึงรถได้ในที่สุด แต่ยังไม่ทันได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงเตือนจากมือถือก็ดังติ๊ง ๆ ไม่หยุด

ธีโอ: "นายถึงบ้านยัง? ขอโทษนะถ้าทำให้อึดอัด แต่ฉันแค่อยากเจอนายจริง ๆ"

มิเอล: "อย่าไปฟังหมอนั่นมาก เขามาแค่กวนประสาทผม วิคเตอร์ห้ามลืมแมวดำนายด้วยนะ มันคงรอเจ้าของอยู่"

ร่างสูงถอนหายใจหนักราวกับแบกจักรวาลไว้บนตัว เขาโยนมือถือลงเบาะอย่างหมดแรง ก่อนเสียงอีกสายจะดังขึ้น

ไอแซค: “เฮ้…อยู่ไหนวะ กูอยู่บาร์ตรงข้ามห้าง XX ชั้นบนสุด มาหาหน่อย”

เสียงเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพระสวดมนต์

วิคเตอร์: “เออๆ..กูจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” ยังไม่ทันที่เท้าจะแตะเข้าตึกคอนโด ก็ดันมาเรื่องที่ต้องไปรับบทเพื่อนที่แสนดีกับตัวละครที่ชื่อไอแซคต่อซะงั้น วุ่นวายจริงๆ ถึงภีมจะคิดแบบนั้นเขาก็ ขึ้นรถออกจากตัวคอนโดมาแล้ว

ณ บาร์สไตล์ลอฟต์โทนเข้มกับไฟสลัว ๆ

ชายผิวแทนหน้าคม นั่งฟุบอยู่กับเคาน์เตอร์ มือกุมแก้ววิสกี้ สภาพเหมือนคนโดนหมารุมเห่า น้ำตาซึมแต่ยังฟอร์ม

“แม่งเอ้ย…” เขาบ่นเสียงต่ำ “…เขาไปกับคนอื่นว่ะ ไอ้เวรนั่น ทิ้งกูไว้กลางเตียง ทั้งที่เมื่อคืนยังบอกว่าคิดถึงอยู่เลย”

“ไอ้แซค…” วิคเตอร์เรียกชื่อเพื่อนเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ แล้วดันแก้วให้ “กูเพิ่งหนีฉากดราม่าระหว่างพระเอกกับนายเอกมา…มึงเจอฉากดราม่าคู่นอน โอเค กินเหอะ” เขาพูดบ่นความในใจออกมา เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเมาจนไม่น่ารู้เรื่องแล้ว

ไอแซคหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “สรุปคืนนี้เราคือพระรองกับตัวประกอบสินะ?”

วิคเตอร์ยกแก้วชนกับอีกฝ่าย “ใช่เพื่อน! แต่ตรงนี้เราคือ MVP ของชีวิตกันเองไงเว้ย!”

วิคเตอร์นั่งนิ่งพลางจิบโค้กเย็น ๆ อยู่ข้างไอแซคที่ตอนนี้กลายเป็นซากอารยธรรมอัลฟ่าช้ำรัก สภาพเหมือนแฮมสเตอร์ขี้แยที่พยายามจะลืมความรักด้วยแอลกอฮอล์

“...มึงไม่กินหน่อยเหรอ” ไอแซคพึมพำเสียงอ้อแอ้ ดวงตาเยิ้ม

“กูมาเฝ้า กูไม่ได้มาตายพร้อมมึงครับ” วิคเตอร์ตอบเสียงนิ่ง แต่หางเสียงแอบมีความห่วงแฝงอยู่

เวลาผ่านไปไม่นาน ไอแซคที่เคยฟุบอยู่ก็เริ่มทำท่าแปลก ๆ กลิ่นอุ่น ๆ ของฟีโรโมนเริ่มค่อย ๆ ลอยกระจายเหมือนหมอกบาง ๆ ในคืนฝนตก

พรึ่บ... เสียงเก้าอี้รอบข้างขยับเหมือนมีใครจับสัญญาณได้ วิคเตอร์เบิกตาอย่างตกใจ

“แม่ง ไอ้แซค! มึงจะปล่อยกลิ่นทำไมเนี่ย!” วิคเตอร์รีบรวบตัวเพื่อนให้ลุกขึ้น ทันทีที่กลิ่นดอกไม้เย็นๆจะลอยฟุ้งมาแตะจมูก

“หอมมั้ย...นี่แหละกลิ่นกูตอนอกหัก...” ไอแซคหลับตาพึมพำ

“หอมพ่อง! เดี๋ยวโอเมก้าแถวนี้ก็พากันติดสัดวิ่งกรูเข้าหามึงหรอก ไอ้เวร!”

