บทที่ 4 บทเพลงที่ไม่เคยมีในบันทึก

ราตรีนั้น แสงจันทร์สาดลงบนวังเฉินหยวนอีกครั้ง ท้องฟ้าสีเงินหม่นพราวไปด้วยกลุ่มดาวซีฮั่งและหนี่ว์หลาง เสียงลมเหมันต์โหมพัดผ่านหลังคากระเบื้องหยกโบราณ เงาไม้ทาบยาวไปทั่วระเบียงตำหนักว่างเปล่า

ภายในเรือนพักของเซิ่งอี้เหวิน ตะเกียงน้ำมันยังคงลุกไสว ทว่าดวงตาของเขากลับไม่อาจปิดลงแม้เพียงครู่เดียว เสียงพิณนั้น ยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจเขาไม่หยุด

เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินมาหยุดอยู่หน้ากล่องไม้ที่ยังไม่ปิดฝา ภายในมีทั้งจดหมายของเซี่ยอวี่และตราราชวงศ์ เขาหยิบมันขึ้นอีกครั้ง ปลายนิ้วลูบผ่านคำว่า “ข้ารักเจ้าเสมอ”

ครืน...

เสียงสายลมแทรกผ่านหน้าต่างที่ปิดสนิทบานหนึ่ง ตะเกียงน้ำมันสั่นไหว เปลวไฟลู่ไปทางเดียวกับเงาจันทร์ และแล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้น

เสียงพิณ...

มิใช่ในห้วงความคิด มิใช่ในความทรงจำ แต่มาจากเบื้องนอกจริง ๆ

เขารีบคว้าดาบข้างกาย และกระโจนออกไปนอกเรือน เสียงนั้นมาจากทิศเหนือ ไม่ผิดแน่ ตำหนักดนตรีหลวง

ตำหนักดนตรีหลวง เป็นหนึ่งในตำหนักชั้นในที่ปิดไว้ในยามค่ำ ไม่มีผู้ใดอนุญาตให้เข้ามาในยามวิกาล เว้นแต่จะมีพระบัญชาจากรัชทายาท แต่คืนนี้ เสียงพิณที่ไม่มีในบันทึกใด ๆ กำลังถูกบรรเลงขึ้นในที่แห่งนั้น

อี้เหวินเร่งก้าวเท้าลัดลานกว้าง วาดเงาร่างผ่านเงาเสาทองคำ จนในที่สุด เขามาหยุดอยู่หน้าประตูไม้ของตำหนัก เสียงพิณก็หยุดลงราวกับรู้ว่าเขามาถึง

เขาไม่ลังเล เปิดประตูไม้เข้าไปอย่างเงียบงัน สิ่งที่เขาเห็นเบื้องหน้า คือความว่างเปล่า ไม่มีผู้ใด ไม่มีพิณ ไม่มีเงาร่างใด มีเพียงพรมเก่าที่ปลิวกระจัดกระจายกับฝุ่นบาง ๆ ที่ล่องลอยในแสงจันทร์

เขาขมวดคิ้วก้าวเข้าไปในตำหนัก เดินผ่านเสาแกะลายมังกรจนถึงห้องกลาง และที่นั่น เขาเห็นชายผู้หนึ่งนั่งชิดผนัง กุมศีรษะตัวเองไว้แน่น ทั้งร่างสั่นสะท้าน ใบหน้าเขียวคล้ำเหมือนคนเพิ่งฝันร้าย

“หลี่เจิ้ง”

อี้เหวินจำเขาได้ทันที หลี่เจิ้ง ครูดนตรีหลวงผู้เชี่ยวชาญเสียงพิณอันดับหนึ่งของราชสำนัก อี้เหวินคุกเข่าลงข้างกายเขา

“ท่านได้ยินเสียงนั้นหรือไม่?”

ชายชราเบิกตากว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความพรั่นพรึง ริมฝีปากของเขาสั่นจนแทบเปล่งเสียงไม่ออก

“มันไม่ใช่เพลงของมนุษย์ ไม่เคยมีในตำรา ไม่เคยมีในบันทึก มันคือเสียงของคำสาป...”

“ข้าเพียงลองดีดตามทำนองนั้นเพียงครั้งเดียว แล้วข้าก็เห็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน...”

