บทที่4...ผู้ชายสองคน

เมื่อเธอกลับมาทำงานอีกครั้ง สองพยาบาลเพื่อนซี๊ของเธอกำลังเม้าท์มอยด์ถึงหมอภูมินทร์อยู่พอดี เธอแทบจะหันหลังแล้วเดินหนีไปเลย หากไม่โดนน้ำพราวฉุดมือให้นั่งลงเสียก่อน

“อบอุ่นชะมัดเลยแก อย่างกับโอปป้าแน่ะ!”

เธอหันไปมองตามสายตาหื่น ๆ ของสองสาวที่เอาแต่จ้องผู้ชายตาเป็นมัน เห็นภูมินทร์ยืนคุยอยู่กับญาติคนไข้ตรงหน้าห้องพักฟื้นในท่วงท่าเป็นกันเอง แต่ก็ให้เกียรติ และใส่ใจ เธอยอมรับว่าเขาทั้งหล่อ สมาร์ท และดูอบอุ่นใจดี แต่ก็นั่นแหละ เธอเคยเห็นด้านมืดเขามาแล้ว จะให้เธอมองเขาดีร้อยเปอร์เซ็นเหมือนทุกคนในโรงพยาบาลนี้คงไม่ได้หรอก

“หมอมินทร์หล่อที่สุดเลยเนาะ” สุกัญญาเป็นสาวห้าวออกแนวทอมบอย แต่กลับเป็นแฟนพันธุ์แท้ของหมอมินทร์มาตลอด “เห็นแล้วใจบาง อยากเกิดเป็นกางเกงในของเขาจัง คงจะมีความสุข”

“ใครบอกว่าหล่อสุด รองประธานต่างหากเล่า” น้ำพราวเถียงคอเป็นเอ็น พร้อมกับทำตาเพ้อฝัน ยามนึกถึงใบหน้าของชัชวิน วรรธนันท์ ซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงพยาบาล “คนอะไรหล่ออย่างกับพระเอกเกาหลีแน่ะ เห็นเค้าแล้วทำให้นึกถึงคิมวูบินทุกทีเลยอ่ะ”

“สองคนนี้น่าจะได้กันนะ” ปาลิดาชักหมั่นไส้ “หมอมินทร์กับอีตารองประธานเนี่ย!”

“ต๊าย! นึกภาพแล้วฟิน” น้ำพราวตาโต “ขอบใจนะแก ฉันชิปคู่นี้ดีกว่า ฉันกำลังจะเขียนนิยายวายลงอินเทอร์เน็ตอยู่ด้วย งั้นฉันให้รองประธานเป็นพระเอก ส่วนหมอมินทร์เป็นนายเอก คู่นี้จะทำตัวเหมือนเพื่อนที่แอบรักกัน แล้วพวกเขาก็ได้กันในห้องฉุกเฉิน”

น้ำพราวเล่าพลางมือสั่นระริก อยากกดแป้นพิมพ์ใจจะขาด

“พอ!” สุกัญญาตะโกนใส่หูจนน้ำพราวสะดุ้ง พร้อมกับชี้หน้าเพื่อนข่มขู่ “แกห้ามเอาหมอมินทร์ฉันไปแปดเปื้อนเด็ดขาด ส่วนรองประธาน อย่างเค้าเป็นพระเอกไม่ได้หรอก! หาใหม่เหอะ!”

“ทำไม เขาหล่อโคตร ๆ หล่อกว่าหมอมินทร์ตั้งเยอะ แถมเท่ระเบิดไปเลย ทำไมจะเป็นไม่ได้”

“จ๊ะ ยอมรับว่าโคตรหล่อ แต่อย่าลืมว่ารายนั้นไม่ได้หล่ออย่างเดียวนะ” สุกัญญาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอเพื่อเปิดหาข่าวซุบซิบในเพจข่าวบันเทิงแล้วยื่นให้สองเพื่อนสาวดู “แต่โคตรร้ายกาจด้วย ดูซะให้เต็มตาว่าพระเอกของแกมีพิษสงขนาดไหน โดยเฉพาะข่าวล่าสุดที่โคตรสารเล...”

