ตอนที่ 8 ผู้เฒ่าปริศนา

‘รู้สึกไปเองใช่ไหมนะ…’

“พระชายา”

“ไม่มีอะไรหรอกพวกเรารีบอาบน้ำกันเถอะ ข้ารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไรพิกล”

“เพคะพระชายา”

ลู่เหยียนซินอาบน้ำไปเพียงไม่นานก็รู้สึกหนาวเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ ไรขนที่ลุกชันไม่ได้เกิดจากน้ำที่เย็นเยือกแต่เกิดจากบรรยากาศโดยรอบ  นางหันซ้ายหันขวาก่อนจะรีบขึ้นจากแม่น้ำโดยมีลี่ถิงที่รีบนำชุดมาให้นางเปลี่ยนเพราะเกรงว่าพระชายาของตนจะจับไข้ไปเสียก่อน 

“ลี่ถิงกระโจมของข้าอยู่ตรงไหน”

“กระโจมใหญ่ตรงนั้นเพคะพระชายา”

“งั้นหรือ นอนกับเจ้าแค่สองคนไม่เห็นต้องทำกระโจมใหญ่ถึงเพียงนั้นเลยนี่นา”

“หาไม่เพคะพระชายา กระโจมนี้เป็นของท่านอ๋องกับพระชายาเพคะ”

“ห๊า! เจ้าว่าอะไรนะ” เมื่อได้ยินดังนั้นนางจึงหยุดฝีเท้าลงหันหลังกลับไปมองลี่ถิงด้วยใบหน้าที่งุนงงระคนตกใจ

“ก็ท่านเป็นชายาของท่านอ๋องไม่ให้อยู่กระโจมเดียวกันกับท่านอ๋อง แล้วท่านจะไปนอนที่ไหนกันเล่าเพคะ” 

“ก็ให้ข้านอนกับเจ้าก็ได้นี่นา ท่านอ๋องเกลียดข้าจะตายไปจะมานอนร่วมเตียงเดียวกันได้อย่างไร”

“นั่นเป็นคำสั่งของท่านอ๋องเพคะ” ลู่เหยียนซินเบ้ปากทันทีตาอ๋องบ้านี่ก็อย่างไรกันนะเกลียดนางก็ควรอยู่ให้ห่างจากนางเสียสิ ให้นอนเตียงเดียวกันเช่นนี้แล้วข้าจะหลับตาลงได้อย่างไร

ลู่เหยียนซินพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นักแล้วจำใจต้องเดินเข้าไปยังกระโจมใหญ่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกหดหู่อย่างที่สุด เมื่อเข้าไปด้านในก็พบเข้ากับอ๋องฉินที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หางตาของเขาชายตามองมาที่นางเพียงครู่เดียวแล้วก็ไม่สนใจอีกเลย

ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยภาพที่เห็นตรงหน้านั้นไม่เคยปรากฏแก่สายตาของนางมาก่อน กล้ามแขนแน่นๆ แผ่นหลังกว้างล่ำกำยำที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนผิวกายขาวเนียนน่าสัมผัสดูแล้วช่างเปล่งประกายในสายตาของนางยิ่งนัก

ลู่เหยียนซินลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะรีบหักห้ามใจไม่ให้โผเข้าไปลูบไล้เนื้อกายของคนผู้นั้น นางรีบเดินเลี่ยงไปยังเตียงนอนก่อนที่จะหันหลังแล้วขดตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องนั่งอยู่บนรถม้ามาติดๆ กันนานถึงสามวัน ส่งผลให้นางหลับลงไปในทันทีอ๋องฉินหันมองนางด้วยสายตานิ่งเฉยก่อนจะเดินออกไปจากกระโจมเงียบๆ

กลางดึกคืนนั้นลู่เหยียนซินนอนกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาในบางเวลาก็คล้ายกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน บางเวลาก็เหมือนว่านางกำลังเผชิญหน้าอยู่กับความเป็นจริงในหูของนางแว่วได้ยินเหมือนเสียงกระซิบเรียกหาของใครบางคน

ลู่เหยียนซินผุดลุกขึ้นนั่งนางเหงื่อออกเต็มไปหมดเมื่อหันไปมองด้านข้างก็พบว่าอ๋องฉินกำลังนอนหลับลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าเขาหลับลึกไปนานแล้ว

“ท่านอ๋อง…ท่านอ๋องหลับไปแล้วหรือไม่”

นางลองเขย่าตัวเขาแต่กลับไม่ยอมตื่นขึ้นมาเลยสักนิด เมื่อแน่ใจว่าคงหลับไปแล้วจริงๆ นางจึงเดินออกไปข้างนอกตั้งใจเพียงแค่จะออกไปรับลมคลายความร้อนเสียหน่อยแต่เมื่อออกมานอกกระโจมกลับพบว่าทหารองครักษ์ทั้งสองคนนอนหลับอยู่ข้างกองไฟ ส่วนเหล่าทหารคนอื่นๆ ต่างก็แยกย้ายกันไปนอนตามจุดต่างๆ ไม่มีผู้ใดเฝ้ายามเลยสักคน เป็นไปได้อย่างไรกัน?

