บทที่5...ทำไมเค้าถึงได้เกลียด...พยาบาล?

“พวกแกสองคนอย่าเข้าไปใกล้เค้าเชียวนะ ฉันได้ข่าวมาจากพวกรุ่นพี่ว่าเค้าเกลียดพยาบาลอย่างพวกเรามาก ใครเข้าใกล้เป็นได้หาเรื่องไล่ออก!”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำพราวไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมเค้าถึงได้เกลียด...พยาบาล?”

“นั่นสิ” ปาลิดาเองก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะเธอเองก็ได้ยินมา “เค้ามีปมอะไรเหรอ?”

“ฉันสืบมาเรียบร้อยแล้ว” สุกัญญากระดิกนิ้วเรียกให้เพื่อนทั้งสองขยับหูเข้ามาใกล้อีกนิด “ที่เขาเกลียดพยาบาลก็เพราะท่านประธานแอบมีเมียน้อยเป็นพยาบาลน่ะสิ ตอนนั้นท่านประธานหลงพยาบาลคนนั้นมากถึงกับจะฟ้องหย่าเมียเลยนะ แต่เมียของเขาดันกระโดนตึกตายซะก่อนน่ะสิ!”

“หา!” สองสาวอุทานพร้อมกัน ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกันอีกครั้ง “เฮ่อ!”

“ข่าวจริงเหรอ” ปาลิดาถามด้วยใจสั่นเทา แอบภาวนาให้มันเป็นแค่ข่าวลือ

“จริง!” สุกัญญายืนยันเสียงหนักแน่น “แต่เค้าปิดข่าว เมื่อสิบสามปีก่อนนี่เอง มีคนกระโดดตึกโรงพยาบาลลงไปตาย!”

“หา!” น้ำพราวอุทานลั่นด้วยความตกใจ “กระโดดที่ตึกนี้เลยเหรอ!”

“เออ! แต่ไม่ใช่จากดาดฟ้านะ จากชั้นที่สิบสาม หล่นลงมาตรงที่เค้าปลูกต้นแก้วไว้น่ะ ต้นแก้วอายุสิบกว่าปีที่หน้าคาเฟ่ใต้ตึกไง ต้นไม้ต้องห้ามที่ใครก็ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด เค้าว่ากันว่า ช่วงฤดูหนาวจะสวยที่สุด เพราะดอกสีขาวจะบานสะพรั่งไปทั้งต้นเลย มันจะส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั้งโรงพยาบาล ซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่คุณช่อแก้วเสียชีวิตพอดี!”

“โอยขนลุก” น้ำพราวลูบขนแขนที่ตั้งชันขึ้นมาเป็นแนวให้สงบลง “ถึงว่าเคยได้กลิ่น”

“ใช่” ปาลิดาหวนนึกถึงภาพของชายหนุ่มที่กำลังนั่งมองสายฝนเมื่อวันก่อน...มันคือความจริงที่ว่าเขาไม่ได้มองสายฝนอย่างที่เธอเข้าใจ แต่เขากำลังมองต้นไม้ที่เปรียบเสมือนตัวแทนของแม่เขาต่างหาก “ต้นแก้วต้นนั้นเอง”

“คุณวินเป็นคนปลูกต้นไม้ต้นนั้นเหรอ” น้ำพราวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ไม่รู้ว่ะ ก็อาจจะใช่มั้ง”

“แล้วพยาบาลคนนั้นเป็นใครเหรอ?” น้ำพราวถามไม่เลิก แต่ก็เป็นคำถามที่ปาลิดาอยากรู้เช่นกัน แม้จะกลัวคำตอบ และรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก

“เรื่องนี้ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เดี๋ยวค่อยสืบต่อ”

แม้คำตอบจะไม่ชัดเจน แต่ปาลิดาก็แอบกังวลใจ เมื่อคิดว่าเมียน้อยของท่านประธานคนนั้น อาจเป็นคนใกล้ตัวของเธอเองก็ได้

“ไม่จริงหรอก...ไม่จริง...ต้องไม่ใช่!”