บทที่5 โสมอายุร้อยยี่สิบปี

เป็นครั้งแรกที่ซีเจียงได้ออกมาเห็นความเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้าน

หมู่บ้านนี้มีชื่อว่า หมู่บ้านซูไฉ เมืองซานหวน หนึ่งในเขตปกครองของแคว้นจ้าว 

ชาวบ้านดำรงอาชีพทำนาปลูกผักเป็นส่วนใหญ่ เป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ มีชาวบ้านอาศัยอยู่สองร้อยหลังคาเรือนเห็นจะได้กระมัง

ระหว่างทางที่เดินไปชายป่าหลังหมู่บ้าน มีชาวบ้านหลายคนเอ่ยทักทายกับน้องชายเขาอย่างเป็นกันเอง ดูท่าอาหลงคงออกมาเดินเล่นในหมู่บ้านบ่อยทีเดียว

แต่เพราะเป็นครั้งแรกของเขาที่ออกมาจากรั้วบ้านสกุลซี ชาวบ้านที่เดินผ่านจึงหันมองมาอย่างสนใจ แถมยังมีเสียงกระซิบกระซาบตามหลังให้ได้ยินอีกต่างหากมีการถกเถียงกันว่าตัวเขาเป็นเกอหรือไม่ 

ซีเจียงยอมรับว่าไม่ใคร่พอใจเท่าไหร่ที่ถูกนินทาในระยะเผาขนเช่นนี้

" พี่ซีเจียงนำผ้าไปปิดหน้าหน่อยเถิดเจ้าค่ะ "

ซีหลินยื่นผ้าที่นางคาดไหล่ให้พี่ชาย นางก็ลืมไปเกอในหมู่บ้านนี้ส่วนใหญ่ไม่เปิดเผยใบหน้าให้ผู้ใดเห็นมากนัก 

" ทำไมหรือ "

แม้จะถามแต่มือก็รับผ้าผืนบางมาคลุมศีรษะแล้วตวัดปลายผ้าไปด้านหลังปิดบังใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง

" ไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่บุรุษเกอที่นี่เขามักจะใช้ผ้าปิดหน้ากันเวลาออกนอกบ้าน "

" เฉพาะเกอที่ยังไม่ออกเรือนขอรับที่ปิดบังใบหน้าตนเอง แต่หากออกเรือนแต่งงานแล้วก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะ "

แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่ซีเจียงก็เลือกที่จะพยักหน้าแบบขอไปที ก่อนจะรีบเดินตามน้องชายไปเมื่อเห็นทางเข้าป่าอยู่ไม่ไกลแล้ว

" แถวนี้เขาเรียกป่าชั้นนอกขอรับสามารถหาของป่าหรือสมุนไพรได้ไปตลอดแนว แต่หากจะล่าสัตว์ต้องเข้าไปยังป่าชั้นใน และหากต้องการล่าสัตว์ใหญ่ราคาสูงก็ต้องเข้าไปในป่าลึกขอรับอันตรายมากแต่พี่จื่อหย่งบอกข้าว่าผลตอบแทนคุ้มค่านัก "

ซีหลงเล่าให้พี่ชายกับน้องสาวฟัง ระหว่างทางก็เจอชาวบ้านมาหาของป่าเป็นระยะๆแต่ไม่เยอะเท่าไหร่

" พวกเจ้าหลานของผู้เฒ่าซีใช่หรือไม่ "

ในขณะที่เดินเข้าไปในป่ามีท่านป้าคนหนึ่งที่เดินกลับออกมาเอ่ยทักทาย

" ขอรับพวกเราเป็นหลานบ้านสกุลซี "

เป็นซีเจียงที่ยกมือคารวะพร้อมกล่าวกับนางด้วยรอยยิ้มน่ารัก

" โอ้ หลานเกอบ้านสกุลซีหน้าตาดีเช่นนี้เลยรึข้าพึ่งเคยเห็น เรียกข้าว่าป้ายี่ก็ได้ บ้านเราอยู่ไม่ไกลกันนัก "

" ยินดีที่ได้รู้จักขอรับท่านป้ายี่ ข้าซีเจียงขอรับ "

" เป็นพี่ชายของฝาแฝดหลงหลินสินะ "

" ใช่ ขอรับ "

" ได้ข่าวว่าไม่สบายหายดีแล้วหรือ "

" หายดีแล้วขอรับ "

" ป้าเสียใจเรื่องพ่อแม่ของเจ้าด้วยนะ "