เขาหยุดหายใจชั่วขณะ ราวกับห้วงความทรงจำหวนกลับมารัดลำคอ

“ข้าเห็นตำหนักเหมันต์ลุกไหม้ เห็นรัชทายาทหลงจื้อก้มกราบศพหญิงหนึ่งใต้ต้นเหมย เห็นเขานำพิณของนางวางลงข้างกาย แล้วร้องไห้”

อี้เหวินชะงัก “ท่านไม่เคยเห็นเหตุการณ์นั้นมาก่อน?”

“ข้าไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องนั้นอยู่จริง...” หลี่เจิ้งกล่าวพลางสะอื้นเบา ๆ

“แต่เมื่อได้ยินเสียงเพลงนั้น ข้ากลับรู้มันทั้งหมด ดั่งเสียงนั้นขุดอดีตให้หวนคืนในหัวข้าอย่างชัดเจน”

เสียงพิณที่ไม่มีในตำรา แต่เมื่อลองบรรเลงกลับเผยความลับที่ไม่มีผู้ใดควรรู้ นี่คือ “เพลงต้องห้าม” เพลงที่ไม่มีชื่อในประวัติศาสตร์ เพลงที่เปิดเงาของอดีต และอาจเปลี่ยนชะตาของปัจจุบัน และมันกำลังกลับมา...

หลังจากนำหลี่เจิ้งกลับไปพักในห้องของแพทย์หลวง เซิ่งอี้เหวินก็ยังไม่อาจสงบใจได้ แม้ใบหน้าของครูดนตรีชราจะซูบซีดคล้ายผู้ถูกวิญญาณกระชากลมหายใจ ทว่าในนัยน์ตาคู่นั้นกลับสว่างวาบยามเอ่ยถึง “อดีต” ที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อน

เพลงต้องห้ามนี้ ไม่เพียงดึงความทรงจำเก่าออกมา หากยังเปิดประตูสู่ความลับที่ถูกกลบฝังโดยราชสำนักมานานเกินครึ่งชีวิตคน

“แต่ใครกันที่บรรเลงเพลงนั้น ในค่ำคืนนี้?”

คำถามนั้นดังก้องในใจเขา เสียงพิณไม่ได้มาจากกล่องไม้ที่เขาเก็บไว้ ไม่ใช่เสียงจากเซี่ยอวี่ หากแต่มีใครบางคนที่สามารถบรรเลงทำนองนั้นได้อีก

ใครกัน?

เช้าวันถัดมา เขามายืนอยู่ที่ห้องเก็บสำเนาบันทึกครูดนตรีของวังหลวง ภายในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงของแปรงพู่กันแตะกระดาษจากขุนนางบันทึกสองคนที่นั่งอยู่หน้าชั้นลายมังกร

“ข้าต้องการดูบันทึกของผู้สอบผ่านตำแหน่งครูดนตรีในช่วงห้าปีย้อนหลัง”

อี้เหวินกล่าวพร้อมยื่นตราราชองครักษ์ หนึ่งในขุนนางลุกขึ้นทันที พยักหน้าอย่างเคารพก่อนหายเข้าไปในห้องชั้นใน ไม่นานก็กลับมาพร้อมม้วนบันทึกสามม้วน

เขานั่งลงเปิดม้วนแรก พลิกดูรายชื่อและคำอธิบายของแต่ละคนอย่างตั้งใจ มือหยุดอยู่ที่ชื่อหนึ่ง

“หลี่ซู”

เด็กสาววัยสิบหก เชี่ยวชาญพิณสายเดียว สอบผ่านด้วยการดีดเพลงที่ไม่มีชื่อ ท่วงทำนองไม่ตรงกับตำราหลวงแต่คณะกรรมการทั้งหมดกลับยกย่องว่า “สะเทือนใจจนมิอาจลืม”

สิบหกปี ตรงกับปีเดียวกับวันที่ “หอพิณจันทร์” เปิดทำการชั่วคราวเพื่อสอบคัดพิเศษ หลังจากนั้น บันทึกของนางก็หายไป ไม่มีการเลื่อนตำแหน่ง ไม่มีการบันทึกว่าได้รับงานราชการ ไม่มีแม้แต่รายชื่อในทะเบียนครูดนตรีหลวง

“หลี่ซู...”

เขาพึมพำชื่อเบา ๆ ก่อนจะหันไปถามขุนนางบันทึก

“หลังจากปีนี้ มีใครได้ยินชื่อนางอีกหรือไม่?”

