MasukShare
สวนมะพร้าวบ้านพี่ภพ
Terakhir Diperbarui:
2025-06-01 18:00:33เพชรมองหน้าลูกชายตัวน้อยที่กำลังยิ้มกับโทรศัพท์ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแสดงออกมา
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันครับ คุณกนกของแม่?”
กนกสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงอ้อมแอ้ม “ยิ้มอะไรกันล่ะครับ แม่คิดไปเอง กนกไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”
เพชรหัวเราะเบา ๆ “ก็เห็นยิ้มกับโทรศัพท์ไง”
เด็กหนุ่มเม้มปาก หันไปมองหน้าจออีกครั้ง ก่อนจะยอมรับเสียงเบา “ก็...พี่ภพ LINE มาบอกนะครับว่าอยู่บ้านตัวเองแล้ว”
“อ้อ”
“แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน กนกก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน” เจ้าตัวพูดต่อ “แต่ว่าพี่เขาบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ บ้านเราตรงนี้นี่เอง”
เพชรพยักหน้ารับรู้ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตายังคงมองสำรวจลูกชายของตัวเอง
“วันนี้เขาจะมาหาหรือเปล่า?”
“พี่ภพเหรอครับ?”
“จ้ะ”
“เห็นบอกว่าวันนี้จะพาไปเที่ยวสวนมะพร้าวเล็ก ๆ”
เพชรเลิกคิ้วเล็กน้อย “สวนมะพร้าว?”
กนกพยักหน้าหงึก ๆ ดูตื่นเต้นเล็ก ๆ กับแผนที่ได้รับรู้เมื่อครู่ แต่เพชรกลับเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมองลูกชาย แววตาสะท้อนความกังวลบางอย่างที่เจ้าตัวอาจไม่ทันสังเกต
เด็ก ๆ นี่โตขึ้นกันไวจริง ๆ ...
สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านสวนมะพร้าว เสียงใบไม้เสียดสีกันดังแผ่วเบา สร้างบรรยากาศที่สงบและผ่อนคลาย แต่สำหรับกนกแล้ว หัวใจของเขากลับเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปในสวน ความรู้สึกแปลก ๆ ก่อตัวขึ้นราวกับเงาที่เคยเลือนลางกำลังกลับมาชัดเจนขึ้นทีละนิด
เขาหลับตาสูดอากาศเข้าเต็มปอด แต่กลับรู้สึกเหมือนความทรงจำบางอย่างไหลทะลักเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว
เสียงหัวเราะของเด็กชายดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ภาพเงาของเด็กตัวเล็กที่วิ่งเล่น ปีนต้นมะพร้าว และกระโดดเรียกใครบางคนที่อยู่ไกลออกไป มันเป็นภาพที่เลือนรางแต่กลับทำให้หัวใจเต้นแรง
กนกสะบัดหัวเบา ๆ พยายามเรียกสติกลับมา แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในอกกลับถาโถมใส่ มือทั้งสองข้างยกขึ้นจับศีรษะแน่น ความปวดหน่วงในหัวเริ่มรุนแรงขึ้นทุกขณะ
พบรักที่เดินตามอยู่ข้างหลังสังเกตเห็นอาการผิดปกติของน้อง จึงรีบวิ่งเข้ามาใกล้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“กนก ได้ยินพี่ไหม”
เสียงของพบรักดังขึ้นชัดเจนท่ามกลางความสับสนของกนก
“กนกลืมตาขึ้นหน่อย ลืมตามองพี่หน่อย”
เสียงเรียกที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยทำให้กนกพยายามบังคับเปลือกตาของตัวเองให้เปิดขึ้น
ภาพตรงหน้าเริ่มชัดขึ้น ใบหน้าของพบรักปรากฏขึ้นในระยะใกล้ แววตาของเขาสั่นไหวด้วยความกังวล เหงื่อซึมอยู่ที่หน้าผากของกนก ขณะที่ลมหายใจยังติดขัดและไม่เป็นจังหวะ
“พิภพ...”
