บทที่ 31 ไม่ทำจะบีบ

เมื่อสงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้ว ค่ำของวันนั้น เขาจึงสั่งคนให้ไปเชิญกัวชิงชิงและสวีเย่ว์หลิน ให้มาเสวยมื้อค่ำร่วมกับเขาที่ตำหนักใหญ่ กัวชิงชิงนั้นสุขภาพมิสู้ดีเท่าใดนัก จึงมิได้แต่งกายให้งดงามเพื่อเอาใจหลัวม่อเยียนสักเท่าใด ด้านสวีเย่ว์หลินก็ดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ นางเลือกเสื้อผ้าเครื่องประดับอยู่เป็นนานสองนาน ตั้งใจว่าจะแต่งกายให้งดงามยิ่งกว่าฮองเฮา หลัวม่อเยียนจะได้โปรดปรานนางมากขึ้นกว่าเดิม

หลัวม่อเยียนนั่งรอพวกนางอยู่ภายในห้องโถงใหญ่ ดวงตาเย็นชาจ้องมองอาหารอันโอชะตรงหน้า แต่ทว่ากลับไม่มีความอยากกินมันลงไปเลยแม้แต่น้อย

นี่ใช่ความรู้สึกหวานอมขมกลืนอย่างที่ใครเคยบอกเอาไว้ใช่หรือไม่?

"ฝ่าบาท ฮองเฮาและสวีกุ้ยเฟย มาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ให้พวกนางเข้ามา"

หลัวม่อเยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ราชเลขาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะออกไปด้านนอก ไม่นานนัก กัวชิงชิงและสวีเย่ว์หลินก็เข้ามา

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ/ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

กัวชิงชิงและสวีเย่ว์หลินย่อกายทำความเคารพเขาอย่างงดงามและนอบน้อม หลัวม่อเยียนส่งยิ้มให้พวกนางอย่างอ่อนโยน ดวงตาเย็นชาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความรักใคร่อ