ครอบครัว

"อ้อมกอดของแม่"

คืนนี้เงียบสงบกว่าทุกคืน ลมหายใจของกนกอุ่นขึ้นเมื่อนอนอยู่ข้างแม่ อ้อมกอดที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ราวกับได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กตัวเล็กๆ อีกครั้ง

"วันนี้แม่ขอนอนกับลูกชายคนโปรดได้ไหมครับ?"

"ได้ครับแม่"

กนกขยับตัวให้แม่เข้ามาใต้ผ้าห่มอุ่นๆ พอเพชรล้มตัวลงนอน กนกก็รีบซุกตัวเข้าหาแม่ทันที โอบกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไป

เพชรหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบผมลูกชายอย่างอ่อนโยน "เป็นยังไงบ้างลูก ปีแรกในมหาวิทยาลัย เหนื่อยไหม?"

"เหนื่อยครับ แต่ก็สนุกมากด้วย"

"เรียนยากไหม?"

"ก็ยากนิดหน่อยครับ แต่ยังดีที่มีมิวช่วยติวให้ มิวเก่งมากเลยครับแม่"

"ดีจังเลย แม่จำได้ว่าลูกเล่าเรื่องมิวให้ฟังบ่อยๆ แล้วหนูพราวล่ะ เป็นไงบ้าง?"

"พราวก็ยังตลกเหมือนเดิมเลยครับแม่ ถ้าผมเครียดๆ เบื่อๆ พราวนี่แหละที่ทำให้ผมยิ้มได้"

"ดีแล้วล่ะลูก มีเพื่อนดีก็ช่วยกันประคองไปนะ มีอะไรให้แม่ช่วยก็บอกได้ อย่าเก็บไว้คนเดียว"

กนกพยักหน้ารับ แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง

เพชรมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะถามสิ่งที่ค้างคาใจ "แล้วพี่ภพล่ะ เป็นยังไงบ้าง?"

"พี่ภพ?"

เพียงแค่ได้ยินชื่อนั้น หัวใจของกนกก็เต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขานึกย้อนถึงวันแรกที่พบกับพี่ภพ ความรู้สึกระแวงและหวาดกลัวในตอนนั้นมันชัดเจน แต่เมื่อได้รู้ว่าพี่ภพเป็นใคร ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

ความรู้สึกของเขาที่มีต่อพี่ภพมันแปลกประหลาด มันอบอุ่น แต่ก็น่ากังวลใจ คล้ายกับสายหมอกที่ลอยคลุ้งรอบตัว—ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน แต่ก็รู้ว่ามีอยู่ตรงนั้น

เขาคิดว่าตัวเองชอบพี่ภพแล้ว... มากจนหมดหัวใจ

แต่ในขณะเดียวกันก็กลัวเหลือเกิน ทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่ภพ มันเหมือนมีแรงกดดันบางอย่างอยู่ในใจ หรืออาจเป็นเพราะหัวใจของเขาเต้นแรงเกินไปจนควบคุมตัวเองไม่ได้

"พี่ภพเป็นคนใจดีครับ"

เพชรมองใบหน้าของลูกชายที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะยิ้มออกมา "แล้วชอบไหม?"

คำถามของแม่ทำให้กนกสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าร้อนวูบจนต้องรีบหันหนี

เพชรหัวเราะเบาๆ "แม่หมายถึงชอบที่เขาเป็นคนใจดีใช่ไหม?"

"คะ... ครับ"

เขาพยายามทำให้ตัวเองดูปกติที่สุด "พี่ภพเป็นคนใจดีมากครับ คอยช่วยเหลือผมตลอด... ตอนแรกที่เจอกัน ผมอาจจะกลัวเขา เพราะพี่ภพเข้าหาผมแบบแปลกๆ แต่ว่าตอนนี้ พี่เขาก็ถือเป็นพี่ชายที่เยี่ยมยอดคนนึงเลยครับ"

"แล้ววันนี้ล่ะ เป็นยังไงบ้าง? จำพี่เขาได้แล้ว ดีใจไหม?"

กนกนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ดีใจครับ..."

แต่ถึงจะดีใจ ความรู้สึกปวดหัวและกังวลก็ยังอยู่ตรงนี้ มันหนักแน่นและยากจะอธิบาย

เพชรลูบศีรษะลูกชายเบาๆ "ไม่เป็นไรนะลูก อะไรที่อยากจำก็จำ แต่อะไรที่ฝืนเกินไปก็ปล่อยไป สมองเราอาจไม่อยากให้จำสิ่งนั้นก็ได้"

กนกเม้มปาก ก่อนจะค่อยๆ คลายออก เขามองหน้าแม่ ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดแม่แน่น

"ลูกของแม่เข้มแข็งขึ้นเยอะเลยนะ"

"ครับ... กนกจะเข้มแข็ง แล้วก็อดทนครับ"

"แต่ไม่ต้องฝืนตัวเองมากนะลูก"

"ครับแม่"

เพชรยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกดจมูกลงบนศีรษะของกนกเบาๆ "แม่รักลูกนะ"

"ผมก็รักแม่ที่สุดเลย"

กนกซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของแม่ แนบแก้มลงบนอกอุ่นๆ ปล่อยให้หัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน

คืนนี้อาจเป็นคืนแรกในรอบหลายเดือนที่เขารู้สึกสงบที่สุด—ไม่ใช่แค่เพราะได้กอดแม่ แต่เพราะความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจเริ่มคลายออก

ความทรงจำบางอย่างเริ่มกลับมา แต่ครั้งนี้...

มันไม่ได้ทำให้เขากลัวอีกต่อไปแล้ว

เพราะเขารู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

...เขาจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันเพียงลำพังอีกแล้ว

ช่วงเวลาปิดเทอมช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว กนกอยู่บ้านมาเกือบเดือนแล้ว ความสงบของบ้านและอ้อมกอดของแม่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ทว่าความคิดถึงบางอย่างก็แทรกซึมเข้ามาในทุกช่วงเวลา

พี่ภพยังคงส่งข้อความมาหาเสมอ คำพูดของเขาอบอุ่นและเป็นกันเอง แม้จะไม่ได้พบหน้ากันบ่อยๆ เพราะอีกฝ่ายกำลังยุ่งอยู่กับโปรเจกต์ปีสุดท้าย และเตรียมตัวเข้าสู่ชีวิตการทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังรู้สึกได้ว่าคนๆ นั้นยังอยู่ข้างๆ เขาเสมอ

เขาเคยถามอายุของพี่ภพด้วยความอยากรู้ และคำตอบที่ได้รับมากลับทำให้เขาตกใจไม่น้อย—พี่ภพเกือบจะ 30 แล้ว! ถึงจะรู้ว่าพี่ภพเรียนไปทำงานไปมาตลอด แต่ก็นึกไม่ถึงว่าช่องว่างระหว่างพวกเขาจะมากขนาดนี้

แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกลับไม่ใช่เรื่องอายุ…

พี่ภพชอบพูดแกล้งเขาเสมอ เวลาพูดถึงเรื่องอนาคต ก็มักจะแกล้งว่าเร่งทำงานเก็บเงินไว้เลี้ยงดูเขา คำพูดนั้นฟังดูเหมือนล้อเล่น แต่ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่ได้ยิน หัวใจของเขากลับเต้นรัวขึ้นทุกที

อ้อมกอดของพี่ภพ ความอบอุ่นจากปลายนิ้วที่ลูบศีรษะ คำพูดปลอบโยนในวันนั้น... ทุกอย่างยังแจ่มชัดในความทรงจำ

แม้จะไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ความรู้สึกกลับไม่เคยจางลงเลย