ตอนที่ 5 การกลับมาของท่านหญิงน้อย

ตำหนักของท่านอ๋อง 9 จ้าวเจี้ยนหลิงแห่งฉางโจว ตั้งอยู่บนเนินเขาฉางซาน เป็นเรือนไม้หลังคาทรงเก๊งจีนเรียงเป็นชั้นลดหลั่นกันลงมา ด้านหน้าเป็นเรือนรับรอง ปีกด้านข้างทั้งสองแบ่งเป็นห้องหนังสือ ห้องสวดมนต์ ห้องนอนของเจ้าของตำหนัก ด้านหลังเป็นส่วนครัว ส่วนเรือนพักของภรรยาและบุตรนั้น ปลูกแยกห่างออกไปในระยะห่างพอเดินหากันได้ รายรอบด้วยสวนไม้ประดับนานาพันธุ์

            ทันทีที่ขบวนเกี้ยวของงท่านหญิงน้อย พ้นประตูด้านหน้าเข้ามา พ่อบ้านประจำจวนท่านอ๋อง 9 ก็รีบไปรายงานให้เจ้านายของเขาทราบ

            “ท่านอ๋องครับ เกี้ยวของท่านหญิงน้อยมาถึงแล้วครับ ตอนนี้ข้าน้อยได้พาท่านหญิงน้อยไปยังห้องรับรองแล้ว”

            “แล้วใต้ท้าวเฉินล่ะ มาด้วยรึเปล่า” ชายชราผู้สูงศักดิ์ เรือนผมบนศีรษะแซมหงอก ดวงหน้าดุดัน หนวดเครายาวตัดแต่งเป็นอย่างดี รับกับดวงหน้าถามถึงขุนนางคนโปรด

            “ใต้ท้าวเฉินให้คนมาเรียนว่า เมื่อเตรียมของขวัญที่องค์ฮ้องเต้พระราชทานมาด้วยเรียบร้อยแล้ว จะเดินทางมาภายหลังครับ”

            “งั้นเรอะ ข้าจะไปหาลูกเดี๋ยวนี้ล่ะ” สีหน้าและแววตาของท่านอ๋องฉาบฉายด้วยความยินดี ขณะก้าวเรื่อยๆ จากห้องหนังสือมายังห้องรับรอง

            จ้าวเจี้ยนฟางกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างมีจริต นับตั้งแต่ก้าวลงจากเกี้ยว กระทั่งเดินเข้ามาในห้องรับรอง

            สิบกว่าปีแล้วสินะ ที่นางจากบ้านเกิดไป และไม่เคยหวนกลับมาอีกเลย หากบรรยากาศในตำหนักก็ยังคงไม่ต่างจากเดิมเลย

            “เจี้ยนฟางลูกพ่อ” เสียงเรียกสั่นเครือนั้น พาให้ท่านหญิงน้อยชะงักไปครู่หนึ่ง ความยินดีในดวงหน้านั้น สั่นคลอนหัวใจดวงน้อยนัก

            หากไม่เพราะถูกผลักไสออกจากตำหนักอ๋องตั้งแต่อายุยังไม่ถึงหกชันษาดี นางก็คงจะเดินเข้าไปหาอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อแล้ว

            เมื่อเห็นว่าบุตรีคนเล็กยังคงยืนนิ่ง จ้าวเจี้ยนหลิงก็เพียงแต่เดินเข้ามาใกล้ในระยะห่างพอเห็นหน้ากันชัดเจนเท่านั้น ความคลุมเครือแผ่ออกมาจากสายตานิ่งสนิทคู่นั้น พาให้เขาไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้กว่านั้นอีก

            ยิ่งบุตรีโตขึ้น ก็ยิ่งมีหน้าตาละม้ายคล้ายอดีตฮูหยินของเขา ราวถอดจากพิมพ์เดียว มิน่าเล่าฮูหยินถึงอายุสั้น

            จ้าวเจี้ยนฟางหรือก็ช่างอาภัพนัก เพราะเพียงแค่มารดาคลอดบุตรออกมา ก็ตกเลือดจนเสียชีวิตทั้งยังไม่ทันได้เห็นหน้าลูกน้อยด้วยซ้ำ

            “เจี้ยนฟางลูกพ่อ เจ้าช่างละม้ายคล้ายแม่เจ้านัก เจ้ารู้รึเปล่าว่า พ่อคิดถึงเจ้าทุกวันคืน”