“พี่อยู่นี่” พบรักรีบโอบกอดเด็กชายเข้ามาแนบอก ลูบหลังเบา ๆ เพื่อให้กนกสงบลง “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะอยู่ตรงนี้”
สัมผัสอบอุ่นและน้ำเสียงหนักแน่นช่วยปลอบประโลมให้กนกค่อย ๆ กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง หัวใจที่เต้นรัวเริ่มผ่อนจังหวะลง ความรู้สึกหวาดกลัวค่อย ๆ จางหายไป
พบรักกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น คล้ายต้องการส่งผ่านความมั่นคงให้เด็กชายในอ้อมกอดได้รับรู้
“เราไม่ต้องฝืน” เขาพูดเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น “เราจะโอบกอดกันและกัน”
กนกพยักหน้าช้า ๆ ซุกใบหน้าลงกับอกกว้าง ความอบอุ่นของอีกฝ่ายค่อย ๆ ปัดเป่าความกลัวออกไปทีละนิด
และในตอนนั้นเอง เขาก็รู้สึกได้ว่า... ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าอะไรจะรออยู่ข้างหน้า
เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว
สายลมเย็นพัดผ่านสวนมะพร้าว เสียงใบไม้กระทบกันเป็นจังหวะเบา ๆ แต่หัวใจของกนกเต้นแรงจนเหมือนจะดังกว่าเสียงรอบตัวทั้งหมด
มือของเขาสั่นเล็กน้อย หัวใจเต้นรัว หายใจหอบถี่ เหงื่อซึมออกมาทั่วใบหน้าและลำคอ ความรู้สึกหนักอึ้งถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งไม่หยุด
"กนก ไม่ต้องหลับตานะ" เสียงของพบรักแผ่วเบา ทว่าแน่วแน่
มืออุ่น ๆ เอื้อมมาจับมือเขาไว้แน่น สัมผัสนั้นมั่นคงและอบอุ่นราวกับเป็นหลักยึดเดียวในโลกที่กำลังสั่นคลอน
"ไม่ว่าความมืด ความขัดแย้ง หรือความพร่ามัวในใจของเรา กนกจำไว้ว่าพี่ยังอยู่ตรงนี้เสมอ"
กนกพยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ ตามจังหวะของพี่ภพ เขาพยักหน้ารัว ๆ ขณะที่มือยังกำมืออีกฝ่ายไว้แน่น
เขาจะไม่หลับตา
เขาจะอยู่ตรงนี้... ข้าง ๆ พิภพ
เขาจะปล่อยให้ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพี่ภพปกป้องเขาไว้
"กนกรู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่" เขาพึมพำเสียงแผ่ว ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างไม่แน่ใจ
พบรักมองเด็กชายตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน "ถ้าพี่บอกว่าใช่ กนกจะเชื่อพี่ไหม"
กนกเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
"ที่นี่คือสวนของพี่" พบรักพูดต่อ น้ำเสียงของเขาอบอุ่นและมั่นคง "สวนของบ้านพี่ และกนกก็เคยชอบมาวิ่งเล่นที่นี่บ่อย ๆ ต้นไม้ต้นนี้..." เขาชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล "หนูก็เคยปีนมันเสมอ เป็นกนกน้อยตัวเล็ก ๆ อายุห้าขวบ"
กนกมองต้นไม้นั้น ความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบผ่านหัวใจ ภาพเลือนรางจากอดีตคล้ายจะฉายชัดขึ้นในเสี้ยววินาที
"กนกชอบธรรมชาติที่นี่" เขากระซิบเบา ๆ
"ไว้เรามาด้วยกันบ่อย ๆ นะ ดีไหม" พบรักถาม พร้อมกระชับมือกนกเบา ๆ
กนกนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายข้างบ้าน ดวงตาสั่นไหวด้วยความลังเล
"ถ้ามีพี่ภพ... กนกจะปลอดภัยใช่ไหม"
เสียงของเด็กน้อยแผ่วเบาแทบกลืนไปกับสายลม แต่พบรักได้ยินชัดเจน
เขายิ้มบาง ๆ โน้มตัวลงมากุมมือน้องแน่นขึ้น แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น
"ถ้ามีพี่อยู่กับกนก กนกไม่ต้องกลัวอะไรเลย" เสียงของเขาอ่อนโยน "พี่จะอยู่ข้างกนกเสมอ ในยามที่กนกหันมา... จะเจอพี่อยู่ตรงนี้เสมอ"
พูดจบ เขาก็โอบกอดเด็กชายไว้แน่น ราวกับอยากใช้ความอบอุ่นทั้งหมดที่มีโอบล้อมกนกเอาไว้
กนกค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของพี่ภพ
ความอบอุ่นจากสัมผัสนี้ ค่อย ๆ ขับไล่ความกลัวออกไปทีละนิด...
