๙ ขุ่นจ้องหมองใจเพราะนางหรือ

๙

ขุ่นจ้องหมองใจเพราะนางหรือ

มองแบบจะกลืนกินเช่นนั้นหรือ แต่การมองแบบจะกลืนกินมันก็เป็นได้ทั้งสองแบบ เช่น ‘โกรธจนแทบอยากจะกลืนกิน’ กับ ‘รักจนแทบอยากจะกลืนกิน’

‘รัก’ ข้าไม่แน่ใจว่าจะเกิดขึ้นระหว่างข้ากับเขาได้หรือไม่ แต่ว่า ‘โกรธ’ อันนี้ก็ไม่แน่!

“เจี่ยเจียเป็นอย่างไรบ้างขอรับ เจี่ยเจียชอบเขาหรือไม่ เขาทำอะไรให้เจี่ยเจียขุ่นข้องหมองใจหรือไม่ขอรับ”

ข้าเงยหน้าขึ้นมองน้องชายที่วิ่งเข้ามาหาข้าด้วยท่าทางตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

สงสัยมีคนรายงานเขาว่าข้ากลับมาจากพรรคมารเฟิ่งหงแล้วก็เลยรีบวิ่งหน้าตั้งมาถามความในทันที

“เห็นเสื้อผ้าหน้าผมของเจี่ยเจียตอนนี้หรือไม่”

ลี่หลานมองข้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไล่จากปลายเท้าขึ้นมายังศีรษะใหม่อีกครั้ง ดวงตาฉายแววสงสัย

“นี่มิใช่ชุดที่เจี่ยเจียใส่ออกไปก่อนหน้านี้นี่ขอรับ อีกอย่างเจี่ยเจียก็ไม่ชอบประโคมเครื่องประดับ”

“หงซีเกอเกอซื้อให้เจี่ยเจียเอง”

ลี่หลานดวงตาแข็งกร้าว บรรยากาศรอบกายเย็นเฉียบ เขาขึ้นเสียงใส่ข้าอย่างนานทีจะเป็น

“เจี่ยเจียนับญาติกับเขาตั้งแต่วันแรกที่ดูตัวกันเลยหรือ บุรุษชอบทำตัวสูงส่งผู้นั้นซื้อเจี่ยเจียได้แล้วหรือขอรับ!”

“เสี่ยวตี้!”

ข้าตีแขนเขาเบา ๆ เมื่อโดนตะโกนใส่หน้า เมื่อเขารู้ตัวว่าทำเช่นนี้แล้วข้าไม่ชอบใจจึงได้เอ่ยขอโทษ

“เสี่ยวตี้ขออภัยที่ขึ้นเสียงใส่ขอรับ รวมถึงคำพูดประโยคก่อนหน้านี้ด้วย แต่ว่าเจี่ยเจีย...”

เขาคล้ายกับกำลังสรรหาข้อเสียของเฟิ่งหงซีมาพูดกับข้า อึกอักอยู่ครู่เดียวจึงได้แสดงท่าทางเอาแต่ใจเหมือนเด็กน้อย ท่าไม้ตายที่ทำเมื่อใดก็สำเร็จทุกครั้ง สองแขนกอดอกแล้วกล่าวว่า

“ไม่รู้แหละขอรับ อย่างไรเสี่ยวตี้ก็ไม่ชอบเขา”

“เสี่ยวตี้ให้โอกาสเขาเถอะนะ มีพี่ชายเพิ่มมาหนึ่งคนไม่ดีหรือ พี่กับเขานับถือกันเป็นพี่ชายน้องสาวเท่านั้น”

เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งเมื่อข้าเน้นคำว่าพี่ชาย

ในตอนนั้นเองที่สายตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับ เต็มไปด้วยความหวัง

“เข้าใจแล้วขอรับ เกอเกอ ไม่ใช่ เจี่ยฟู่^[1]”

หึ! ยิ้มกริ่มเชียวเจ้าเด็กหวงพี่สาว

แต่ก็นะ…ถือว่าข้าผ่านไปได้อีกวันหนึ่งแล้ว

เหลือกุยฮั่นเท่านั้นที่ต้องเผชิญหน้าด้วยอีกคน ไม่บอกตัวเองให้สู้ ๆ ก็ไม่รู้จะกล่าวคำใดแล้ว

(จบลี่จู)

