LOGINShare
บทที่ 2 เงา
Last Updated:
2025-03-27 22:03:47“มีอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ หัวใจเธอไม่เอาแล้วนะ มันไม่มีราคา” ถ้อยคำนี้ยิ่งกว่ามีคนเอาค้อนมาทุบศีรษะเสียอีก เขากำลังเปรียบว่าหัวใจเธอไร้ค่าสินะ
“อยากได้อะไร หวานให้หมด”
ภาธรนึกขันยิ่งนัก การยื้อเวลามันเปล่าประโยชน์ บุรุษตัวโตถอยห่างโดยไม่ได้ตอบอะไร พร้อมนึกสนุกกับสิ่งที่ร่างบางคิดจะทำ
เมื่อถึงเวลากลับ สรวิศก็เดินมาส่งลูกชายถึงหน้าบ้าน
“ถ้าเป็นเยอะไปหาหมอนะเจ้าธร อย่าปล่อยไว้” ถึงจะวางสีหน้าเรียบ ครั้งนี้ภาธรขานรับ
“ครับ”
แล้วคนสูงอายุที่สุดก็หันไปหาลูกสะใภ้
“หนูหวานจะอยู่ค้างที่นี่หรือ” เพราะแทนที่จะไปยืนข้างลูกชาย เจ้าหล่อนกลับมายืนข้างๆเขาแทนเหมือนมายืนส่ง
“ค่ะ”
“ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนลุงหรอก กลับไปดูแลเจ้าธรที่บ้านเถอะ”
ถึงอยากจะแย้ง ทว่าดูจากสถานการณ์แล้วทำตามคงดีที่สุด เพื่อไม่ให้ท่านสงสัยได้ หญิงสาวเดินตามภาธรมาขึ้นรถและนั่งเงียบจนใกล้จะถึงที่หล่อนต้องการลง
“หวานจะขอลงตรงปากซอย” เพราะตอนนี้ไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว ที่สำคัญมันก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องทนนั่งอึดอัดไปตลอดทาง และเธอก็ไม่อยากให้เขารู้ที่อยู่ปัจจุบันด้วย
“ไม่อยากจะกลับบ้านฉันแล้วหรือ…ไปทำหน้าที่ที่พ่อฉันอยากให้ทำ”
“หวานไม่มีหน้าที่นั้นแล้ว…”
“ลืมไปหรือเปล่า หน้าที่นางบำเรอยังรอเธออยู่ ไปทำให้หน่อยคืนนี้”
ภาธรบอกเสียงนุ่ม ดวงตาวาววับไปด้วยความร้ายอย่างไม่เก็บซ่อน ปวริศารู้แก่ใจว่าเขาต้องการจะทวงหาข้อแลกเปลี่ยนที่ให้เขาการได้เหยียบหัวใจและทำให้เธอไร้ศักดิ์ศรี เขาคงรู้สึกดีเหมือนได้ธงแห่งชัยชนะ
บทที่ 2
เงา
“น้องหวานครับ ฝากเอกสารนี้ไปให้คุณธรเซ็นทีนะ ต้องใช้พรุ่งนี้เช้า เป็นงบเบิกจ่าย”
ศรันย์ยื่นเอกสารดังกล่าวให้ปวริศา ก่อนจะเอ่ยถึงสาเหตุที่ตนไม่สามารถนำไปให้ด้วยตัวเองได้
“พี่ฝากด้วย วันนี้พี่ต้องรีบไปพบลูกค้า”
“ได้ค่ะพี่รัน”
หล่อนรับมาและเหลือบไปมองนาฬิกา นาฬิกาบอกเก้าโมงเช้า ตอนนี้ภาธรคงมาทำงานแล้ว หญิงสาวจึงลุกจากเก้าอี้แล้วมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของท่านประธานของบริษัท
แม้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน เจ้าของห้องนั้นจะต้องพูดกระทบใจให้หล่อนเจ็บแต่หญิงสาวก็แยกออกว่านี่คือเรื่องงาน ดังนั้นจะบ่ายเบี่ยงไม่อยากเจอเขาไม่ได้
