บทที่ 9 ไม่มีทางปล่อย

บทที่ 9 ไม่มีทางปล่อย

พื้นไม้แข็งเย็นยะเยือกแต่ไม่เยือกเย็นเท่ากับสวรรค์ที่ไม่มีความเมตตาต่อความต้องการของนางสักนิด ร่างบางลืมตาขึ้นมาอีกครั้งนี่มิใช่ศาลารับลมหรือแม้แต่ในแม่น้ำแต่เป็นห้องที่นางอาศัยอยู่ทุกวัน ครานี้ทุกสิ่งอย่างที่นางกวาดตามองมืดสลัวนางนอนไปนานเท่าไหร่กัน นางพยายามนึกคิดว่าตนเองขึ้นจากแม่น้ำมาได้อย่างไร เพียงตอนนั้นสมองยังอื้ออึงได้ยินเพียงเสียงแว่ว ๆ ที่ประโคมต่อว่าปะทะฝีปากต่อเถียงกันเรื่องของนาง

“ฟื้นแล้วหรือ” น้ำเสียงที่ดังขึ้นอยู่มุมห้องทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งรีบร้อนลุกขึ้น

“ท่านเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร นี่มันห้องนอนของสาวใช้มิใช่หรือ ? ”

“ไม่ว่าจะที่ใดที่อยู่ในจวนของข้า ข้าย่อมไปได้ทุกที่” ร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้นางมากกว่า แสงโคมไฟด้านนอกสะท้อนเข้ามาเห็นเงาและแววตาของเขาเพียงชั่วขณะแต่นางสามารถรับรู้สึกรังสีอำมหิตที่ส่งผ่านมายังนาง เขานั่งลงคว้าแขนของนางบีบเต็มแรงจนร่างบางสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดจนส่งเสียงร้องออกมา

“โอ้ย !!”

“เจ้าเจ็บหรือ ? ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากตายหรือไงกัน... เจ้าว่ายน้ำเป็นแท้ ๆ แต่กลับไม่ว่ายขึ้นมาข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ว่าไม่ให้เจ้าตายง่าย ๆ จนกว่าข้าจะอนุญาต หรือว่าเจ้าเสแสร้งมารยาให้เหลียงอวี้เห็นอกเห็นใจ ฮึ ร้ายกาจดีนี่!! และดูเหมือนว่าเขาจะเห็นใจเจ้าจนกระโดดลงไปช่วยเจ้าทันทีแถมยังทะเลาะกับข้าด้วยเรื่องของเจ้า เจ้ามันแพศยา”

“ไม่!! ข้าไม่เคยคิดต้องการทำเช่นนั้น ข้ามิได้ต้องการความเห็นใจอันน่าเวทนานั่น ข้าแค่ทนความอัปยศในชีวิตไม่ไหวและต้องการไปพ้นจากการจับกุมของท่านต่างหาก แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วไม่ว่าข้าจะทำอย่างไรท่านก็คงไม่ยอมปล่อยข้า แม้แต่วิญญาณของข้าท่านคงไปตามลากคอมาจากยมโลกเป็นแน่ ”

“หึ ! รู้ดีนี่ไม่ว่าจะทำยังไงเจ้าต้องอยู่ที่นี่เป็นเชลยแค้นของข้าจนกว่าข้าจะพึงพอใจเมื่อนั้นข้าถึงจะให้เจ้าตายได้ ตอนนี้คงยามห้าแล้ว ในเมื่อครั้งนี้เจ้าไม่สามารถนำดอกบัวมาให้ข้าได้และทำให้ข้าไม่ได้ไปเคารพป้ายชื่อท่านแม่ ข้าจะลงโทษไม่ให้เจ้ากินน้ำกินอาหารและต้องคุกเข่าอยู่ที่หน้าห้องของข้า แต่ถ้าเจ้าสำนึกตนและยอมรับปากข้าว่าจะไม่คิดหนีข้าอีก ข้าจะยอมลดโทษให้”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมข้าต้องอ้อนวอนเพื่อให้ท่านให้อภัยด้วย เพราะข้าว่ายน้ำไม่เป็นร่างของข้าถึงดิ่งลงนั่นคือความผิดของข้าด้วยหรือ”

“ฮ่า ฮ่า เจ้านะหรือว่ายน้ำไม่เป็นปากแข็งเสียจริง ได้ในเมื่อเจ้ารักศักดิ์ศรีของเจ้าก็อย่าหาว่าข้าใจร้าย หลวนฮวานนำตัวนางไปคุกเข่าที่หน้าห้องของข้าห้ามให้น้ำและอาหารจนกว่านางจะยอมรับว่านางตั้งใจที่ไม่ว่ายน้ำขึ้นมา ไป๋หนิงซินเจ้าเองก็อย่าแม้จะคิดนำน้ำไปหยดใส่ปากให้นางเด็ดขาดหากไม่ฟังคำพูดของข้า ข้าจะเฆี่ยนเจ้าให้หลังลาย” ไป๋หนิงซินอยู่หน้าห้องกำมือแน่น นางทั้งสงสารอวิ๋นหลิงที่ถูกนายท่านลงโทษไม่เว้นแต่ละวัน ยิ่งนางพึ่งผ่านความเป็นความตายมาเขายังมาตามตัวนางไปลงโทษไม่ให้นางได้พักแม้ยามราตรี ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ดูเหมือนท่านแม่ทัพเป็นห่วงนางแต่ก็โหดร้ายกับนางไม่ต่างกัน