            “คิดถึง แล้วทำไมท่านพ่อต้องส่งข้าเข้าวังหลวงตั้งแต่ยังเล็กด้วยล่ะคะ” น้ำเสียงเอื้อนเอ่ยเย็นชาเสียจนคนฟังสัมผัสได้

            “เจ้าก็รู้ว่าพ่อมีความจำเป็น...เจ้ากลับมา พ่อก็ดีใจแล้ว พ่อปลูกเรือนเหมยฮวาไว้รอเจ้าแล้ว พ่อจะไม่ให้เจ้าไปไหนอีกแล้วนะ รู้มั้ย”

ฟังคำพูดของพ่อแล้ว จ้าวเจี้ยนฟางก็ไม่รู้ว่าตนเองควรดีใจหรือไม่ เพราะรู้ดีว่า อีกไม่นานผู้หญิงอย่างนางก็ต้องแต่งงานออกเรือนไป ถึงตอนนั้น แม้พ่อจะไม่อยากผลักไสนางออกจากตำหนักอ๋อง ก็คงต้องยอมจำนนต่อความเป็นไปของชีวิตอยู่ดี

            แต่แล้ว คนที่ทำให้สีหน้าของจ้าวเจี้ยนฟางบึ้งตึงขึ้นมา ก็เดินเข้ามาจนได้...

            จะใครเสียอีกเล่า ถ้าไม่ใช่ “ฮุ่ยเหนียง” แม่เลี้ยงของนาง

            ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร หากดวงหน้าขี้ริ้ว จมูกงองุ้ม ริมฝีปากแดงอมยิ้มน้อยๆ อยู่ตลอดเวลา ดวงตายาวรี หางตาเชิดขึ้นน้อยๆ ดูคล้ายตาเหยี่ยวนั้น ก็ยังคงตรึงในความทรงจำของนางไม่รู้คลาย

            ไม่ใช่เพราะรัก เทิดทูน ตรงกันข้าม นางเกลียดแม่เลี้ยงคนนี้เข้ากระดูกดำเลยต่างหาก

            มองปราดเดียว นางก็รู้ว่า นิสัยของฮุ่ยเหนียงคนนี้ คงไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ต่อหน้าท่านอ๋องทำเสแสร้ง แกล้งดีต่อนาง แต่ลับหลังกลับพูดจาหมิ่นแคลน กลั่นแกล้งนางสารพัด

            จ้าวเจี้ยนฟางในวันนี้ แม้จะเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ แต่ก็จะไม่ยอมให้แม่เลี้ยงใจทมิฬอย่างนางรังแกอยู่ฝ่ายเดียวเด็ดขาด

            “มาถึงแล้วเหรอคะท่านหญิงน้อย” นางจีบปากจีบคออย่างคนมีจริต ปราดเข้ามาหาพร้อมกับยื่นมือสกปรกนั่นมาด้วย

            จ้าวเจี้ยนฟางยิ้มหยันน้อยๆ แม้แววตาจะไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจ หากการถอยหลังไปก้าวหนึ่งนั้น แสดงชัดว่า นางรังเกียจผู้หญิงคนนี้เสียจนไม่อยากถูกเนื้อต้องตัวแม้เพียงปลายเล็บ

            บรรยากาศภายในห้องรับรองตึงเครียดอยู่แล้ว ดูจะเลวร้ายลงไปอีก

            “เอ่อ ท่านหญิงน้อยเดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยมาก ไปพักผ่อนก่อนเถอะนะคะ ข้าให้คนเตรียมห้องพักในเรือนเหมยฮวาไว้รอแล้วล่ะค่ะ” ฮุ่ยเหนียงลากเสียงอย่างมีจริต ดวงหน้ายังคงฉาบฉายด้วยรอยยิ้มดังเดิม ขณะกวักมือเรียกสาวใช้คนหนึ่ง

            “เสี่ยวชุ่ย พาท่านหญิงไปที่ห้องพักก่อนเถอะไป๊”

            “ค่ะ ฮูหยินรอง” สาวใช้วัยน่าจะไล่เลี่ยกับจ้าวเจี้ยนฟางรับคำ

เห็นท่าทีนอบน้อมของสาวใช้ตรงหน้าที่มีต่อแม่เลี้ยงแล้ว จ้าวเจี้ยนฟางก็พอจะเดาได้ถึงอำนาจที่ฮุ่ยเหนียงมีในบ้านสกุลจ้าว อีกอย่างนางก็ไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะยืนดูความเสแสร้งของฮู่ยเหนียงต่อ จึงออกเดินตามสาวใช้มายังเรือนเหมยฮวา