พี่ภพ

หลังจากที่กนกได้รู้ความจริงว่า คนที่เขาเจอในฝันที่เหมือนจริงมาตลอดคือ พี่ภพ พี่ชายข้างบ้านที่เขาลืมไปแล้ว ความทรงจำในวัยเด็กของเขาหายไปเหมือนกระดาษหน้าหนึ่งที่ถูกฉีกทิ้ง ทุกครั้งที่พยายามนึกย้อนก็มักจบลงด้วยความสับสนจนปวดหัวแต่ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ภพถึงโผล่มาหาเขาแบบนี้ หรือเหตุผลอะไรที่ทำให้พี่ภพก้าวเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง…แต่สิ่งหนึ่งที่เขาสัมผัสได้คือ ความอบอุ่น เสมอเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนั้น

ช่วงนี้ พี่ภพมาหาเขาทุกเย็น เอาของอร่อยมาให้ กนกก็มักจะรับมันมาด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ อาจเป็นเพราะยังไม่คุ้นเคย หรือเพราะเขายังไม่เข้าใจสถานะของพวกเขาในตอนนี้

"เราแข็งแรงดีไหม?"

"ครับ"

"ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วสินะ"

"ครับ"

"ขนมที่พี่ซื้อมาถูกใจไหม?"

"ครับ"

กนกตอบรับสั้นๆ ทุกคำถามโดยแทบไม่ได้คิดอะไร แต่แล้วคำพูดต่อมาของพี่ภพกลับทำให้เขาสะดุด

"เรานี่น่ารักเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ"

กนกเผลอชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบ "คะ...ครับ?"

"แถมยังโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีก"

"คะ...ครับ?"

"เป็นแฟนกันได้แล้วสิ"

"ห่ะ!?" กนกเผลอทำขนมในมือหล่นและสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ "พี่ว่าอะไรนะ!"

"ก็หมายความตามนั้นแหละ" พี่ภพยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ "เราโตแล้ว เป็นแฟนกันได้แล้วสิ"

"ระ...เราเป็นแฟนกันได้ยังไง!? ผมกับพี่เป็นผู้ชายนะ แล้วผมก็..."

"แต่พี่ชอบเรานะ"

กนกเงียบกริบไปชั่วขณะ เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดีหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ฮะๆ เรานี่ตลกดีนะ" พี่ภพหัวเราะเบาๆ 

"ไว้วันไหนพี่จะขอมาอ่านหนังสือที่ห้องเราด้วยได้ไหม?"

"อ่า..." กนกยังไม่ทันตั้งตัวกับบทสนทนานี้ แต่พอเห็นสายตาอ้อนๆของอีกฝ่ายที่มองมาแบบไม่ลดละใจเขาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

"...ก็ได้"

"โอเค" พี่ภพยิ้มพอใจ

ก่อนจะจากไป พี่ภพขอเบอร์โทรศัพท์ของกนก กนกลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยื่นโทรศัพท์ให้ พี่ภพกดเบอร์ของตัวเองลงไปไม่นานมือถือของกนกก็สั่นขึ้นมาพร้อมกับชื่อของพี่ภพที่ปรากฏบนหน้าจอ

"นี่เบอร์พี่ครับ...รับโทรศัพท์พี่ด้วยนะ"

กนกพยักหน้ารับเบาๆ "อะ...คะ ครับ"

"พี่ไปละ...อย่าอ่านนิยายเพลินจนลืมกินข้าวล่ะ"

มืออุ่นๆ ของพี่ภพวางลงบนศีรษะของเขาก่อนจะขยี้เบาๆอย่างเอ็นดู แล้วเดินกลับหอไปทิ้งให้กนกยืนอยู่ตรงนั้น...พร้อมกับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะไปหมด

ตอนกลางวัน พี่ภพไลน์มาหาเขา บอกว่าวันนี้จะขอมานั่งอ่านหนังสือที่ห้อง เพราะช่วงนี้แถวหอของพี่เขามีการก่อสร้างเสียงดังจนไม่มีสมาธิ กนกอ่านข้อความแล้วชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆ ว่า "ได้ครับ"

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นตอนห้าโมงเย็นตรง กนกลุกไปเปิดประตูอย่างเก้ๆ กังๆ

"สวัสดีครับ" 

"ทำอะไรอยู่หรอ?" พี่ภพถามพลางมองเข้าไปในห้อง

"เพิ่งกลับมาถึงหอ...กำลังจะเก็บของครับ"

"กินข้าวมายัง?"

"เอ่อ...กินมาแล้วครับ"

" พี่ซื้อของอร่อยมาด้วยนะ" พี่ภพยิ้มก่อนจะยกถุงอาหารขึ้นโชว์

กนกมองมันแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้า "พี่นั่งทานตรงโต๊ะอ่านหนังสือก็ได้นะครับเดี๋ยวผมเคลียร์โต๊ะให้"

เขารีบหยิบหนังสือกับของจุกจิกบนโต๊ะออกไปไว้ที่เตียง เปิดพื้นที่ให้พี่ภพได้วางกล่องข้าวลง

"วันนี้เรียนเหนื่อยไหมครับ?"

