ทิฟฟานี่จ้องไปที่เขาพลางสังเกตความใจร้อนและอารมณ์ที่ระเบิดออกมาของเขา เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน บางทีเขาอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไป บางทีเธออาจคิดมากไปเอง ด้วยสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเป็นไปได้ เธอพยายามสงบสติอารมณ์ "ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่อยากมีลูกแล้ว ไม่ได้มีเหตุผลอะไร”สีหน้าของแจ็คสันกลายเป็นเย็นชา เขาไม่พูดอะไรอีกและขับรถไปที่สำนักงานต่อไป เมื่อไปที่ถึงสี่แยก ทิฟฟานี่ก็ลงจากรถโดยไม่หันกลับไปมองเขาเลยเขาต่อยพวงมาลัยด้วยความโกรธและทำให้เสียงแตรดังไปทั่ว เช้าที่ยุ่งอยู่แล้วของเขาตอนนี้มีเรื่องรบกวนเป็นพิเศษ เขาเพิ่งจอดรถในที่จอดรถเมื่อเขาได้รับข้อความทางโทรศัพท์ “ฉันไม่สะดวกออกไปตอนนี้ ซื้ออาหารเช้าให้ฉันแล้วมาส่งที่โรงแรมให้หน่อย”สีหน้าหมดความอดทนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาจ้องไปที่ข้อความจากหมายเลขที่ยังไม่ถูกบันทึก เขาพิมพ์คำตอบไปว่า "ไม่มีเวลา ไปซื้อเองเลย" ทว่าเขาก็ไม่ได้ส่งข้อความนั้น หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ลบข้อความและขับรถออกจากที่จอดรถเมื่อเขาไปถึงโรงแรมพร้อมอาหารเช้าที่ซื้อมา เขาก็ส่งข้อความไปยังหมายเลขที่ยังไม่ถูกบันทึกนั้นว่า “ลงมาเอาข้างล
“ฉันเป็นคู่หมั้นของแจ็คสัน เวสต์”อายชะงัก เธอใช้เวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะค่อย ๆ เบิกตากว้าง “เธอพูดจริงเหรอ? เธอ… เธอล้อเล่นใช่ไหม?”ทิฟฟานี่ยกมือและโบกมือให้อายเห็นแหวนที่นิ้วนาง “แจ็คสันสวมแหวนนี้ให้ฉันในระหว่างงานหมั้นของเรา ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงมีปฏิกิริยารุนแรงเมื่อเราเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นเมื่อวานนี้ใช่ไหม? เธอสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ดังนั้นฉันจะเก็บความลับของเธอเช่นกัน มันจะเป็นเหมือนตัวประกัน เราจะเก็บความลับของกันและกัน ฉันไม่อยากให้คนทั้งโลกรู้เรื่องนี้”อายจ้องมาที่เธอแล้วพูดอย่างแผ่วเบา “อืม… ถ้าอย่างนั้น การที่ฉันจะอู้เวลาทำงานต่อหน้าคู่หมั้นของเจ้านายของฉันก็เป็นความคิดที่แย่ใช่ไหม?”ทิฟฟานี่กลอกตาไปมา "ได้โปรด ฉันก็อู้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? เวลาอยู่ที่สำนักงานฉันก็เป็นนักออกแบบแฟชั่นทั่วไปเหมือนเธอแหละ ระหว่างเราไม่ได้มีความแตกต่างอะไรมากนักหรอก อีกอย่าง อย่าแม้แต่คิดที่จะสงสารฉันด้วย ในตอนนี้ยังไม่มีการยืนยันใด ๆ”อายพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ฉันเข้าใจ… เราทั้งคู่ไม่มีใครดีกว่ากัน ฉันค่อนข้างโชคร้าย อย่างน้อยเธอกับคุณเวสต์ก็หมั้นหมายกันแล้ว แ
