บทที่ 6 บทเรียนคนดี

            เรื่องราวในนิยายเล่าถึงช่วงเวลาสมัยเด็กของพระเอกและนางเอกไว้ไม่กี่บท ทั้งคู่ได้เจอกัน เกิดมาจากโรคจิตเวชของอีเลนคนเก่ากำเริบ

             วันหนึ่งคุณแม่ของเด็กชายออกไปรับของทางไปรษณีย์ข้างนอกโดยใช้เวลาไม่ถึงห้านาที พอกลับมาพัสดุยังไม่ทันวางพลันร่วงหลุดมือ เมื่อเธอเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยืนถือมีดปอกผลไม้ ที่แขนเล็กตรงข้อพับมีรอยกรีดลึกยาว  เลือดสีเข้มไหลซึมออกมาทีละหยดสองหยด

            ผู้เป็นแม่แข้งขาอ่อนแรง ทรุดฮวบลงกับพื้นทันที หญิงวัยกลางคนมีอาการตัวสั่นหน้าซีดเผือด ตกตะลึงกับการกระทำของลูกน้อย

            หลังจากนั้นไม่นานเสียงทะเลาะปนสะอื้นไห้ดังแซดไปทั่วบ้าน เธอต่อสายถกเถียงกับสามีเรื่องลูกชายของตน กล่าวโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ลูกเป็นแบบนี้

            กล่าวว่าสามีที่ไม่มีเวลาให้ลูกบ้างก็ดี กล่าวว่าตัวเองที่ดูแลลูกไม่ดีบ้างก็ดี ผู้เป็นสามีเคร่งเครียดถอนหายใจดังลั่นจนปลายสายได้ยินเสียง

            ‘เฮ้อ’ “งั้นเอางี้ คุณย้ายบ้านไปอยู่เมืองหลวงซะ ที่นั่นมีหมอเก่งด้านจิตเวช เดี๋ยวผมส่งเขาไปเป็นหมอประจำตัวอีเลนให้”

             พูดจบก็วางสายไป คนเป็นแม่สะอื้นไห้โผเข้ากอดดูแขนลูกรักอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ปากพร่ำบอกกับลูกชายราวกับพูดกล่อมตัวเอง

            “ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรแล้ว”

            อีเลนมองใบหน้าหญิงที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตาอย่างไม่เข้าใจความโศกเศร้า แม่ของเขาจะร้องไห้เสียใจไปทำไม ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองรู้สึกยินดีกับการเห็นเลือดมากขนาดนี้

            หลังจากนั้นไม่นานอีเลนก็ได้ย้ายบ้าน ในทุกวันเขาได้รับการรักษาจากหมอจิตแพทย์ชื่อดัง และโรงพยาบาลนี้ก็เป็นสถานที่ ซึ่งเหล่าพระนางได้พบกันเป็นครั้งแรกก่อนทั้งคู่จะพัฒนาความสัมพันธ์ฉันเพื่อนจนกลายเป็นคนรัก

             แล้วคนที่ควรจะออกมาตอนกลางเรื่องซึ่งไม่ใช่ตอนนี้ก็คือ เคียร์น!! ตัวร้ายสุดเล่ห์เหลี่ยมที่ชอบเข้ามาหาเรื่องกับพระเอกเพียงเพราะต้องการแย่งชิงนางเอก!!

            “อ่า นี่บ้านฉันเอง”

            พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นตัวร้ายและเป็นคู่ปรับกับตัวเอกของเรื่องที่ตนเข้ามาสิงร่างอยู่ ก็อดรู้สึกเกร็งขึ้นมาไม่ได้

             ในนิยายเล่าว่าทั้งสองคนไม่ถูกกันมาก ๆ เจอหน้าทีแทบชักมีดใส่ ถึงส่วนใหญ่ในเรื่องอีเลนคนเก่าจะชอบเปิดก่อนก็เถอะ

            เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ลอบมองอาการของคนที่ยืนอยู่ใกล้ตัว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ อีกฝ่ายถึงเปลี่ยนท่าทีไปเมื่อรู้ชื่อของตัวเองก่อนเลิกสนใจคนข้างกาย

             สายตาพลันกวาดมองไปยังป้ายชื่อตระกูลของคนที่ช่วยตัวเองซึ่งติดอยู่หน้ากำแพงบ้าน ในหัวคบคิดอะไรบางอย่าง

            นัยน์ตาทอประกายแสงวูบหนึ่งก่อนจะปรับเปลี่ยนให้เรียบดังปกติ ริมฝีปากหยักฉีกยิ้มกว้างกระชับแขนที่กอดคล้องอีเลนแนบชิดขึ้น

            “ว้าว บ้านนายสวยจังเลย รีบเข้าไปดูข้างในกันเถอะ”

             อีเลนมองรอยยิ้มและดวงตาเปล่งประกายของเด็กข้างกาย ‘หมอนี่ตัวร้ายจริงแน่นะ ไหงไม่ตรงปกเลย’