ณ ห้องทำงานส่วนตัวของหลางยี

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“ลี่กูเหนียงปลอดภัยดี ไร้รอยขีดข่วนขอรับท่านประมุขน้อย”

ข้าถอนหายใจเมื่อได้รับคำตอบที่ไม่ตรงกับที่คาดหวังไว้ เงยหน้าขึ้นมองสายสืบประจำพรรคที่ให้แฝงกายไปดูความเคลื่อนไหวในพรรคมารเฟิ่งหง

เขาคือคนสนิทของข้านามว่าอาไท่ ฝีมือด้านการแฝงกายเป็นเลิศ ติดอยู่อย่างเดียวเท่านั้น

…ซื่อบื้อไปหน่อย!

“นางย่อมปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนอยู่แล้ว มียอดฝีมือล้อมหน้าล้อมหลังถึงเพียงนั้น ที่ข้าอยากรู้ก็คือ…” ข้าหยุดพูดไปครู่หนึ่ง

“คือ” ซึ่งคนสนิทของข้าก็ทวนคำในทันที ท่าทางของเขาบอกชัดว่าเฝ้ารอกับคำถามของข้าเป็นอย่างมาก

“นาง…มีท่าทีชอบเฟิ่งหงซีหรือไม่”

สิ้นคำถามเจ้าคนตรงหน้าก็ยิ้มกว้างในทันที

“เข้าใจแล้วขอรับ”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ท่าทางคล้ายกับกำลังย้อนความคิดไปถึงภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น

“นึกนานไปแล้ว เข้าใจแล้วก็รายงานมาสิ!”

พอข้าแสดงท่าทีหงุดหงิดใส่ อาไท่ถึงได้รีบรายงาน

“ข้าน้อยว่าชอบขอรับ เพราะตั้งแต่ที่ลี่กูเหนียงกลับจากพรรคมารเฟิ่งหงมา นางก็ไม่เปลี่ยนชุดที่ประมุขน้อยเฟิ่งหงซื้อให้เลย”

“เฟิ่งหงซีซื้อชุดให้นางเช่นนั้นหรือ!”

“ขอรับ แล้วมิใช่เพียงแค่ชุดเดียวเท่านั้น เครื่องประดับอีกหลายชิ้นก็ซื้อให้ นางยังกล่าวว่า…ข้าน้อยพูดไม่ถูกขอรับ นางกล่าวว่าอันใดมันติดอยู่ที่ปาก”

สาบานว่าไม่ได้ประวิงเวลา เขาไม่เห็นหรือว่าเจ้านายร้อนใจแล้ว

“อ้อ! ข้าน้อยนึกออกแล้วขอรับ สายเปอะไรสักอย่าง นางชอบมากขอรับ…เฮือก!”

อาไท่แสดงท่าทางตกใจออกมาข้าถึงได้สติ

เมื่อครู่ข้าเผลอขยำเอกสารสำคัญบนโต๊ะจนเละคามือ เพราะเอกสารสำคัญมากข้าจึงได้คลี่ออกด้วยความระมัดระวังแล้วใช้นิ้วรีด พยายามให้มันกลับมาเรียบแบบเดิม

มองภายนอกข้าอาจเหมือนกำลังจดจ่ออยู่กับการรีดกระดาษ แต่ในหัวนั้นกลับคิดไปถึง…

“หึ ๆ”

เสียงหัวเราะของอาไท่ดึงข้าให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

พอข้าเงยหน้ามองเขาโดยที่หว่างคิ้วยังขมวดเข้าหากันอยู่ เจ้านั่นจึงได้กลบเกลื่อนด้วยการไอ

“อย่าหยุด ขำต่อไปเรื่อย ๆ”

เมื่อเจ้านายไม่ห้ามลูกน้องก็หัวเราะเต็มเสียง ข้าจึงได้ระบายความขุ่นข้องหมองใจด้วยการขว้างจอกชาใส่เขา

ถึงแม้เขาจะรับไว้ได้อย่างสบาย ๆ ก็ตาม แต่อย่างน้อยก็เป็นการระบายอารมณ์หมองใจที่มันสุมแน่นอยู่ในใจได้บ้าง แค่นิดเดียวก็ยังดี

แต่เดี๋ยวนะ! นี่ข้ากำลังเดือดดาลเพราะนางอยู่เช่นนั้นหรือ

(จบหลางยี)

^[1] เจี่ยฟู่ (姐夫) คือ พี่เขย