All Chapters of เจ้าพ่อเพชฌฆาต: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 “คะ...คุณจะทำอะไรคะ” ตัวฉันถูกฉุดกระชากด้วยน้ำมือของชายน่ากลัว ชายคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าเข้ม เต็มไปด้วยรอยแผล รอยช้ำ และคราบเลือดเต็มไปหมด เขามาถ่ายหนังกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาถึงเอาปืนมาจ่อหน้าฉันแบบนี้ด้วย แต่คิดดูแล้วเวลามีหนังมาถ่ายมักจะมีรถและอุปกรณ์เต็มไปหมด แต่เท่าที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้กลับโล่งมากไม่มีรถหรืออุปกรณ์อะไรเลย หรือว่าไม่ใช่ถ่ายหนังแต่เป็นเรื่องจริงล่ะ ตายแน่เทียนเอ๊ย ซวยอะไรขนาดนี้ “ลุกขึ้น! ถ้ามึงไม่อยากตาย” “ฮือ ๆ” ฉันลุกขึ้นตามที่เขาสั่งด้วยอาการสั่นเทาจากความกลัว น้ำตาฉันไหลพรากคล้ายกับสายน้ำตก “หุบปาก!” “ฮึก อึก อึก” ฉันพยายามเก็บเสียงร้องไห้ให้เบาลงที่สุดเมื่อชายน่ากลัวเริ่มเข้ามาล็อกตัวฉันจากทางด้านหลัง แถมยังจ่อปืนมาที่ขมับของฉันแทน พอฉันลุกขึ้นยืนก็ทำให้เห็นว่าไม่ได้มีเพียงแค่ชายน่ากลัวคนนี้ แต่หน้าประตูร้านยังมีผู้มาใหม่อีกด้วย พวกเดียวกันงั้นเหรอ T^T “เอาไงดีครับนาย” ชายใส่สูทชุดดำหันไปถามผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายคน

บทที่ 3เช้าวันต่อมา... “หน้าโอเค ผมโอเค ชุดเรียบร้อย ในกระเป๋าของก็ครบ อืม..ลืมอะไรอีกไหมนะ” ฉันทวนความจำพลางหยิบของที่พูดขึ้นมาเป็นเชิงว่าได้เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว อันที่จริงแล้วฉันยังไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ก็ได้เพราะเข้างานตั้งเก้าโมง แล้วสถานที่ทำงานก็ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่ด้วย แต่อาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่ต้องตื่นเช้าบ่อย ไหน ๆ ก็ตื่นแล้ว ไปก่อนเวลาคงไม่เป็นไรหรอก จะได้ดูเป็นคนขยันด้วย >o“อืม..เวลากำลังพอดีเลย” ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่กำลังหมุนเดินอยู่บนผนัง จากนั้นก็หันหลังหมุนตัวเดินออกเพื่อไปทำงานทันที ใช้เวลานานพอสมควรเลยกว่าจะถึงที่ทำงานใหม่ เช้านี้รถติดมาก ดีนะที่ฉันตัดสินใจออกมาก่อนไม่อย่างนั้นได้สายตั้งแต่ทำงานวันแรกแน่ “โอ๊ยตายแน่ จะสายแล้ว” ฉันบ่นกับตัวเองได้ไม่นานก็ต้องออกแรงวิ่งอย่างรีบร้อนทันที เมื่อเหลือบสายตาไปเห็นเวลาที่กำลังโชว์แบบดิจิตอลบนป้ายของสนามยิงปืน ตอนแรกคิดว่าจะทันซะอีก ไหงเวลาเดินเร็วแบบนี้เนี่ยตุบ! เพราะความรีบร้อนไม่ดูทาง ทำให้ฉันวิ่งชนเข้

บทที่ 5“รีบออกไปซะ ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจฆ่า” ปืนที่จ่อหัวฉันอยู่ในตอนแรก บัดนี้ในเงาที่ฉันเห็นเขาลดระดับปืนลงไปไว้ข้างตัวเขาแล้ว ฉันจึงรีบหมุนตัวหันหลังโดยไม่กล้าสบตากับเขา แล้วออกตัววิ่งหนีออกมาให้ไวที่สุด “ฮือ ๆ” เมื่อฉันวิ่งออกมาไกลพอสมควร ก็แอบหาที่นั่งแถวนี้ปลดปล่อยเสียงร้องไห้ที่กลั้นไว้ ฉันนั่งร้องไห้สักพักก็ต้องรีบปรับอารมณ์ให้มาเป็นปกติให้ไวที่สุด เพราะฉันมีงานต้องทำต่อ ฉันอยากลาออกนะแต่ติดปัญหาตรงที่ว่าที่นี่ให้เงินเดือนดีมาก มากซะจนฉันไม่จำเป็นต้องไปหางานทำเพิ่มให้เหนื่อยเลย ต้องอดทนสิเทียน แค่หลังจากนี้เราอย่าไปอยู่ใกล้กับเขาก็พอ คนโหดร้ายแบบนั้นฉันขอไม่ยุ่งเป็นครั้งต่อไปแล้วเวลา 20.35 น. หลังจากวันนี้ที่เจอเหตุการณ์เลวร้ายมาครึ่งวันก็ถึงเวลาเลิกงานสักที หลังจากฉันร้องไห้เสร็จพอกลับเข้าไปทำงานก็ไม่ได้เจอกับเขาแล้ว มีแต่น้องส้มที่เข้ามาถามมากกว่า เพราะตาฉันมันบวมมาก ฉันก็บ่ายเบี่ยงตอบแค่ว่าพริกเข้าตาตอนก๋วยเตี๋ยวแทน น้องก็ไม่ได้สงสัยหรือถามอะไรต่อ “รีบไปหาแม่ดีกว่า” พูดจบก็พลางตบหน้าตัวเองเ

