เผชิญหน้า

วันนี้พี่ภพชวนผมออกจากบ้านตั้งแต่เช้า อากาศสดชื่นกว่าทุกวัน หรือบางทีอาจเป็นเพราะวันนี้พี่ภพอยู่ข้าง ๆ

เราไปเดินชมสวนดอกไม้ด้วยกัน แสงแดดอ่อน ๆ ทาบลงบนทุ่งกว้างที่เต็มไปด้วยสีสันของดอกไม้ที่กำลังผลิบาน นี่เป็นครั้งแรกที่เราถ่ายรูปคู่กัน พี่ภพยิ้มให้กล้อง ผมเองก็ยิ้มตามไปโดยไม่รู้ตัว

แปลกดีนะ… ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มของพี่ภพเป็นเหมือนบ้าน

ช่วงบ่าย พี่ภพบอกว่าจะพาผมไปในสถานที่แห่งหนึ่ง "สถานที่แห่งความทรงจำ"

ผมไม่ได้ถามว่ามันคือที่ไหน เพราะสิ่งเดียวที่พี่ภพบอกผมก็คือ—

"จับมือพี่ไว้แน่น ๆ นะ"

และช่วงนี้ ผมกล้าจับมือพี่ภพแล้วด้วย

เรานั่งรถมาด้วยกัน ข้างทางเริ่มคุ้นตาขึ้นเรื่อย ๆ ผมคิดว่าเรากำลังเดินทางกลับไปที่บ้านพี่ภพ

แต่พอรถเลี้ยวเข้าเส้นทางเล็ก ๆ ผมกลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด

มันไม่ใช่บ้านของพี่ภพ แต่เป็นบ้านเก่าหลังนึงที่สภาพดี แต่ไม่มีใครอยู่แล้ว เมื่อก้าวลงจากรถ ผมรู้สึกเหมือนถูกสายลมที่มองไม่เห็นกระแทกเข้ามาเต็มแรงลมพัดเอื่อย ๆ รอบตัว ไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ข้างในใจของผมกลับเริ่มหวั่นไหว กลิ่นอายบางอย่างในที่แห่งนี้ทำให้ร่างกายของผมเกร็งขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว

... ผมเคยมาที่นี่

 

ความทรงจำบางอย่างที่หล่นหายเหมือนถูกกระตุ้นให้ฟุ้งขึ้นมา มันเหมือนหมอกจาง ๆ ที่ลอยวนอยู่ในหัว

กลิ่นฝุ่น ดินเปียกและเสียงบางอย่างแว่วเข้ามาเบา ๆ พร้อมทั้งได่ยินเสียงหวีดร้องของผู้หญิงและเสียงตะโกนด่าทอของผู้ชาย แว่วมาจนต้องหันมอง แล้วหัวใจของผมก็เริ่มเต้นแรงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ผมกำมือแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ พยายามหาอะไรบางอย่างยึดเหนี่ยวตัวเองเอาไว้ และก็รับรู้ได้ว่าผมถูกกอบกุมด้วยความอบอุ่นของพี่ภพ

"ไม่เป็นไร… พี่อยู่ตรงนี้"

เสียงของพี่ภพทำให้ผมพยายามดึงตัวเองกลับมา แต่ลมหายใจของผมเริ่มติดขัด มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่จมลึกอยู่ในใจ พยายามจะพุ่งขึ้นมา แต่ผมกลับยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองพี่ภพ ในแววตาของเขามีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ มันเป็นความอ่อนโยนปะปนกับความเจ็บปวดบางอย่างและนั่นทำให้หัวใจของผมเริ่มหวาดหวั่นมากกว่าเดิม…

และทันทีที่เราก้าวเข้าไปใกลตัวบ้าน ทันใดนั้น ภาพในหัวของผมก็เหมือนถูกฉายซ้ำอีกครั้ง เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังลั่นทั่วบริเวณพร้อมกับเสียงของการทำลายข้าวของ และภาพของเด็กชายคนหนึ่งที่ร้องไห้กอดผู้หญิงคนนั้นไว้แน่น

"แม่! พอเถอะพ่อ อย่าทำแม่!"

ผมเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน…

ร่างสูงของชายคนหนึ่งง้างไม้ขึ้นเหนือศีรษะ เตรียมฟาดลงมาเต็มแรง แต่เด็กชายกลับ วิ่งเข้าไปขวาง

เสียงไม้กระทบใบหน้าดัง 

ปั๊ก!

เลือดสาดกระเซ็นไปไม่รู้ทิ้งทางสร้างสีแดงฉานให้บริเวณโดยรอบ

เด็กชายที่ถูกทำร้ายไม่มีสติกระเด็นไปชนกับขอบโต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดไหลเต็มพื้นสีขาว เปรอะเปื้อนเป็นสีแดงฉาน

เด็กชายตัวเล็กอีกคนยืนอยู่ตรงมุมห้อง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

เขาสั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมา

ผมจำได้แล้ว… เด็กคนนั้นคือตัวผมเอง

ภาพทุกอย่างพุ่งเข้ามาเร็วเกินไป ร่างกายของผมสั่นสะท้านเหมือนเด็กคนนั้นในวันนั้น 

ทุกย่างก้าวหนักอึ้งเหมือนมีโซ่ล่ามไว้ที่ข้อเท้า

แล้วมันก็เกิดขึ้น…

ภาพในหัวเหมือนถูกฉายซ้ำอีกครั้ง

ลมหายใจหยุดชะงัก กล้ามเนื้อทั้งร่างกายเกร็งจนเจ็บ หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังจะระเบิด

