ไม่สมบูรณ์แต่เข้าใจ

หน้าบ้านหลังเล็กที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นปะปนกับเสียงลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ปล่อยให้มีเพียงสองร่างในอ้อมกอดกันแน่นอยู่กลางห้วงเวลาอันแสนเจ็บปวด ภพกอดร่างของกนกแน่น รู้สึกได้ถึงแรงสั่นจากการร้องไห้ที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่าย ๆ น้ำตาของคนน้องเปียกเสื้อเขาจนชื้น และแรงกอดของกนกก็เหมือนเป็นการยึดเหนี่ยวสุดท้ายไว้กับความจริง

“ฮึก… พี่ภพ… มันเจ็บ…” เสียงสะอื้นแผ่วเบารอดออกจากริมฝีปากสั่น

“ไม่เป็นไรแล้ว…” ภพกระซิบเบา ๆ มือใหญ่ลูบหลังคนน้องอย่างอ่อนโยน

“พี่อยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำร้ายกนกได้อีกแล้วนะ…”

กนกส่ายหน้าเล็กน้อย ซุกหน้าลงที่ไหล่กว้าง เสียงร้องไห้เปลี่ยนเป็นสะอื้นอย่างทรมาน

“มันย้อนกลับมา… ภาพพวกนั้น… ตอนเด็ก… ทำไมถึงลืมมันไปได้ ฮึก… ทำไมถึงเพิ่งจำได้ตอนนี้…”

“ไม่ต้องโทษตัวเองนะคนเก่ง…” ภพก้มลงจูบผมนิ่ม ๆ ซับน้ำตาที่เปื้อนแก้มเนียนด้วยความอดทนที่แสนอ่อนโยน

“ความทรงจำที่เราพยายามลืม… บางทีมันก็แค่รอวันที่เรากล้าเผชิญหน้าเท่านั้นเอง” ทั้งสองยืนกอดกันอยู่หน้าบ้านเนิ่นนาน จนภพรู้สึกได้ถึงแรงของคนในอ้อมแขนที่เริ่มอ่อนแรงลง กนกตัวสั่น ปากซีด มือเล็กเกาะเสื้อเขาไว้แน่นอย่างหมดแรง

“พี่…” เสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน

“งั้นเราไปพักกันนะ” ภพพูดเบา ๆ พลางช้อนร่างน้องขึ้นประคองไปยังรถด้วยความระมัดระวัง

ทันทีที่เข้ามาในรถ ประตูปิดลง ความเงียบในรถเหมือนกลายเป็นห้องปลอดภัยสำหรับกนก ร่างเล็กโผเข้ากอดภพแน่น ปล่อยโฮออกมาด้วยแรงอารมณ์ที่กดทับมานาน

“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว… กอดพี่ให้แน่นเลยนะกนก” ภพเอื้อมมือมากอดตอบ ลูบศีรษะปลอบโยนแม้ในใจจะปวดหนึบไม่แพ้กัน เขาหลับตาลงชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกพยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ความกลัวในใจเริ่มค่อย ๆ ถูกปลดปล่อยออกมาทีละน้อย เหมือนบาดแผลเก่าที่ถูกเปิดออกเพื่อจะรักษาอย่างแท้จริงเสียที

ไม่นานเสียงสะอื้นของกนกก็เริ่มเบาลง แผ่วลง จนในที่สุดก็มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ เหลืออยู่

ภพค่อย ๆ ใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าเล็ก แล้วประคองแก้มนั้นให้หันมาสบตากับเขา

“ฟังพี่นะกนก… ไม่ว่าอดีตจะเลวร้ายแค่ไหน ต่อจากนี้… พี่จะไม่ยอมให้กนกต้องผ่านมันคนเดียวอีกแล้ว” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนแต่มั่นคง

“พี่จะอยู่ข้าง ๆ กนก ดูแล ปกป้อง และรัก… ตลอดไป” คำพูดนั้นไม่ได้เร่งรีบ ไม่ได้สวยหรู แต่มันหนักแน่นจนกนกเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาสั่นไหว น้ำตาคลออีกครั้งแต่ครั้งนี้…เป็นเพราะความอบอุ่นที่เริ่มหลั่งริน

“พี่ภพ…” คนน้องพึมพำเบา ๆ “…ขอบคุณนะ ที่ยังอยู่ตรงนี้”

ภพยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้มลงประทับจูบที่หน้าผากนุ่มนั้นอีกครั้ง ยาวนาน และเต็มไปด้วยความรักที่ไม่ต้องเอ่ยคำใดเพิ่มเติม เขาไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้แค่ว่าไม่ว่ากนกจะต้องเผชิญอะไรอีก เขาจะไม่ปล่อยให้น้องต้องสู้เพียงลำพังอีกต่อไป

ริมฝีปากของภพแตะลงบนหน้าผากของกนกอย่างแผ่วเบา กลิ่นน้ำตายังอวลอยู่บนผิวแก้มนุ่ม เสียงสะอื้นค่อย ๆ เบาลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ ที่ยังสะท้อนความเจ็บปวด