ทิฟฟานี่หยุดครุ่นคิดเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่เธอจะพูดอย่างใจเย็นว่า “ประโยชน์เหล่านั้นไม่ได้สำคัญสำหรับฉัน ถ้าเขานอกใจฉัน ฉันจะทิ้งเขาโดยไม่ลังเลเลย สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับผู้หญิงคือการฝากความหวังไว้กับผู้ชาย ชีวิตฉันจะดีขึ้นมากถ้าไม่มีเขา”แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยกับความเห็นของอาย แต่เธอเห็นด้วยว่าเธอควรจ้างนักสืบ เธอไม่เสียเวลาในการดำเนินการนี้ ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ช่วยแอเรียนทำการสืบสวนมาแล้ว นี่เป็นกลายเป็นเรื่องสำหรับเธอ เธอติดต่อนักสืบแล้ว สิ่งเดียวที่เธอต้องทำในตอนนี้คือรอผลสืบ…ในขณะเดียวกัน ธัญญ่ากำลังยืนอยู่ในห้องน้ำอย่างสิ้นหวัง เธอถูกใครบางคนล็อกไว้โดยเจตนาไม่ดีขณะที่เธอกำลังถูพื้น ประตูถูกล็อกจากด้านนอก เธอจึงออกไปไม่ได้ เนื่องจากเธอไม่มีนิสัยชอบเล่นโทรศัพท์ขณะทำงานเธอจึงไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวมาด้วยสิ่งเดียวที่เธอทำได้คือรอให้ใครสักคนมาช่วยเธอนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในวันที่สองของการทำงานมีคนจงใจทำชาร้อนหกใส่แขนของเธอ การถูกใช้งานอยู่เสมอเป็นเรื่องปกติโดยไม่มีข้อจำกัดของการเยาะเย้ย เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาให้เอริก ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว
ธัญญ่ากัดริมฝีปากของเธอและกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ฉันคิดว่า… คุณจะสอนฉันถ้าฉันทำทุกอย่างที่คุณขอ… คุณนาธาเนียลบอกฉันว่าทุกคนที่นี่นิสัยดีและขอให้ฉันเรียนรู้จากคุณ เมื่อฉันมีทักษะมากขึ้น ฉันจะได้สามารถเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์เหมือนพวกคุณทุกคนได้…”ผู้หญิงคนนั้นเย้ยหยัน “แฟชั่นดีไซเนอร์? เธอน่ะเหรอ? ฉันแค่คิดว่าเธอเป็นเป้าหมายที่จะกลั่นแกล้งที่ยอดเยี่ยม อะไร? เธอไม่ได้ยินฉันเหรอ? ไปซื้อชานมมาให้ฉัน!”“งานของฉันจำกัดอยู่แค่งานแม่บ้าน ฉันไม่ได้มีหน้าที่จะไปทำธุระให้คุณ คุณไปซื้อเองเถอะ ฉันไม่ได้ติดค้างอะไรคุณด้วย” นี่เป็นครั้งแรกที่ธัญญ่าปฏิเสธคำขอของหญิงสาวคนนั้น จากนั้นเธอก็ดึงไม้ถูพื้นออกจากใต้ส้นรองเท้าเธออย่างแรงผู้หญิงคนนั้นสะดุดและเกือบจะล้ม ความอัปยศอดสูของเธอกลายเป็นความโกรธและเธอก็ตบหน้าธัญญ่า "เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เรามีแม่บ้านทำความสะอาดอยู่แล้ว เธอมันก็แค่ตัวตลก คุณนาธาเนียลให้งานเธอเพราะความสงสาร งานของเธอมันง่ายมาก เธอไม่ต้องทำอย่างอื่นเลย มันต่างจากการถูกจ้างมาให้ไม่ทำอะไรยังไง? ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ เธอควรไปทำธุระให้เราดีกว่า ไม่อย่างนั้น เราจะแจ้งคุณนาธาเนียลว่าเธอละเลยหน้าที่ของเ
