บทที่ 1

บทที่ 1

           

            “คะ...คุณจะทำอะไรคะ”

            ตัวฉันถูกฉุดกระชากด้วยน้ำมือของชายน่ากลัว ชายคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าเข้ม เต็มไปด้วยรอยแผล รอยช้ำ และคราบเลือดเต็มไปหมด เขามาถ่ายหนังกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาถึงเอาปืนมาจ่อหน้าฉันแบบนี้ด้วย แต่คิดดูแล้วเวลามีหนังมาถ่ายมักจะมีรถและอุปกรณ์เต็มไปหมด แต่เท่าที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้กลับโล่งมากไม่มีรถหรืออุปกรณ์อะไรเลย หรือว่าไม่ใช่ถ่ายหนังแต่เป็นเรื่องจริงล่ะ ตายแน่เทียนเอ๊ย ซวยอะไรขนาดนี้

            “ลุกขึ้น! ถ้ามึงไม่อยากตาย”

            “ฮือ ๆ”

            ฉันลุกขึ้นตามที่เขาสั่งด้วยอาการสั่นเทาจากความกลัว น้ำตาฉันไหลพรากคล้ายกับสายน้ำตก

            “หุบปาก!”

            “ฮึก อึก อึก”

            ฉันพยายามเก็บเสียงร้องไห้ให้เบาลงที่สุดเมื่อชายน่ากลัวเริ่มเข้ามาล็อกตัวฉันจากทางด้านหลัง แถมยังจ่อปืนมาที่ขมับของฉันแทน พอฉันลุกขึ้นยืนก็ทำให้เห็นว่าไม่ได้มีเพียงแค่ชายน่ากลัวคนนี้ แต่หน้าประตูร้านยังมีผู้มาใหม่อีกด้วย พวกเดียวกันงั้นเหรอ T^T

            “เอาไงดีครับนาย”

            ชายใส่สูทชุดดำหันไปถามผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายคนนี้หน้าตาออกแนวหวานมาก อย่างกับพวกดารานักร้องเกาหลี แต่ออร่าความน่ากลัวที่แผ่รัศมีออกมามันขัดกับใบหน้าหวานนั้นมาก นัยน์ตาดำคมเข้มจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่มีท่าทีตกใจหรือแสดงอารมณ์อะไรเลย

            “พวกมึงลองเข้ามาสิ กูยิงอีนี่หัวกระจุยแน่!”

            ชายที่กำลังจับตัวฉันอยู่พูดขึ้น โอ๊ยแล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย หัวกระจุยเลยเหรอกลัวไปหมดแล้วน้า แง้ T^T

            “ฮือ ฮือ”

            ต่อมความกลัวของฉันทำงานมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคน่ากลัวของชายที่จับฉัน เม็ดเหงื่อผุดไหลลงตามกรอบใบหน้า มือเล็กสั่นเทาไปมาด้วยความกลัว เกิดมายังไม่เคยโดนปืนจ่อแบบนี้เลย

เวลาต่อมาชายหน้าหวานที่ยืนเงียบในตอนแรก เขากลับขยับขาเรียวยาวก้าวเดินมาทางฉันพร้อมกับมือที่กำลังถือปืนอยู่

            “กูบอกว่าอย่าเข้-“

ปัง!

            ยังไม่ทันที่ชายน่ากลัวจะพูดจบเสียงปืนก็ดังขึ้น ฉันยืนนิ่งหลับตาปี๋ทันทีเมื่อเห็นว่าชายหน้าหวานเล็งปืนมาทางฉัน ไหนจะปืนที่ชายน่ากลัวกำลังกดลงข้างขมับนั้นอีก เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เพราะงั้นไม่แปลกที่เขาจะไม่ลังเลที่จะเดินเข้ามา

            แต่เวลาผ่านไปไม่กี่วินาทีหลังจากเสียงปืนดัง ฉันที่เตรียมใจโดนยิงก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บตรงส่วนไหนของร่างกาย แต่จากที่ฉันรู้สึกหนักที่ไหล่ในตอนแรกเพราะโดนล็อกตัวไว้ ตอนนี้กลับรู้สึกเบาลงคล้ายกับโดนปล่อยตัวออกให้เป็นอิสระ

            “จัดการให้เรียบร้อย”

            เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยขึ้นใกล้ ๆ ฉันค่อย ๆ ลืมตาก็พบว่าเป็นชายหน้าหวานนั่นเอง เขากำลังยืนหันหลังสั่งชายใส่สูทชุดดำอีกคนที่ฉันเห็นในตอนแรก ฉันละความสนใจจากเขาเพราะรู้สึกเหมือนรองเท้าผ้าใบของฉันมันเปียก แต่พอหันก้มลงไปดูฉันก็กรีดร้องทันที

            “กรี๊ดดดดดด!”

