เด็กชายคนนั้น

ช่วงเวลาการสอบปลายภาคของปีหนึ่งผ่านไปอย่างแสนเหนื่อย เขาอดนอนมาหลายคืนเพื่ออ่านหนังสือทบทวนเนื้อหา ร่างกายอ่อนล้า แต่จิตใจกลับว้าวุ่นยิ่งกว่าเดิม 

หลังจากที่รู้ว่าคนแปลกหน้าที่เข้ามาในชีวิตไม่ใช่ผี และยังเป็นคนรู้จักกับแม่ ความหนักอึ้งในใจกลับเบาลงและรู้สึกปลอดภัยขึ้นโดยไม่รู้ตัวแต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือ พี่ภพยังมาหาเขาเป็นประจำ 

บางวันมาตอนบ่าย พร้อมกับขนมของว่างวางไว้บนโต๊ะเรียนของเขา 

บางวันมาตอนเย็น ยืนรออยู่หน้าหอพักด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตากลับดูอ่อนโยน  กนกพยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับ เพราะกลิ่นหอมๆ นั้นทำให้ท้องร้องทุกที

และบางคืน...ชายคนนั้นมาเพียงเพื่อบอก "ฝันดีนะ"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมมืออุ่นที่ลูบเบาๆ บนศีรษะ กนกมักจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมถึงดูแลเขาขนาดนี้ แต่พอรู้ตัวอีกที หัวใจของเขาก็ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

แต่ที่ทำให้สับสนยิ่งกว่าคือ บางคืน...เขากลับเข้ามากอด อ้อมแขนนั้นแน่นหนา แข็งแรงและเต็มไปด้วยความอบอุ่น ครั้งแรกเขาตกใจและพยายามดิ้นให้หลุด แต่เสียงกระซิบข้างหูของอีกฝ่ายกลับทำให้เขาหยุดนิ่ง

"ขอกำลังใจหน่อยนะ"

แววตาที่ทอดมองมานั้นไม่ได้เจ้าเล่ห์ ไม่ได้ล้อเล่นแต่มันเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ความอ่อนแอที่อีกฝ่ายไม่เคยให้ใครเห็น กนกไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมให้กอด...หรืออาจเป็นเพราะเขาเองก็ต้องการอ้อมแขนนี้เหมือนกัน

แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่อ้อมกอดนี้กลายเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยและเผลอรอคอยทุกคืน

 

"วันนี้พี่ซื้อโจ๊กหมูมาฝากครับ" 

"เรากินข้าวเย็นกับเพื่อนมาแล้ว แล้วนี่ก็ดึกแล้ว กินดึกมันอ้วน"

 "อ้วนพี่ก็รักนะ" กนกเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย คิ้วขมวด 

"รักอะไร? พี่นี่ชอบพูดอะไรไม่รู้เรื่อง"พี่ภพยกยิ้มบางๆไม่ตอบอะไรแต่กลับถือถุงโจ๊กหมูเข้ามานั่งลงข้างๆกนกแทน

"กินหน่อยเถอะ ดึกขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวหิวตอนกลางคืนจะนอนไม่หลับ" เขาวางถุงลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วเลื่อนชามโจ๊กมาให้

กนกมองของตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ "เรากินข้าวมาแล้วจริงๆ ..." ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กลิ่นข้าวต้มร้อนๆหอมกรุ่นก็ลอยแตะจมูกจนท้องแอบร้องเบาๆ พี่ภพหัวเราะนิดๆก่อนหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กเป่าเบาๆแล้วยื่นมาจ่อที่ปาก "ลองสักคำก็ยังดีนะ"

กนกเม้มปากแน่น ทำไมคนคนนี้ถึงดูแลเขาขนาดนี้...เขาไม่ได้ร้องขอ ไม่ได้ต้องการให้ใครมาทำแบบนี้แต่พี่ภพกลับทำเสมอ...ทั้งข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ที่หอบมาให้ ทั้งการอยู่ข้างๆ กันในวันที่เหนื่อยล้า แล้วทำไมทุกครั้งที่พี่ภพพูด เสียงทุ้มนุ่มนั้นถึงทำให้เขาใจอ่อนตลอดเลยสุดท้ายเขาก็ต้องยอมอ้าปากรับช้อนนั้นเข้าไป โจ๊กหมูร้อนๆ ไหลผ่านลำคอ ความอบอุ่นกระจายไปทั่วร่าง กนกเผลอถอนหายใจใจเบาๆก่อนจะหันไปทำตาดุใส่อีกฝ่าย

"พอใจหรือยัง?"

 "ยังนะ กินอีกคำสิ"

"พี่นี่มัน—!"

กนกกำลังจะเถียงกลับ แต่พี่ภพก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ยื่นมือมาจับปลายคางของเขาเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม "เด็กดีต้องกินข้าวนะครับ"

หัวใจของกนกกระตุกวูบ เขารีบเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ทำไมถึงพูดแบบนี้อีกแล้ว...

