ตอนที่ 3 หน้าที่ภรรยา

ช่อม่วงตื่นตั้งแต่ไก่โห่มาทำงานบ้านทุกวัน ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า และทำกับข้าว ล้วนเป็นหน้าที่ของเธอทั้งนั้น ทศพลไม่เคยช่วยเหลือหรือถามไถ่สักครั้ง หลังจากเหตุการณ์วาบหวามผ่านไป ชายหนุ่มก็ทำเหมือนว่าเธอเป็นธาตุอากาศไร้ตัวตน เขาหลบหน้าหลบตาและพูดคุยกับช่อม่วงเฉพาะที่จำเป็นเท่านั้น ทศพลออกไปทำงานช่วยป้ารำไพตั้งแต่เช้าตรู่ กลับมาบ้านอีกทีก็ช่วงหัวค่ำ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเอื่อยเฉื่อยเหมือนคนไม่รู้จักกัน ช่อม่วงพยายามประคับประคองความสัมพันธ์ให้เดินหน้าต่อไป แต่ทว่าทศพลไม่ยอมให้ความร่วมมือใดๆ กับเธอเลย หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าอดทนตามเวรตามกรรม

“พะ พี่ทศ กินข้าวเช้าก่อนสิ” ช่อม่วงรวบรวมความกล้าสนทนาครั้งแรก เธอไม่ต้องการเป็นบุคคลคนแปลกหน้าสำหรับเขา

“อะ อืม” ทศพลพยักหน้ารับแบบส่งๆ เขาทรุดตัวนั่งลงบนเสื่อกกผืนเก่า จากนั้นก็ตักข้าวใส่ปากโดยไม่พูดจาอะไร

“ไม่อร่อยหรือจ๊ะ” ช่อม่วงเอ่ยถามด้วยสีหน้าวิตกกังวล เธออุตส่าห์ตื่นเช้ามาทำอาหารสุดฝีมือเพื่อหวังให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นบ้าง สาวน้อยมองถ้วยแกงจืดไข่น้ำใส่ยอดตำลึง และผัดกะเพราหมูสับ ตาละห้อย อาหารบ้านๆ คงไม่อร่อยถูกปากทศพล

“อร่อย แต่พี่ไม่หิวเท่าไหร่” เมื่อใบหน้าสวยสลดลง ชายหนุ่มเช่นเขาจึงเอ่ยชมออกมาเพื่อรักษาน้ำใจอีกฝ่าย

“วันนี้พี่ทศเข้าไร่หรือจ๊ะ ให้ฉันไปช่วยไหม” ร่างบางตาเป็นประกายเมื่อเอ่ยถาม เธออยากทำงานหาเงินมาจุนเจือครอบครัวบ้าง หากอาศัยแค่เงินผูกแขนที่ป้ารำไพยกให้ คาดว่าอีกไม่กี่เดือนเงินจำนวนนั้นคงจะหมดลง

“ไม่ต้อง” ทศพลปฏิเสธเสียงแข็งแบบไม่ต้องคิดทบทวนให้เสียเวลา

“ทำไมหล่ะ ช่อทำเป็นทุกอย่างเลยนะ” ช่อม่วงคิ้วขมวดสงสัย ก่อนแต่งงานเธอรับจ้างตัดอ้อย ขุดมัน ใส่ปุ๋ย ดายหญ้า หรือแม้กระทั่งหามกระสอบข้าวสารเหมือนผู้ชาย เธอทำได้หมดทั้งงานหนักงานเบา สาวน้อยคนนี้ไม่เคยเกี่ยงสักครั้ง

“ผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้แค่เดินก็ปลิวลม ฉันไม่อยากดูแลคนป่วย อยู่บ้านเฉยๆ นั่นแหละดีแล้ว” ร่างสูงสำทับอีกครั้ง เขาสตาร์ทรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ออกจากบ้านทันที ทศพลกำลังหลบหนีจากช่อม่วงเช่นทุกครั้ง

เมื่อรถกระบะของสามีลับสายตา สาวน้อยไร้เดียงสาก็ถอนหายใจเสียงดัง เธอพยายามสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา แต่ชายหนุ่มดันไม่ยอมเปิดใจเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ความสัมพันธ์ห่างเหินเช่นนี้หากปล่อยไว้นานคงยากจะแก้ไข

