รัก

ช่วงสอบปลายภาค พี่ภพแวะมาหาเขาเกือบทุกวัน บางวันก็ขอแวะมานอนด้วยโดยอ้างว่า "หอพี่แอร์เสีย" หรือ "อยากติวหนังสือเป็นเพื่อน" แต่กนกรู้ดีว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างเพราะสุดท้ายแล้วพี่ภพก็ไม่ได้แตะหนังสือสักเท่าไหร่ มีแต่เขาส่วนพี่ภพก็นอนกลิ้งเล่นอยู่ข้างๆ

แรกๆ กนกยังรู้สึกเกร็งเวลาถูกพี่ภพจ้องมอง ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือเขามักจะพบสายตาอบอุ่นคู่นั้นมองอยู่เสมอเป็นสายตาที่ทำให้ใจเต้นแปลกๆราวกับว่าพี่ภพเห็นบางสิ่งในตัวเขาที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป... ความรู้สึกพวกนั้นก็ค่อยๆจางหาย สายตาที่เคยหลบเลี่ยงหรืออาการประหม่าเมื่อต้องอยู่ใกล้พี่ภพเริ่มหายไปเช่นกัน

แทนที่ด้วย...

ความสบายใจ

การมีพี่ภพอยู่ด้วยกลายเป็นเรื่องปกติของชีวิตประจำวัน ห้องที่เคยเงียบเหงาก็กลับมีเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะและกลิ่นหอมของขนมที่พี่ภพชอบซื้อมาให้

หัวใจที่เคยปิดกั้นเริ่มเปิดออกทีละนิด

"ไงครับคนเก่ง วันนี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม?"

เสียงทุ้มที่ฟังแล้วอบอุ่นเสมอดังขึ้นจากด้านหลัง กนกเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะถอนหายใจยาว

"เหนื่อยมากครับ แทบไม่มีแรงทำอะไรเลย"

พี่ภพหัวเราะ ก่อนจะเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงเหมือนทุกที

"แล้วยังมีแรงอ่านนิยายเรื่องใหม่ไหมน้า"

 "…เฮ้ย! นั่นมันหนังสือแม่ผมนะ!"

หนังสือปกเก่าถูกพี่ภพถือขึ้นมา "ลิขิตรักจากฟากฟ้า" หนังสือนิยายที่กนกเคยคิดว่ามันมีมนต์ดำซ่อนอยู่ จึงแอบซ่อนไว้ใต้เตียงนอน แล้วพี่ภพไปเจอมันได้ยังไง เขาพุ่งเข้าไปแย่งหนังสือจากมือของพี่ภพแต่กลับโดนอีกฝ่ายแกล้งยกขึ้นสูงกว่าเดิม

"เฮ้ย! คืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"อยากได้ก็มาเอาสิ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมสีหน้าท้าทายส่งมาให้เขา แต่เขาไม่มีวันยอมแพ้ให้หนังสือเล่มโปรดตกไปเป็นของใครง่ายๆแน่นอน กนกรีบพุ่งตัวเข้าไปแย่งแต่มือของเขากลับไปคว้าตัวอีกฝ่ายแทน ส่งผลให้ร่างทั้งสองล้มลงบนเตียง

"โอ๊ะ!"

กนกตัวแข็งทื่อเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างพี่ภพที่แนบชิด เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นข้างหูขณะที่มือใหญ่กอดเขาไว้แน่น

"อื้อ...ปล่อยผมนะ...พี่ไม่หนักเหรอ"

"ไม่อ่ะ รู้สึกดีสุดๆ"

"แต่ผมอึดอัด!" สุดท้ายพี่ภพก็ยอมคลายอ้อมกอดแต่ยังคงโอบไว้หลวมๆ กนกพยายามขยับออกแต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรต่อ

"ฟอด!"

ริมฝีปากของพี่ภพกดลงบนศีรษะของเขาอย่างแรง

"พี่!! ทำอย่างนี้ได้ยังไง!"

 "ทำมากกว่านี้ก็เคยมาแล้วนะ" พี่ภพหัวเราะชอบใจพร้อมทั้งค่อยๆโน้มลงมาใกล้ จนกนกตกใจรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแน่น 

"ไม่เอา! ไม่ให้ทำ!"เสียงของเขาอู้อี้จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง พี่ภพเอียงคออย่างงุนงงก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ 

"อะไรนะ? ไม่เข้าใจเลย พูดใหม่ซิ"กนกไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากของพี่ภพแนบลงมาที่มือของเขาแทน

"พี่!"ใบหน้าของกนกแดงขึ้นริ้วระเรื่อ เขาพยายามจะเอนตัวหนีแต่กลับโดนพี่ภพประคองไว้อ้อมแขนของอีกฝ่ายรัดเข้ามาใหม่