“น้องหวาน วันนี้คุณธรไม่เข้านะจ๊ะ” พอเห็นแฟ้มเซ็นอนุมัติในมือก็พอจะรู้ว่าคนตรงหน้าคงต้องขอเข้าพบเจ้านาย
พอได้ฟัง ปวริศาก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะปกติน้อยครั้งนักที่ภาธรจะไม่เข้าบริษัท พออรณิชาพูดต่อให้ทราบถึงสาเหตุ สีหน้าของปวริศาก็ดูเปลี่ยนไป
“เห็นบอกว่าไม่สบาย”
“เขาไม่สบายหรือคะ”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เพราะหากเขาไม่มาทำงาน แสดงว่าต้องเป็นมากทีเดียว คนรักงานอย่างภาธร ต่อให้ป่วยแค่ไหน หากยังมีแรงมาทำงานไหวก็จะมา
“ถ้ามีอะไรเร่งด่วนคงต้องเอาไปให้คุณธรเซ็นที่คอนโดฯ” อรณิชาว่าต่อ
พอพูดถึงที่นั่น หญิงสาวก็ดวงตาวูบไหว เพราะมันคือที่ที่เธอไม่เคยอยากจะไป
“เดี๋ยวพี่เอาไปให้เองจ้ะ” อรณิชาทราบเรื่องของภาธรและปวริศาดี จึงอาสาไปเองอีกอย่างเพราะปวริศาเป็นคนดี จึงอดสงสารไม่ได้
“หวานไปเองดีกว่า พี่ฝนกำลังท้อง ขืนโหนรถเมล์แล้วล้มไปคงแย่” เจ้าหล่อนแย้งและยิ้มให้ ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่ดูแล้วไม่สดใสหรือเต็มใจเลยก็ตาม
“จะดีหรือหวาน”
“หวานไปได้ค่ะ”
“งั้นขอบใจจ้ะ”
ปวริศากลับไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะมุ่งไปยังป้ายรถเมย์ คอนโดมิเนียมของเขาก็ไม่ได้อยู่ไกลจากที่ทำงานมากนัก สาเหตุนี้เขาถึงซื้อที่นั้น
นี่เป็นครั้งที่สองที่ไปที่นั่นไม่รู้ว่าใจจะเจ็บไปกว่าเดิมสักแค่ไหน หญิงสาวบอกตัวเองให้เข้มแข็งให้ได้มากที่สุด
ก๊อก…ก๊อก…
มือน้อยเคาะส่งสัญญาณ ทว่ารออยู่ร่วมห้านาทีกว่าประตูบานนั้นจะเปิดออก
เพียงเห็นหน้าคนที่มายืนหน้าประตูห้องของตัวเอง ภาธรที่อยู่ในชุดนอนก็เสยผมอย่างลวกๆ พร้อมกับร้องถามเสียงห้วนๆ หญิงสาวสังเกตเห็นว่ากระดุมเม็ดบนของอีกฝ่ายหลุดออก สีหน้าก็ไม่ได้ดูดีนัก ดูเพลียและอ่อนแรง
“มีอะไร”
“หวานเอาเอกสารมาให้เซ็นค่ะ ต้องใช้พรุ่งนี้” หล่อนบอก
“รออยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มหมุนตัวไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบปากกาด้ามหนึ่งมา ก่อนจะดึงเอกสารจากมือของปวริศามาแล้วเซ็นมัน
“ฝากบอกคุณฝนไปด้วยว่าพรุ่งนี้ฉันก็ไม่เข้าบริษัท”
“ค่ะ”
“เสร็จแล้วก็กลับไป”
Latest chapter
เจ้าสาวในรอยชัง ตอนพิเศษ ภาธรคนดุ