การถูกทศพลเมินเฉยทำให้ช่อม่วงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเวลาอยู่ร่วมกับเขา ร่างบางคิดทบทวนเรื่องราวอีกสักพัก จากนั้นจึงหันกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

ช่อม่วงกวาดบ้าน ถูบ้าน และซักเสื้อผ้าเช่นทุกวัน เมื่อทุกอย่างถูกจัดการเสร็จเรียบร้อย สาวน้อยร่างบางก็สวมเสื้อแขนยาวพร้อมกางเกงขายาวแบกจอบออกไปพรวนดินแปลงผักหลังบ้าน ลงแรงพรวนดินได้ไม่นานก็ต้องกลับมานั่งพักดื่มน้ำดับกระหาย แสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันแผดเผาเธอร้อนจนแทบไหม้ ช่อม่วงตัดสินใจยุติการขุดแปลงผักไว้แค่นั้น รอให้แดดร่มลมตกก่อนเธอค่อยมาทำใหม่

ใต้ต้นไม้ใหญ่ระหว่างทางกลับบ้านมีดอกโสนสีเหลืองสดกำลังบานสะพรั่ง ร่างบางจึงตรงปรี่เข้าไปเก็บรวบรวมใส่ถุงเพื่อนำมาทำอาหาร เมนูแสนอร่อยตอนเย็นคงหนีไม่พ้นไข่เจียวดอกโสนและน้ำพริกกะปิผักทอดแน่ๆ แค่คิดก็น้ำลายสอออกมา

ช่อม่วงทำหน้าที่ภรรยาของทศพลไม่ขาดตกบกพร่องสักอย่าง งานบ้านงานเรือนของเธอเรียบร้อยสะอาดตาจนแม่สามีเอ่ยชมไม่ขาดปาก สาวน้อยจัดการดูแลทรัพย์สินที่มีอยู่อย่างประหยัดโดยไม่รบกวนครอบครัวทศพลให้ลำบากใจ เธอเลือกซื้อเฉพาะ ไข่ไก่ เนื้อหมู และเนื้อปลา มาติดตู้เย็นไว้ ส่วนประกอบ อื่นๆ เช่นผักและสมุนไพร ช่อม่วงจะหาเก็บเองจากในไร่หรือรอบตัวบ้าน ตอนนี้หญิงสาวกำลังวางแผนปลูกผักสวนครัวเพิ่มเพื่อหารายได้อีกทาง

ทศพลออกไปทำงานทุกวันก็จริง แต่ค่าแรงของเขาถึงมือช่อม่วงไม่กี่ร้อยบาท ชายหนุ่มหมดเงินไปกับการสังสรรค์เสียส่วนใหญ่ ทำให้สถานการณ์การเงินในบ้านแทบไม่พอใช้และไม่เหลือเก็บด้วยซ้ำ แม้ว่าภาพรวมนั้นไม่ได้ย่ำแย่อะไร แต่อนาคตต่อไปต้องลำบากมาก ยิ่งถ้าหากมีลูกด้วยกันขึ้นมา ปัญหานี้แหละจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ ช่อม่วงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างคนสิ้นหวัง เธอต้องทำอย่างไรถึงจะเปลี่ยนแปลงทศพลได้

สาวน้อยละความสนใจจากปัญหาครอบครัวก่อนที่ตัวเองจะถูกความเครียดเข้าครอบงำ เธอเตรียมวัตถุดิบทำอาหารแช่ตู้เย็นไว้ เสร็จแล้วจึงสาวเท้าขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซต์คันเก่าคร่ำครึที่ป้ารำไพมอบเป็นของขวัญวันแต่งงาน ฝ่ามือเรียวบิดกุญแจสตาร์ทรถมุ่งหน้าเข้าสู่หมู่บ้านทันที ถนนลูกรังมีหลุมมีบ่อตามสมควร กว่าจะเดินทางมาถึงบ้านยายปาน สภาพผมเผ้าของช่อม่วงก็รกรุงรังและย้อมไปด้วยฝุ่นผงสีแดงอิฐ