วิคเตอร์หิ้วเพื่อนรักอย่างไอแซคที่เมาเละยิ่งกว่าลูกโป่งที่โดนเข็มจิ้ม เดินลากถูลู่ถูกังออกมาหน้าร้าน ร่างสูงใหญ่อย่างอัลฟ่าหลับตาพริ้ม ปล่อยกลิ่นฟีโรโมนฟุ้งกระจายจนคนผ่านไปมาต้องหันมอง

“แม่ง...สภาพนี้ถ้าไม่โดนรวบก็โดนถ่ายลงโซเชียลแน่...” วิคเตอร์พึมพำก่อนจะควักมือถือออกมาแล้วกดเรียกรถแท็กซี่

นิ้วเรียวชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นตัวเลือกแปลกตา เลือกเพศรองของคนขับ: อัลฟ่า / เบต้า / โอเมก้า

เขาเบ้ปาก โห้...ถ้าเป็นพวกบ้ากามคงพากันเลือกโอเมก้าแน่

สะบัดหัวไล่ความคิด ก่อนกดเลือก “เบต้า” — เพราะโคโค่เคยบอกว่าพวกนี้เป็นมนุษย์ที่ไม่รับผลกระทบจากกลิ่นพวกนี้มากนัก กำลังรอรถ…

แล้วมันก็มา…ไม่ใช่รถ แต่เป็นเสียงตะโกนสุดคุ้นหูดังมาจากทางข้าง ๆ “มาเอล! อย่าดิ้น! ไม่งั้นจะจับโยนขึ้นรถแล้วนะ!”

เสียงนั้นดังก้องมาเหมือนเอคโค่กลางหุบเขา วิคเตอร์หันไปตามเสียง...ช้า ๆ...เหมือนในหนังรักช่วงไคลแม็กซ์

ธีโอ คนที่เขาไม่อยากเจอในเวลานี้ที่สุด — กำลังลาก มาเอล ที่เมาไม่รู้เรื่อง ร้องเพลงลูกทุ่งเสียงหลงราวกับนักร้องประกวดที่โดนปรับตกคะแนนเพราะลืมเนื้อ แล้วทั้งคู่มาด้วยกันได้ไงเนี้ย มาเอลใส่สูทเนี๊ยบ แต่ท่าทางคือเด็กแว้นโดนลากเข้าห้องปกครอง

“...เวรแล้ว...” วิคเตอร์เบาเสียง “…หนีเสือปะจระเข้ชิบหาย...หนีมาแล้ว ยังจะมาเจอกันได้อีก...”

สายตาของธีโอและวิคเตอร์ประสานกัน แล้วโลกทั้งใบชะงักลงครึ่งวินาที

“อ้าว...” ธีโอเลิกคิ้ว ยิ้มแบบคนเพิ่งจับได้ว่าโลกกลมเกินไป “คุณวิคเตอร์นี่น่า บังเอิญจังนะครับ” เขาเอ่ยอย่างสบาย ๆ ก่อนจะโยนมิเอลเข้ารถแท็กซี่อย่างไม่ใยดี แล้วปิดประตู

“ไม่...” วิคเตอร์ว่าเสียงต่ำ ก่อนจะแถมรอยยิ้มแห้งเหมือนกระดาษทรายให้ไปด้วย “นั้นสินะครับ..บังเอิญที่เจอทั้งคู่อีก แฮะ...”

ธีโอหัวเราะเสียงทุ้มจนไหล่โยก “แล้วนั้นใครหรอครับ? ดูท่านะอาการหนักมากเลยนะ กลิ่นนี่ฉุนจมูกสุดๆ” เขายกมือขึ้นมาท่าปัดอากาศเบา ๆ ทำหน้าล้อเลียน

วิคเตอร์ย่นจมูก “เหมือนคุณธีโอ ก็จะปล่อยกลิ่นหนักเหมือนกันนะครับ”

กลิ่นของอัลฟ่าสองคนลอยปะทะกันในอากาศอย่างดุเดือด สงครามไร้คำพูดที่มีเพียงฟีโรโมนเป็นอาวุธ

“ถ้างั้นก่อนที่ใครจะสลบเพราะคุณอีกคน ผมขอกลับก่อนนะ” วิคเตอร์ว่าอย่างจริงจังพลางดันตัวไอแซคขึ้นแท็กซี่

ตึ๊ง! เสียงประตูแท็กซี่ปิดดัง ก่อนที่มือใครบางคนจะคว้าแขนเขาไว้..ธีโอ

“ไม่เอาสิคุณวิคเตอร์” น้ำเสียงเขานุ่มแต่แฝงความดื้อ “ผมเหงานะ มาเอลดื่มแค่นั้นก็เมาแล้ว..."

"ถ้างั้น..คุณมาดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”