บทที่ 3 ความลับใต้ตำหนักต้องห้าม

รุ่งเช้าวันถัดมา แสงแดดฤดูเหมันต์ทาบลงบนกระเบื้องหลังคาพระตำหนัก ทว่าไม่อาจขับไล่ไอเย็นจากหิมะที่ยังจับแน่นพื้นดิน เมืองตงหลิงยังคงเงียบงันภายใต้ท้องฟ้าสีขาวหม่น

เซิ่งอี้เหวินยืนอยู่หน้าประตูตำหนักเหมันต์อีกครั้ง เขากลับมาในยามเช้า ไม่ใช่เพราะอยากย้อนพบเงาหญิงใต้จันทร์ แต่เพราะเขาต้องการสืบหาความจริงที่ซ่อนอยู่ ณ สถานที่ต้องห้ามแห่งนี้

กล่องบันทึกเก่าในหอคัมภีร์... เสียงพิณจากอดีต... ภาพในนิมิตที่สอดคล้องกับความจริง... ทุกอย่างบอกเขาเพียงสิ่งเดียวคือ “อดีตยังไม่ตาย”

เขาดันบานประตูไม้ให้เปิดออกอีกครั้ง เสียงครืดของบานพับยังดังกังวาน ทว่าครานี้ภายในตำหนักกลับเงียบสนิทยิ่งกว่าเดิมไม่มีเงา ไม่มีเสียง ไม่มีกลีบเหมยปลิวโรย เซี่ยอวี่ไม่ได้รอเขาอยู่เช่นคืนก่อน

อี้เหวินสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วก้าวตรงไปยังผนังด้านในสุดของตำหนัก ตำแหน่งที่เขาเคยเห็นในบันทึกโบราณ บอกว่าครั้งหนึ่งเคยมี “แท่นเก็บคำสัตย์ของรัชทายาท”

ผนังนั้นถูกปิดด้วยม่านเก่า สีซีดจางจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมเคยเป็นสีใด เขายกมือขึ้นเปิดม่านนั้นออกอย่างระมัดระวังเบื้องหลังคือกำแพงไม้เก่าที่มีรอยถากเฉียงคล้ายเคยมีผู้พยายามซ่อนบางสิ่งไว้ อี้เหวินลูบมือลงบนแผ่นไม้ พบว่ามันโปร่งกว่ากำแพงโดยรอบ

“ที่นี่...”

เขากระซิบในลำคอ ก่อนคว้ากระบี่ประจำกายที่นำติดมาด้วยในวันนี้ เขาใช้ปลายกระบี่แซะเบา ๆ ที่รอยต่อไม้

แกรก...

แผ่นไม้เปิดออก เผยให้เห็นโพรงลับภายใน เป็นช่องเก็บของเก่ารูปทรงกล่อง ภายในมีเพียงสิ่งเดียว คือกล่องไม้สีดำ ขนาดไม่ใหญ่ ไม่เล็กนัก บนฝาฝังลายลึกเป็นตัวอักษรโบราณหนึ่งคำ

“缘” [หยวน] ซึ่งเป็นคำโบราณที่หมายถึง โชคชะตา สายใย การพบกันโดยฟ้ากำหนด

มือของอี้เหวินสั่นเล็กน้อย เขาเปิดกล่องนั้นออก ภายในเต็มไปด้วยกระดาษเก่าแผ่นหนึ่ง กับวัตถุโลหะโบราณรูปทรงกลมจารึกอักขระไม่คุ้นตา

เขาหยิบกระดาษขึ้นมา ลายมือหวัดสวย หากซีดจางไปบ้างด้วยกาลเวลา แต่ยังสามารถอ่านออกได้อย่างชัดเจน

“หากข้ามีชีวิตอยู่ ข้าจะรอเจ้าที่ต้นเหมย หากข้าตายแล้ว ข้าจะกลายเป็นเสียงพิณของเจ้า แม้สวรรค์จะมิให้เราครองคู่ ข้าก็ยังเลือกเจ้า หากวันหนึ่งเจ้าหลงลืม ข้าก็ยังอยากให้เจ้าจดจำว่าข้ารักเจ้าเสมอ เซี่ยอวี่...”

อี้เหวินเบิกตากว้าง ลายมือในจดหมายนั้น...ใช่ เขาจำได้เป็นลายมือเดียวกับข้อความในบันทึกที่เคยพบในหอคัมภีร์ คือจดหมายของ “สตรีผู้ถูกตราว่าเป็นกบฏ” ที่รัชทายาทหลงจื้อเคยส่งไปถึง แต่ไม่มีวันได้ตอบกลับ และวัตถุโลหะในกล่องนั้น เขารู้จักมันดี มันคือ “ตราราชวงศ์ลับ” เป็นตราประจำพระองค์ที่ถูกถอดออกจากรัชทายาทหลงจื้อในวันที่ถูกปลดจากฐานันดร

เหตุใดมันจึงอยู่ที่นี่?

เหตุใดสิ่งสำคัญเช่นนั้น มิได้ถูกส่งคืนไปยังคลังหลวง?

หรือบางที คำว่ากบฏที่สลักไว้ในประวัติศาสตร์ อาจมิได้เป็นความจริง? หรือบางทีนางคือผู้ที่ถูกกลั่นแกล้ง?