Bab terbaru
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ความสุข
ในห้วงเวลาอบอุ่นช่วงปิดเทอมผ่านไปอย่างรวดเร็ว กนกอยู่บ้านมาหลายสัปดาห์แล้ว พี่ภพเองก็ติดโปรเจกต์ปีสุดท้ายและกำลังเตรียมตัวเข้าสู่ชีวิตการทำงาน ทำให้เราไม่ได้เจอกันบ่อยนัก มีเพียงข้อความสั้นๆ ที่ส่งหากันเป็นระยะจนกระทั่งวันนี้พี่ภพมาหาน้าแป้น และทักมาหาเขา"วันนี้มาหาพี่หน่อย อยู่เป็นเพื่อนตอนทำงานได้ไหม?"กนกอ่านข้อความแล้วบอกแม่ว่าจะออกไปข้างนอกกับพี่ภพ เมื่อเจอกัน เราทานมื้อเที่ยงด้วยกัน ก่อนที่พี่ภพจะขับรถพาเขาไปยังห้องพักบรรยากาศภายในรถเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงบรรเลงคลอแผ่วเบา อากาศเย็นกำลังดีทำให้รู้สึกสบายใจ กนกไม่ได้ถามว่าทำไมพี่ภพถึงพาเขามาที่ห้องพัก—เขาแค่ไว้ใจคอนโดของพี่ภพอยู่ไม่ไกลจากหอในของเขานัก เป็นห้องขนาดกว้าง แบ่งพื้นที่ใช้สอยอย่างเป็นระเบียบ พื้นที่ครัวเล็กๆ อยู่มุมหนึ่ง ห้องนอนเชื่อมกับพื้นที่ทำงาน เตียงกว้างและดูนุ่มมาก"เราจะนั่งอ่านหนังสือที่เตียงพี่ก็ได้นะ ถ้าง่วงก็นอนได้เลย""ครับ"กนกตอบรับโดยไม่ถามอะไร เขาหยิบหนังสือนิยายขึ้นมาเปิด แต่ในใจก็แอบสงสัยว่าพี่ภพให้มาอยู่เป็นเพื่อน หรือแค่ต้
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ครอบครัว
"อ้อมกอดของแม่"คืนนี้เงียบสงบกว่าทุกคืน ลมหายใจของกนกอุ่นขึ้นเมื่อนอนอยู่ข้างแม่ อ้อมกอดที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ราวกับได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กตัวเล็กๆ อีกครั้ง"วันนี้แม่ขอนอนกับลูกชายคนโปรดได้ไหมครับ?""ได้ครับแม่"กนกขยับตัวให้แม่เข้ามาใต้ผ้าห่มอุ่นๆ พอเพชรล้มตัวลงนอน กนกก็รีบซุกตัวเข้าหาแม่ทันที โอบกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเพชรหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบผมลูกชายอย่างอ่อนโยน "เป็นยังไงบ้างลูก ปีแรกในมหาวิทยาลัย เหนื่อยไหม?""เหนื่อยครับ แต่ก็สนุกมากด้วย""เรียนยากไหม?""ก็ยากนิดหน่อยครับ แต่ยังดีที่มีมิวช่วยติวให้ มิวเก่งมากเลยครับแม่""ดีจังเลย แม่จำได้ว่าลูกเล่าเรื่องมิวให้ฟังบ่อยๆ แล้วหนูพราวล่ะ เป็นไงบ้าง?""พราวก็ยังตลกเหมือนเดิมเลยครับแม่ ถ้าผมเครียดๆ เบื่อๆ พราวนี่แหละที่ทำให้ผมยิ้มได้""ดีแล้วล่ะลูก มีเพื่อนดีก็ช่วยกันประคองไปนะ มีอะไรให้แม่ช่วยก็บอกได้ อย่าเก็บไว้คนเดียว"กนกพยักหน้ารับ แล้วเงียบไปครู่หนึ่งเพชรมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะถามสิ่งที่ค้างคาใจ "แล้วพี่ภ
