ตอนที่ 1 เข้าเฝ้าฮ้องเต้

ณ พระตำหนักฉางชุนฮวา พระตำหนักฤดูร้อน ตกแต่งด้วยภาพเขียนลายปักษาสวรรค์ ท่ามกลางสวนกุหลาบสวรรค์งดงาม รอบพระตำหนักจัดเป็นอุทยานกุหลาบนานาพันธุ์ ดูราวกับยกเอาสวนสวรรค์มาไว้บนดินก็ไม่ปาน

       เหนือแท่นปิดทองคำ “ฮ่องเต้ไท่จือ” จักรพรรตืองค์ที่ 4 แห่งราชวงศ์ต้าเถียน ราชอาณาจักรทางตะวันออกของแผ่นดินใหญ่ทรงประทับอยู่ พระพักตร์งดงามราวรูปสลัก พระโอษฐ์แย้มสรวลน้อยๆ เมื่อเห็นว่า “ท่านเสนาหลินจื้อกง” พร้อมด้วย “เฉินลู่ซี” เจ้าเมืองซื่อเหอเดินเข้ามาถวายบังคม พร้อมกล่าวถวายพระพรให้พระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

       แต่จะว่าไป ชีวิตคนเรานั้น จะมีอายุยืนยาวสักเท่าไรนั้น ก็สุดแล้วแต่ฟ้าจะลิขิตนั่นละ

       “ท่านเสนาหลิน ขุนนางเฉิน เชิญนั่ง”

       “ขอบพระทัย” ขุนนางทั้งสองกล่าวพร้อมกัน

       “ท่านเฉิน ที่ข้าเรียกท่านมาในวันนี้ ก็เพื่อจะให้ท่านเป็นผู้แทนพระองค์แทนข้าสักหน่อย ข้าจะให้ท่านนำของขวัญวันเกิดไปถวายท่านอาเก้า ที่เมืองฉางโจว ท่านคงไม่ขัดข้องใช่มั้ย”

       “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่า ฝ่าบาทควรจะให้ขุนนางท่านอื่นไปพะยะค่ะ”

       “ท่านกำลังจะบอกข้าว่า ท่านเป็นห่วงราษฎรเมืองซื่อเหอล่ะสิ เรื่องนั้น ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ข้าไม่ได้ให้ท่านไปเป็นแรมปีสักหน่อย อย่างมากก็แค่ชั่วสามเดือนเท่านั้น”

       “แต่กระหม่อม…” เฉินลู่ซีอ้ำอึ้ง ด้วยไม่รู้จะทูลอย่างไรให้ตนเองไม่ต้องไปราชการต่างเมืองดี

       “ที่ข้าให้ท่านไป ก็เพราะท่านนั้น ได้ชื่อว่าเป็นขุนนางที่ท่านอาทรงโปรดปรานเป็นพิเศษ ด้วยความที่ท่านเป็นคนตงฉิน ตรงไปตรงมา ตัดสินคดีแบบไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น ท่านอาเห็นท่านเดินทางไปด้วยตนเองเช่นนี้ คงดีพระทัยไม่น้อย ท่านไปเถอะนะ ข้าไม่ได้หวังจะให้ท่านไปรื่นเริงสังสรรค์หรอก เพราะข้าเองก็รู้ว่าท่านไม่ชอบ จริงมั้ย”

       “พะยะค่ะ”

       “อ้อ อีกเรื่องที่ข้าจะไหว้วานท่าน ท่านจำท่านหญิงเจี้ยนฟาง ลูกสาวคนเล็กของท่านอา ที่เข้ามาฝึกการเรือน การดนตรีในวังตั้งแต่ยังเยาว์ได้มั้ย”

เฉินลู่ซีค้อมศีรษะรับแทนคำตอบ

 “ข้าจะให้นางติดตามไปกับท่านด้วย นางจากบ้านเกิดมาหลายปี ได้กลับไปอยู่กับท่านอาสักที คงดีใจไม่น้อย เรื่องนี้คงต้องรบกวนท่านแล้วล่ะนะ”