นางยี่ฉีกล่าวเสียใจด้วยความสงสารจริงๆ เห็นเด็กทั้งสามคนแล้วรู้สึกสงสารไม่น้อยเลย

" มาหาขอป่าหรือ "

" ขอรับ "

" เช่นนั้นเดินไปทางทิศบูรพานะ แถวนั้นของป่าเยอะมาก "

" ขอบคุณขอรับท่านป้า "

แล้วนางก็เดินจากไปพร้อมตะกร้าสะพายหลังที่เต็มไปด้วยผลไม้ป่าและสมุนไพรหลายชนิด

" มาทานนี้ขอรับ "

ซีหลงนำไปยังทิศทางที่ท่านป้ายี่บอกไว้ เดินมาได้ประมาณครึ่งชั่วยามก็เจอเห็ดป่าเต็มไปหมด

" เดี๋ยวข้ากับหลินเอ๋อร์หาเห็ดกันแถวนี้ ส่วนพี่ก็เข้าไปในมิตินำสมุนไพรออกมานะขอรับ "

ซีเจียงพยักหน้า เขาเดินไปใต้ต้นไม้เพื่อบดบังสายตาไม่ให้ใครเดินผ่านมาเห็นง่ายๆ ก่อนจะรีบเข้าไปในมิติวิเศษเวลาชั่วพริบตาเดียว

เมื่อเห็นพี่ชายหายไปแล้ว เด็กฝาแฝดจึงช่วยกันเก็บเห็ดใส่ตะกร้าที่ซีหลินถือติดมือมาจากบ้านอย่างไม่รีบร้อนนัก

ด้านซีเจียงเขาเดินเข้าไปเอาถุงผ้าในบ้านพร้อมที่ขุดดินออกมา แล้วเดินตรงไปยังสวนสมุนไพร เลือกโสมที่ต้นอ้วนอวบต้นใหญ่มาทั้งหมดเพียงสามต้นเท่านั้น นอกจากนั้นเขาก็ยังขุดเอาสมุนไพรชนิดอีกสองชนิดอย่างละสามต้นใส่ไว้ในถุงผ้าอย่างเบามือ เมื่อพอใจแล้วก็รีบออกมาจากมิติวิเศษทันทีโดยที่นำที่ขุดออกมาด้วย

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครซีเจียงก็ทำท่าหาสมุนไพรก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากใต้ต้นไม้แล้วไปสบทบกับน้องๆอีกที

พวกเขาสามคนไม่พูดอะไรกัน ต่าวคนต่างช่วยกันเก็บเห็ดใส่ตะกร้าจนเต็ม ใช้เวลาอยู่บริเวณนั้นเพียงสองเค่อก็พากันเดินออกมาด้วยท่าทางปกติ

ตอนเข้าไปในป่าใช่เวลาครึ่งชั่วยามแต่ขากลับใช้เวลาแค่สามเค่อเท่านั้น ตอนนี้พวกเขาสามคนออกมาจากป่าชั้นนอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

" พี่ว่าพวกเราเดินไปในเมืองกันเองดีกว่า เวลาจะกลับเข้าหมู่บ้านค่อยว่าจ้างเกวียนมาส่ง พวกเจ้าไหวหรือไม่ "

เพราะหากรอติดเกวียนของนายคนนั้นต้องรออีกนานเลย 

" ไหวเจ้าค่ะ ข้าอยากไปเที่ยวในเมืองมานานแล้ว "

" ข้าก็ไหวขอรับ "

" เดี๋ยวเราแวะเอาเห็ดป่าไปไว้ที่บ้านไม้ไผ่ก่อนเพราะอย่างไรเราก็ต้องผ่านหน้าบ้านสกุลซีอยู่แล้ว "

เมื่อน้องๆเห็นด้วยพวกเขาก็พากันเดินกลับกันทางเดิม ไม่นานก็ถึงหน้าบ้านใหญ่รีบเปิดประตูรั้วเดินผ่านไปทางหลังบ้านโดยไม่กล่าวทักทายป้าสะใภ้แม้แต่คำเดียว

" จองหงนัก "

ลั่วหลันมองเด็กสามคนอย่างไม่ชอบใจ โดยเฉพาะซีเจียง หากมันยังไม่สบายป่านนี้นางก็ยังมีเด็กสองคนนั่นไว้คอยรองมือรองเท้า