ตอนพิเศษ ภาธรคนดุ ---- “อื้อ..คุณธร” เสียงเล็กหอบกระเส่าแต่ก็พยายามเรียกชื่อคนที่ทำให้หล่อนมีอาการนี้ออกมา แต่ดูท่าภาธรจะไม่ได้สนใจเสียงของเธอแม้สักนิด เพราะนี่คือหนที่สองแล้วที่เธอเรียกเขา ชายหนุ่มเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขยับสะโพก แถมยังเป็นจังหวะที่เนิบนาบสลับกับดุร้อน “หือ” เขาครางรับแต่ก็ไม่ได้ฟังหรอกว่าคนใต้ร่างกำลังพูดอะไร เพราะสนใจกับสิ่งที่ทำตรงหน้ามากกว่า จนปวริศาโมโหใช้กำปั้นทุบอกแกร่ง แต่ภาธรกลับยิ้มให้ แถมยังยกสะโพกขึ้นสูงแล้วดันเข้าไปสุด ปวริศาเม้มปากแน่น เธอรู้ว่าเขากำลังจงใจกลั่นแกล้ง “หวานบอกว่าหยุดได้แล้ว” หญิงสาวพูดแทบไม่ได้ศัพท์ ศีรษะก็สั่นคลอนไปตามแรงที่ถูกส่งมา ก่อนภาธรจะก้มลงมาซุกที่ลำคอระหง และขยับกายแนบชิดขึ้นกว่าเก่า “อืม” “หยุด” เสียงเล็กสั่งอีกหนน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น คนทำก็ส่ายศีรษะและตอบกลับเสียงดังฟังชัด
เจ้าสาวในรอยชัง บทที่ 13 พิสูจน์ใจ06
บทที่ 13 พิสูจน์ใจ06 ถ้อยคำของหญิงสาวทำให้ภาธรนิ่งแล้วค่อย ๆ ยิ้มออกมา พร้อมกับดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้ ดวงตาคมเป็นประกาย เพราะมันตีความได้ว่าเขากำลังได้รับโอกาส “จริงหรือ หวานให้โอกาสฉันหรือ” “โอกาสของหวานไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ” ทิฐิที่มีเธอขอวางมันลง เพราะรู้แล้วว่ามีมันก็ไม่ได้ทำให้มีความสุขเลย และเมื่อเขารู้ว่าตัวเองผิดและเลือกที่จะปรับปรุง เธอก็จะยื่นโอกาสให้กับเขา ขอเพียงเขาไม่ทำลายมันพังอีกครั้งก็พอ ที่สำคัญความตายและการพลัดพรากมันน่ากลัว โดยที่เราไม่รู้เลยว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปโดยไม่ได้ทำในสิ่งที่มีความสุข “ฉันรู้ แล้วจะไม่ทำลายโอกาสนี้อีกแน่ ฉันสัญญา สัญญาครับหวาน” ชายหนุ่มยังพร่ำขอบคุณรวมถึงบอกรักอีกหลายหน “จบเรื่องนี้ ฉันขอนอนกอดหวานนะ” “ค่ะ” เพราะเธอก็อยากกอดเขาให้แน่นกว่านี้เช่นกัน ทางด้านสรวิศพอรู้เรื่องก็ตกใ
เจ้าสาวในรอยชัง บทที่ 13 พิสูจน์ใจ05
แต่สุดท้ายเขาก็ต้องตัดสินใจแย่งมีด จนในที่สุดก็ต้องยอมเจ็บตัวด้วยการคว้ามีดด้วยมือเปล่า ทำให้ถูกบาด เลือดสีแดงฉานไหลทะลักด้วยความคนร้ายตัวใหญ่กว่าจึงมีพลังมาก ทำให้การยื้อแย่งอาวุธในครั้งนี้ ภาธรมีแววแพ้ปวริศาสูดลมหายใจและลุกขึ้นได้ หญิงสาวพยายามที่จะก้าวเดิน แต่หล่อนไม่ได้หนี ปวริศาไปคว้าก้อนหินขึ้นมาหมายจะเอาไปตีหัวคนร้ายที่กำลังยื้อยุดอาวุธกับภาธรด้านคนร้ายกำลังให้ความสนใจกับศัตรูตรงหน้าเท่านั้น