เอริกสับสน “มันก็แค่ทำความสะอาด หมายความว่ายังไงที่ทำงานไม่ดี? เธอทำได้ดีทั้งที่บ้านและที่ทำงานเลย ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามา ในที่สุดบ้านของฉันก็ดูเหมือนบ้านมากขึ้น ตอนนี้ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ล่ะ? มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?"ธัญญ่าส่ายหัวโดยไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยประสบการณ์ที่นี่ของเธอ “ไม่มีอะไรจริง ๆ ฉันแค่ไม่อยากทำงานที่นี่อีกต่อไป ฉันเพิ่งทำงานมาไม่กี่วัน คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินให้ฉันหรอก ฉันแค่จะมาบอกคุณเรื่องนี้ ยังไงก็ขอบคุณมากนะ ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับบ้านเพื่อไปเก็บของ ฉันจะได้ย้ายออกไป”เอริกขมวดคิ้ว เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้เขาประหลาดใจ ตอนแรกทุกอย่างดูปกติดี... พูดตามตรง เขาชอบที่ได้กลับบ้านไปทานอาหารอุ่น ๆ ดี ๆ ทุกวัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากธัญญ่ายืนยันที่จะไป เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะหยุดเธอ“ถ้างั้น เธอมีแผนจะไปที่ไหน? ทิฟฟานี่ฝากเธอไว้ในความดูแลของฉัน ฉันมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ อย่างน้อยก็บอกฉันทีว่าเธอจะไปไหน...”ธัญญ่ายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปที่ไหน แต่เธอโกหกว่า “ฉันมีที่อยู่อาศัยแล้ว ไม่ต้องกังวล คุณควรกลับไปทำงานต่อ ฉันต้องไปแล้ว" จากนั้นเธอก็ออกจากห้องทำงานเขาด้วยความตื่นตระหนกเพ
ธัญญ่าตกใจ แต่การที่ผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธที่จะคืนเงินให้เธอทำให้เธอลังเลในท้ายที่สุด เธอก็รวบรวมความกล้าและตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ…เอริกกลับบ้านทันทีหลังเลิกงาน ทันใดนั้นบ้านก็รู้สึกว่างเปล่ามาก เห็นได้ชัดว่ามีคนทำความสะอาดบ้านไว้เพราะมันสะอาดสะอ้านมากโดยไม่พบขนหลงเหลือแม้แต่เส้นเดียว อย่างไรก็ตาม ธัญญ่าไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ด้วยความรู้สึกกังวลเอริกจึงตัดสินใจโทรหาทิฟฟานี่ “ธัญญ่าอยู่ไหน?”ทิฟฟานี่ถามด้วยความสงสัย “เธอไม่ได้ทำงานในบริษัทของคุณเหรอ? ยิ่งกว่านั้น เธออาศัยอยู่กับคุณด้วย ทำไมคุณถึงถามฉันแบบนี้?”เอริกอุทานว่า “คุณจะบอกว่าเธอไม่ได้ไปหาคุณเหรอ?! วันนี้เธอลาออกจากบริษัทและบอกว่าเธอมีที่พักอาศัยแล้ว เธอย้ายออกไปทันที ผมคิดว่าคุณจะรู้… เธอไม่ได้ติดต่อคุณเหรอ?”ทิฟฟานี่ที่อารมณ์เสียเรื่องชู้สาวของแจ็คสันอยู่แล้ว ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับธัญญ่า เธอกังวลมากจนเกือบจะสาปแช่งออกมาดัง ๆ “เกิดบ้าอะไรขึ้น? เธอไม่ได้ติดต่อฉันเลย ฉันคิดว่าเธออยู่กับคุณอย่างสบายดี? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เอริกรู้สึกปวดหัว “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้สึกสงสัยตั้งแต่เธ
