คู่จิ้น

กลิ่นหอมละมุนแบบกาแฟคั่วสดกับคาราเมลหอมกลิ่นไหม้อ่อนๆ ลอยฟุ้งกลางอากาศ ราวกับเรียกร้องให้ใครบางคนตามมันไป

ธีโอ หยุดยืนกลางโถง สูดหายใจลึกอีกครั้ง ดวงตาทอประกายสว่างขึ้นในทันที “เขาออกไปแล้ว...แต่กลิ่นยังไม่หาย”

เสียงฝีเท้าเขาดังชัดในทางเดินที่ไร้ผู้คน กลิ่นของวิคเตอร์ไม่ชัดเจนเหมือนตอนอยู่ใกล้ แต่มันก็ชัดพอจะพาเขาเดินเลี้ยวออกจากตัวอาคาร มุ่งหน้าสู่โรงจอดรถ

ลมเย็นภายนอกตีกลิ่นจางๆ กระจายไปทั่ว แต่ธีโอกลับตามมันได้อย่างแม่นยำอย่างเหลือเชื่อ

“คุณวิคเตอร์...หนีผมไม่พ้นหรอกครับ” เสียงกระซิบของเขาดังแผ่วเบาเหมือนคำสัญญาในเงามืด

ในโรงจอดรถ ไฟบางส่วนยังเปิดอยู่ และในความเงียบที่ปกคลุม รถหรูคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ข้างใน ประตูด้านคนขับปิดไม่สนิทดีนัก ราวกับมีใครบางคนรีบหนีเข้าไป ธีโอหยุดยืนตรงหน้า ยกมือแตะฝากระโปรงเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาเยือกเย็นกลับกลายเป็นร้อนแรง

เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าต่างรถ สูดลมหายใจลึกอีกครั้ง กลิ่นวิคเตอร์เข้มข้นราวกับเพิ่งปล่อยออกมาเมื่อครู่

“นั่นแหละ… นี่แหละกลิ่นของคุณ” เขาพึมพำ

ภายในรถ วิคเตอร์นั่งนิ่งอยู่ในเบาะหลัง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเงาร่างของธีโอเคลื่อนใกล้เข้ามา ใบหน้าเขาเริ่มซีดเล็กน้อย ข้างกายมีโคโค่แมวอ้วนที่ฟุบลงไปกับเบาะ มองหน้าเขาด้วยแววตา “ก็บอกแล้วให้หนีไกลกว่านี้!”

ประตูรถถูกเปิดออกอย่างนุ่มนวล แต่หนักแน่น ธีโอโน้มตัวเข้าไปช้าๆ ก่อนจะยิ้มบาง

“หนีผมมาทำไมครับคุณวิคเตอร์?” เสียงเขานุ่มลึกจนขนลุก คล้ายกลิ่นไวน์เข้มๆ ที่ชวนให้หลงใหล

" ก็ให้พวกคุณ..สองคนเคลียร์กันไงครับ แฮะๆ.." วิคเตอร์ไม่พูดอะไรต่อ กลืนน้ำลายลงคอขณะถอยตัวชิดขอบเบาะ ธีโอพิงประตู มองเขาอย่างไม่ละสายตา

“เหมือนคุณจะไม่รู้เลยนะครับ...ว่ากำลังปล่อยกลิ่นออกมาไม่รู้ตัว” เขายื่นหน้าเข้าใกล้ “ไม่ใช่แค่เขาที่อยากได้คุณหรอกครับ”

ธีโอยื่นมือไปแตะแขนวิคเตอร์เบาๆ ดวงตาสีแดงเข้มทอประกายเหมือนนักล่า “ผมก็ด้วย”

เสียงเครื่องยนต์เดินเรียบขณะที่รถเคลื่อนตัวออกจากโรงจอดรถ ไฟถนนสาดเงาสีเหลืองนวลวูบไหวเข้ามาในตัวรถเป็นจังหวะ วิคเตอร์นั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัย ในหัวก็คิดทบทวนซ้ำๆ ว่าไม่น่ารับไอพระเอกบ้านี่ขึ้นรถมาเลย