แต่สุดท้ายเขาก็ยอมกินโจ๊กต่อเงียบๆ โดยมีพี่ภพนั่งมองด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอยู่ข้างๆ

 

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่พี่ภพมานั่งเล่นที่ห้องเหมือนเคย พี่ภพนั่งอ่านหนังสือบนพื้นข้างๆ เตียง ส่วนกนกนั่งอยู่บนเตียงและกอดหนังสือไว้ในมือ พยายามไล่สายตาอ่านเนื้อหาที่พร่าเลือนเพราะความง่วงทำให้เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นและหัวค่อยๆ โคลงอย่างห้ามไม่อยู่ กำลังจะเคลิ้มหลับ

"ง่วงเหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนที่นิ้วมืออุ่นๆ จะเข้ามาจั๊กจี้ที่เอวจากด้านหลัง

"อ๊ะ! พี่ภพ!" กนกสะดุ้ง รอยยิ้มผุดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ขำกลิ้งไปมาพยายามดันมืออีกฝ่ายออก

"จะหลับเหรอ เด็กน้อย"

"ฮ่าๆ! พี่—พี่ภพ! พอแล้ว!"

กนกหัวเราะลั่น พยายามดิ้นหนีแต่พี่ภพกลับได้ใจรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ

"อย่าหนีนะ"

"ใครจะไปทนไหวล่ะ!"

และด้วยความที่อยากจะแกล้งพี่ภพบ้าง กนกเลยคว้าหมอนใกล้มือขึ้นมาหวังจะตีอีกฝ่ายเป็นการเอาคืน หมอนฟาดลงไปเต็มแรง

และทันทีที่หมอนสัมผัสกับตัวพี่ภพ...

ฟึบ!

ภาพบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว

ฉาด!

ไม่ใช่เสียงหมอน แต่มันคือเสียงของไม้หน้าสามที่กระแทกเข้าใส่หน้าเด็กชายคนหนึ่งอย่างรุนแรง ศีรษะเล็กๆ สะบัดไปตามแรงกระแทกภาพตรงหน้าสะท้อนเลือดสีแดงฉาน ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ลามลงมาถึงคิ้วและแก้มขาวนวลเป็นทางยาว ริมฝีปากซีดเซียวสั่นระริกและร่างบอบบางล้มกระแทกพื้นลงไป

กนกผงะหมอนหล่นจากมือ

ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นเครือ "ละ...เลือด"

ภาพนั้นยังคงชัดเจนในหัว เลือดที่นองเต็มพื้น สีแดงที่หยดลงราวกับไม่มีวันหยุด เสียงไม้ที่เหวี่ยงลงอย่างไร้ความปรานีดังก้องในความคิด

"กนก... กนก!"เสียงของพี่ภพดึงเขากลับมาสู่โลกจริง

"ระ...เราเห็น..." น้ำตาเริ่มคลอ "เห็นเลือด เลือดเต็มหน้าเด็กคนนั้น"

ร่างของกนกสั่นไหว ความกลัวแล่นริ้วผ่านร่างกายจนเขาทรุดลงนั่งและพยายามกอดตัวเองไว้แน่น เสียงสะอื้นดังออกมาไม่ขาดสาย

พี่ภพกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น มืออุ่นลูบไล้เบาๆ ไปตามกลุ่มผมของกนก ราวกับจะปลอบโยนให้คลายความหวาดกลัว

"ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้" เสียงทุ้มอ่อนโยนดังอยู่ข้างหูแทรกผ่านเสียงสะอื้นที่ยังคงดังเป็นระยะ

คำพูดเดิมที่เคยฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า...แต่คืนนี้มันโอบกอดหัวใจที่บอบช้ำ กนกสะอื้นค่อย ซุกหน้าลงกับอกอีกฝ่ายปล่อยให้ความกลัวค่อยๆ สลายไป

"ไม่เป็นไรนะ จะไม่มีใครทำอะไรเรา รวมทั้งพี่ด้วย"

มืออุ่นลูบหลังปลอบโยน "กนกต้องอยู่กับพี่ ให้พี่ดูแล เข้าใจไหม?"

เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ทั้งที่ใบหน้ายังคงเปื้อนน้ำตา

"ถ้าเราอยู่กับพี่ ฝันร้ายจะหายไปแน่นอน"

กนกพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นริมฝีปากอุ่นก็แนบลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา แล้วเลื่อนไปจุมพิตแก้มที่ยังเปียกน้ำตา มันเป็นสัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยน  "พี่จะไม่ทำร้ายเรา พี่จะโอบกอดเรา ขอแค่เราเชื่อใจพี่ แล้วสักวัน...เราจะเข้าใจทุกอย่าง" 

ริมฝีปากนั้นสัมผัสเบาๆลงบนริมฝีบางเขา สัมผัสแผ่วเบาราวปลอบประโลมให้รู้สึกปลอดภัยราวกับว่าทุกความเจ็บปวดและความทุกข์ที่เขารู้สึกกำลังถูกกล่อมเกลาให้ค่อยๆจางหายไป จากนั้น ร่างสูงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายเขาอย่างแผ่วเบา มือใหญ่ลูบศีรษะของกนกครั้งสุดท้ายก่อนจะผละออกเดินไปยังประตู