ไท่หยางเอ่ยจบสะบัดมือออกจากแขนเล็กๆ ของอวิ๋นหลิงจนร่างบางเซอย่างไร้เรี่ยวแรง คำพูดของเขาทิ่มแทงความรู้สึกของนางครั้งแล้วครั้งเล่า ตอกย้ำให้นางได้เห็นความโหดร้ายในกายของเขาเหมือนอสูรร้ายนี่หรือคนที่เคยมีใจให้แก่กัน หลวนฮวานเดินเข้ามาประคองตัวนางให้ลุกขึ้นและเดินตามหลังไท่หยางไปที่ หน้าห้องของเขา ไป๋หนิงซินจ้องมองนางด้วยสายตาเศร้าหมองที่มิอาจจะช่วยอะไรได้และไม่ได้ตามนางไปที่ห้องของไท่หยางตามคำสั่งไม่กล้าขัดขืน

“มิต้องจับข้า ข้าเดินเองได้” อวิ๋นหลิงตอบหลวนฮวานเบา ๆ นางกล้ำกลืนก้าวท้าวตามหลังไท่หยางไปอย่างเงียบ ๆ จ้องมองแผ่นหลังของเขาในใจเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

‘ไม่ว่าข้าทำอย่างไรหรือไม่ทำอะไรเขาก็คงทุกข์ทรมานข้าต่อไปเช่นนี้เรื่อย ๆ สินะ ขนาดยามนี้เขายังไม่ปล่อยให้ข้าได้พักผ่อนเลยด้วยซ้ำคงเป็นเคราะห์กรรมที่ข้าต้องผ่านมันไปให้ได้ หากการที่ข้าต้องการตายจากท่านมันยากนักต่อจากนี้ข้าจะทนทุกข์เพื่อรองรับอารมณ์และความแค้นจนกว่าท่านจะสาแก่ใจเมื่อนั้นหวังว่าท่านจะปล่อยข้าไปทั้งร่างกายและวิญญาณ’ อวิ๋นหลิงครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยนางเองก็จะพยายามมีชีวิตอยู่ต่อ

เมื่อมาถึงหน้าห้องของนางร่างบางนั่งลงคุกเข่าตามที่เขาสั่งโดยไม่ได้ปริปากแม้แต่น้อย เขาเพียงหันมองมาก่อนจะแสยะยิ้มและเดินเข้าไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนและสั่งให้ทหารเฝ้านางเอาไว้

“หลวนฮวานเจ้าไปพักเถิด หน้าที่เฝ้านางข้าจะให้ทหารที่เฝ้ายามอยู่ที่นี่เฝ้าเอาไว้เพียงสตรีไร้เรี่ยวแรงนางเดียวคงไม่เหนือบ่ากว่าแรง”

“ข้ารับท่านแม่ทัพ” เขาโน้มตัวรับคำสั่งหันมามองอวิ๋นหลิงชั่วครู่และเดินจากไป

ยามห้าท้องฟ้ายามนี้มืดครึ้มเพราะยังไม่ใกล้สว่างอวิ๋นหลิงนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยท้องฟ้าสว่างจากแสงดวงอาทิตย์ สาวใช้ในจวนเริ่มออกมาทำหน้าที่ของตนเองเดินผ่านหน้าห้องของแม่ทัพไท่หยางต่างพากันซุบซิบนินทา จนไป๋หนิงซินที่เดินมาหาอวิ๋นหลิงได้ขับไล่พวกนางไปทำหน้าที่ของตนเอง

“อวิ๋นหลิงเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ? ร่างกายเจ้าจะทนได้สักเท่าไหร่กัน ข้าว่าเจ้าไปอ้อนวอนท่านแม่ทัพเถิดนะข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพเพียงได้ยินคำอ้อนวอนของเจ้าต้องสั่งล้มเลิกโทษครั้งนี้ ข้าล่ะเป็นห่วงกลัวร่างกายของเจ้าจะรับไม่ไหว ”

“ไม่ล่ะ เจ้าก็รู้นี่น่าหากทำเช่นนั้นเขาจะกลั่นแกล้งข้าทางอื่นอยู่ดี ชายผู้นั้นยากนักที่จะเดาใจได้ ตอนนี้ข้ายังไหวเจ้าไปทำงานของจ้าเถิดข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาถูกตำหนิอีกคน”

“เฮ้อ ! เช่นนั้นข้าขอให้เจ้าผ่านพ้นวันนี้ไปให้ได้ อย่างไรท่านแม่ทัพคงไม่อยากให้เจ้าตายหรอกหากเจ้าเกิดเป็นลมหมดสติเขาคงรีบพาเจ้าเข้าร่มแน่ ๆ จริงสิเจ้าแสร้งทำดีหรือไม่”

“ไม่ล่ะ เพราะหากทำเช่นนั้นข้าจะเป็นสตรีมารยาอย่างที่เขากล่าวหา ข้าขอบใจเจ้ามากที่เป็นห่วงข้า” ไป๋หนิงซินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป อวิ๋นหลิงเงยหน้าจ้องมองไปหน้าห้องของไท่หยางด้วยสายตาที่แน่วแน่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแดดแรงหรือแม้จะมีหิมะตกนางจะไม่เอ่ยอ้อนวอนเขาแม้แต่คำเดียว