มือของเขากำกล่องไม้นั้นแน่น ดวงตาทอแสงเด็ดเดี่ยว เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ความตายของเซี่ยอวี่เป็นเพียงตำนานที่ถูกกลบฝังในหิมะ

เซิ่งอี้เหวินปิดฝากล่องไม้อย่างเงียบงัน มือข้างหนึ่งยังกำจดหมายเก่าแน่น อีกข้างประคองตราราชวงศ์ที่ควรหายไปจากโลกนี้ตั้งแต่สามทศวรรษก่อน

หิมะภายนอกเริ่มโปรยอีกครา เขาก้าวออกจากตำหนักอย่างเงียบงัน คล้ายคนที่เพิ่งได้ฟังเสียงกระซิบจากอดีตชาติ และต้องเร่งค้นหาความจริงก่อนที่มันจะถูกกลบฝังด้วยเกล็ดหิมะรอบใหม่ แต่เขายังไม่ไปไกลนัก เมื่อเสียงฝีเท้าเบาราวแมวเงียบดังขึ้นเบื้องหลัง

“เจ้ากำลังเล่นกับไฟ”

เสียงนั้นมิใช่เสียงของหญิงสาวไร้เงา หากเป็นน้ำเสียงนุ่มลึกปนหยันที่เขาคุ้นเคยดี

เขาหันกลับไป เห็นหลินเซียน ขุนนางกรมพิธีการยืนอยู่ใต้ร่มหิมะ ผ้าคลุมสีอ่อนที่เขาสวมทำให้เขาดูคล้ายเพียงนักปราชญ์สันโดษ แต่สายตาแฝงพิษลึกยิ่งกว่านักรบ

“เจ้าตามข้ามา?” อี้เหวินถาม

“ข้ามิเคยไปไหนไกลจากเงาเจ้าอยู่แล้ว” หลินเซียนกล่าวพร้อมยิ้ม “โดยเฉพาะตอนท่านเริ่มขุดอดีตขึ้นมาหายใจ”

อี้เหวินขมวดคิ้ว “เจ้ารู้อะไร?”

“มากกว่าที่เจ้าคิด...แต่น้อยกว่าที่เจ้าควรรู้”

หลินเซียนก้าวเข้ามาใกล้ สายตาจับจ้องกล่องไม้ในมือเขา

“เจ้าคงเห็นแล้วว่าอะไรอยู่ในนั้น”

“ตราราชวงศ์ลับ กับจดหมายรักของเซี่ยอวี่” อี้เหวินตอบตามตรง

“นั่นคือสาเหตุที่ ‘เงา’ ของนางยังไม่ไปไหน ตรานั้นถูกซ่อนไว้ เพราะมันพิสูจน์ว่าในวันสุดท้ายของรัชทายาทหลงจื้อ เขาไม่ได้คิดกบฏ เขาสละบัลลังก์ด้วยความเต็มใจ เพื่อปกป้องนาง”

อี้เหวินกัดฟันแน่น “แต่วังหลวงกลับตีตราเขาว่าคนทรยศและเรียกนางว่ามารหญิงผู้ก่อศึก”

“เพราะความจริง ไม่เคยสำคัญยิ่งกว่าการรักษาอำนาจ” หลินเซียนกล่าวเยือกเย็น “และในสามสิบปีที่ผ่านมา ตราราชวงศ์ลับนี้จะต้องไม่มีใครพบ”

“แล้วเจ้ารู้ แต่ไม่เคยเปิดโปง?”

“ข้ารู้ แต่ไม่อาจพูดได้” หลินเซียนหรี่ตา

“เจ้ายังอ่อนหัดนักอี้เหวิน ในวังนี้ ความจริงไม่มีเสียง เว้นแต่ผู้มีอำนาจจะยินยอมให้มันเปล่งวาจา”

อี้เหวินเงียบงันอยู่ครู่ ก่อนเอ่ยอย่างหนักแน่น

“ข้าไม่ได้ต้องการเปล่งวาจาให้ใครฟัง ข้าเพียงอยากจำสตรีผู้นั้นให้ครบทุกส่วนของนาง เพื่อให้นางได้หลุดพ้นจากคำสาปนั้นเสียที”

หลินเซียนเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ “เจ้ากำลังจะแลกหัวของตนกับความทรงจำของสตรีที่ตายไปแล้ว”

“นางยังไม่ไปไหน” อี้เหวินกล่าว “ตราบใดที่ข้ายังจำได้ไม่ครบ”

เขาเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามอง และในวินาทีนั้นเองที่หลินเซียนกระซิบกับลมเบา ๆ

“เช่นนั้น เจ้าก็จงเตรียมใจรับเงาอีกเงาหนึ่ง ที่ตามเจ้ามาตลอดสามชาติ”

ค่ำวันเดียวกันนั้น ที่หน้ากระจกทองเหลืองในเรือนพักของเซิ่งอี้เหวิน เขาวางตราราชวงศ์ลับไว้บนโต๊ะไม้ สายตาจับจ้องมันราวจะมองทะลุไปถึงเงาของผู้เคยครอบครอง

“ข้าเคยฆ่าเจ้า แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้ความรักของเจ้าถูกกลบด้วยคำลวงอีกต่อไป”

มือของเขาเปิดกล่องอีกครั้ง หยิบจดหมายเก่าขึ้นมาทบทวน เสียงพิณในใจเริ่มดังขึ้นเองอีกครั้ง และในกระจกเบื้องหน้า เขาเห็นแสงเงาราง ๆ ของหญิงสาวในชุดขาว ยืนอยู่ข้างหลังเขาอีกครั้ง แต่ครานี้ รอยยิ้มของนางอ่อนโยนกว่าเดิมเล็กน้อย