ตอนที่ 7 หุบเขาลึกลับ

"พระชายาเหตุใดถึงกล่าวเช่นนั้นกันล่ะเพคะ"

"จะเป็นไรไปเล่าท่านอ๋องมีใจรักใคร่ต่อแม่นางหยางผู้นั้นส่วนตัวข้าเองก็ไม่ได้มีจิตพิศวาสกับท่านอ๋องอีกแล้ว ในเมื่อทั้งข้าและท่านอ๋องต่างก็ไม่ได้รักใคร่กันการหย่าขาดจากกันก็เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว"

"พระชายาอย่าได้พูดเช่นนั้นออกไปนะเพคะ หากท่านอ๋องโกรธขึ้นมาเป็นพระชายาเองที่จะเดือดร้อน"

"จะโกรธข้าด้วยเรื่องอะไรกันมีแต่จะดีใจน่ะสิที่หลุดพ้นจากข้าไปได้"

"พระชายา..."

"หรือว่าที่เจ้าคัดค้านเพราะไม่อยากไปลำบากข้างนอกกับข้า วางใจเถอะหากข้าได้หนังสือหย่าแล้วข้าจะทูลขอให้ท่านอ๋องรับเจ้าไว้เป็นหญิงรับใช้ในจวนต่อไป"

"ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกเพคะ พระชายาอยู่ที่ไหนหม่อมฉันก็จะอยู่ที่นั่นเพียงแต่หม่อมฉันไม่อยากให้พระชายาลำบากอยู่ข้างนอกคนเดียวเพคะ"

"เมื่อครู่เจ้าก็เพิ่งพูดไปว่าจะไม่มีทางทิ้งข้า ก็นั่นอย่างไรเล่าข้าต้องอยู่ตัวคนเดียวที่ไหนมีเจ้าอยู่ด้วยนี่นา" นางพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ลี่ถิงเห็นแววตาของนางดูมีความสุขต่างจากเมื่อก่อนมากก็ไม่กล้าพูดขัดนางอีกต่อไป

"ลี่ถิง การเป็นคนธรรมดาคงจะรู้สึกดีกว่าการอยู่ในตำแหน่งที่สูงที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันนะ วันข้างหน้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะรับอนุเข้ามาอีกสักกี่คนความฝันของข้าก็เพียงแค่อยากให้สามีของข้ามีข้าเพียงคนเดียวซึ่งแน่นอนว่าท่านอ๋องไม่มีทางทำได้"

นางพูดจบก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างทันที การจากบ้านมาในที่ไกลแสนไกลต้องมาพบเจอกับโชคชะตาที่เล่นตลกแบบนี้ให้นางเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาก็คงจะดีกว่าต้องมาเป็นพระชายาที่สามีรังเกียจเช่นนี้

การเดินทางดำเนินไปจากเมืองหลวงออกสู่เส้นทางชนบทห่างไกลออกไปเรื่อยๆ สองข้างทางปรากฏบ้านเรือนชาวบ้านอยู่ประปรายก่อนจะเริ่มพบเห็นได้น้อยลง บรรยากาศทิวทัศน์โดยรอบถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ป่าเขาลำเนาไพรที่เริ่มจะไร้บ้านเรือนผู้คนอาศัยอยู่

ขบวนรถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าเรื่อยๆ ช้าบ้างเร็วบ้างการเดินทางไปยังเมืองจี้โจวต้องใช้เวลานานถึงแปดวันหรือสิบวันพวกเขาจึงเร่งเดินทางกันอย่างต่อเนื่อง หยุดพักเพียงเพื่อทานอาหารกับพักม้าเท่านั้น

ในวันที่สามของการเดินทางพวกเขารอนแรมอยู่ในป่ามาค่อนวันก็ยังไม่พบเจอทางออกไปสู่หมู่บ้านข้างหน้าแต่อย่างใดจนเวลาใกล้โพล้เพล้แล้วก็ยังคงอยู่กลางป่าแห่งใดแห่งหนึ่งอยู่ ทางข้างหน้ามีแต่ต้นไม้ที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ครั้งกี่หนหน้าตาของผืนป่าแห่งนี้ก็เหมือนกันไม่มีผิดเหมือนอยู่ในเขาวงกตอย่างไรอย่างนั้น

"คืนนี้พวกเราจะพักกันที่นี่ส่งคนออกไปล่าตะเวนตรวจสอบบริเวณนี้ให้ละเอียดอีกรอบ"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

"เดี๋ยวก่อน!"

"มีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกเจ้าไม่ต้องไปแล้วป่าแห่งนี้แลดูแปลกประหลาดพวกเราวนกลับมาที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าหากออกลาดตระเวนเวลานี้ข้าเกรงว่าอาจจะคลาดกันได้"

"ข้าจะตั้งม่านพลังอำพรางไม่ให้สัตว์ป่าหรือผู้ใดมาพบเห็น พวกเจ้าเพียงแค่ทำเครื่องหมายเอาไว้ก็พออย่าได้หลงออกจากม่านพลังของข้า"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

ทางด้านลู่เหยียนซินเมื่อชะโงกหน้าออกมามองดูก็เห็นว่ามีทหารบางส่วนหยิบเอาอุปกรณ์สำหรับตั้งค่ายออกมาแล้ว

นางค่อยๆ ก้าวลงจากรถม้าโดยมีลี่ถิงยืนรอรับอยู่ด้านข้าง สายลมยามเย็นโบกสะบัดพัดโชยมาทำให้นางรู้สึกขนลุกซู่…..

‘คงไม่ใช่ว่าแถวนี้จะมีผีหรอกนะ! น่าขนลุกชะมัด’

"พระชายาพวกทหารตั้งค่ายกันเสร็จแล้ว เชิญท่านไปอาบน้ำที่ลำธารกันเถอะเพคะ"

"อืม ข้ารู้สึกเหนียวตัวอยู่พอดี" ลู่เหยียนซินเดินนำลี่ถิงไปยังลำธารเพื่อชำระล้างตัวบวกกับความเหนื่อยล้าที่นั่งอยู่บนรถม้าทั้งวันหากได้อาบน้ำสักหน่อยคงจะสดชื่นขึ้นมาได้บ้าง

เมื่อมาถึงลำธารก็ปรากฏให้เห็นแม่น้ำใสแจ๋วรอบๆ ถูกกั้นด้วยผ้าเป็นแถบยาว นางหันมองดูรอบๆ ป่าแห่งนี้ดูแปลกตาให้ความรู้สึกวังเวงน่าขนลุกเป็นอย่างมาก

"พ่อแก้วแม่แก้วอย่าได้มาหลอกหลอนกันเลยนะ ไว้ข้าถึงจี้โจวเมื่อไหร่ข้าจะทำบุญไปให้" พูดจบพลันสายลมก็พัดโชยมาทันทีทำให้นางรู้สึกหนาวเหน็บเย็นยะเยือกขึ้นมาดื้อๆ

"พระชายาเมื่อครู่ท่านว่าอะไรนะเพคะ”

ลู่เหยียนซินหันมองไปรอบๆ ป่าสายลมพริ้วไหวพัดใบไม้ปลิวสะบัด ต้นไม้ใบหญ้าโอนเอนลู่ไปตามแรงลมความเงียบสงบไม่มีแม้แต่เสียงนกร้องให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล แสงตะวันเริ่มจางหายไปทีละนิดความมืดก็คืบคลานเข้ามาแทนที่ ลู่เหยียนซินรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างจับจ้องมายังพวกนางอยู่

‘รู้สึกไปเองใช่ไหมนะ…’