ศัตรูหัวใจ

เสียงประตูล็อกดังแกร๊ก ทำเอาวิคเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ กลิ่นหอมบางของน้ำหอมในบ้านผสานกลิ่นไวน์แดง ทำให้เขารู้ทันทีว่า...เกมนี้ไม่ใช่แค่ดื่มธรรมดา ใช่แล้วสุดท้ายเขาก็จำยอมมากับพระเอกทั้งที่รู้ว่าไม่น่าไว้ใจเลยแท้ๆ

บ้านของธีโอหรูเกินกว่าจะเรียกว่าบ้าน แถมเป็นมากกว่านั้น...เหมือนพิพิธภัณฑ์ศิลปะที่มีเจ้าของเป็นจิ้งจอกแสนร้าย

“เดินดูรอบ ๆ ก่อนสิครับคุณวิคเตอร์” ธีโอเอ่ยอย่างใจดีเกินเบอร์ มือเรียวโบกไปทางห้องรับแขก เปิดไฟอุ่น ๆ ที่ทำให้บ้านยิ่งดูอบอุ่นแบบน่าระแวง

วิคเตอร์เดินตามอย่างเสียไม่ได้ รองเท้าหนังสะท้อนกับพื้นไม้ขัดมัน แววตาเขากวาดไปทั่วบ้านแบบคนกำลังหาทางหนี ก่อนจะจบลงที่โซฟาหนังวัวนุ่มลึกกลางบ้าน ธีโอลากไวน์ขวดละหลายพันขึ้นมาเทช้า ๆ ก่อนยื่นแก้วให้เขาด้วยรอยยิ้ม

“เชิญครับ แขกพิเศษของคืนนี้”

วิคเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ขณะรับแก้วมา มือเย็นเฉียบเพราะเขากำลังคิดถึงแมวบางตัวที่ควรจะโผล่มาช่วยในเวลานี้แทนที่จะปล่อยให้เขาเผชิญด่านบอส

“วันนี้ผม...ต้องขอโทษเรื่องมื้อเย็นด้วยจริงๆนะครับ” ธีโอเปิดบทสนทนา เสียงทุ้มนุ่มมีน้ำหนัก

วิคเตอร์เอียงคอ “หืม.. ครับ?”

“ที่ผมอาจจะทำตัวเสียมารยาทน่ะครับ...แค่รู้สึกไม่ชอบคนที่มาอับคุณเอามากๆ”

วิคเตอร์ชะงัก แก้วในมือแทบหลุด “มาเอล? เขาทำไมหรอครับ" หัวคิ้วแทบชนกัน ที่พระนายจะไม่ชอบขี้หน้ากันแล้วหรอ

ธีโอหัวเราะในลำคอ “ก็มาเอล เขาดูจะเป็นคนที่หึงหวงพื้นที่รอบตัวคุณไปหน่อยสิครับ ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่เพื่อนแท้ๆ "

“เอ่อ...คือ...” วิคเตอร์ทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่ทันคิดจบ ธีโอก็ลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามานั่งลง ข้าง ๆ

ระยะห่างหายไปเหลือแค่ไหล่ชนไหล่ มือหนาวางบนพนักพิงหลังเขาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนล็อก " ตอนวิคเตอร์ออกไป ผมเลยแข่งกันว่าใครดื่มชนะ จะได้ตัวคุณไป " ใบหน้าเจ้าจิ้งจอกยิ้มระรื่น

" เดี๋ยว..ได้ผมหรอ?! " ภัมอึ้งจนทำตัวไม่ถูก

“กลิ่นคุณน่ะ...” ธีโอสูดจมูกเบา ๆ ข้างใบหูเขา “...หอมเหมือนร้านกาแฟตอนเช้า สดชื่น นุ่มลึกแบบที่...น่าสนใจ”

ใจไหลแล้วหนึ่ง วิคเตอร์ขยับตัวถอยหนี แต่ธีโอก็ขยับตามแบบไม่มีใครยอมใคร “ผมว่ากลิ่นเราน่าจะเข้ากันได้นะ” ธีโอพูดพร่าข้างหู พร้อมใช้นิ้วไล้เส้นผมเขาเบา ๆ ซึ่งนั้นทำให้เขาขนลุกพรึ่บ

“...ชนแก้วกันหน่อยดีไหมครับ?” เสียงรื่นหูนั้นยังคงตามมาอีกระลอก

วิคเตอร์รีบยกแก้วขึ้น “...ครับ..”