“พี่จะไม่ไปไหนแล้วนะ… ไม่ว่ากนกจะจำอะไรได้อีก พี่ก็จะอยู่ตรงนี้” ภพพูดเบา ๆ น้ำเสียงมั่นคง

กนกหลับตาลงช้า ๆ พยักหน้าในอ้อมแขนนั้น ก่อนจะกระซิบตอบเสียงสั่น “อย่าทิ้งกนกนะ…”

“ไม่มีวัน” เขากอดแน่นขึ้นอีกนิดอย่างอ่อนโยน

รถค่อย ๆ เคลื่อนออกจากหน้าบ้านด้วยความเงียบระหว่างสองคนที่ยังไม่หายจากความปวดร้าว แต่ความรู้สึกอบอุ่นเริ่มก่อตัวในความเงียบนั้น เมื่อถึงที่พัก ภพพากนกเข้าไปในห้อง พาเขานั่งลงบนเตียง คนตัวเล็กยังมีแววเหนื่อยล้าเต็มใบหน้า เปลือกตาหนักอึ้งจากการร้องไห้ไม่หยุด

“ไปล้างหน้าก่อน เดี๋ยวพี่หาผ้าเช็ดตัวให้” ภพลุกขึ้นช้า ๆ

แต่กนกคว้ามือเขาไว้ก่อน “อย่าไป… ขออยู่ใกล้ ๆ ก่อน…”

ภพหยุด ก้มลงมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง มือเล็กยังจับข้อมือเขาแน่น เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปในวินาทีถัดไป

เขานั่งลงข้าง ๆ ดึงกนกเข้ามากอดอีกครั้ง ลูบหลังเบา ๆ คล้ายปลอบทั้งตัวน้องและหัวใจของตัวเอง

“พี่อยู่ตรงนี้ กนกไม่ต้องกลัวแล้วนะ…”

คนตัวเล็กซุกหน้าอยู่กับอกเขา หลับตาแน่น หยดน้ำตาสุดท้ายไหลลงบนเสื้อภพ ก่อนจะซึมหายไป เหลือไว้แค่ร่องรอยความเสียใจ… และคำสัญญาที่เริ่มเบ่งบานกลางความเงียบ

“แค่พี่อยู่ตรงนี้ กนกก็ไม่กลัวแล้ว…”

ภพยิ้มจาง ๆ แม้ในหัวใจจะยังปวดหนึบอยู่ แต่ก็รู้ว่าความรักจะพาทั้งสองคนผ่านความเจ็บปวดไปได้ ไม่ว่าจะต้องเจอกับอดีตอีกกี่เรื่องก็ตาม…

แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แต่ภายในใจของภพ… เขารู้ดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อกนก มันไม่ใช่แค่ความสงสาร ไม่ใช่เพียงความผูกพันในฐานะพี่ชายเพื่อนพ่อ หรือญาติห่าง ๆ อย่างที่คนอื่นมอง เขารักกนก ในแบบที่เกินกว่าคำว่า "ดูแล" จะอธิบายได้

กนกเองก็ไม่ต่างกัน ตั้งแต่เด็ก ภพคือคนที่เขามองหาเมื่อร้องไห้ คือคนที่เขาวิ่งเข้าหาเมื่อเจ็บตัว คือคนที่เคยสัญญากับเขาว่า “โตขึ้นจะปกป้องหนูเอง” แม้คำสัญญานั้นจะจางหายไปตามกาลเวลา แต่วันนี้…มันกลับชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ เพียงแค่การได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของกัน ความเจ็บในอกที่ฝังลึกมานานเหมือนคลายลงทีละน้อย เหมือนหัวใจทั้งสองกำลังค่อย ๆ จูนเข้าหากันใหม่อีกครั้ง จากแค่พี่ชายข้างบ้าน กลายเป็นคนที่กนกวางใจที่สุด โดยไม่รู้ตัว

“กนก…” ภพเอ่ยขึ้นเบา ๆ เมื่อเห็นว่าคนน้องสงบลงแล้ว มือยังลูบเส้นผมนุ่มนิ่มไม่หยุด “เราไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ ร้องไห้ก็ได้ พูดออกมาก็ได้ ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียวแบบนี้อีกแล้ว” กนกพยักหน้าช้า ๆ ริมฝีปากเม้มแน่น พอจะเปิดปากพูดแต่เสียงกลับสั่นเหมือนจะร้องไห้อีก

“พี่ไม่มีวันทิ้งกนก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พี่อยู่ตรงนี้ และจะอยู่ตรงนี้เสมอ” ในความเงียบที่ตามมา มีเพียงเสียงลมหายใจ และแสงแดดที่อ่อนลงตามกาลเวลา

ความสัมพันธ์ของพวกเขา…อาจเริ่มต้นจากความผูกพันในอดีต แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ กำลังเปลี่ยนความผูกพันนั้น ให้กลายเป็นความรักที่จริงแท้ เป็นรักที่เติบโตจากรอยแผล และถูกหล่อเลี้ยงด้วยความเข้าใจที่ไม่มีใครในโลกนี้ให้ได้…นอกจากกันและกัน