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง กำลังใจของกันและกัน
หลังจากนั้นพบรักก็พากนกกลับบ้าน เด็กหนุ่มเดินเข้าบ้านพร้อมความรู้สึกที่อบอุ่น แม้จะมีความหวาดกลัวและกังวลบางอย่างยังค้างอยู่ในใจ แต่การมีพี่ภพอยู่เคียงข้าง คอยโอบกอด คอยปลอบโยน ทำให้เขารู้สึกว่า… ไม่ได้เผชิญทุกอย่างเพียงลำพังและยิ่งรู้สึก… ชอบพี่ภพมากขึ้นทุกวันวันนี้ดูเหมือนว่าเขาจะใช้พลังไปเยอะ ทั้งร่างกายและหัวใจเลยเหนื่อยล้าเต็มที กนกหยิบหนังสือนิยายขึ้นมา หวังว่าจะอ่านเล่นสักหน่อยก่อนจะหลับไปแต่ก่อนที่เปลือกตาจะหนักอึ้ง มือถือก็สั่นเบา ๆ แจ้งเตือนข้อความจาก LINEพี่ภพ: “นอนหรือยังครับ”กนก: “กนกจะอ่านหนังสือนิยายสักหน่อย แล้วก็คงจะนอนแล้วครับ”พี่ภพ: “นอนไวจัง เพิ่งสามทุ่มเอง”กนกหลุดยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับกนก: “พี่ภพมีอะไรหรือเปล่าครับ”พี่ภพ: “พี่เหนื่อยนิดหน่อย พอดีส่งงานให้ลูกค้าอยู่ กำลังปั่นงานเลย”กนก: “วันนี้พี่ภพกลับไปในเมืองหรอครับ”
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง สวนมะพร้าวบ้านพี่ภพ
เพชรมองหน้าลูกชายตัวน้อยที่กำลังยิ้มกับโทรศัพท์ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแสดงออกมา“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันครับ คุณกนกของแม่?”กนกสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงอ้อมแอ้ม “ยิ้มอะไรกันล่ะครับ แม่คิดไปเอง กนกไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”เพชรหัวเราะเบา ๆ “ก็เห็นยิ้มกับโทรศัพท์ไง”เด็กหนุ่มเม้มปาก หันไปมองหน้าจออีกครั้ง ก่อนจะยอมรับเสียงเบา “ก็...พี่ภพ LINE มาบอกนะครับว่าอยู่บ้านตัวเองแล้ว”“อ้อ”“แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน กนกก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน” เจ้าตัวพูดต่อ “แต่ว่าพี่เขาบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ บ้านเราตรงนี้นี่เอง”เพชรพยักหน้ารับรู้ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตายังคงมองสำรวจลูกชายของตัวเอง“วันนี้เขาจะมาหาหรือเปล่า?”“พี่ภพเหรอครับ?”“จ้ะ”“เห็นบอกว่าวันนี้จะพาไปเที่ยวสวนมะพร้าวเล็ก ๆ”เพชรเลิกคิ้วเล็กน้อย “สวนมะพร้าว?”กนกพยักหน
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง คำสัญญา
