ความกลมเกลียวของสตรีตระกูลหลี่

คำพูดนั้นทำให้หลายคนเบิกตากว้าง จินละห้าร้อยเหวิน ไม่ใช่จำนวนเล็กๆ สำหรับชาวบ้านเลย

“หลีเอ๋อ...แล้วพวกเราล่ะ”

“เวลาว่างของทุกคน…ข้าอยากให้มาเรียนรู้วิธีบดสมุนไพรเตรียมวัตถุดิบไว้สำหรับการทำยาสีฟันชุดใหญ่ เราจะเริ่มขายที่อำเภอหลิงหนานก่อน”

ทุกคนเริ่มมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น ต่างมองเห็นแววความหวังที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันกำลังเริ่มเปล่งประกายในดวงตาของพวกเขา หญิงสาวหันไปมองฟ้ากว้างพลางวางหมากต่อในใจ

“และแน่นอน...หากจะส่งขายในเมืองหลิงหนาน ข้าคงต้องขอความร่วมมือจากคนผู้นั้น มู่หรงหนานเฟิง เจ้าของหอหว่านหรงที่ตระกูลหลี่ของเราเคยร่วมมือทำการค้า”

เมื่อได้ยินชื่อของมู่หรงหนานเฟิง เซี่ยจื่ออี้ก็นิ่งไปทันที

“หลีเอ๋อ น้องทำการค้ากับคุณชายมู่หรงหรือ”

เซี่ยชิงหลีหัวเราะน้อยๆ นางลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้มู่หรงหนานเฟิงเคยบอกว่ารู้จักกับพี่ชายของนาง ตัวนางเองหลังจากกลับมาจากอำเภอหลิงหนานก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

“พี่ใหญ่ข้ายังไม่ได้บอกท่านใช่หรือไม่ มู่หรงหนานเฟิงบอกว่าจะมาเยี่ยมท่านที่นี่ คิดว่าหลังจากกลับมาที่เรือนจะบอกท่านแต่ข้ากลับลืมไปเสียได้”

เมื่อได้ยินน้องสาวบอกว่ามู่หรงหนานเฟิงเอ่ยถึงตนทั้งยังบอกจะมาที่นี่เขากลับมีท่าทีเปลี่ยนไป แววตาที่ทอดมองไปยังลานหน้าเรือนนั้นแฝงความวูบไหว

ริมฝีปากชายหนุ่มเม้มแน่นเหมือนคนที่กำลังควบคุมความรู้สึกบางอย่างและที่สำคัญนางมองไม่ผิดแน่ สายตาของเขา ‘ดีใจ’ อย่างเห็นได้ชัด แต่กลับรีบหลบตาทุกครั้งเมื่อนางเอ่ยถึงมู่หรงหนานเฟิง

“พี่ใหญ่ เมื่อครู่ข้าคิดว่าท่าน...ยิ้ม”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยเบาๆ ขณะก้าวเข้ามายืนด้านข้าง เซี่ยจื่ออี้สะดุ้งเล็กน้อย รอยยิ้มบางถูกปั้นขึ้นบนใบหน้าในทันที

“ข้า...เปล่า เพียงแต่ดีใจเท่านั้นที่ได้พบสหายเก่าอีกครั้ง”

ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงความกังวลชัดเจน เซี่ยชิงหลีหรี่ตาลงเล็กน้อย นางเป็นคนที่เคยผ่านชีวิตมาแล้วหนึ่งชาติ อาการแบบนี้นางเคยเห็นกับตาตนเองในโลกก่อน มันคืออาการของคนมีความรัก ทว่าเป็นความรักที่ไม่อาจเอื้อม ไม่อาจเอ่ยออกมา ไม่อาจแม้แต่จะแสดงออกได้

ในโลกก่อน มักเป็นความรักระหว่างคนที่ไม่มีสิทธิ์รัก เช่นเพศเดียวกัน ฐานะต่างกัน หรือความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผย

แต่…ที่นี่คือยุคโบราณ...ทั้งสองยังเป็นบุรุษ...เป็นไปได้อย่างไร

เซี่ยชิงหลีหันไปมองพี่ชายอีกครั้ง นางเงียบไปชั่วอึดใจก่อนยกยิ้มบางเบาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงสองคนได้ยิน