นางเดินออกมาได้ไม่ไกลจากค่ายพักแรมนักก็เหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึ่ง ครั้นอยากตะโกนออกมาก็ดันเปล่งเสียงไม่ได้ขาเจ้ากรรมก็เหมือนจะเป็นตะคริวไปแล้วก้าวไม่ออกเสียอย่างนั้น

‘ไม่ต้องกลัวไปหรอกสาวน้อย ข้ามิใช่ผีสางอันใด’

‘ทะ..ท่านเป็นใคร’

‘ข้าคือผู้เฒ่าผู้ปกปักษ์รักษาผืนป่าแห่งนี้ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อเตือนเจ้า ทางข้างหน้ายังมีภัยอันตรายเจ้าจงนำของสิ่งนี้ติดตัวไปด้วยมันจะช่วยเจ้าในยามที่เจ้ามีภัย’

‘แล้วเหตุใดท่านถึงได้มอบมันให้กับข้าเล่าเจ้าคะ’

‘ข้าให้ของสิ่งใดแสดงถึงผู้นั้นมีวาสนาต่อกันวันข้างหน้าหากบุตรธิดาของเจ้าเกิดมาเจ้าจงมอบของสิ่งนี้ให้แก่พวกเขาคนละชิ้น แล้วข้าจะเป็นอาจารย์เพียงคนเดียวที่เหมาะสมที่สุดสำหรับพวกเขา’

‘อาจารย์หรือเจ้าคะ แต่ว่าข้าอาจจะอยู่ที่นี่ไม่นานถึงเพียงนั้นเช่นนี้แล้วของสิ่งนี้อาจจะไม่จำเป็นสำหรับข้า ท่านเอากลับคืนไปเถิดเจ้าค่ะ’

‘จิตวิญญาณของเจ้าอยู่ที่นี่แล้วกายหยาบที่เจ้ามาอาศัยอยู่ก็คือตัวตนหนึ่งของเจ้า เจ้าหลีกเลี่ยงชะตากรรมนี้ไปไม่ได้หรอกลิขิตสวรรค์ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้’

‘ท่านรู้หรือเจ้าคะว่าข้าไม่ใช่คนที่นี่ แล้วที่ท่านผู้เฒ่าพูดหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะข้าจะไม่สามารถกลับบ้านของข้าได้อีกเช่นนั้นหรือ’

‘นั่นขึ้นอยู่กับตัวของเจ้าเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเจ้าจะเป็นคนให้คำตอบนั้นด้วยตัวของเจ้าเอง รุ่งเช้าจงนำแหวนหยกสองชิ้นนี้มอบให้สามีของเจ้ามันจะช่วยเปิดทางออกจากป่าแห่งนี้ คนผู้นั้นมีวรยุทย์ที่ล้ำเลิศแต่ใช้กับป่าแห่งนี้ไม่ได้’

‘ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ให้คำชี้แนะเจ้าค่ะ’

นางพยายามเพ่งมองใบหน้าของท่านผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าแต่กลับเห็นเพียงหมอกที่ลางเลือนเท่านั้น เหมือนเป็นความฝันแต่ก็เหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริง

‘เอาล่ะเจ้ากลับไปเถอะคนพวกนั้นออกตามหาเจ้าแล้ว’

‘หืม?’

นางหันหลังกลับไปมองด้านหลังก่อนจะเห็นว่าอ๋องฉินกำลังเดินมุ่งหน้ามายังทิศทางที่นางยืนอยู่ด้านหลังของเขาเป็นชิงอีและเฟยหยาที่เดินตามมาติดๆ

นางไม่สนใจพวกเขาที่ตะโกนเรียกนางก่อนจะรีบหันกลับไปเพื่อจะถามชื่อแซ่ของท่านผู้เฒ่าแต่กลับพบกับเพียงความว่างเปล่า

‘ท่านผู้เฒ่าหายไปไหนแล้ว?’