ดวงตาจับจ้องถนนเบื้องหน้า แต่หางตายังคงเหลือบมองมือของธีโอเป็นพักๆ มือขาวจัดที่กำลังลูบเจ้าโคโค่เบาๆ ขณะมันนอนเหยียดยาวอยู่บนตักของเขา

ธีโอมองแมวอ้วนในอ้อมแขน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “โคโค่ดูจะชอบผมนะครับ”

“มันไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้าน่ะ…” วิคเตอร์ว่าเสียงเบา พลางหันไปสบตาแมวของตัวเองที่ตอนนี้เหมือนจะกลายเป็นหนูในอุ้งมือเสือไปแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น...แสดงว่าผมไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วสินะครับ” ธีโอตอบทันควัน พร้อมรอยยิ้มเอื่อยเฉื่อยที่ทำเอาอุณหภูมิในรถพุ่งขึ้นอย่างไร้เหตุผล

วิคเตอร์กระแอมเล็กน้อย พยายามเปลี่ยนเรื่อง “แล้วกับมิเอล…พวกคุณตกลงกันได้แล้วเหรอ?”

ธีโอยิ้มกว้างขึ้นอย่างอารมณ์ดี “เรียบร้อยดีครับ ไม่ต้องห่วง เขาเข้าใจแล้วว่าผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับคุณ” ดวงตาคมหันมามองเขาโดยตรง “แต่อันที่จริงผมน่ะ...คิดนะครับ”

วิคเตอร์กลืนน้ำลายลงคอเงียบๆ ไม่ตอบอะไร พวงมาลัยในมือเริ่มถูกบีบแน่นขึ้นทีละน้อย จนกระทั่งเสียงทุ้มเอื่อยของธีโอดังขึ้นอีกครั้ง “เปลี่ยนใจแล้วละครับ ตอนนี้ผมอยากไปบ้านคุณ”

“ห้ะ?” วิคเตอร์หันขวับ หางคิ้วกระตุกขึ้น

“คุณไม่ต้องไปส่งบ้านผมแล้วครับ ไปบ้านคุณดีกว่า” ธีโอตอบเสียงนิ่งราวกับเป็นคำขอเล็กๆ “ผมอยากเล่นกับโคโค่ต่อ” เขาเอียงคอ มองแมวในอ้อมแขน แล้วส่งสายตาล้อเลียน “โคโค่เองก็ดูเหมือนไม่อยากห่างผมเลยด้วย”

แมวอ้วนเหลือบมองเจ้าของเหมือนจะพูดว่า "ช่วยที ฉันไม่เอาแล้วนะคนนี้!" วิคเตอร์กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่ทันใดนั้น ตึ๊ง! แผ่นหน้าต่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงเบื้องหน้า

> [STATS UPDATE]

วิคเตอร์ (Victor): ความนิยมของตัวละครพุ่งทะยาน!

อันดับคู่จิ้นล่าสุด: ธีโอ x วิคเตอร์ — แซงมิเอลนายเองแล้ว!

ข้อความพิเศษจากโคโค่: “ถึงฉันจะไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ แต่ดูเหมือนนักอ่านจะเชียร์คู่นายกับธีโอแล้วนะ... สู้ๆ ล่ะ”

“โว้ยยยยยยยย!!” วิคเตอร์ หรือภีมในร่างของตัวละครรอง แทบกรีดร้องออกมาในใจ จนเท้าเขาเผลอกระแทกเบรคจนโคโค่ไถลหล่นจากตักลงพื้นไป

ธีโอหัวเราะในลำคอเบาๆ ขณะรถหยุดหน้าบ้าน วิคเตอร์ถอนหายใจยาวเหมือนคนกำลังยอมจำนนต่อโชคชะตา