“พี่ใหญ่หากสิ่งที่ท่านรู้สึกไม่อาจพูดออกไปก็จงอย่ากลบเกลื่อนมันด้วยความกลัว จงยอมรับมันด้วยความเคารพต่อตนเองเถอะเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าไม่ว่าท่านเลือกเช่นไร ครอบครัวของเราล้วนแต่เห็นด้วย ความสุขของท่านคือความสุขของท่าน ไม่สามารถเห็นแก่ผู้อื่นแล้วตนต้องตกอยู่ในความทุกข์ได้”

เซี่ยจื่ออี้ชะงักงัน ใบหน้าสงบนิ่งของเขามีแววตกใจวูบผ่าน ก่อนจะรีบหลบสายตาน้องสาวทันที

“ข้า…ไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงเรื่องอะไร”

“ข้าไม่ได้บอกว่ารู้ เพียงแค่…ข้ารู้สึกถึงมันได้”

หญิงสาวส่งยิ้มอย่างจริงใจให้กับพี่ชาย

“ท่านไม่ต้องอธิบายให้ข้าเข้าใจ แต่ข้าอยากให้ท่านเข้าใจตนเองมากกว่า”

เสียงลมพัดผ่านเบาๆ ชายแขนเสื้อของทั้งสองพี่น้องไหวตามสายลม เบื้องหน้าคือแสงแดดยามสายที่ส่องลอดผ่านกิ่งไม้ เบื้องหลังคือความรู้สึกบางอย่าง…ที่ไม่อาจพูดออกไปในตอนนี้

หลังจากการประชุมจบลง เซี่ยชิงหลีได้เรียกรวมตัวสตรีในเรือน มีมารดาของนางหลี่หลันฮวา แม่เฒ่าโจวผู้เป็นยาย ป้าสะใภ้ใหญ่โจวชุนเถา ป้าสะใภ้รองสวีเจียงเหมย และตู้เฟิงอิง คนสุดท้ายคือเถาเถาน้อยบุตรสาวของตู้เฟิงอิง ส่วนเซี่ยชิงเป่าออกไปวิ่งเล่นกับอาเหิงข้างนอก

หญิงสาวตระกูลหลี่ทุกคนต่างมองมาที่เซี่ยชิงหลีเป็นตาเดียว และเฝ้ารอว่านางจะมอบหมายงานอะไรแก่พวกตน

“ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ต่างเป็นเสาหลักทำหน้าที่ขับเคลื่อนตระกูลหลี่ให้เดินหน้าต่อไปได้ วันนี้หลีเอ๋อจึงขอมอบของขวัญแก่พวกท่านเพื่อเป็นขวัญกำลังใจในการดูแลตระกูลต่อไป”

ผ้าไหมอย่างดีที่ได้รับจากผู้เฒ่าเมิ่งถูกแบ่งออกให้แต่ละคนอย่างเท่าเทียม ยังมีเครื่องประดับอย่างปิ่นปักผมและต่างหูชิ้นเล็ก เซี่ยชิงหลีก็ไม่คิดเก็บเอาไว้

ก่อนหน้านางเห็นสายตาชื่นชมของทุกคนที่มีต่อสิ่งของเหล่านี้ หากนางเก็บเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวอาจนำพาซึ่งความไม่พอใจ และเกิดความแตกแยกภายในตระกูล

“หลีเอ๋อ สิ่งของเหล่านี้ผู้เฒ่าคนนั้นมอบให้เจ้าเพราะเจ้าช่วยชีวิตเขาไม่ใช่หรือ เหตุใดเอามาแบ่งให้เรา”

“ป้าสะใภ้ใหญ่ พวกเราคือคนตระกูลหลี่ไม่มีของข้าของเจ้า ในเมื่อลาภนี้ข้าได้มาอย่างโชคดี เรื่องอะไรข้าจะต้องเก็บเอาไว้โชคดีเองคนเดียว แบ่งพวกท่านทุกคนให้ได้รับความโชคดีด้วยไม่ดีกว่าหรือ”

“แต่ว่า...”