"ก็...เหนื่อยครับ งานเยอะ ใกล้สอบแล้วด้วย"

"สู้ๆ นะครับ" พี่ภพเงยหน้าขึ้นมาพูด พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้

กนกเผลอหลบตาไปทางอื่น ใจเต้นแปลกๆ 

... พอได้สังเกตใกล้ๆ พี่ภพก็ดูดีไม่เบา เขาเลยเบี่ยงความสนใจตัวเองด้วยการหันไปจัดของต่อ ขณะที่พี่ภพนั่งกินข้าวเงียบๆ เมื่อพี่ภพทานเสร็จ ก็นั่งเปิดหนังสืออ่าน กนกเองก็รู้สึกเหนียวตัวจากการเดินทางทั้งวัน จึงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

พอปิดประตู เขาก็ชะงักไปนิดหน่อย...

เราไว้ใจเขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...?

เขาเพิ่งเจอพี่ภพแค่ไม่กี่อาทิตย์ แต่กลับไม่กังวลเลยว่าอีกฝ่ายจะขโมยของหรือทำอะไรไม่ดี

…แปลกจริงๆ

กนกถอนหายใจเบาๆ สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะเปิดน้ำและอาบไปอย่างเงียบๆ

เสียงพลิกหน้ากระดาษและขีดเขียนของปากกาดังแผ่วเบา ท่ามกลางความเงียบของห้อง หลังจากอาบน้ำเสร็จ กนกเดินออกมาเห็นพี่ภพยังคงก้มหน้าจดอะไรบางอย่างลงในสมุดสีหน้ามุ่งมั่นของเขาทำให้กนกเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

คืนนี้กนกเลือกนั่งอ่านหนังสือที่เตียง หวังว่าจะอ่านได้สักบทก่อนที่เปลือกตาจะหนักลง เวลาล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่ม พี่ภพวางปากกาลง ลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยท่าทางเหมือนเตรียมจะกลับ

"พี่ว่าจะกลับแล้วล่ะ สี่ทุ่มกว่าแล้ว"

"ครับ..." กนกตอบสั้นๆ

พี่ภพเก็บของ ก่อนจะเดินมาหาเขาที่เตียงทว่าจู่ๆ สายตาของอีกฝ่ายก็หยุดลงที่บางอย่าง เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา

ตุ๊กตาหมีสีเหลืองตัวนั้นตัวนั้น...

"ไม่...ผมไม่อยากเห็นมัน!" กนกเบี่ยงหน้าหนี พยายามไม่มอง

พี่ภพชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองตุ๊กตาในมือ "แต่เราเอาไว้ที่หัวนอนเลยนะ" เขาพูดเสียงเบา ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ กนกกำมือแน่นหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ เขาไม่อยากมองมัน... ถ้ามองมันแล้วเขาจะร้องไห้ ภพรับรู้ได้ถึงความสั่นไหวของกนก จึงค่อยๆ วางตุ๊กตาลงก่อนจะขยับเข้ามานั่งข้างๆ

แขนแข็งแกร่งโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยน สัมผัสที่ไม่คาดคิดทำให้กนกเบิกตากว้างและพยายามดันอีกฝ่ายออก ทว่าพี่ภพเพียงแค่ลูบหลังเขาเบาๆ กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไม่ต้องร้องแล้วนะ... พี่จะปกป้องเราเอง จากนี้และตลอดไป"

คำพูดนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าลูบหลังปลอบโยนไม่หยุด ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้แต่ในอ้อมกอดนี้... มีเพียงความอบอุ่นที่โอบล้อม น้ำตาหยดลงมาเงียบๆความหวาดกลัวค่อยๆจางลง

"เด็กดี ไม่ต้องร้องนะครับ... จากนี้ พี่จะไม่หายไปไหนแล้ว"

พี่ภพพูดเสียงแผ่วพรางพลิกใบหน้าของกนกให้หันมาสบตา ในดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตานั้นเต็มไปด้วยความสับสน

"ถ้าสอบเสร็จแล้ว... กลับบ้านกันนะ แล้วพี่จะเล่าให้ฟังทุกอย่าง"

เขาเอื้อมมือซับน้ำตาที่เปื้อนแก้มใส ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากเบาๆ แล้วเลื่อนไปแตะลงบนแก้มเปียกน้ำตา

ริมฝีปากของเขาแนบลงมาที่ปากบางของน้อง...

กนกเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

"พี่จะไม่ทำร้ายเรา... ขอให้เราเชื่อใจพี่นะ ได้ไหมครับ?"

กนกเม้มปาก คำว่า "ครับ" หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว

เพียงเท่านั้น พี่ภพก็โน้มลงมาแนบจูบที่อบอุ่นอีกครั้ง ค่อยๆปลอบโยนเขาอย่างแผ่วเบา

แม้ตอนนี้กนกจะจำเขาไม่ได้

แต่เขา... ไม่มีวันลืมน้องได้