กึก! เสียงชนดังไปถึงหัวใจ วิคเตอร์กระดกไวน์จนหมดทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่สายดื่มเลย

“ถ้างั้นผม...ขอตัวกลับก่อนครับเหมือนจะลืมว่ายังไม่ให้อาหารแมว” เขาลุกพรวดเหมือนจะหนีไฟไหม้ ธีโอยิ้ม มุมปากโค้งขึ้นจนเห็นไฝเม็ดจิ๋วเหนือริมฝีปาก มันดู...ชั่วร้ายแบบมีสไตล์เกินไป

“เดินดี ๆ นะครับคุณวิคเตอร์ หวังว่าเราจะได้คุยกันอีก” เสียงนั้นพูดตามหลัง" อาจจะเป็นเร็วๆนี้ก็ได้ครับ" ราวกับคำสาปของจิ้งจอกที่รู้ว่าลูกไก่หนีไม่พ้นรัง

พอกลับมาถึงบ้าน วิคเตอร์แทบจะปิดประตูบ้านใส่ตัวเองเสียงดัง

“โคโค่! ผมรอดมาแล้ว!!” เขาพูดพลางถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

แต่เสียงเจ้าตัวป่วนก็ดังขึ้นจากโซฟาทันที “หึ้ยยย กลิ่นฉุนเบอร์นี้ ฉันว่าพระเอกจ้องจะเป็นศัตรูกับนายนะ โถ่เอ๊ยย... จบแล้วการได้เกาะหลังพระเอก! เหลือแต่มิเอลแล้วที่ช่วยเพิ่มคะแนนนายได้!”

วิคเตอร์สบถในใจ “ขอบคุณนะ ไอแมวห่วยแตก...” ก่อนจะกดฝักบัวแรงสุด เหมือนพยายามล้างคำสาปจากจิ้งจอกในคราบพระเอกเจ้าเล่ห์ให้หมดไป

หลังจากอาบน้ำจนสะอาดเหมือนได้เกิดใหม่ วิคเตอร์ในชุดนอนสบายตัวนุ่มๆ ก็ทิ้งร่างกายที่อ่อนล้าลงบนเตียง หมอนเย็นๆ กับผ้าห่มกลิ่นสบู่อ่อนๆ ควรจะเป็นสิ่งเยียวยาหัวใจที่ถูกไอ้ธีโอขยี้เล่นอย่างไม่มีความเมตตาในคืนนี้

แต่ก่อนที่เขาจะได้หลับตา เสียง ติ๊ง! จากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นราวกับฝันร้ายที่ไม่ทันได้หลับ

ธีโอ Fragrant Fox “กลิ่นของคุณติดเต็มบ้านผมเลยนะครับ...ทำยังไงดีล่ะ?”

วิคเตอร์เบิกตาโพลง กะพริบตารัว ๆ ใจก็วูบวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ยังไม่ทันตั้งตัวดี ข้อความต่อไปก็เด้งขึ้นมาอีกอัน

“ต้องรับผิดชอบนะครับ ไม่งั้นผมคงต้องเอาเสื้อโซฟาไปซัก...หรือไม่ก็ให้คุณมานอนตรงนั้นแทน”

เขาเหวี่ยงโทรศัพท์ลงเตียงทันที ร้อนหน้าไปหมดเหมือนมีคนเปิดฮีตเตอร์ในฤดูร้อน “ไอ้จิ้งจอกเก้าหางเอ้ย...” เขาพึมพำ

ติ๊ง!

“คุณใช้แชมพูอะไรครับ ผมจะซื้อไว้ใช้เองอยากผมนุ่มสวยแบบวิคเตอร์จัง”

“ไอ้บ้านี่จริงจังไปแล้ว!” วิคเตอร์รีบเปิดโหมด ‘ห้ามรบกวน’ แล้วปิดไฟตึงด้วยใบหน้าร้อนผ่าวหัวใจวิ่งควบ แต่ปากยังทำฟึดฟัด

“แค่จะหนีจากเขามาคืนเดียวแท้ๆ...เฮ้อ นี่กูยังต้องรับผิดชอบกลิ่นตัวตัวเองด้วยเหรอวะ?”

ขณะนั้นด้านในมุมมืดของห้อง ก็มีเสียงของโคโค่หัวเราะหึๆ ดังเบา ๆ " ดูสิๆ พระเอกกัดไม่ปล่อยแล้ว ดวงซวยจริงๆ สิน้าเจ้าภีมเอ่ย~ "

เช้าวันต่อมามาเยือน วิคเตอร์ในชุดเชิ้ตสีควันบุหรี่กับกางเกงสแล็กเรียบเนี้ยบ เดินเข้าล็อบบี้ด้วยสีหน้าเหมือนคนไม่ได้นอน ทั้งที่จริง...ก็นอนไม่หลับจริงๆ นั่นแหละ เพราะข้อความปั่นประสาทของธีโอตั้งแต่เมื่อคืน

เขายกกาแฟขึ้นจิบ หวังให้คาเฟอีนกลบล้างคำพูดหลอนหู “กลิ่นคุณติดบ้านผม” แต่ในหัวกลับตีก้องชัดยิ่งกว่าเสียงประชุมทีมเช้า

“อย่าคิดมากดิ กลิ่นกูก็กลิ่นปกติ ไม่ได้โรยน้ำหอมฟีโรโมนซะหน่อย” เขาพึมพำกับตัวเองระหว่างกดลิฟต์

ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิด...แล้วโลกทั้งใบของเขาก็เอียงทันทีเมื่อพบกับคนด้านหน้า

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณวิคเตอร์” ธีโอยืนอยู่กลางออฟฟิศ! ในชุดสูทเรียบหรู แต่รอยยิ้มกลับเจ้าเล่ห์กว่าคนขายแชร์ลูกโซ่เสียอีก

“อ...อะไรของคุณ มาได้ไงธีโอ?”

