ตอนที่ 3 ซุปตาร์ระดับเอเชีย

ณารา เหว่ย ซุปเปอร์สตาร์สาวระดับเอเชีย สวมชุดฮั่นฟูสีส้มแดง ปักลายนกยูงรำแพน สวมหมวกโค้งคล้ายพัดที่ถูกกางออกประดับเพชรพราวระยับยามต้องแสงไฟในห้องแต่งหน้า ดวงหน้างามแตะแต้มเครื่องสำอางแปลงโฉมสาวสวยทันสมัย ให้กลายเป็นองค์หญิงแห่งอาณาจักรต้าเถียน งดงามสมกับบทบาท “องค์หญิงกุ้ยเฟย” นางเอกของเรื่อง ยอดหญิงแห่งบัลลังก์มาร” ประกบคู่กับ “จางอี้เหลียง” ผู้รับบท “จอมยุทธฟานซื่อปิง” ประมุขพรรคมาร

       “วันนี้เป็นฉากใหญ่ด้วย ตื่นเต้นมั้ยณา” “เหว่ยอี้ฟาน” หญิงวัยสี่สิบห้า ผู้เป็นทั้งน้าสาว และรับหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวของณาราเอ่ยขึ้น

       เธอเป็นหญิงหน้าตาดี ร่างท้วม สูงไม่ถึง 160 เซนติเมตร ดวงหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตาชั้นเดียวรับกับจมูกเล็ก ริมฝีปากบางเฉียบ ดูอ่อนเยาว์จนหลายครั้งเมื่อต้องไปกองละคร มักจะถูกเรียกว่าน้องเสียมากกว่าน้า

       “ไม่ตื่นเต้นหรอกค่ะ น้าอี้ฟานก็รู้ว่า ณากำลังคิดถึงเรื่องอื่นมากกว่า” ณาราเอ่ยเบาๆ พอให้ได้ยินกันเพียงสองน้าหลาน

       “อ้อ เรื่องนั้นน่ะเหรอ ไม่ต้องคิดมากหรอกณา วันนี้นายอี้เหลียงไปขัดขวางงานสำคัญของตำรวจไม่ได้หรอก เพราะต้องเข้าฉากกกับณาไง”

       “นั่นล่ะค่ะ ณาเสียดาย ที่ไม่ได้ไปลุยจับคนร้ายเอง”

       “แต่ณาก็ทำให้ตำรวจรู้ไม่ใช่เรอะว่า คนของจางอี้เหลียงจะขนยาเควันนี้ เราไปกันดีกว่า ได้เวลาทำมาหารับประทานแล้ว”

       “ค่ะ น้าอี้ฟาน” ซุปเปอร์สตาร์สาวยิ้มน้ยๆ ก่อนจะก้าวนำน้าสาวมายังห้อสตูดิโอ

       ทันทีที่ช่างกล้อง ช่างไฟพร้อม ผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดังนั่งประจำตรงที่นั่งหน้าจอมอนิเตอร์เรียบร้อย การถ่ายทำฉากสำคัญก็เริ่มต้นขึ้น

       รถม้าอันมีองค์หญิงกุ้ยเฟย เชื้อพระวงศ์สาวประทับอยู่ แล่นออกจากประตูเมือง มุ่งไปตามหนทางข้างหน้า ผ่านหมู่บ้าน ป้าไม้ และเขาสูง มุ่งหน้าสู่เมืองเหลียว ตามพระประสงค์ขององค์ฮ้องเต้ พระเชษฐา เพื่อส่งองค์หญิงกุ้ยเฟยไปผูกมิตรไมตรีกับกษัตริย์เเมืองเหลียว เพื่อยุติสงครามยืดเยื้อยาวนานมาหลายร้อยปี

       ภายใต้ผ้าคลุมรถม้า สีสันสดใสนั้น ใครเลยจะรู้ว่า องค์หญิงน้อยวัยยังไม่เต็มสิบแปดชันษาดี กำลังกรรแสงด้วยความอดสูพระทัย ที่ไม่อาจเลือกอิสรภาพให้กับตนเองได้เลย

       เสียแรงที่เกิดเป็นหญิงสูงศักดิ์ แต่กลับไม่อาจทำอะไรตามที่ใจต้องการได้

       แม้แต่ความตาย นางก็ยังไม่อาจหยิบยื่นให้ตนเองได้เลย

       เพราะหากนางตาย เมืองเหลียวก็คงหาข้ออ้างส่งทหารเข้ามาในแผ่นดินต้าซ้องเป็นแน่

       “หักห้ามพระทัยบ้างเถิดเพคะ องค์หญิง” ฮุ่ยเจียว นางกำนัลคนสนิทขององค์หญิงปลอบปโลม

       ขณะที่เบื้องนอกนั้น รถม้ากำลังแล่นไปตามทางแคบๆ เข้าสู่ช่องเขาขาด

       แต่แล้ว เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ก็มีชายชุดดำนับสิบคนๅออกมาจากแนวป่าข้างทาง ในมือของชายเหล่านั้น ถือกระบี่เตรียมพร้อม

       พอเห็นว่าขบวนรถม้าพร้อมทหารองครักษ์ผ่านมา ชายชุดดำก็บุกเข้าโจมตี เกิดการต่อสู้กับทหารองครักษ์ ต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันด้วยเพลงกระบี่ อย่างไม่มีใครยอมใคร

       “ถวายอารักขา รีบพาองค์หญิงหนีไปเร็ว” ทหารองครักษ์นายหนึ่งร้องตะโกน ขณะที่คนบังคับรถม้า ฟาดแส้ลงกับหลังม้าเร่งเร้าให้มันเร่งฝีเท้าหนีภัย