เพราะนางมีลูกชายสามคนไม่มีลูกสาวหน้าที่ทำงานบ้านจึงตกเป็นของนางแต่เพียงผู้เดียว สามเดือนที่ผ่านมานางอยู่อย่างสบายมากเพราะมีเจ้าเด็กแฝดชายหญิงมาทำงานบ้านแทน แต่พอพี่ชายมันฟื้นจากพิษไข้เด็กทั้งสองก็ไม่มาทำงานบ้านช่วยนางอีกเลย แถมนางยังถูกสามีตำหนิตั้งเยอะเรื่องที่นางให้ข้าวสารพวกมันวันละมื้อ

ยิ่งคิดยิ่งแค้นนัก

เมื่อถึงบ้านไม้ไผ่ซีเจียงพาน้องเข้าไปในมิติก่อน นำเห็ดไปล้างเก็บไว้ในตู้เย็นแล้วจัดการทำอาหารมื้อกลางวันให้น้องทานก่อนที่พวกเขาจะต้องออกเดินเท้าเข้าไปในเมืองช่วงบ่ายนี้

มื้อเที่ยงวันนี้มีไก่ทอดและผัดเปรี้ยวหวานแสนอร่อย หลังทานข้าวเสร็จพวกเขาก็ออกจากมิติแล้วเตรียมตัวเดินทางไปยังเมืองซานหวนพร้อมน้ำและขนมทานเล่นที่นำออกมาจากมิติด้วยเผื่อหิวระหว่างทางจะได้มีอะไรทานรองท้อง

เดินออกมารอบนี้พวกเขาไม่เจอป้าสะใภ้แล้วก็ให้รู้สึกโล่งใจมากทีเดียว

ในบ้านใหญ่สกุลซี มีท่านปู่ท่านย่าอาศัยอยู่แต่เพราะซีเจียงคนเก่าก็ไม่ได้สนิทกับพวกท่านนักเขาจึงไม่เคยเข้าไปทักทายเลยตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาในร่างนี้ ซีเจียงกับน้องๆเกิดและโตอีกเมืองหนึ่งและไม่ทราบด้วยว่าเหตุใดบิดามารดาถึงตัดสินใจขายบ้านที่นั้นแล้วย้านถิ่นฐานมาที่เมืองแห่งนี้ แต่น่าเสียดายเกิดเรื่องเศร้าระหว่างทางเสียก่อน 

ความสัมพันธ์ของเขากับคนบ้านใหญ่สกุลซีที่ไม่มีผู้ใหญ่คอยประสานให้มันแนบแน่นจึงไม่สนิทกันเลยสักนิดลูกชายของท่านลุงสามคนซีเจียงก็แทบจำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำและท่านปู่ท่านย่าเองก็อายุเยอะแล้วด้วย พวกเขาก็เลยต่างคนต่างอยู่ไปโดยปริยาย คงมีแต่ป้าสะใภ้ที่คอยรังแกใช้แรงงานของน้องๆเขา ส่วนท่านลุงก็เอาแต่ทำนาหาเงินคงไม่ได้สนใจหลานๆเท่าไหร่เช่นกัน

ระหว่างทางเดินออกมาจากหมู่บ้าน พวกเขาเดินสวนกับชาวบ้านตลอดทาง มีทั้งคนที่ทักทายด้วยรอยยิ้มเอ็นดู มีทั้งคนถามอย่างสอดรู้ และคนที่ไม่ถามไม่ยิ้มแต่มองมาอย่างไร้มารยาท

ซีเจียงไม่ชอบสายตาเหล่าหญิงสาวเท่าไหร่นัก พวกนางมองมาบ่งบอกได้เลยว่าไม่ชอบเขาอย่างแรงทั้งที่เขายังไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลยแท้ๆ

ดูแล้วเหล่าสตรีในหมู่บ้านนี้คงว่างการว่างงานนักเห็นชอบจับกลุ่มคุยกันอยู่ตั้งหลายกลุ่ม ส่วนในท้องไร่ท้องนาก็มีเหล่าบุรุษกันเต็มไปหมด เห็นได้ชัดว่าสตรีจับกลุ่มนินทาเรื่องชาวบ้านส่วนบุรุษนั้นก้มหน้าทำงานกันอย่างแข็งขันช่างไม่สมดุลกันเสียเลย

ซีเจียงพอจะเห็นบุรุษเกออยู่บ้างแต่จากสายตามันช่างน้อยนักหากเทียบกับสตรีหรือเอกบุรุษในหมู่บ้านแห่งนี้

เมื่อเดินออกมาจากหมู่บ้านแล้วเขาก็รู้สึกหายใจหายคอได้สะดวกขึ้นหน่อย การที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นมันโคตรทำตัวไม่ถูกเลย อึดอัดมากด้วย