“มาร่วมประชุมผู้ถือหุ้นน่ะครับ” เขายักคิ้ว “ผมพึ่งเซ็นสัญญาถือหุ้นส่วนน้อยเมื่อเช้านี้เอง...นิดเดียวแค่ 12%”

วิคเตอร์สำลักกาแฟในมือทันที “หา?!”

ธีโอหัวเราะนุ่มๆ แล้วหยิบแฟ้มออกจากกระเป๋าเอกสาร พร้อมยื่นให้เขา"ยินดีต้อนรับผมอย่างเป็นทางการด้วยนะครับ หุ้นส่วนใหม่ของคุณวิคเตอร์"

ในห้องประชุมผู้บริหาร ขณะที่ทุกคนกำลังวิเคราะห์กราฟและตัวเลข โคโค่ก็กำลังปีนขึ้นไปนอนพาดบนแฟ้มของธีโออย่างหน้ามึนๆ

“คุณแมวครับ...นั่นเอกสารผมนะ” ธีโอยิ้มแห้ง

โคโค่เงยหน้ามามอง แสยะยิ้มกวนบาทา แล้ววางหางพาดหน้าจอแท็บเล็ตของเขา

" นิสัยค่อนข้างแย่เหมือนเจ้าของเลยนะครับ" คำพูดเบาๆ แสนจะดูเหน็บแนมนั้นเข้าหูของวิคเตอร์เต็มๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะรวบรวมสมาธิจดจ่อกับการประชุมต่อ

เวลาต่อมา ระหว่างเดินดูไลน์การผลิต วิคเตอร์เดินนำ พร้อมอธิบายการทำงานอย่างเป็นมืออาชีพ แต่ธีโอกลับเดินตามแบบไม่ละสายตา ไม่ใช่จากเครื่องจักรนะ แต่จากหลังคอของวิคเตอร์

"คุณจะดูไลน์ผลิตหรือจะดูคอผมกันแน่ครับ?"

"ขอโทษครับ มันหอมติดจมูกตั้งแต่เมื่อคืนเลย"

โคโค่ที่เกาะอยู่ในกระเป๋าเป้ด้านหลังของวิคเตอร์ โผล่หัวขึ้นมาทันที ทำท่าดุดันที่สุดเท่าที่คิดว่าอีกฝ่ายจะกลัว

" แมวคุณวิคเตอร์น่ารักจังเลยนะครับ ยิ้มให้ผมด้วย" ธีโอหันมายิ้มหวานใส่โคโค่ " น่ารักเหมือนวิคเตอร์เลยครับ"

“...พ่อคุณเอ๊ย” วิคเตอร์ถอนหายใจยาวอย่างหมดแรง ก่อนจะหันไปคุยภาษาหน้ากับโคโค่ " พระเอกมันไหวใช่มั้ย"

“ฉันเป็นแมว ไม่ใช่หมอจิตเวชนะจ๊ะ”

บรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ยังตามไปถึงเวลาส่วนตัว ห้องทำงานของวิคเตอร์ที่ควรจะเงียบสงบในช่วงพักเที่ยง นั่งจิ้มสลัดแบบไม่อยากอาหาร ขณะที่ธีโอนั่งฝั่งตรงข้าม จิบกาแฟอย่างชิลล์ๆ และจ้องเขาอย่างกับดูสารคดี

“เลิกจ้องซักทีเถอะครับ...ผมกินข้าวไม่ลง”

“ถ้าอย่างนั้น...” ธีโอยื่นกล่องเบนโตะมา “มากินนี่ด้วยกันไหม ผมทำเองนะครับ ใส่ใจทุกรายละเอียด เผื่อจะช่วยให้คุณทานอะไรได้บ้าง”

โคโค่กระโดดขึ้นโต๊ะทันที ดมกล่องข้าว แล้วหันมามองวิคเตอร์ด้วยสายตาสื่อความหมายแบบ "เอาไงดีพ่อ?"

วิคเตอร์ตอบกลับไปหน้าตาเจื่อน "ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยหิว "

จากนั้นธีโอก็เอาแต่ถามเขาราวกับชักประวัตินักโทษ พร้อมกับข้ออ้างตื้นๆ เวลาที่เขาถามกลับว่าอยากรู้ไปทำ ธีโอก็มักจะตอบว่า " ผมจะได้รู้ว่าวิคเตอร์ ชอบไม่และชอบอะไรไงครับ "

ซึ่งนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์แปลกประหลาดที่ภีมในร่างวิคเตอร์ เฮด อัลฟ่าหนุ่มสุดคูล ต้องมาตั้งหน้ารับมือมัน