ลองไท่จือฮ่องเต้มอบหมายงานให้เขาถึงสองงานซ้อนแบบนี้ เฉินลู่ซีก็ไม่เห็นประโยชน์อะไรในการขอหลบเลี่ยงอีก แม้จะห่วงงานราชการ ห่วงชาวเมืองซื่อเหอสักปานใด แต่ก็จำต้องทำตามรับสั่งอย่างมิอาจขัดได้

       เจิ้งหมิง องครักษ์หนุ่มรูปงาม หน้าตาคมคาย คิ้วมังกรหางเชิดขึ้นสูง ดวงตาเรียวใหญ่เต็มไปด้วยประกายแห่งความมุ่งมั่น จมูกคมสันรับกับริมฝีปากหนาได้รูป สวมชุดลำลองสีน้ำเงินกลางตัวเสื้อกับสายรัดเอวแถบขาว ถือกระบี่คู่กายดูภูมิฐาน ยืนรอการกลับมาของใต้ท้าวเฉินอยู่หน้าศาล ครั้นเห็นใต้ท้าวก้าวลงมาจากเกี้ยว สีหน้าเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจ ก็นึกรู้ในทันทีว่า การไปเข้าเฝ้าในครั้งนี้จะต้องมีอะไรที่ทำให้ใต้ท้าวของเขาไม่สบายใจอย่างแน่นอน

       “ฝ่าบาทจะให้ใต้ท้าวไปที่เมืองฉางโจวอย่างนั้นเหรอครับ” องครักษ์หนุ่มถามขึ้น หลังจากเดินตามเข้ามาในห้องทำงาน ภายในจวนแล้ว

       “ใช่ ฝ่าบาทให้ข้านำของขวัญวันเกิดไปให้ท่านอ๋อง 9 และพาธิดาคนเล็กของท่านกลับไปส่งด้วย”

       “ใต้ท้าวครับ” เจียงจื่อหยา เลขาคนสนิทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลนอบน้อมอยู่ในที “ข้าน้อยเห็นว่า การที่ฝ่าบาทให้ใต้ท้าวไปราชการที่เมืองฉางโจวคราวนี้ คงไม่ใช่เหตุผลเรื่องที่ใต้ท้าวสนิทสนมกับท่านอ๋องเพียงอย่างเดียวแน่ครับ คงอยากจะให้ทานไปตรวจดูความเรียบร้อยตามแนวชายแดนด้วยเป็นแน่ ทางตะวันออกของฉางโจวอยู่ติดกับชายแดนด้านตะวันตกของแคว้นเหลียว เพียงแม่น้ำหงกั้นเท่านั้น ส่วนทางใต้ก็มีพรมแดนทางทะเลร่วมกับแคว้นเหลียวอีก ฝ่าบาทเองก็ทรงมีกองทหารลับส่วนพระองค์อยู่ คงเห็นความไม่ชอบมาพากลที่เกิดขึ้นแล้วเป็นแน่ จึงทรงให้ใต้ท้าวเดินทางไปตรวจดูอีกครั้ง”

       “อึม ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” เฉินลู่ซียกมือขึ้นลูบเครายาวเบาๆ ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อจากนั้น พลันก็ได้ยินเสียงตีกลองดังมาจากหน้าศาล

       “จี้หมินืเจิ้นหยาง! สั่งการ เปิดศาล!” น้ำเสียงเอ่ยออกมานั้นห้าวหาญ เฉียบขาดอยู่ในที

      

       เจิ้งหมิงยืนเคียงข้างบัลลังก์ของเฉินลู่ซี มีจี้หมินกับเจิ้นหยาง สองพี่น้องแซ่ฟาน สองมือปราบคนสนิท อีกด้านหนึ่งเป็นที่นั่งประจำของเลขาเจียงจื่อหยา เบื้องหน้ามีทหารหลายนายยืนถือไม้พลองเรียงหน้ากระดานหันหน้าเข้าหากัน ขณะที่ผู้ร้องทุกข์นั้น นั่งคุกเข่าคำนับอยู่