“ยาย อยู่บ้านไหมจ๊ะ ช่อแบ่งดอกโสนมาให้ทำกับข้าว” ช่อม่วงแหกปากร้องถามขณะเปิดประตูบ้าน

“ช่อหรือ ยายปานกับเด็กๆ ไปเก็บผักบุ้งแถวทุ่งนา มีธุระอะไรบอกตาก่อนได้” ตานิลทักทายหลานสาว ความแก่ชราทำให้ดวงตาเขาฝ้าฟางและการได้ยินมีปัญหา

“ไม่มีจ้ะ ช่อแค่แบ่งดอกโสนมาให้ พอดีได้มาเยอะกลัวกินไม่หมด”

“งั้นหรือ เดี๋ยวตาเอาตะกร้ามาใส่ พักกินน้ำก่อนไหมแล้วค่อยกลับบ้าน” ตานิลคิดถึงหลานสาวมากจึงชวนพูดคุยอีกสักพัก

“จ้ะตา หลังคาใหม่ดีหรือเปล่า” ช่อม่วงเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของหลังคาบ้าน

“ของใหม่อะไรก็ดีหมดแหละ แค่ไม่รั่วไม่ซึมตาก็พอใจแล้ว” ตานิลยิ้มแย้มอย่างมีความสุข นึกไม่ถึงว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในวันนั้น จะยอมเสียสละอนาคตของตัวเองเพื่อครอบครัวขนาดนี้

“ค่าช่างเท่าไหร่จ้ะตา ตอนนี้ยังพอมีเงินเหลืออยู่หรือเปล่า” ร่างบางสอบถามพลางวิเคราะห์ค่าใช้จ่าย

“ไม่แพงหรอกเพราะคนในหมู่บ้านช่วยกัน เขาเอ็นดูสงสารเลยได้ซื้อแค่สังกะสี” ชายชราอธิบายเสียงแหบพร่า

“โชคดีเหลือเกิน พิกุลกับพิภพจะมีเงินเรียนมัธยมแล้วสินะ” ช่อม่วงระริกระรี้เหมือนปลากระดี่ได้น้ำเธอรู้ว่าการศึกษานั้นสำคัญแค่ไหน

“แล้วเอ็งหล่ะ จะทำยังไงต่อไป” น้ำเสียงแหบพร่าของชายชราเจือปนไปความห่วงใยหลานสาว

“อืม ฉัน กำลังจะปลูกผักหารายได้เสริมจ้ะ” ร่างบางแสร้งร่าเริงเวลาพูดคุยเพื่อไม่ให้ตานิลกังวลใจ

“ดีแล้วที่รู้จักทำมาหากิน ไอ้ทศมันไม่เป็นโล้เป็นพาย แกต้องพึ่งตัวเองให้มาก”

“ตาไม่ต้องห่วง ช่อไหว” ช่อม่วงยืนยันหนักแน่น

“ตากับยายรอแกเสมอ ถ้าไม่ไหวก็กลับมานะ”

“จ้ะตา ช่อขอตัวก่อนนะ ว่าจะไปขุดแปลงผักเพิ่ม”

“โชคดีๆ”

สองตาหลานร่ำลากันอ้อยอิ่ง ช่อม่วงรีบวิ่งขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ก่อนน้ำตาเม็ดโตจะไหล เรื่องราวระหว่างเธอกับทศพลควรถูกเก็บงำเอาไว้ สาวน้อยต้องการแค่กำลังใจเล็กๆ จากครอบครัว เพื่อให้เธอมีแรงต่อสู้กับปัญหา ยิ่งนานวันช่อม่วงยิ่งรู้สึกว่าทุกอย่างเกินกำลังตัวเอง การเปลี่ยนแปลงใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย หากปรารถนาอยากมีครอบครัวสมบูรณ์แบบและอบอุ่นต้องทำอย่างไรถึงจะได้มา

เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามพลบค่ำ สาวน้อยร่างบางจัดเตรียมอาหารเย็นไว้รอสามีพร้อมสรรพ น้ำพริกกะปิรสเด็ด ผักบุ้งชุบแป้งทอดกรอบสู้ฟัน พร้อมด้วยไข่เจียวดอกโสน ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ทศพลแอบพ่นลมหายใจเบาๆ เมื่อสายตาคมเหลือบเห็นเงาของช่อม่วงตั้งแต่ปากทาง