"พี่เหนื่อยจังเลยครับ..." เสียงของพี่ภพฟังดูอ่อนล้า 

"ทั้งทำงาน ทั้งเรียน เก็บเงินให้เรา...เหนื่อยจัง"เสียงถอนหายใจแผ่วดังขึ้นราวกับเขากำลังแบกรับอะไรไว้มากมาย กนกลังเลใจแต่สุดท้ายก็ค่อยๆยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังของพี่ภพเบาๆเป็นการปลอบโยนที่เรียบง่ายและเต็มไปด้วยความห่วงใย

อยู่กับพี่ภพ ผมไม่เคยหวาดกลัวเลย

อยู่กับเขา ผมอบอุ่นเสมอ

มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ มันเหมือนมีสายสัมพันธ์บางอย่างที่เชื่อมโยงเราเข้าด้วยกัน 

บางครั้งผมก็สงสัยในตัวเอง ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรกันแน่ มันคือความรักแบบพี่ชายที่แสนดี ที่คอยปกป้องและดูแลผมอย่างอบอุ่นหรือว่ามันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น เวลาที่พี่ภพยิ้มให้ เวลาที่เขาเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆหรือแม้แต่เวลาที่เขาเงียบๆ นั่งอยู่ข้างๆผมกลับรู้สึกได้ถึงความผูกพันที่ยากจะอธิบาย ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่ที่แน่ๆ คือผมรู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่ได้อยู่กับพี่ภพ สำหรับความอบอุ่นที่เขามอบให้และขอบคุณสำหรับทุกช่วงเวลาที่เราได้แบ่งปันร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความเหนื่อยล้า

เพราะไม่ว่าจะเป็นวันไหน เวลาใด...อยู่กับพี่ภพ ผมก็รู้สึกเหมือนอยู่บ้านเสมอ

"วันนี้พี่นอนกับเราได้ไหม"เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับแววตาอ้อนๆที่ทำให้กนกชะงักไปเล็กน้อย

"อ่า..." เขาลากเสียง ก่อนจะเม้มริมฝีปาก มองไปยังเตียงขนาดเล็กของตัวเองอย่างลังเล เตียงนี้พอให้เขานอนคนเดียวได้สบายๆ แต่ถ้าพี่ภพมานอนด้วย มันคงจะเบียดกันน่าดู

"แต่เตียงผมเล็กนะ"

"ก็พี่ก็นอนกับเราบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ?"

"ก็ตอนนั้นผม..."

"เรากลัว..." พี่ภพเอ่ยเสียงเบา ดวงตาของเขาสะท้อนบางอย่างที่ทำให้กนกหยุดพูดไปชั่วขณะ 

"แต่ตอนนี้อยู่กับพี่ เราไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ พี่จะอยู่ตรงนี้" กนกยอมรับว่าเขาเคยกลัวจริงๆ ตอนที่ฝันร้ายสะดุ้งตื่นกลางดึกแล้วพบว่ามีเพียงเงาของตัวเองในห้อง แต่ตั้งแต่พี่ภพเข้ามาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

"วันนี้พี่มีอะไรจะบอกเราด้วย"คำพูดนั้นดึงกนกกลับมาสู่ปัจจุบัน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย 

"บอกผมเหรอ"

"อืม... จริงๆ ก็อยากรอให้สอบเสร็จก่อน แต่มันเหลืออีกแค่ไม่กี่วิชาแล้ว หลังจากนั้นเราคงต้องกลับบ้านกัน พี่คิดว่า...บอกไว้ก่อนดีกว่า"

"เรื่องร้ายหรือเปล่า?" กนกถามด้วยความระแวง "ผมจะได้ไม่ฟัง"

"เป็นเรื่องของเรา... เราสองคน"

"...เรา?"

พี่ภพเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ "พี่กับกนก"

กนกไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ แม้ในใจยังเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่กล้าถามออกไป

"ไปอาบน้ำ กินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวพี่ต้องไปทำธุระแป๊บนึง แล้วจะกลับมาหาประมาณสามทุ่ม อย่าพึ่งหลับล่ะ"

"โอเค"

พี่ภพยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปยังประตูแต่ก่อนจะก้าวออกไปเขาหันกลับมา "ไม่ต้องคิดมากนะ"

"ยังไงพี่ก็รักเรา"

"รัก"

พี่ภพพูดคำนั้นอีกแล้ว...

กนกนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ปล่อยให้เสียงหัวใจตัวเองเต้นดังเกินกว่าที่ควรเป็น มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ภพพูดคำนั้นแต่ทำไมทุกครั้งถึงยังทำให้เขารู้สึกแปลกๆอยู่ดีพวกเขารู้จักกันแค่ไม่กี่เดือนเอง แล้วพี่ภพรักเขาได้ยังไง ทำไมต้องเป็นเขาทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้พิเศษอะไรสักหน่อย...หรือบางที พี่ภพแค่พูดเล่นเหมือนที่ชอบพูดอะไรแปลกๆ เสมอ

...ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