เพชรนิ่งฟังคำพูดของพบรัก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความลังเลและห่วงใย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของเขามีเหตุผลภพรักในวันนี้ไม่ใช่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เธอเคยเห็นเมื่อสิบกว่าปีก่อนอีกแล้ว เขาเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่เข้าใจตัวเองและกล้าที่จะเผชิญหน้ากับอดีต แม้จะเจ็บปวด แม้จะต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดอยู่ตรงนี้ ด้วยความหวังที่ว่าเขาจะช่วยกนกได้ตุ๊กตาหมีสีเหลืองในมือของพบรักเป็นเหมือนตัวแทนของอดีตที่เขาและกนกเคยมีร่วมกัน เพชรลูบมันเบา ๆ ปลายนิ้วสัมผัสเนื้อผ้าหม่นหมองที่ผ่านกาลเวลา แต่มันก็ยังคงอยู่เธอถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเงยหน้ามองพบรัก"น้าเข้าใจว่าภพรักต้องผ่านอะไรมาบ้าง และน้าก็รู้ว่ากนกเองก็ยังคงมีบางอย่างที่ค้างคาในใจ... บางที การได้เจอภพรัก อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้น้องกล้าเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเองเหมือนกัน"พบรักมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่เขาก็รู้ดีว่าความไว้วางใจไม่ใช่สิ่งที่จะได้รับมาโดยง่าย"แต่..." เพชรพูดต่อ "น้าขอแค่อย่างเดียว อย่าทำให้น้องต้องเจ็บปวดอีก"ภพรักยิ้มบาง ๆ เขารู้ดีว่าเส้นทา
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง กลับบ้าน
พี่ภพขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของกนก หลังจากส่งพราวและมิวเสร็จเรียบร้อยแล้วกนกแทบไม่รอให้รถจอดสนิทดี เขารีบเปิดประตูแล้ววิ่งพุ่งเข้าไปหาแม่ทันที"โถลูก… อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้มนะ"เสียงของแม่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็อ้าแขนรับกอดลูกชายของเธอไว้แน่นกนกฝังหน้าลงกับไหล่ของแม่ สูดกลิ่นที่คุ้นเคย ราวกับจะซึมซับความอบอุ่นให้เต็มหัวใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน แต่ในอ้อมกอดของแม่ ความเหนื่อยล้าทั้งหมดจากมหาวิทยาลัยเหมือนค่อย ๆ คลี่คลายแม่ลูบหลังเขาเบา ๆ "เป็นไงบ้างครับ ปิดเทอมจบปีหนึ่งแล้ว เด็กน้อยของแม่"กนกเงยหน้าขึ้น หัวเราะเบา ๆ แต่ดวงตายังคงฉายแววอ่อนล้า "คิดถึงแม่มากเลยครับ คิดถึงพ่อด้วย เหนื่อยมากเลย ทำไมชีวิตมหา’ ลัยเหนื่อยขนาดนี้""ออกมาอยู่บ้านไหมลูก เครียดหรือเปล่า?"กนกหัวเราะกับคำพูดของแม่ เขารู้ว่าแม่ไม่อยากให้เขาต้องเครียดหรือกดดันกับชีวิตในมหาวิทยาลัยก่อนที่เขาจะตัดสินใจไปเรียนต่อ แม่เคยบอกเสมอว่า "ถ้าเหนื่อยหรือเครียดเกินไป กลับมานะ มาอยู่กับ
