44

สุวิมลมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยใจที่เศร้าหมองและเจ็บปวด และฝืนคลี่ยิ้มหวานส่งให้เมื่อเขาหันกลับมามองก่อนจะเดินพ้นฉากกั้น

“ข้ารักท่านนะ” บอกเขาและโบกมือลา

“ข้าก็รักเจ้า” ต้าเสินตอบกลับ ตัดใจที่จะไม่เดินกลับไปขึ้นเตียงระเริงรักกับนางอย่างที่ต้องการ เพราะอยากรีบไปทำธุระให้เสร็จจะได้รีบกลับมาอยู่กับนาง “นอนซะ ขืนยังมองข้าแบบนี้ ข้าคงต้องเปลี่ยนใจกลับขึ้นเตียงกับเจ้าแน่” แล้วยิ้มพอใจเมื่อนางหลับตาลง

หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู คิดถึงเรื่องของเขากับตัวเองแล้วน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลรินออกทางหางตา เธอนอนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่นานจนน้ำตาเริ่มแห้ง แล้วจึงลุกจากเตียงไปที่โต๊ะหนังสือด้านนอก หยิบกระดาษกับพู่กันแล้วเริ่มเขียนจดหมายถึงเขา

แต่นอกจากคำว่าต้าเสินแล้วเธอกลับไม่กล้าที่จะเขียนคำอื่นลงไปอีก มีแต่น้ำตาที่แข่งกันทะลักออกมา

“ทำไมการจากลาทั้งที่ยังรักมันถึงได้เจ็บปวดทรมานแบบนี้นะต้าเสิน” ถามคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยเสียงสะอื้น ปาดน้ำตาให้แห้งแล้วเริ่มจรดพู่กันลงบนแผ่นกระดาษ