ขุนนางผู้นั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย “เด็กผู้นั้นสอบได้ แต่ไม่เคยมารายงานตัวในวันเริ่มงาน หลังจากนั้นก็มีข่าวลือว่านางถูกนำตัวไปฝึกในเขตพิเศษของวังใน หากจะสอบถามต่ออาจต้องไปที่เรือนปิดเสียง”

อี้เหวินขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินชื่อนั้น เรือนปิดเสียง คือเรือนลับซึ่งใช้ฝึกนักร้องและนักดนตรีหญิงผู้มีพรสวรรค์สูง อยู่ภายใต้การดูแลของขุนนางฝ่ายในระดับสูงสุด ไม่มีใครเข้าได้ง่าย แม้แต่องครักษ์อย่างเขา

ตกค่ำ อี้เหวินยืนอยู่ใต้เงาไม้ใหญ่ด้านข้างตำหนักฉืออวี้สถานที่ที่ว่ากันว่าเรือนปิดเสียงตั้งอยู่ด้านหลังสุด เขาไม่ได้มาโดยเปิดเผย ชุดที่เขาสวมคืนนี้เป็นชุดสามัญของขันทีหนุ่ม หมวกผ้าปิดผมแนบศีรษะ ท่วงท่าเงียบเชียบราวเงาใต้จันทร์

เขาแฝงกายผ่านกำแพงเตี้ย ลัดเข้าทางเดินไม้เก่า จนมาหยุดหน้าตำหนักชั้นใน เสียงดนตรีเบา ๆ ก็ลอยมา

นั่นไม่ใช่พิณ หากเป็นระฆังแก้วกระทบกันจาง ๆ อี้เหวินแฝงกายใต้เงาระเบียง จนกระทั่งได้เห็นหญิงสาวในชุดสีครามหม่นผมถักขึ้นสูงตามแบบนางขับร้องชั้นใน แต่สิ่งที่ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ คือแววตาคู่นั้น แม้เพียงเห็นแค่ครึ่งหน้าผ่านม่านบาง แต่แววนัยน์ตาเศร้าลึกนั้น เหมือนกันกับนางไม่มีผิด

เซี่ยอวี่...

เขารีบขยับตัวเข้าใกล้ หากแต่จังหวะนั้นเอง เสียงพิณสายแรกก็ดังขึ้น ดังจากมือของนาง และในทันที ภาพรอบตัวเขาก็เริ่มสั่นไหว ต้นไม้ค่อย ๆ หายไป กำแพงละลาย ลานหินเปลี่ยนเป็นหิมะโรย ระเบียงวังกลายเป็นตำหนักเก่าแก่ที่เขาเคยเห็นในความฝัน

เสียงพิณเพียงสายเดียวเปลี่ยนโลกตรงหน้า อี้เหวินก้าวออกจากเงาไม้ พึมพำอย่างแทบไม่เชื่อหูตาตนเอง

“เจ้าคือเงาของนาง หรือเจ้าคือผู้สืบเสียงของนาง?”

เสียงพิณยังคงสะท้อนในอากาศ ราวกับแต่ละสายถูกขึงด้วยลมหายใจของอดีตกาล โลกตรงหน้าเซิ่งอี้เหวินบิดเบี้ยวเป็นเงาซ้อน

ตำหนักเรือนปิดเสียงที่เขายืนอยู่เมื่อครู่พลันกลายเป็นตำหนักเหมันต์ในอดีต ดอกเหมยบานกลางหิมะ และกลิ่นธูปจาง ๆ ลอยเคล้าท่ามกลางสายลม

เขาก้าวเท้าเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรง ทุกสายพิณสะกิดความทรงจำที่ฝังลึกในจิตวิญญาณ เหตุการณ์ที่เขาไม่เคยเห็น แต่รู้สึกว่าตนเคยอยู่ ณ ที่แห่งนั้นมาก่อน

เสียงพิณหยุดลงฉับพลัน ราวกับรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น หญิงสาวในชุดครามลุกขึ้นช้า ๆ เงาหลังนางหันให้เขา ผมดำขลับถักเป็นเปียยาวประณีต เงาเงียบงันของนางทอดยาวบนพื้นหินเย็นยะเยือก

“เจ้าคือใครกันแน่” อี้เหวินเอ่ยถาม น้ำเสียงแผ่วต่ำ

หญิงสาวหันกลับมาช้า ๆ เรือนหน้านั้นอ่อนวัยกว่าเซี่ยอวี่เล็กน้อย ดวงตากลมโต มีไฝเล็กใต้หางตาซ้าย ทว่านัยน์ตาคู่นั้น เศร้าเกินวัย ราวกับผ่านความตายมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“ข้าชื่อหลี่ซู” นางเอ่ยเสียงเรียบ

“เจ้าบรรเลงเพลงต้องห้ามนั้นได้อย่างไร?”