ตุบ!

           

            ฉันสะดุ้งตกใจก้าวเท้าถอยหลังอัตโนมัติจนไปชนกับหน้าอกแกร่งของคนด้านหลัง ฉันกลับไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่ตกใจกับภาพตรงหน้า มือสั่นเทาของฉันยกขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยความกลัว ชายน่ากลัวที่จับฉันไว้ในตอนแรกกลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขานอนตาค้างบนหน้าผากมีรอยกระสุนเจาะอยู่ เลือดที่ไหลออกมาเยอะจนรองเท้าผ้าใบจากสีขาวกลายเป็นสีแดง ฉันตกอยู่ในภวังค์ความกลัวได้ไม่นานเสียงทุ้มใหญ่ก็ดังขึ้นเรียกสติของฉัน

            “จะพิงอีกนานไหม?”

            ฉันสะดุ้งตัวขยับออกห่างจากเขาทันที ส่วนเขาไม่ได้สนใจอะไรฉันเพราะชายใส่สูทชุดดำพากันเดินมาหาเขาซะก่อน ตามด้วยคนอื่น ๆ ที่กำลังทยอยเข้ามาแบกร่างไร้วิญญาณของชายน่ากลัวออกไป

            ตอนนี้ทั้งร้านที่ฉันทำงานอยู่เปรอะเลอะไปด้วยคราบเลือดและเศษกระจก ส่วนชายหน้าหวานคนนั้นเขาออกไปตั้งแต่ตอนไหนแล้วไม่รู้ เพราะฉันมัวแต่หวาดกลัวภาพตรงหน้าโดยลืมสนใจรอบข้างไปเลย

            “ขออภัยที่ต้องทำให้มาเห็นภาพน่าหวาดกลัวด้วยนะครับ”

            ชายใส่สูทชุดดำที่ฉันเห็นในตอนแรกเขาเดินมาพูดกับฉันด้วยสีหน้านิ่ง

            “เอ่อ...คะ..คือ...”

            ฉันอ้ำอึ้งด้วยความกลัวพูดอะไรไม่ออก จนชายชุดดำนั้นเป็นคนเอ่ยออกมาเองหมด

            “ค่าเสียหายทั้งหมดทางเราจะรับผิดชอบเองครับ รบกวนคุณโทรแจ้งกับเจ้าของร้านให้ผมหน่อย ส่วนเรื่องที่คุณเห็นในวันนี้ผมหวังว่าคุณจะไม่พูดอะไรออกไปนะครับ”

            “ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ งะ..งั้นขอตัวไปโทรแจ้ง..”

            ฉันตอบรับชายชุดดำแบบตะกุกตะกัก ก่อนจะทำท่าทางขอตัวไปโทรศัพท์หาเจ้าของร้าน ชายชุดดำเพียงพยักหน้าเป็นการให้คำตอบแทน

ใช้เวลาเพียงไม่นานชายชุดดำก็เคลียร์กับเจ้าของร้านจบ เพราะฉันต้องส่งมือถือของตัวเองไปให้เขาพูดคุยกัน

            ชายชุดดำส่งมือถือกลับมา เนื่องจากเจ้าของร้านต้องการคุยกับฉันต่อ ระหว่างที่ฉันกำลังพูดคุยกับเจ้าของร้านอยู่สายตาฉันก็พลางมองเหล่าชายชุดดำที่ทยอยพากันเดินออกจากร้านไปกันจนหมด

ฉันมองตามพวกเขาจนสายตาไปหยุดอยู่ที่ชายหน้าหวาน เขาเองก็กำลังใช้นัยน์ตาคมดำสนิทนั้นจ้องมองฉันอยู่ ฉันรีบหันหลังหลบสายตาน่ากลัวของเขาทันที

คนอะไรหน้าหวานมาก ถ้าไม่ติดว่าฉันเห็นเขายิงคนตายต่อหน้าต่อตาขนาดนี้คงคิดว่าเขาเป็นคนประเภทอบอุ่นดูนิสัยดี สุภาพบุรุษแน่ ๆ ใครจะไปคิดภายใต้ใบหน้าหวานของเขาจะเต็มไปด้วยความโหดร้ายป่าเถื่อนขนาดนี้

ภาวนาอย่าเจอกันอีกเลย ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว T^T