“วันหลังรออยู่ในบ้านก็ได้ ออกไปรอหน้าบ้านทำไม ลืมแล้วหรือว่าบ้านตัวเองอยู่ท้ายไร่อ้อย ถูกฉุดขึ้นมาฉันไม่ช่วยนะ” ทศพลเอ็ดช่อม่วงเสียงดัง เขาเดินผ่านร่างบางไปล้างเนื้อล้างตัวด้วยความโมโห

“ชะ ช่อ คิดว่าไม่อันตรายขนาดนั้น” ช่อม่วงแอบเถียงเบาๆ เธออยู่ห่างจากตัวบ้านไม่ถึงร้อยเมตรด้วยซ้ำ ชายหนุ่มจำเป็นต้องโกรธเคืองขนาดนี้เลยหรือ

“คิดว่าตัวเองสู้แรงผู้ชายได้หรือไง ผอมแห้งแบบนี้ถูกลากนิดเดียวก็ปลิวตามมือไปแล้ว” ชายหนุ่มตัวโตยิ้มเยาะพลางส่ายหน้า

“พี่ทศ ช่อแค่เป็นห่วงเพราะเห็นพี่กลับบ้านดึกดื่น เดินออกมาดูแป๊บเดียวเท่านั้น ทำไมต้องดุด่าเหมือนว่ากำลังทำผิดใหญ่โต” ร่างบางเริ่มโมโหเลือดขึ้นหน้า ทศพลเอาแต่ต่อว่าเธอเสียงดัง

“ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้เด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอมาเป็นห่วงหรอก”

“เหอะ พูดช้าๆ ชัดๆ อีกทีได้ไหม สภาพอย่างพี่น่าเชื่อถือตายหล่ะ”

“ฉันคิดว่าเธอเป็นเด็กเรียบร้อยมาตลอด แต่วันนี้เห็นทีต้องคิดใหม่”

“ถ้าพี่ไม่โง่ก็คงตาบอดแล้วหล่ะ ฉันดิ้นรนทำมาหากินทุกวัน บากบั่นยิ่งกว่าช้างม้าวัวควาย เอาอะไรมาเรียบร้อย ที่ไม่ยอมมีปากมีเสียงด้วยเพราะคิดว่าพี่จะดีขึ้นต่างหาก” ช่อม่วงชักสีหน้าใส่คนตัวโตอย่างเปิดเผย เธออุตส่าห์มองผ่านเลยพฤติกรรมแย่ๆ ของเขาโดยไม่ปริปากบ่นออกมา ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดเหมือนกันนะ

“ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้ว” ร่างสูงเบี่ยงตัวเดินหนีเข้าบ้าน

“พี่รีบกินข้าวด้วย เสร็จแล้วฉันจะได้เก็บจาน” น้ำเสียงแหลมเล็กตามรังควานคนตัวโตไม่ลดละ

“ยอกย้อนเก่งสุดๆ” ทศพลกัดฟันนั่งกินข้าวหน้าดำหน้าแดง

“ฉันมีอะไรที่พี่ไม่รู้อีกเยอะแยะ เลิกทำตัวแย่ๆ สักที ถ้าไม่เลิกฉันจะกลายร่างเป็นนางยักษ์” ช่อม่วงข่มขู่ผู้ชายไม่เอาถ่านเสียงเขียว

“อิ่มแล้ว” ร่างสูงกระแทกเสียงคืนบ้าง เขาเดินเข้าห้องนอนโดยไม่หันกลับมามองร่างบางสักนิด พอหัวถึงหมอนก็เข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวาน ปล่อยให้อีกคนยืนถอนหายใจกับพฤติกรรมไม่รู้จักโตด้วยความระอา ช่อม่วงกำลังคิดว่าควรจัดการทศพลยังไง เธอไม่เข้าใจความรู้สึกหรือการกระทำของเขา ราตรีอันยืดยาวผ่านพ้นไปด้วยการนอนหันหลังใส่กัน คำว่าคู่สามีภรรยานั้นห่างเหินจากเธอและเขามาก