หลี่ซูมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวว่า “เพราะเสียงนั้น ไม่ได้ถูกแต่งขึ้นด้วยมือคน แต่มันอยู่ในหัวใจข้ามาแต่เกิด”

อี้เหวินขมวดคิ้ว “เจ้ากำลังจะบอกว่า เจ้าจำมันได้?”

“มิใช่เพียงจำได้ แต่ข้าฝันถึงมันทุกคืน”

เสียงของนางแผ่วลง แฝงประกายเจ็บลึก

“ในฝัน ข้ายืนอยู่ใต้ต้นเหมย ร้องเพลงให้ชายผู้หนึ่งฟัง และในคืนที่หิมะตกหนักที่สุด เขาเดินเข้ามาหาข้า พร้อมกระบี่ในมือ”

อี้เหวินสะดุ้งเรื่องราวเดียวกันกับภาพในความฝันของเขาหลี่ซูปรายตามองพิณตรงหน้า

“คราแรกที่ข้าดีดพิณสายนี้ ข้าไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไร แต่คราใดที่ข้าดีด เสียงนั้นจะเผยภาพความหลังที่ข้าไม่เคยมี หรืออาจจะเคย”

“เจ้าคือ...ชาติก่อนของเซี่ยอวี่?”

หลี่ซูส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าไม่ใช่นาง แต่ข้าอาจเป็นเศษเสี้ยวหนึ่งของวิญญาณนาง”

“เมื่อใดที่เขาจำนางได้ไม่ครบถ้วน นางจะกระจายตัวเป็นเงา เป็นเสียง เป็นบทเพลง เป็นกลีบเหมย ข้าก็เป็นเพียงหนึ่งในนั้น”

อี้เหวินนิ่งงันไป

“ข้าคือเศษหนึ่งของเงาเจ้า ส่วนเจ้าคือเงาอีกครึ่งของข้า”

นางเอ่ยเสียงเบา ก่อนยื่นมือมาวางทับบนพิณ ปลายนิ้วของนางแตะสายที่ห้า เสียงสะท้อนหนึ่งดังขึ้น แผ่ว ลึก และอบอุ่นอย่างไม่อาจอธิบาย

“ข้าตามหาเขามาหลายชาติ บางคราวก็จำได้เพียงเสียง บางคราวจำได้เพียงกลิ่นดอกเหมย แต่ในชาตินี้ ข้าอยากให้เขาจำข้าได้ทั้งชื่อ เสียง และหัวใจ”

ดวงตาของอี้เหวินสั่นไหว “แล้วข้าล่ะ ข้าคือเขาคนนั้นใช่หรือไม่”

หลี่ซูเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ อย่างแผ่วช้า

“ไม่ใช่เพียงเจ้า แต่มีมากกว่าหนึ่งคน ที่จดจำได้น้อยกว่านาง เงาของอดีตมีมากกว่าหนึ่งร่าง หากเจ้าจะคืนความทรงจำให้นางได้ครบเจ้าต้องตามหาเงาอีกสามเงาที่กระจายอยู่ในวังหลวง”

“มีผู้ใดบ้าง?”

หลี่ซูเอ่ยอย่างแผ่วเบาราวกับกระซิบกับเงาจันทร์

“เงาแรก...คือ ความลืม”

“เงาที่สอง...คือ ความกลัว”

“และเงาสุดท้าย...คือ ความรักที่ไม่เคยกล้าเอ่ย”

“เมื่อทั้งสามเงารวมคืน เซี่ยอวี่จะกลับมาเป็นนางอีกครั้ง”

เสียงพิณเงียบงัน ดอกเหมยปลิวมาแต่ไม่มีต้น และเรือนปิดเสียงตรงหน้าก็ค่อย ๆ กลับคืนจากภาพลวง เหลือเพียงแสงจันทร์และชายผู้หนึ่งที่ยืนนิ่งกลางความว่างเปล่า กำลังเริ่มตามหาชิ้นส่วนของวิญญาณหนึ่ง ผู้เฝ้ารอให้ตนจำได้ครบทั้งเสียง ชื่อ และหัวใจ