๑๐ มีใจหรือไม่

๑๐

มีใจหรือไม่

“เฮ้อ เหนื่อย!”

การไปดูตัวที่พรรคมารเฟิ่งหงวันนี้สนุกมาก เพราะได้ทั้งไปเที่ยว สิ่งของสวยงามและพี่ชายมาพร้อมกัน

ทว่าความสนุกไม่อาจล้างความเหนื่อยได้ เมื่อล้มกายลงนอนข้าก็นอนหลับในทันที

“เฮือก!”

ข้าสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในห้อง จังหวะการเดินที่ไม่ใช่ของอาชิ่งทำให้ข้าคิดถึงผู้บุกรุก

“ทำลี่กูเหนียงตื่นแล้ว”

หลางยี! นี่ริอ่านเป็นโจรเด็ดบุปผาหรือ!!

“ท่านหลางยีมีธุระใดจึงไม่อาจรั้งรอให้ถึงวันพรุ่งนี้เจ้าคะ ไม่เข้าตามตรอกออกตามประตู”

“ข้าเข้าทางประตูแล้ว เพียงแต่ไม่มีผู้ใดเห็น”

ข้ามองผ่านม่านผืนบางสีขาวเห็นร่างสูงยืนอยู่ห่างจากเตียงราวสองก้าวจึงเอื้อมมือไปหยิบชุดคลุมมาสวมทับชุดนอนเนื้อบาง

เมื่อร่างกายปิดมิดชิดแล้วถึงได้เปิดม่านออกแล้วเอ่ย

“มานั่งนี่สิเจ้าคะ”

ข้าขยับมานั่งข้างเตียงพร้อมใช้สายตาบอกให้เขามานั่งบนเตียงด้วย

หลางยีเห็นเช่นนั้นก็ตื่นตะลึง ซึ่งจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่แปลก สตรีสมัยนี้มีด้วยหรือที่ไม่ตกใจยามเห็นบุรุษเข้ามาในห้องส่วนตัวในยามวิกาล

ข้านอกจากจะไม่ตกใจที่เห็นเขาแล้ว ยังเชิญเขาให้มานั่งบนเตียงด้วย

“ขออภัยลี่กูเหนียงที่ต้องถามเช่นนี้ ลี่กูเหนียงปฏิบัติเช่นนี้กับบุรุษทุกคนหรือไม่ ไว้ใจข้าเพียงนั้นเชียวหรือ”

แปลความหมายของคำพูดเขาอย่างตรงไปตรงมาได้ความว่า ข้าง่ายแบบนี้กับทุกคนหรือไม่

“แน่นอนว่าไม่ เพราะนอกจากท่านแล้วก็ยังไม่มีใครลอบเข้ามาในห้องข้าในยามวิกาลเช่นนี้”

เขาขมวดคิ้วแต่สุดท้ายก็ยอมเดินเข้ามานั่งบนเตียงเดียวกับข้า เก็บไม้เก็บมือเรียบร้อยราวกับกลัวจะได้รับผิดชอบข้าหากได้สัมผัสแตะต้องแม้เพียงเส้นผม

สิ่งที่ทำให้ข้าแปลกใจมากที่สุดในตอนนี้คือฝีมือของเขา เรือนหลังของพรรคมารป๋ายหลงมียอดฝีมือไม่น้อย แต่เขาฝ่าด่านมาถึงนี่ได้อย่างไร

“เช่นนั้นข้าโล่งใจแล้ว เพราะคงมีไม่กี่คนที่สามารถฝ่าด่านเข้ามาในนี้ได้”

“โล่งใจหรือจ้าคะ”

 ข้าทวนคำ เพราะคำพูดนี้ไม่ต่างจากการยอมรับว่าเขาสนใจในตัวข้า ก่อนหน้านี้ยังไม่อยากแต่งงานอยู่เลย ผ่านมาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น เปลี่ยนใจแล้วหรือ

“ท่านหลางยีเปลี่ยนใจอยากแต่งงานกับข้าแล้วหรือเจ้าคะ รวดเร็วปานนี้”

คนที่ควรเขินอายกับคำพูดเมื่อครู่ควรเป็นข้า ทว่าหลางยีกลับหูแดงหน้าแดงประหนึ่งสาวน้อยวัยแรกแย้ม

“ข้า…คือข้า…”

ความกระอักกระอ่วนของเขาแสดงถึงความไม่แน่ใจ อย่าบอกนะว่าเขาเริ่มหวั่นไหวให้ข้าแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่าหงซีเกอเกอกระตุ้นเขา เกิดอยากเอาชนะเช่นนั้นหรือ

“ท่านต้องปฏิเสธสิเจ้าคะ เหตุใดแสดงท่าทางกระอักกระอ่วนแบบนี้ หงซีเกอเกอเต็มใจแต่งงานกับข้ามากกว่าท่าน หวั่นไหวให้ข้าตอนนี้ไม่ทันแล้วเจ้าค่ะ”

เขามุ่นคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของข้า ไม่ทราบเช่นกันว่าคำพูดใดที่ไปสะกิดเขา

“ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือไม่ลี่กูเหนียง เจ้าเรียกเฟิ่งหงซีว่าอันใดนะ หงซีเกอเกอเช่นนั้นหรือ”

นี่เขา…ผิดหูเพราะเรื่องคำเรียกหรือ เหตุใดไม่ทักท้วง ไม่แก้ต่างให้ตัวเองว่าไม่ได้หวั่นไหวในตัวข้า

“ท่านหลางยีฟังไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ หงซีเกอเกอดีกับข้ามาก ยินดีแต่งกับข้าที่สุด”

“หึ!”

ข้าคิ้วกระตุกเมื่อเห็นรอยยิ้มร้าย ภาพลักษณ์ภายนอกเขาดูหล่อร้ายอยู่แล้ว เมื่อยิ้มแบบนี้ยิ่งดูร้ายกาจ

“หัวเราะเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

“ลี่กูเหนียง หากข้าซื้อเครื่องประดับมากมายให้เจ้า ท่าทีของเจ้าในวันที่ดูตัวกับข้าจะเป็นเหมือนวันนี้หรือไม่”

“ทำไมเจ้าคะ หรืออิจฉาที่ข้าเรียกหงซีเกอเกออย่างสนิทสนม เลยอยากสนิทสนมกับข้าด้วยอีกคน อยากให้ข้าเรียกหลางยีเกอเกอหรือเจ้าคะ”

“...”

เขาเงียบไป เมื่อผ่านไปสักพักแล้วเขาไม่ปฏิเสธ อีกทั้งแววตายังฉายความชอบใจด้วย

ทำข้าเริ่มใจไม่ดีแล้ว!

“ลี่จูเม่ยเม่ย”

ไม่นะ! ได้โปรดเรียกข้าเหมือนเดิม

“ลี่จูเม่ยเม่ย”

“...”

ตอนแรกข้ารู้สึกแปล่งหูที่อีกฝ่ายเรียกเป็นน้องสาว แต่เมื่อคิดได้ว่าหากเป็นน้องสาวพี่ชายกันแล้วก็พัฒนาความสัมพันธ์ไปอีกขั้นได้ยาก

ข้าจึงยอมให้เขาเรียกลี่จูเม่ยเม่ย ส่วนข้านั้นก็เรียกเขาว่า…

“หลางยีเกอเกอ”