            เขาเก็บคำถามไว้ในใจ ก่อนตัดสินใจพาคนตัวสูงกว่าหน่อยเข้าไปข้างใน แม้จะรู้สึกระแคะระคายที่เพื่อนใหม่แอบเสแสร้งอยู่บ้าง ใช่ว่าดูไม่ออก แค่ไม่แน่ใจต่างหาก

            พอรู้ว่าหมอนี่เป็นตัวร้ายของเรื่องจอมเจ้าเล่ห์มากแผนการก็ทำให้ฟันธงความรู้สึกที่ตนสัมผัสได้

            อีเลนพาเคียร์นมานั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นที่ตัวเองตื่นขึ้นมาครั้งแรกเมื่อหลุดเข้ามาในโลกนิยาย

            ตามจริงพระเอกควรจะได้ย้ายบ้านแล้วไปเจอกับนางเอก แต่เนื้อเรื่องคงเปลี่ยนไปเพราะเขาเข้ามาในเรื่องนี้แทน

             ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วตีสนิทกับตัวร้ายแล้วคอยเชียร์ความรักของพวกเขาไปเลยดีไหม ตัวเองจะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายด้วย

            ก่อนจะคิดไปถึงอนาคต ในเมื่อมีโอกาสได้ตีซี้แล้วทำไมไม่ลองเปลี่ยนบทให้เคียร์นไปเป็นพระเอกแทนอีเลนคนเก่าไปเลยละ ในเมื่อเขาไม่คิดจะทำตามเนื้อเรื่องเดิมอยู่แล้ว งานนี้ก็ต้องมีคนมารับบทบาทไปแทนสิ

            อีเลนคิดไปเรื่อยพลางมองคนนั่งยิ้มแย้มมองนู้นมองนี่ก่อนจะหันมาสบสายตากันนิ่ง ๆ

            ถึงเขาอยากจะให้อีกฝ่ายมารับบทแทนจริง ๆ แต่ไม่ได้แปลว่าจะเสี้ยมสอนให้เด็กคนหนึ่งไปเป็นฆาตกรต่อเนื่องแทนตัวเอกคนเก่าหรอกนะ ในฐานะที่ตนวางตัวเป็นเพื่อนกับตัวร้ายอย่างไม่ได้ตั้งใจแล้ว

             เขาที่เป็นทั้งเพื่อนและอายุเยอะกว่าด้านจิตใจ คงต้องรับผิดชอบสั่งสอนชี้แนะให้ดี เผื่อวันไหนอีกฝ่ายคิดอยากฆ่าตนขึ้นมาคงยังพอใช้มิตรภาพและวันดี ๆ ในการต่อรองร้องขอชีวิตได้

            ก่อนจะมานั่งสอนเรื่องคุณธรรมให้เพื่อนจอมเจ้าเล่ห์ฟัง อีเลนอยากให้เคียร์นเปิดใจรับเขาเสียก่อน

            เด็กชายหย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ สายตาจับจ้องเด็กตรงหน้าอย่างจริงจัง เขาตัดสินใจพูดเรื่องที่รู้สึกระแคะระคายตลอดระยะเวลาที่เดินกลับบ้านมาด้วยกัน

            “เคียร์น ถ้านายอยากเป็นเพื่อนกับฉันจริง ๆ นายควรเลิกใส่หน้ากากเข้าหาฉันนะ”

            อีเลนเป็นคนซื่อตรง รู้สึกยังไงก็พูดออกไปแบบนั้น เขามั่นใจมากว่าเด็กตรงหน้าไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงกับตัวเอง

            ในเนื้อเรื่องรักสุดซาดิสม์ เคียร์นเป็นตัวละครเดียวที่ชอบใส่หน้ากากเข้าหาคนอื่น เขาเหมือนคนที่ชอบคิดอะไรตลอดเวลา แม้จะอ่านเนื้อเรื่องในนิยายแต่ก็ยังเดาทางความคิดเจ้าตัวไม่ออกอยู่ดี

             ประวัติของเคียร์นนักเขียนไม่ได้ลงรายละเอียดไว้มาก รู้แค่ว่าเป็นคนฉลาด ฐานะดีมีชาติตระกูล เป็นเศรษฐีซึ่งมีธุรกิจกว้างขวางในวงกว้าง

            เด็กชายปรากฏตัวมาช่วงมัธยมปลาย เป็นบอสและคู่อริที่อีเลนคนเก่าจ้องจะฆ่าทิ้งให้ได้ แต่ตอนนี้ตัวร้ายในนิยายจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่เด็กตอนนี้ต้องเปิดใจให้ก่อน

            คนสองคนในเมื่อตกลงปลงใจเป็นเพื่อนกันแล้วก็ไม่ควรตีสองหน้าเข้าหากัน ไม่งั้นจะเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปากเต็มคำได้ยังไงถ้ายังลอบแทงข้างหลังกันอยู่