ทำให้ละสายตาไปจากหญิงสาว ปวริศาก้าวไปด้วยความรวดเร็วและฟาดก้อนหินใส่ศีรษะคนร้ายแต่ก้อนหินอาจจะเล็กไป และความเจ็บทำให้เธอใช้แรงได้ไม่มาก คนร้ายจึงเพียงร้องลั่น ไม่ได้หมดสติ ก่อนจะหันมามองปวริศาตาวาวอย่างต้องการจะฆ่า“หวาน ฉันบอกให้หนีไป” ภาธรต้องตะคอกบอกและยังยื้อกับคนร้ายไว้ เพื่อให้มันไม่สามารถไปทำร้ายปวริศาได้ แต่ไหงเจ้าหล่อนกลับเอาตัวมาเสี่ยง ที่สำคัญเขาก็ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว“หวานไม่ทิ้งคุณ”“ไม่ต้องมาห่วงฉัน ไปซะ ไปสิ บอกให้ไปไง”ส่วนปวริศาพอรู้ว่าแผนที่ตีหัวไม่สำเร็จ คราวนี้เจ้าหล่อนจึงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ซึ่งทำให้คนร้าย
เจ้าสาวในรอยชัง บทที่ 13 พิสูจน์ใจ04
วันรุ่งขึ้น วันนี้หญิงสาวเลือกที่จะออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า เพราะวันนี้คือวันเสาร์ ซึ่งภาธรจะมาอยู่กับบิดาทั้งวัน เธอจึงหนีมาเพื่อออกไปไกล ๆ ให้ใจห่างแต่ดูเหมือนว่าใจจะไม่ได้ห่างตามที่คิด เพราะตอนนี้เธอก็ยังคิดถึงเขา พร้อมกับไม่เข้าใจว่าทำไมถึงตัดภาธรออกไปไม่ได้เสียที ต่อให้คิดว่าที่ผ่านมาเขาทั้งร้ายและเย็นชา แต่หัวใจดวงนี้มันกลับยังไปรักเขาอยู่ได้หนักไปกันใหญ่ยามคิดถึงที่สิ่งที่เขาทำเพื่อขอคืนดี ทั้งใจและความรู้สึกมันอ่อนยวบอย่างง่ายดายมันตอกย้ำได้ดีว่าทุกคำที่พูดกับภาธรไป หล่อนโกหกทั้งเพ ปวริศาแค่นยิ้มสมเพชตัวเองเวลานี้เกือบจะหนึ่งทุ่มตรง หล่อนยังนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน โดยรู้ว่ามีใครบางคนเฝ้าดูเธออยู่ตลอด นั่นคือทักษ์ดนัย แต่หล่อนทำเป็นไม่สนใจทว่าปวริศาไม่ทราบว่าไม่ใช่แค่ทักษ์ดนัยเท่านั้นที่จ้องมองอยู่ มีชายคนหนึ่งแอบมองปวริศาอยู่นานแล้ว แถมยังมองด้วยสายตาที่ไม่ปกติ มีความหื่นกระหายอยู่ในนั้นยิ่งเวลาค่ำเท่าไร ก็ยิ่งเงียบสงัดขึ้น ไม่นานความเงียบก็ได้กลืนกินไปทั่วพื้นที่ โดยเหลือเวลาอีกไม่นานสวนสาธารณะจะปิดปวริศาจึงลุกขึ้
เจ้าสาวในรอยชัง บทที่ 13 พิสูจน์ใจ03
“อยากได้อะไรอีกไหมหวาน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซื้อมาให้” ภาธรถามขณะที่รับรายการซื้อของสดมาจากมือของปวริศาและก็อ่านมันจนครบถ้วนแล้วไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเขาถึงได้รายการพวกนี้มา ทั้งที่เมื่อเช้าถูกปฏิเสธ นั่นก็เพราะบิดายอมพูดให้ ไม่งั้นหญิงสาวตรงหน้าคงไม่ยอมแน่“ถ้าหวานบอกว่า