หลังจากที่เธอกินอิ่มแล้วเธอก็สำรวจห้อง การตกแต่งภายในเรียบง่ายและหยาบกร้าน ห้องมีขนาดเล็กมากเช่นกัน เมื่อเธอเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็เปิดฝักบัวและพบว่าไม่มีน้ำร้อน แต่มันไม่สำคัญอยู่แล้ว เนื่องจากมือเธอถูกลวกเธอจึงไม่สะดวกที่จะอาบน้ำอยู่แล้ว แม้ว่ามันจะเริ่มตกสะเก็ดแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังเจ็บอยู่และถ้ามันเปียกมันก็อาจจะติดเชื้อได้เธอนอนอยู่บนเตียงที่มีกลิ่นเหมือนเชื้อรา แม้แต่ที่นอนก็ยังรู้สึกชื้น เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองให้สบายใจได้ ไม่ว่าเธอจะขยับเปลี่ยนตำแหน่งกี่ครั้งก็ตาม อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้บ่น ยังไงมันก็ยังดีกว่าต้องนอนข้างถนน ก่อนเข้านอน เธอได้ดันตู้ให้ชิดผนัง ด้วยวิธีนี้ ถ้ามีคนพยายามจะบุกเข้ามา พวกเขาจะเข้ามาไม่ได้ง่าย ๆเธอหลับไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมาด้วยความโกลาหลในห้องโถง มันฟังดูเหมือนกลุ่มชายหนุ่มขี้เมา พวกเขาพูดเสียงดังและเธอก็รออย่างระมัดระวังจนกว่าความโกลาหลจะหายไป หลังจากนั้น เธอก็คลำหาโทรศัพท์ก่อนที่จะเปิดเครื่อง เนื่องจากเธออยู่คนเดียว โทรศัพท์ของเธอจึงให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอ หากมีอะไรเกิดขึ้นเธอจะโทรแจ้งตำรวจทันทีประมาณครึ่งนาทีต่อมา โทรศัพท์ที่เก่าขอ
เอริกหวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อย่างรอบคอบ บาดแผลของธัญญ่าไม่ได้มาจากการทำงานบ้านอย่างแน่นอน นี่หมายความว่ามันเกิดขึ้นในสำนักงาน เขารู้ว่านอกจากการทำความสะอาดแล้วธัญญ่ายังทำและเสิร์ฟชาให้เพื่อนร่วมงานของเธอด้วย เขารู้ว่าเธอใจดีเพราะเธอต้องการเรียนรู้การออกแบบแฟชั่นจากเพื่อนร่วมงาน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดอะไรมากกับการกระทำของเธอ ท้ายที่สุดมันไม่ได้มีอะไรแปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อคิดอีกครั้ง เขาได้เชื่อมโยงเหตุการณ์ทั้งหมดและการลาออกและตระหนักว่าสถานการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เขาถามอย่างเคร่งขรึม “มีคนในบริษัทรังแกเธอหรือเปล่า? บอกความจริงมา!"ธัญญ่ากัดริมฝีปากโดยไม่ยอมพูดทิฟฟานี่โกรธมากจนเธอเริ่มพูดจาหยาบคาย “ไอ้เ**้ย! ยังต้องถามอีกเหรอ? พวกเขาต้องรังแกเธอแน่นอน! เอริก ฉันให้คุณดูแลเธอ เธออยู่กับคุณเกือบตลอดเวลา คุณดูแลเธอหน่อยไม่ได้เหรอ? ธัญ เกิดอะไรขึ้น? ถ้าเธอปฏิเสธที่จะบอกฉัน ฉันจะบอกแอริเรื่องนี้ เธอก็รู้ว่าหล่อนเป็นอย่างไร ถ้าหล่อนรู้เรื่องนี้ หล่อนจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่นอน!”ธัญญ่าตื่นตระหนกเมื่อทิฟฟานี่พูดถึงแอเรียน “ไม่… อย่าบอกพี่แอรินะ หล่อนไม่ค่อยสบายแล