            เด็กดวงตาสีน้ำเงินเข้มชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของคนที่เข้ามาช่วยตัวเอง เขาคิดว่าการแสดงของตนนั้นสมบูรณ์แบบไม่มีขาดตกบกพร่อง ขนาดบรรดาเครือญาติสกปรกที่คิดจะหาโอกาสตักตวงผลประโยชน์จากเขาหลาย ๆ คนยังดูนิสัยจริง ๆ ไม่ออก แต่นี่เพื่อนตัวน้อยคนนี้กลับมองขาดช่างน่าสนใจจริง ๆ ดวงตาสีแซฟไฟร์วูบไหวในเมื่อรู้ทันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องแสดงละครอีกต่อไป

            อีเลนมองท่าทางยิ้มแย้มเหมือนเด็กน้อยใสซื่อบนใบหน้าแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว กลายเป็นวางมาดนิ่งสงบ สง่างาม ดูภูมิฐาน แผ่กลิ่นอายหยิ่งยโสเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

            มุมปากกดลึกเผยรอยยิ้มเล็กน้อยดูพราวเสน่ห์ ดวงตาสีแซฟไฟร์สะท้อนแสงแดดที่ลอดผ่านทางหน้าต่างสว่างวาบ

             ภาพตรงหน้าคล้ายซ้อนทับกับร่างจิ้งจอกสีเงินในสารคดีพลันทำลมหายใจคนมองสะดุดกึกไปช่วงหนึ่ง

            “หึ เห็นแบบนี้แล้วยังอยากเป็นเพื่อนกันต่อไหม”

            เด็กชายใบหน้าราวฟ้าประทานผู้ดูลึกลับ เปล่งเสียงหัวเราะนิ่ง ๆ ในลำคอ ริมฝีปากเหยียดมุมยิ้มบางมองคนนั่งเงียบงันไปด้วยท่าทีใจเย็นอย่างไม่ รีบรั้นคำตอบ

            อีเลนตัวเกร็ง ตกตะลึงอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเด็กชายตรงหน้าพอเลิกเสแสร้งแล้วจะเปี่ยมไปด้วยออร่าสมกับบทตัวร้ายมากขนาดนี้!!

            “ฉันว่าฉันชอบท่าทางของนายตอนนี้มากกว่าเด็กแอ๊บแบ๊วใสซื่ออีก” อีเลนเผลอพูดคำที่คิดอย่างไม่ได้ตั้งใจ เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์หลุดหัวเราะเล็กน้อย เอ็นดู ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะพูดตรงขนาดนี้

            คนเผลอหลุดประโยคน่าอายหน้าขึ้นสีเพราะถูกสายตาแปลก ๆ ของอีกฝ่ายจ้องมองมา อีเลนเหลือบมองคนที่เลิกเสแสร้งเบื้องหน้าพลางคิด แม้เจ้าตัวจะดูดีกว่าหรือมีภูมิฐานมากแค่ไหน ยังไงอายุจิตเขาก็มากกว่าอยู่ดีและเด็กก็คือเด็ก!!

             ความคิดที่จะปลูกฝังธรรมะในจิตใจให้เคียร์นของตนยังคงไม่เสื่อมคลาย! “นายบอกนายไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว งั้นเรามาหาหนังดูรอพ่อแม่นายกลับมากันไหม”

            เคียร์นมองท่าทีสบาย ๆ ของอีเลน เขาแปลกใจที่เพื่อนตัวน้อยปรับเข้ากับท่าทางที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของตนได้อย่างรวดเร็ว

            ที่จริงเด็กชายตามอีเลนมาถึงบ้านเพราะอยากพิสูจน์ข้อมูลอะไรบางอย่าง ไม่ได้ต้องการจะข้องแวะกับคนที่พึ่งเจอหน้ากันตั้งแต่แรก

             ตอนนี้เขาก็ได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้มาแล้วและไม่มีความจำเป็นต้องนั่งอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไป ที่จริงมันควรเป็นแบบนั้น

            ดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั่งครุ่นคิดจมอยู่กับตัวเองสักพักหนึ่งก่อนลอบยิ้มที่มุมปาก เขาพยักหน้าตอบรับข้อเสนอของเพื่อนใหม่ นัยน์ตาสีแซฟไฟร์เปล่งประกายเพียงชั่วครู่ก่อนจะปรับมาเรียบเฉย

            อีเลนเมื่อเห็นตัวร้ายวัยเด็กน้อยพยักหน้าพลันปรากฏรอยยิ้มแฉ่ง ก่อนจะรีบคว้ารีโมทกดเปิดโทรทัศน์หาช่องที่ตนต้องการให้อีกฝ่ายดู

            ดวงตาสีแซฟไฟร์มองการกระทำของคนข้างกาย ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางเอ่ยถามคนที่ตั้งหน้าตั้งตากดหาช่องอะไรให้เขาดูขนาดนั้น

            “นายเปิดหาอะไรอยู่เหรอ”

            “หนังคุณธรรม!!”

            “………”