ตอนที่ 9 หลุดพ้นเสียที

‘ท่านผู้เฒ่าหายไปไหนแล้ว?’

นางหันซ้ายหันขวากลับไม่พบผู้ใดเลยสักคน แรงกระชากจากด้านหลังทำเอานางไม่ทันตั้งตัวจนเซไปซบกับหน้าอกแกร่งของบุรุษตรงหน้าเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าเป็นอ๋องฉินเขาออกมาตามนางทำไมกันนะ!

“บ้าจริงท่านกระชากข้าทำไมข้าเกือบจะหกล้มไปแล้วนะ”

“ใครอนุญาตให้เจ้าออกมาข้างนอกไม่บอกกล่าวข้าเช่นนี้”

“ข้าปลุกท่านแล้วแต่ท่านไม่ยอมตื่นเสียที ข้าเพียงแค่ร้อนจึงอยากออกมารับลมข้างนอกก็เท่านั้นเอง”

“เจ้าปลุกข้าแล้วเช่นนั้นหรือ”

“ปลุกไปแล้วพอออกมาข้างนอกก็พบทหารของท่านหลับกันทุกคน ข้าไม่มีเพื่อนคุยจึงเดินเล่นออกมาไกลไปหน่อยขอโทษท่านแล้วกัน”

นางสะบัดข้อมือออกจากฝ่ามือหนาของเขาก่อนจะรีบเดินเลี่ยงออกมาเพื่อกลับเข้าไปในกระโจมเมื่อเข้ามาด้านในแล้วลู่เหยียนซินก็ก้มลงมองที่หน้าอกของตนเองก็พบกับแหวนหยกสองชิ้นคล้องอยู่กับสายสร้อยเส้นหนึ่ง

‘พระเจ้า! เรื่องเมื่อครู่ไม่ใช่ความฝันหรอกหรือ อีกทั้งสายสร้อยที่นางสวมอยู่ในเวลานี้ดันเป็นสายสร้อยเส้นเดียวกันกับที่นางเก็บเอาไว้ใต้หมอนที่จวนอ๋องฉินในเมืองหลวง แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือว่านางเลอะเลือนจนจำไม่ได้ว่าหยิบติดมือมาด้วยเช่นนั้นหรือ’

อ๋องฉินที่มองตามจนนางหายลับเข้าไปในกระโจมแล้วก็ยืนครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

จะเป็นไปได้อย่างไรที่ทุกคนจะหลับกันหมดป่าแห่งนี้น่ากลัวจะมีอาถรรพ์อะไรสักอย่างไม่เช่นนั้นพวกเขาที่มีวรยุทธ์ไม่มีทางที่จะหลับลึกถึงขนาดที่จะไม่ได้ยินเสียงผู้ใดย่างกรายเข้ามาเลย อีกทั้งลู่เหยียนซินเดินเสียงดังถึงเพียงนี้ไม่มีทางที่จะไม่มีใครได้ยินยกเว้นก็เพียงแต่พวกเขาถูกบางสิ่งบางอย่างทำให้หลับลึกไม่ได้ยินเสียงรอบข้างใดๆ เลย

“พวกเจ้าผลัดเปลี่ยนเวรยามเฝ้าเอาไว้ให้ดีอย่าได้ละเลยทิ้งหน้าที่เหมือนเมื่อครู่นี้อีก”

เหล่าทหารทุกคนก่อนหน้านั้นรู้สึกหวั่นใจอย่างยิ่งพวกเขาคิดว่าอ๋องฉินจะสั่งลงโทษที่ละเลยต่อหน้าที่ปล่อยให้พระชายาเดินออกไปนอกกระโจมเพียงลำพังเกือบจะพบกับอันตรายแล้ว แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่เขาสั่งเพียงแค่ให้ผลัดเปลี่ยนเวรยามกันใหม่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมโดยไม่มีบทลงโทษใดๆ เลย

อ๋องฉินที่หันหลังไปสั่งทหารคนสนิทของตนเองเรียบร้อยก็เดินตามลู่เหยียนซินเข้าไปในกระโจม เขาเห็นนางนั่งเหม่ออยู่บนเตียงมือข้างหนึ่งลูบที่สร้อยเส้นหนึ่ง

“ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าใส่สร้อยเส้นนี้ด้วย”

“ข้าก็เพิ่งรู้ว่ามีมันอยู่เหมือนกัน”

“?” อ๋องฉินขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกับคำตอบที่ได้

“ท่านอ๋องข้าง่วงแล้วราตรีสวัสดิ์นะเพคะ”