เดินไปพลางคุยไปพลาง เหนื่อยเมื่อไรก็หยุดพักทานขนมที่เอาออกมาจากมิติบ้างระหว่างทาง ใช้เวลาเดินเท้าหนึ่งชั่วยามกับอีกหนึ่งเค่อพวกเขาก็เข้ามาในเมืองซานหวนจนได้

เมื่อผ่านประตูเมืองมาได้ด้วยป้ายประจำตัวที่ซีหลงมีพวกเขาสามคนก็มุ่งหน้าไปยังร้านโอสถทันที ลูกจ้างในร้านที่เห็นลูกค้าเดินเข้ามาก็รีบวิ่งมาต้อนรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกว้างอย่างเป็นเอกลักษณ์

" ไม่ทราบว่าพวกท่านต้องการยาแขนงใดขอรับร้านเรามีครบทุกอย่างทีเดียว "

ซีเจียงเดินขึ้นหน้าพร้อมเปิดผ้าที่คลุมศีรษะและใบหน้าออก แม้ร่างกายนี้จะตัวผอมบางแต่หน้าตาน่ารักมากเพียงส่งยิ้มให้เล็กน้อยก็ทำเอาคนมองเคลิบเคลิ้มได้ไม่ยาก

" ข้ามีสมุนไพรมาขายขอรับ "

" เช่นนั้นเชิญรอสักประเดี๋ยวนะขอรับ ข้าจะไปตามหลงจู๊มาดู "

รอไม่นานชายวัยกลางคนก็เดินมาหน้าโต๊ะกระจก ซีเจียงจึงหยิบสมุนไพรออกมาจากถุงผ้าทีละต้นทีละชนิด จนกระทั่งชนิดสุดท้ายทำเอาหลงจู๊ที่เห็นถึงกับตาเบิกกว้างทันที

" โอ้! โสมอายุร้อยกว่าปี! ขอข้าตรวจดูสักครูนะ "

หลงจู๊ประคองโสมทั้งสามต้นเข้าไปตรวจดูใกล้ๆอย่างละเอียดยิบ ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาซีเจียงเป็นประกาย

" ข้าไม่เคยพบเจอโสมแดงที่มีอายุร้อยปีมานานมากแล้ว แต่นี่เป็นโสมแดงที่มีอายุถึงร้อยยี่สิบปี! มีสรรพคุณทางยาล้ำค่ามากล้นทีเดียว "

ซีเจียงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งตื่นเต้นตามไปด้วย

" สมุนไพรอีกสองชนิดที่เจ้านำมาขายก็มีอายุยืนยาวกว่าที่เคยรับซื้อมา ช่างเป็นสมุนไพรที่หายากมากและมีคุณค่ามากเช่นกัน "

" ท่านจะให้ราคาเท่าไหร่ขอรับ "

" สำหรับโสมแดงข้าให้ต้นละห้าร้อยตำลึงทอง ส่วนสมุนไพรอีกสองชนิดข้าให้ราคาเท่ากันคือต้นละหนึ่งร้อยตำลึงทอง "

ซีเจียงคำนวนในใจอย่างเร่งรีบทันที

[ 1 พันอีแปะ =1 ตำลึงเงิน ]

[ 1 พันตำลึงเงิน = 1 ตำลึงทอง ]

[ 1 พันตำลึงทอง แลกเป็นตั๋วเงิน ]

ขายโสมแดงสามต้นได้เงิน หนึ่งตำลึงทองห้าร้อยตำลึงทอง

ขายสมุนไพรอีกสองชนิดมีทั้งหมดหกต้นได้เงิน หกร้อยตำลึงทอง

โอ้ พระเจ้า วันนี้เขาได้เงินจากการขายสมุนไพรทั้งหมดคือ สองพันหนึ่งร้อยตำลึงทองหรือนี่ มันช่างเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากทีเดียว

ซีเจียงรับเงินทั้งหมดมานับต่อหน้าหลงจู๊เมื่อครบตามจำนวนเขาก็รีบใส่เงินกลับไปไว้ในถุงเงินแล้วเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างมิดชิด

เพียงเดินออกมาหน้าร้านโอสถซีเจียงก็หันหน้ามองสบตาน้องสาวน้องชายทันที

" พวกเจ้าอยากได้อะไรบอกพี่ พี่จะซื้อให้ทุกอย่างเลย "

จบคำพี่ชายเด็กน้อยทั้งสองคนยิ้มกว้าง รสชาติของการมีเงินมันมีความสุขแบบนี้นี่เองสินะ ดีจังเลย