คืนนี้…เขาคงหนีไม่พ้นคำว่า "คู่จิ้น" แล้วจริงๆ สินะ และคนที่อยู่ข้างเขา ก็คือ พระเอกของเรื่อง…ที่ควรจะต้องไปอยู่กับนายเอกสิตอนนี้

ภายในบ้านของวิคเตอร์เป็นคอนโดหรูขนาดใหญ่ ตกแต่งเรียบแต่มีรสนิยม โทนสีเทาเข้มสลับน้ำตาลอ่อน เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นดูเหมือนเลือกมาอย่างตั้งใจ ไม่มีของตกแต่งจุกจิกมากนัก ให้ความรู้สึกเงียบ เรียบ และ ‘ปลอดภัย’ ...ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีอะไรปลอดภัยสำหรับธีโอ

“บ้านคุณสะอาดกว่าที่คิดนะครับ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขำ ก้มมองรองเท้าแตะลายหมีที่วางข้างชั้นวางรองเท้าหรู “น่ารักดีครับ…ไม่เข้ากับบุคลิกคุณเลย”

วิคเตอร์ถอนหายใจ เดินไปเปิดประตูห้องนอน “ผมขอไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ”

“อ้อ ได้ครับ” ธีโอยิ้มหวาน “เปลี่ยนให้นานๆ เลยก็ได้ ผมอยากสำรวจบ้านคุณต่อสักหน่อย”

“ไม่ต้องเลยครับ” วิคเตอร์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับคว้าโคโค่ที่กำลังจะเดินตามธีโอขึ้นโซฟาเข้าไปด้วยกันแบบไม่ไว้ใจ

แกร๊ก ประตูห้องปิดลง

ธีโอหันกลับมา มองไปรอบห้องนั่งเล่นด้วยแววตาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ เขาเดินลัดเลาะไปตามมุมต่างๆ ลูบขอบโต๊ะบ้าง หยิบกรอบรูปขึ้นมาดูบ้าง ยิ้มบางๆ ขณะอ่านชื่อหนังสือที่วางเรียงอยู่ในชั้น

“โอ้… ‘คู่มือเพศรอง?’ จริงเหรอครับคุณวิคเตอร์” เขาพึมพำกับตัวเอง หัวเราะเบาๆ อย่างคนรู้ทัน

ในห้องนอน วิคเตอร์ยืนพิงตู้เสื้อผ้า ขณะปล่อยให้โคโค่ลงไปนั่งบนเตียง เขาหยิบเสื้อยืดตัวใหม่ออกมาเตรียมเปลี่ยนพลางบ่นพึมพำกับแมว

“เธอเห็นมั้ยโคโค่…หมอนั่นมันแปลกมาก”

เจ้าแมวอ้วนกลอกตาแล้วกลิ้งตัวม้วนหนึ่งรอบ "เขาไม่ได้แปลก…เขาแค่สนใจนายจนแทบบ้า"

“โคโค่!! นี่เธออยู่ทีมไหนกันแน่!” วิคเตอร์หน้าร้อนผ่าว ถึงจะรู้ว่าแมวตัวเองอารมณ์ศิลปินแต่ก็ไม่คิดว่าจะไปเข้าข้างธีโอขนาดนี้

"นักอ่านเขาเชียร์ไง ฉันไม่อยากฝืนกระแส"

“นี่มันชีวิตผมนะ!” วิคเตอร์แทบจะกรีดร้องอยู่กับแผ่นโปร่งแสงตรงหน้า

เสียงฝีเท้าขยับใกล้ประตูทำให้เขาชะงัก “เฮ้ คุณวิคเตอร์ ผมเจอห้องครัวแล้วนะครับ! ขอกาแฟหน่อยได้ไหม?”

“อย่าทำอะไรครัวผมนะ!” วิคเตอร์ร้องสวนไป

ธีโอหัวเราะลั่นอย่างพอใจจากอีกฟากของบ้าน ขณะที่วิคเตอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางกุมขมับเขารู้แล้วว่า...คืนนี้จะไม่ใช่คืนธรรมดาแน่นอน