นางพูดจบก็ล้มตัวลงนอนทันทีเขาไม่ซักไซร้นางต่อ เมื่อครู่เขาเห็นนางเหมือนยืนสนทนากับใครสักคนแต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้กับไม่มีผู้ใดยืนอยู่เลย ไม่น่าจะมีใครเข้ามาในม่านพลังของเขาได้และไม่น่าจะมีใครหนีหายไปได้โดยไม่เห็นแม้แต่เงาเช่นนี้ ยกเว้นผู้มีวิชาสูงกว่าแต่จะเป็นผู้ใดกัน

เช้าวันต่อมาอ๋องฉินสั่งจัดขบวนเพื่อเดินทางออกจากป่าแห่งนี้เขามองไปรอบๆ ก่อนจะสั่งให้ทหารทำเครื่องหมายเอาไว้เผื่อว่าพวกเขาจะวนกลับมาที่เดิมนั่นเอง ขณะที่กำลังจะออกเดินทางนั้นลู่เหยียนซินก็เดินมาใกล้ๆ กับม้าที่อ๋องฉินนั่งอยู่

“ท่านอ๋อง”

“พวกเรากำลังจะออกเดินทางเจ้ายังจะลงมาเดินเล่นอีกทำไมกัน”

“คือว่าข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องท่าน”

“มีสิ่งใดอีก”

“ข้าอยากให้ท่านสวมมันเอาไว้ของสิ่งนี้เป็นเครื่องรางที่ท่านปู่ของข้าให้ข้าไว้ตั้งแต่ยังเล็ก พวกเราวนอยู่ในป่าแห่งนี้มานานมากแล้วหากว่าท่านไม่กลัวเสียเวลาก็ลองเชื่อข้าดูสักครั้งเถอะ”

อ๋องฉินชั่งใจอยู่นานแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรับสร้อยเส้นนั้นมาแต่อย่างใด

“หากท่านไม่อยากใส่ก็เพียงแค่ถือเอาไว้ก็ได้แต่หากว่ามันขาดหรือหายไปข้าจะคิดท่านสามพันตำลึงเงิน”

“แหวนหยกธรรมดาจะเป็นสามพันตำลึงเงินได้อย่างไรกัน”

“ไม่อยากเสียตำลึงเงินให้ข้า ท่านก็สวมมันไว้เองสิเพคะ”

เขามองหน้านางนิ่งก่อนจะหยิบเอาสร้อยจากมือของนางไป ลังเลครู่ใหญ่ก่อนจะสวมมันไว้ที่ข้อมือของเขาแทน

“ก็เท่านั้นล่ะหวังว่าพวกเราจะออกจากเขาแห่งนี้ได้เสียทีนะเพคะ”

“ข้าก็คร้านจะวนในหุบเขาแห่งนี้เต็มทน”

นางเบ้ปากให้เขาก่อนจะเดินเลี่ยงไปขึ้นรถม้าของตนเอง อ๋องฉินส่ายหัวเบาๆ ให้กับความไร้สาระของนาง เขามองสร้อยที่อยู่บนข้อมือของตนเองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

‘จะทำอย่างไรถึงจะออกจากหุบเขาแห่งนี้ได้กันนะ’

ว่ากันว่าเส้นทางไปยังเมืองจี้โจวเส้นทางสายตรงนั้นต้องใช้เวลานานนับสิบห้าวันจึงจะเดินทางถึงแต่เส้นทางลัดที่พวกเขาใช้อยู่นี้จะใช้เวลาเดินทางเพียงเจ็ดถึงแปดวันเท่านั้นแต่ต้องแลกมาด้วยเล่ห์กลของหนทางนี้ ความซับซ้อนของหุบเขาอาจพบเจอค่ายกลหรือเขาวงกตหรือโจรป่าที่ดักซุ่มอยู่ 

มาครั้งนี้เห็นทีพวกเขาจะพบเจอกับเขาวงกตที่ต่อให้วนหาทางออกมากเท่าใดก็หาไม่เจอเสียเวลาเดินทางร่วมหนึ่งวันเต็มๆ เมื่อเห็นลู่เหยียนซินเสนอทางเลือกด้วยสร้อยเครื่องลางก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนที่เขาจะรับมันไว้เวลานี้อะไรไม่เชื่อก็ต้องเชื่อไว้ก่อน

พวกเขาเริ่มออกเดินทางอีกครั้งโดยครั้งนี้อ๋องฉินนำขบวนเองเดินทางมาได้ไม่นานก็เริ่มเห็นทางออกด้านหน้าเป็นป่าโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตา มองเห็นภูเขาสูงอยู่อีกฟากหนึ่งบรรยากาศช่างแตกต่างไปจากป่าเมื่อครู่นี้ลิบลับกันเลยทีเดียว

สวรรค์! ในที่สุดพวกเขาก็หลุดออกมาจากป่าแห่งนั้นได้เสียทีหรืออาจจะเป็นเพราะสร้อยเส้นนี้หรือไม่นะที่เปิดทางให้พวกเขาหลุดพ้นออกมาได้