สะใภ้ใหญ่ยังมีท่าทีลังเล หลี่หลันฮวาผู้เป็นน้องสามีจึงช่วยเอ่ยอีกแรง

“ในเมื่อนางบอกว่าให้พวกท่าน ก็ไม่ต้องคิดมากและรับเอาไว้เถอะ” สะใภ้ใหญ่มีท่าทีลังเลเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้ารับ

“ได้เช่นนั้นข้าขอรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจ”

สตรีตระกูลหลี่ทั้งหมดต่างมีสีหน้าเบิกบานเมื่อได้รับของขวัญจากเซี่ยชิงหลี

“ป้าสะใภ้รอง ท่านรอก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ”

หญิงสาวรั้งสะใภ้รองเอาไว้ในระหว่างที่ทุกคนแยกย้ายกลับห้องของตน

“มีอะไรหรือ หลีเอ๋อ”

เซี่ยชิงหลียื่นผ้าไหมและเครื่องประดับให้แก่นาง สะใภ้รองมองสิ่งของเหล่านั้นด้วยสีหน้างงงัน

“นี่เป็นส่วนของพี่ซิ่วเอ๋อ ตั้งแต่ที่นางแต่งออกไปท่านก็ไม่ได้ไปเยี่ยมนางบ่อยๆ ถือโอกาสนี้นำของขวัญจากข้ามอบให้นางได้หรือไม่”

คำพูดของหลานสาวทำให้สะใภ้รองตื่นตกใจ ต้องบอกว่าหญิงสาวที่แต่งงานออกจากตระกูลไม่ต่างจากน้ำที่สาดทิ้ง บ้านเดิมแทบไม่สนใจ ทว่าการกระทำของเซี่ยชิงหลีทำให้นางรู้สึกขัดแย้ง

“แต่ซิ่วเอ๋อนางแต่งออกไปแล้วนะ ทำเช่นนี้จะดูไม่ดีหรือไม่”

“ป้าสะใภ้รอง ท่านแม่ของข้าก็แต่งออกจากตระกูลหลี่ไปแล้ว ทุกวันนี้มิใช่พวกท่านก็ดูแลเราหรือ หากท่านเป็นกังวลเช่นนั้นก็บอกพี่ซิ่วเอ๋อไปว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่ข้ามอบให้แก่นาง”

คำพูดของเซี่ยชิงหลีทำให้สะใภ้รองไม่สามารถปฏิเสธได้ นางรับผ้าไหมพับนั้นและเครื่องประดับมาด้วยสีหน้าซาบซึ้ง

ทุกการกระทำของเซี่ยชิงหลีถูกบันทึกโดยองครักษ์ลับที่ถูกมอบหมายให้คอยเฝ้าดูแลที่นี่ตามคำสั่งของไท่ซ่างหวง แม้หญิงสาวจะไม่รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา ทว่าหลายครั้งที่นางรู้สึกเหมือนถูกใครบางคนกำลังจับตามอง

ยาสีฟันและแปรงสีฟันของเซี่ยชิงหลีก็ผลิตออกมาได้เป็นจำนวนมาก และยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่กำลังผลิตยาสีฟันและแปรงสีฟันหญิงสาวไม่ปล่อยให้สูญเปล่า

นางได้ใช้เงินเก็บกว่าสามร้อยตำลึงซื้อพื้นที่รอบๆ ตระกูลหลี่เพื่อเตรียมสร้างโรงงาน และหลังจากนี้ชาวบ้านสือโถวจะกลายเป็นพนักงานประจำที่สามารถทำเงินโดยไม่ต้องพึ่งพาการทำงานในเมืองใหญ่

จากแผนของนางที่วางเอาไว้ในหัว อันดับแรกจ้างชาวบ้านที่ยังว่างงานทำการล้อมพื้นที่ทั้งหมดสิบหมู่รอบเรือนตระกูลหลี่อย่างแน่นหนา จากนั้นเริ่มสร้างโรงงานด้านข้างถัดจากเรือนหลัก เพราะพื้นที่ตรงนั้นมีเอาไว้เพื่อจัดเตรียมวัตถุดิบ