สิ่งที่หวานอยากได้คืออยากให้คุณธรหายไปจากชีวิตหวานแล้วล่ะคะ ทำให้หวานได้ไหม” น้ำเสียงบอกไปจริงจังไม่ต่างจากหน้าตาคนฟังใจวูบไหวและส่ายหน้าฉับไว ความกลัวแล่นจู่โจมหนักขึ้น เพราะน้ำเสียงของปวริศาไม่ได้มีแววล้อเล่นอยู่เลยแถมที่ผ่านมา ปวริศาก็ปฏิเสธความห่วงใยที่เขามีให้ทั้งหมด และรู้ว่าบางครั้งที่ยินยอมให้อยู่ใกล้ ก็เพราะเกรงใจบิดา“ฉันคงทำให้ไม่ได้”“งั้นต่อไปก็ไม่ต้องถามค่ะ ว่าหวานอยากได้อะไร” หญิงสาวบอกพร้อมด้วยสีหน้าที่มีแต่ความว่างเปล่า ยิ่งทำให้ภาธรรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก“หวาน ฉันขอโอกา...” ยังไม่ทันที่ภาธรจะเอ่ยได้จบประโยค ปวริศาก็สวนมาฉับไว เพราะล่วงรู้ว่าชายหนุ่มต้องการพูดสิ่งใด และหล่อนไม่อยากจะได้ยินมัน“หวานยังยืนยัน หวานไม่มีโอกาสให้ ปล่อยมือหวานเถอะค่
เจ้าสาวในรอยชัง บทที่ 13 พิสูจน์ใจ02
“ถ้ายังรักอยู่ ลุงแค่อยากจะให้หวานลองคิดว่าจะให้โอกาสธรได้ไหม ลุงยอมรับการตัดสินใจของหนูเสมอ โดยที่ไม่ต้องเห็นแก่ลุง เพียงแต่ลุงอยากเห็นหวานมีความสุขแบบแท้จริง” ท่านหยุดมอง แล้วก็เห็นว่าดวงตาของปวริศาวูบลง “ที่ลุงเห็นอยู่ทุกวันนี้ มันไม่ใช่ความสุข หวานมีทิฐิ ซึ่งคนที่เจ็บไม่แพ้ธรก็คือหวาน” “หนู...” หญิงสาวพูดไม่ออก เพราะมันคือเรื่องจริงทุกอย่าง “ถ้ายังรักกันก็แสดงมันออกมา อย่าให้เรื่องราวมันลงเอยแบบลุง เพราะลุงไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว” บทเรียนของเขามันน่าจะทำให้ปวริศาคิดได้ ถึงลูกชายจะให้อภัยแล้ว แต่ใจก็ไม่ได้มีความสุขแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะสิ่งที่เคยทำในอดีตมันคอยมาย้ำเตือนอยู่เสมอ “เก็บไปคิดนะหนูหวาน” ปวริศาพยักหน้ารับและถอยกลับมายังห้องนอนของตนเอง เช้าวันนี้ปวริศาก็ยังตื่นเวลาเดิม แม้เมื่
You may also like
ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว
เหวินเหยียนหน่วนหยู่188.8K viewsคนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง
ลั่วหูโยว222.9K viewsหวนรักหนีลิขิต
ลูกพีชแสนสวย32.4K viewsยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์38.4K viewsเมรี่ยอดนักสืบหญิง
ยัยแม่มดแสนน่ารัก88 viewsลูกแฝดสามของฉันคือความลับของท่านประธาน
อักษรสีทอง141 viewsรักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร
Senseimi55 viewsเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์65.5K views