“รู้แล้วย่ะ!” น้ำพราวยกไหล่ ไม่เห็นแคร์ “ข่าวที่รองประธานทำดาราท้องแล้วบังคับให้ทำแท้งใช่มั้ย ไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน ยัยดารานั่นสตอบอแหลเก่งจะตาย”

“มาอีกแล้ว ลัทธิบูชาผู้ชายเนี่ย แกลองเสิร์จชื่อคุณชัชวิน วรรธนันท์ในกูเกิ้ลสิ แกจะเจอข่าวเสียหายเกี่ยวกับเขาเพียบเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องเจ้าชู้ชอบฟันแล้วทิ้ง เค้ามันตัวพ่อเลย ไม่นับมั่วยาปาร์ตี้ เมาแล้วขับ ยกพวกตีกันในผับในบาร์อีกนะ!”

“นี่พวกแก!” ปาลิดาเห็นสองเพื่อนสาวเริ่มเมามันกับการนินทาเจ้านายจึงเอ่ยปรามตามประสาคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม “ยังไงเค้าก็เป็นเจ้านายของพวกเรานะ วิจารณ์กันเบา ๆ หน่อย เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดี”

“ดึกขนาดนี้ใครจะได้ยิน!” แต่สุกัญญาก็ยอมลดระดับเสียงลงแล้วเม้าท์ต่อไม่รอให้เสียเวลา “รู้ป๊ะ อีตารองประธานเนี่ย มาทำงานสัปดาห์ละวัน ส่วนเวลาที่เหลือเอาไปเที่ยวเตร่ มั่วสาว เมาเหล้าเมายา เค้าเป็นเจ้านายของเราใช่มั้ย แล้วพวกแกสองคนเคยเห็นเค้าแบบตัวเป็น ๆ ที่โรงพยาบาลมั้ยล่ะ ไม่เคยหรอก เชื่อดิ! ถ้าอยากเห็นหน้าก็เสิร์ชหาในอินเทอร์เน็ตเอา เสิร์ชคำว่าไฮโซแบดบอยด์ ฟันแล้วทิ้ง หรือไฮโซเจ้าชู้ก็เจอ!”

“เคยนะ ฉันเคยเห็นเค้าครั้งหนึ่ง” น้ำพราวเล่าอย่างตื่นเต้น “เค้ามาประชุมที่โรงพยาบาลเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมานี่เอง ตัวจริงโคตรสมาร์ท สูงสง่าอย่างกับนายแบบแน่ะ ส่วนเรื่องความหล่อ ออร่ากระจายมาแต่ไกลเลยเว่ย เค้าเหมาะจะเป็นพระเอกของฉันมากที่สุด”

“แล้วแกล่ะแก้ว เคยเจอเค้ามั้ย? แต่คนอย่างแกคงไม่เคยเห็นใครหรอก” ถามโดยไม่รอคำตอบและตัดสินเธอไปแล้วด้วย “เพราะแกไม่เคยมองผู้ชายที่สูงเกิน 120 เซนติเมตรอยู่แล้วนี่ ดวงตาของแกเอาไว้มองเด็ก ๆ ๆ อย่างเดียวเท่านั้น บางทีแกอาจจะลืมไปแล้วว่าการเงยหน้าต้องทำยังไง”

ใครบอกล่ะว่าเธอไม่เคยเห็นเขา เธอเองก็เคยเห็นเขาเหมือนกัน แต่เห็นจากมุมไกล ๆ นะ ตอนที่เขาเดินเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมกับบอร์ดผู้บริหารเมื่อสัปดาห์ก่อน และอีกครั้งที่ร้านกาแฟใต้ตึกเมื่อสองวันที่แล้ว เขานั่งอยู่เพียงลำพังกับกาแฟสองถ้วย ที่โต๊ะประจำ ด้านในสุด มองผ่านผนังกระจกใสวับออกไปด้วยสายตานิ่งสงบ ขณะสายฝนกำลังเทลงมาเป็นสาย