"กนก!" พี่ภพเห็นกนกทรุดลงไปกับพื้น เขารีบคว้าตัวน้องมากอด แต่ในจังหวะเดียวกัน ภาพในหัวของเขาก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง

เงาของพ่อที่ยืนทับแม่ มือของพ่อที่กระชากแม่ด้วยแรงมหาศาลและสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เสียงก่นด่า และเสียงฝ่ามือที่ฟาดลงบนผิวของแม่ พร้อมทั้งภาพความทรงจำอันเลวร้ายที่พ่อหยิบไม้หน้าสามขนาดใหญ่ขึ้นมา 

แม้จะผ่านไปหลายปี แต่ความรู้สึกนั้นยังคงฝังอยู่ในความทรงจำอันส่วนลึก

ภพตัวสั่น… หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นจนแทบไม่เป็นจังหวะ

"ฮึก… พี่ภพ ผม… ผมกลัว"

ภพคุกเข่าลงตรงหน้ากนก เขาคว้าร่างเล็ก ๆ นั้นเข้ามากอดแน่น

"พี่อยู่ตรงนี้…" เสียงของเขาสั่น แต่ยังคงอยู่ข้างผม "พี่จะไม่ไปไหน"

กนกสะอื้น หัวใจของเขายังคงเต้นกระหน่ำ แรงจนรู้สึกเหมือนจะเจ็บ แต่สัมผัสของภพทำให้เขารู้สึกถึงว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

พี่ภพเองก็กลัว

ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นเบา ๆ ของเขา หัวใจที่เต้นแรงของเขา พี่ภพไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด

"พี่ก็กลัวเหมือนกัน…" ภพพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เขารู้ว่าเขาต่อสู้กับเรื่องราวที่อยู่ในหัวและความรู้สึกมานานนับปี และเขาเคยมาที่นี่กับแม่แล้วถึง 2 ครั้งในครั้งแรก เขากริ๊ดร้องแทบบ้า เพราะความทรงจำและความฝันร้ายๆมันคอยหลอกหลอนให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาณกับภาพซ้ำเดิม กับเสียงของพ่อ และการถูกทำร้ายการคนที่เขารักที่สุด แม่พยายามโอบกอดเขาทั้งน้ำตา คอยประคองให้เขาเข้มแข็ง จนทำให้เขารู้สึกตัวว่า ถ้าเขาร้องไห้ แม่จะเสียใจมากกว่าทุกครั้ง ครั้งนั้นจึงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ความทรงจำเลวร้ายในบ้านลังนั้นจะทำร้ายเขา หลังจากนั้น เขาก็กลับมาอีกคนเดียว ถึงแม้ครั้งนั้นมันจะทำให้เขาหอบและสั่นสะท้าน แต่เขาก็ไล้มันไปได้ จนทำให้เขากล้าที่จะพาน้องมาที่นี่ เพราะเขาคือภพรักคนใหม่ที่จะทิ้งอดีตอันข่มขื่น พร้อมจะโอบกอดเด็กคนนั้นที่คอยอยู่ข้างเขาที่ช่วงที่เขาใกล้จะหมดลมหายใจ เด็กคนนั้นควรได้รับอ้อมกอดที่บริสุทธิ์และไม่อยากให้ใครทำร้ายเขาอีกเลย

พวกเราไม่ได้อยู่คนเดียวในความกลัวนี้อีกต่อไป

"พี่ก็เคยโดนทำร้าย พี่เคยกลัว กลัวมากจนอยากหนีไปให้ไกลที่สุด"

"แต่วันนี้… พี่จะไม่หนีแล้ว"เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

"เพราะพี่รู้แล้วว่ามีคนที่พี่อยากปกป้อง"

น้ำตาของผมไหลออกมาไม่ใช่เพราะความกลัวอีกต่อไป แต่มันคือความรู้สึกที่อบอุ่นจนแทบทนไม่ไหว

"เรา… เราจะผ่านมันไปด้วยกันใช่ไหม?"

พี่ภพพยักหน้า "ใช่ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน"

พี่ภพกอดผมอย่างแน่น เขามองผมด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น มือของเขายังสั่นนิด ๆ จากความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างใน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มออกมา เขาเอื้อมมาสัมผัสแก้มผม ปลายนิ้วอุ่น ๆ ค่อย ๆ ปาดน้ำตาที่ไหลอาบลงมาช้า ๆ

พวกเขานั่งลงตรงนั้น ปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่โอบกอดหัวใจของกันและกัน แสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าทอดเงายาวลงบนถนนเส้นนี้ แม้จะยังมีร่องรอยของความกลัว แม้จะยังมีแผลที่ไม่มีวันหายไปจากหัวใจ

แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ภพมองลงไปที่กนก เด็กคนนั้นยังมีน้ำตาค้างอยู่บนแก้ม แต่รอยยิ้มของเขากลับสวยงามที่สุดเท่าที่ภพเคยเห็น

"กนก" ภพเอ่ยเรียก

"ครับ?"

ภพเอื้อมมือไปจับมือของกนกไว้แน่น ฝ่ามือของพวกเขาเย็นเฉียบ แต่เมื่อสัมผัสกัน มันก็เริ่มอบอุ่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ

"พี่เคยสัญญาไว้ว่าถ้าเรามาที่นี่ด้วยกัน…"

"แล้วถ้าเรายังอยู่ข้าง ๆ พี่…"

ภพสูดลมหายใจลึก มองตรงเข้าไปในดวงตาของกนก

"พี่จะขอเราเป็นแฟน"

กนกเบิกตากว้าง หัวใจของเขากระตุกแรงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นจนแทบล้นออกมา

เขาเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้า… แล้วโผเข้ากอดภพแน่นกว่าเดิม

"อืม… เป็นแฟนกัน"