       “ข้าน้อยจางเหวินชิง คำนับใต้ท้าว” เจ้าของชื่อนั้น เป็นชายฉกรรจ์ วัย 30 ปีโดยประมาณ หน้าตาหมองคล้ำ อมทุกข์ เนื้อตัวมอมแมม คงเพราะเดินทางมาไกล

       ดูแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากเจ้าทุกข์คนอื่นๆ

       “เจ้ามาจากที่ไหน”

       “เรียนใต้ท้าว ข้าน้อยเป็นชาวฉางโจวครับ”

       “แล้วทำไม เจ้าจึงดั้นด้นเดินทางมาร้องทุกข์ถึงที่นี่”

       “ภรรยาของข้าน้อย ซึ่งตั้งครรภ์อยู่หายตัวไปครับ ไม่ใช่แพียงครอบครัวของข้าน้อยเท่านั้น แต่หญิงตั้งครรภ์หลายคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันก็ล้วนแต่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ข้าน้อยกับชาวบ้านคนอื่นๆ ไปแจ้งความกับเจ้าเมืองแล้ว ท่านรับเรื่อง แต่คดีกลับไร้ความคืบหน้า ข้าน้อยจึงมาร้องทุกข์กับใต้ท้าวถึงที่นี่ล่ะครับ”

       “แล้วข้าจะเชื่อได้ยังไงว่า เจ้าไม่ได้กล่าวเท็จ”

       “ใต้ท้าวครับ ถ้าเรื่องที่ข้าน้อยกล่าวมาเป็นความเท็จละก็ ข้าน้อยยินดีให้ใต้ท้าวลงโทษครับ”

       “ดี เรื่องนี้คงต้องสืบอีกมาก แต่ข้ารับปากว่าจะคืนความเป็นธรรมให้กับเจ้า เอาล่ะ วันนี้เอาไว้เท่านี้ก่อน เลิกศาล!”

       หลังจากเลิกศาลแล้ว เฉินลู่ซี ก็เรียกเลขาเจียง และเจิ้งหมิง มาปรึกษากันภายในห้องทำงาน

       “ถ้ารู้ว่าหญิงท้องหายไปหลายคนเช่นนี้ แล้วทำไม นายอำเภอ หรือแม้แต่เจ้าเมืองฉางโจวถึงยังนิ่งเฉยอยู่อีก หรือเรื่องนี้จะไม่ธรรมดาซะแล้ว”

       “เท่าที่ข้าทราบมา ใต้ท้าวเจียก็นับได้ว่าเป็นข้าราชการที่ทำงานดี ซื่อสัตย์ สุจริตคนหนึ่ง ไม่น่าจะนิ่งเฉยต่อเรื่องนี้นะครับ”

       “นั่นสิ เห็นที ข้าคงต้องรบกวนท่านแล้วล่ะนะ องครักษ์เจิ้ง”

       “ครับ ใต้ท้าว ข้าน้อยพร้อมรับคำสั่ง” เจิ้งหมิงเหยียดมือซ้ายตรง ทับกำปั้นขวาด้วยท่าทีขึงขัง

“ท่านจงเดินทางล่วงหน้าไปที่เมืองฉางโจว สืบเรื่องนี้ดูก่อน แล้วค่อยไปพบกันที่จวนเจ้าเมือง”

“ครับใต้ท้าว” เจิ้งหมิงรับคำเสียงหนักแน่น ก่อนจะก้าวออกจากห้องทำงานของเฉินลู่ซีมา

คล้อยหลังเจิ้งหมิง เจิ้นหยาง ก็เข้ามารายงานว่า ท่านหญิงจ้าวเจี้ยนฟางมาขอพบเฉินลู่ซี ตอนนี้รออยู่ที่ห้องรับรองแล้ว