บทที่ 7“กว่าจะมาได้นะยะ” พอเดินเข้ามาถึงตัวบ้านฉันก็เจอเข้ากับพลอยที่กำลังนั่งไขว่ห้างกินผลไม้อยู่ “อ้าว เทียนมาแล้วเหรอลูก” ฉันหันกลับไปมองพ่อที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงาน ไม่กี่นาทีต่อมาก็ได้ยินเหมือนเสียงรถหลายคันกำลังวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน “คุณคะดูสิ มีแต่พวกน่ากลัวทั้งนั้นเลย” คุณป้าวิ่งเข้ามาจากทางด้านหน้าประตูเอ่ยเสียงสั่นพูดกับพ่อของฉัน รถยนต์สีดำสนิทแล่นเข้ามาจอดเรียงรายหน้าบ้าน ตามมาด้วยชายใส่สูทสีดำสนิทที่กำลังวิ่งอ้อมไปเปิดประตูหลังให้กับใครบางคน ฉันคิดว่าน่าจะหัวหน้าของพวกเขา ไม่กี่วินาทีเขาก็ก้าวขาลงมา ใบหน้าที่ฉันเห็นมันดูเหี้ยมโหด มีรอยบาดแผลขนาดใหญ่เป็นเส้นตรงระหว่างตาขวาของเขา แถมยังมีลายสักอยู่บนใบหน้าและข้อมืออีกด้วย ฉันมองมือที่กำลังสั่นไหวด้วยความกลัว นี่ฉันจะต้องไปอยู่กับคนพวกนี้เหรอ “แม่ พลอยกลัว ดูหน้าตามันสิน่าเกลียดน่ากลัว หยี๋! พลอยขอขึ้นห้องนะแม่” พลอยทำท่าทางสะดีดสะดิ้งแล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที “พลอย! รอแม่ด้วย” คุณป้าเองก็รีบวิ่งขึ้นไปเช่นกัน เห

ปัง! เสียงลั่นไกดังสนั่นทั่วทั้งตึก ไวมาก ไวซะจนฉันคิดว่าเขามีเวทมนตร์หรือเป็นนักฆ่านินจาหรือเปล่า ไวซะจนคุณบารอนหยิบปืนออกมาสู้ไม่ทันปึก! เสียงร่างไร้วิญญาณของคุณบารอนล้มลงกับพื้นพร้อม ๆ กับขาที่สั่นเทาของฉันหมดแรงล้มลงนั่งด้วยความหวาดกลัว ภาพที่ชายใส่หน้ากากยิงคุณบารอนต่อหน้าต่อตาฉันมันทำให้ฉันเริ่มหายใจติดขัด เลือดสดสีแดงไหลเปรอะเปื้อนบนพื้นสีขาว ทุกคนมองมาทางชายใส่หน้ากากด้วยความกลัวรวมถึงลูกน้องคุณบารอนที่ยืนนิ่ง ไม่มีใครเข้าไปยุ่งสักคนทั้งที่หัวหน้าแก๊งตัวเองถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา “จำไว้ถ้าทำผิดกฎกูจะฆ่าไม่เลี้ยง!” ชายใส่หน้ากากหันกลับมาเอ่ยประกาศเสียงดังพลางก้มลงมากระชากแขนฉันเดินตามไปด้วย ทุกคนต่างมองมาทางฉันด้วยสายตาแปลกประหลาดจิโร่ Talk “นายครับทำไมผู้นำเขาไม่ฆ่าผู้หญิงคนนั้น” เสียงลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยไม่ใช่แค่มันหรอกครับที่สงสัย ผมว่าไอ้พวกที่อยู่ในนี้แต่ละแก๊งก็คงสงสัยไม่แพ้กัน ผู้นำคนนี้โหดเลือดเย็นยิ่งกว่าคนอื่น เขาฆ่าผู้นำคนก่อนเพื่อให้ตัวเองขึ้นตำแหน่งแทน ผู้นำคนก่อนมันบริหารอะ