ตอนที่ 130 เหยาเอ่อร์ ข้าอยากได้ลูกบุญธรรม

หลี่จื่อเหยากลับเข้ามาในเรือนก็เห็นหลี่หลางอยู่บนเก้าอี้ โดยมีมู่หรงอี้หวายนั่งอยู่ด้านข้าง บนโต๊ะมีผลไม้เนื้อสีส้มเข้มถูกตัดเป็นชิ้นพอดีคำเรียงอยู่บนจานกระเบื้องหรูหรา ทั้งสองกำลังรับประทานของว่างนั้นอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีผู้ใดสนใจหันมาดูผู้มาใหม่แม้แต่คนเดียว แต่นางก็มิได้ถือสา

เสียงฝีเท้าไม่หนักไม่เบาทำให้มู่หรงอี้หวายชะงักมือ เขาหันหน้าไปมอง ก็สบสายตากับหลี่จื่อเหยาเข้าพอดี นัยน์ตาสีดำสนิทราบเรียบไร้อารมณ์ เขาไม่แม้แต่จะเรียกนาง แล้วกลับไปให้ความสนใจหลี่หลางแทน

หากเป็นสตรีอื่นคงลนลาน ทว่าหลี่จื่อเหยากลับสงบนิ่ง นางเดินเข้าไปหาหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่อย่างไม่รีบไม่ร้อน จากนั้นก็นั่งลงอีกข้างหนึ่งของหลานชาย ทำให้หลี่หลางอยู่ระหว่างกลางพวกเขาทั้งสอง นางทอดสายตาไปยังบุรุษที่กำลังปั้นปึ่ง เขาจ้องตอบเพียงแวบเดียว ก็เสมองไปทางอื่นเสียอย่างนั้น

เนื่องจากไม่ได้อยู่กันตามลำพัง หลี่จื่อเหยาจึงไม่สะดวกจะปรับความเข้าใจกับเขาในเวลานี้

แต่แล้วอย่างไรเล่า การเป็นสามีภรรยาร่วมผูกผม ย่อมหมายความว่าพวกเขายังมีเวลาอีกทั้งชีวิต ที่ผ่านมาก็ทะเลาะที่หัวเตียงดีกันที่ปลายเตียงนับครั้งไม่ถ้วน ถึงสามีจะเอาแต่ใจ