       ทว่าการต่อสู้ที่เกิดขึ้นก็ทำให้ม้าตื่นตระหนก อีกทั้งชายชุดดำคนหนึ่งวิ่งตะกายอากาศด้วยวิชาตัวเบาอันล่ำเลิศเข้ามา วาดกระบี่เชือดคอคนขับรถม้า ม้าตระหนกอยู่แล้ว จึงวิ่งเตลิดอย่างไร้ทิศทาง

       “กรี๊ด”

องค์หญิงกุ้ยเฟย และนางกำนัลฮุ่ยเจียวกรีดร้องลั่น ความเร็วด้วยแรงฝีเท้าม้า พาให้ผ้าคลุมรถม้าสะบัดไหวตามแรงลมปะทะเข้ามา เผยให้เห็นว่า รถม้ากำลังแล่นเข้าหาหน้าผาสูงชัน

       มันไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังฮ่อตะบึงเข้าสู่ความตาย

       หากยังไม่ทันที่รถม้าจะพุ่งลงสู่ปากผาชัน จอมยุทธหนุ่มคนหนึ่งก็ปราดเข้ามา ใช้กำลังภายในของเขา ยันรถม้าทั้งคัน ให้หยุดออยู่ตรงปากผานั่นเอง

       ปล่อยให้ม้าตกหน้าผาตายไปอย่างไม่นึกใยดี

       หลังเหตุการณ์ร้ายผ่านพ้นไป จอมยุทธหนุ่มก้พุ่งตัวขึ้นมาบนรถม้า เลิกผ้าคลุมรถม้าออก เพื่อจะพบว่า หญิงสาวทั้งสองหมดสติไปเสียแล้ว

       คัท..

       สิ้นเสียงผู้กำกับ ณารา และนักแสดงสมทบหญิงก็ลืมตาขึ้น ก้าวลงจากรถม้า

       “ค่อยๆ ลงนะณารา” จางอี้เหลียงไม่พูดเปล่า เข้ามาประคองดาราสาวลงจากรถม้าอย่างทนุถนอม ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่ต่างมองมาเป็นตาเดียว

       ดูเถอะ จางอี้เหลียงทำราวกับว่า ภายในสตูดิโอแห่งนี้มีเพียงเขากับณาราสองต่อสองอย่างนั้นแหละ

       “ขอบคุณนะคะอาเหลียง”

       “เล็กน้อยน่ะ มานั่งพักก่อนนะ” จางอี้เหลียงจูงมือณารามายังมุมหนึ่งซึ่งถูกจัดเป็นมุมพักผ่อนสำหรับนักแสดง

       “วันนี้คุณมีคิวถ่ายต่อรึเปล่าครับ”

       “ไม่ค่ะ” ณาราส่ายหน้าช้าๆ

       “ถ้างั้น ให้ผมไปส่งนะครับ ผมเองก็ไม่มีคิวแล้วเหมือนกัน”

       “คุณไม่กลัวเป็นข่าวกับฉันเหรอคะอาเหลียง”

       “ทำไมผมต้องกลัวด้วยล่ะ ผมต้องดีใจถึงจะถูก ที่ได้เป็นข่าวกับนักแสดงแถวหน้าของเอเชียอย่างคุณ”

       “คุณก็พูดเกินไปนะคะ ณาไม่ได้โด่งดังถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

       “ไม่ดัง แต่มียอดติดตามในเฟซกับอินสตราแกรมเกือบยี่สิบล้านคน ผมว่า คุณถ่อมตัวเองมากกว่า คุณไปทานข้าวกับผมนะ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง ถือเป็นการฉลองเปิดกล้องถ่ายทำวันแรกด้วย”

ณารายิ้มน้อยๆ แสดงให้เขาเข้าใจว่าเธอเองกำลังเคอะเขิน ทั้งที่ความจริงแล้ว เธอไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย ตรงกันข้าม เธอกำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่ต่างหาก

       แต่แล้ว จางอี้เหลียงก็ชะงักไปครู่ เมื่อโทรศัพท์มือถือส่งเสียงเรียกเข้าขึ้นขัดจังหวะ

       “ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ”

จางอี้เหลียงผละจากไปครู่ใหญ่ก็เดินกลับมา สีหน้ารื่นรมย์เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

       “ณารา ผมขอโทษนะครับ ที่ไปเลี้ยงข้าวคุณไม่ได้แล้ว คือ ญาติผมไม่สบายน่ะครับ ผมต้องรีบไปโรงพยาบาลด่วน”

       “ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้ ฉันฝากเยี่ยมญาติของคุณด้วยนะคะ ขับรถดีๆ นะคะอาเหลียง”

       “ครับ” จางอี้เหลียงรับคำ ก่อนเร่งฝีเท้าจากไป ทิ้งให้ณรานั่งอยู่เพียงลำพัง

       คล้อยหลังดาราหนุ่ม หญิงสาวก็กระตุกยิ้มมุมปาก เดาได้ในทันทีว่า ภารกิจสำคัญของเธอจะต้องเสร็จสิ้นลงแล้วอย่างแน่นอน

       จางอี้เหลียงก้าวเร็วๆ มายังลานจอดรถอย่างรีบร้อน ขณะที่เสียงการสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อครู่ยังคงดังก้องอยู่ในหัว

       “เกิดเรื่องใหญ่แล้วพี่เหลียง เอเย่นรายใหญ่ที่ขนยาเคไปที่เมืองไทยถูกจับแล้ว”