ทดลองทำสบู่

ณ ตอนนี้ เซี่ยชิงหลีกำลังยืนอยู่หน้าหม้อต้มสมุนไพรใบใหญ่ กลิ่นใบมะกรูดแห้งผสมกับกลิ่นหอมอ่อนของกลีบดอกบัวที่กำลังเคี่ยวเข้ากันลอยคลุ้งอบอวลไปทั่วลานด้านหลังเรือน

มือเรียวของหญิงสาวคนไปอย่างต่อเนื่องด้วยไม้พาย ในขณะที่เหงื่อผุดซึมบนหน้าผากอย่างไม่อาจเลี่ยง

ผ่านไปแล้วหลายวัน...

ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ นางทดลองผสมอัตราส่วนใหม่ ลองอุณหภูมิที่ต่างกัน ทดลองการตาก การกวน การแยกชั้นของน้ำมันกับสมุนไพร

ทุกครั้งที่ล้มเหลว สบู่จับตัวไม่ขึ้นหรือแชมพูกลายเป็นน้ำเหนียวข้นกลิ่นเหม็นเปรี้ยว

นางก็ต้องเริ่มใหม่...ตั้งแต่ต้น

ยามตะวันบ่ายคล้อย สายลมเอื่อยพัดชายแขนเสื้อที่เลอะเปื้อนของนางอย่างแผ่วเบา เซี่ยชิงหลีค่อยๆ วางไม้พายลงพลางถอนหายใจเงียบๆ และทรุดตัวนั่งพิงข้างถังน้ำอย่างเหนื่อยล้า

สายตาของนางทอดมองสบู่ก้อนเล็กๆ ที่พอใช้การได้ก้อนแรกในรอบหลายวัน กลิ่นหอมของมันยังอ่อนนัก รูปทรงไม่สวย เนื้อไม่เนียน

แต่มัน...สามารถชำระล้างได้จริง

“ทำไมกันนะ…”

ร่างบางพึมพำกับตนเองเบาๆ เสียงนั้นแฝงไว้ทั้งความเหนื่อยล้าและเศร้าสร้อย

“คนอื่นพอเกิดใหม่ก็มีกระบี่เทพติดมือ มีพลังปราณฟ้าฟาด ฝึกแค่ไม่กี่วันก็กวาดล้างทั้งตระกูลศัตรู…แต่ข้า...มีแค่ความจำกับสองมือเปล่า”

นางหัวเราะในลำคอ พลางเหน็บแนมตนเองเบาๆ

“ทำไมข้าถึงไม่มีมิติ ไม่มีพลัง ไม่มีระบบ ไม่มีครูเทพตกลงมาจากฟ้าสอนสั่ง…มีแค่หม้อต้มกับฝีมือต้มยา กลิ่นสมุนไพร และความพยายามอันไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อใด”

แม้นางจะประชดประชันตนเองเช่นนั้น ทว่าดวงตาของเซี่ยชิงหลียังคงเปล่งประกาย เพราะแม้จะไม่มีพลัง ไม่มีอาวุธ ไม่มีวรยุทธ์อันใด นางก็สร้างของบางอย่างที่ไม่มีใครในยุคนี้ทำได้ สร้างด้วยสติปัญญา ความรู้ และมือที่เปื้อนเหงื่อของตนเอง

และนั่น…อาจจะไม่หรูหราเหมือนพลังเหนือโลก แต่สำหรับนางมันคือสิ่งที่มั่นคงและแท้จริงที่สุด เซี่ยชิงหลีลุกขึ้นอีกครั้งคว้าไม้พายในมือ

“ดี...ถ้าไม่มีพลัง ข้าก็จะสร้างมันด้วยสองมือนี่แหละ ข้าจะเปลี่ยนแผ่นดินนี้ ด้วยสบู่ กับแชมพูและหัวใจของข้าเอง”

หญิงสาวพึมพำกับตนเองเบาๆ ร่างสูงโปร่งที่เฝ้ามองภรรยาพยายามทำบางสิ่งที่ไม่มีใครเข้าใจด้วยสายตาสงสาร เขาก้าวเข้ามาด้านหลังยึดไม้พายไปจากหญิงสาวไป

ร่างบางเหลือบมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหนื่อยล้า

“อาเหิง...เด็กดี เจ้าออกไปเล่นที่อื่นก่อนดีหรือไม่ ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งอยู่ เอาไว้ว่างเมื่อใดข้าจะไปเล่นกับเจ้า เป่าเอ๋อ!!...พาอาเหิงไปเล่นข้างนอก ที่นี่อันตราย”

“ไม่เอา อาเหิงจะอยู่ที่นี่กับภรรยา”

เซี่ยชิงหลียิ้มอ่อนกับท่าทางดื้อดึงของชายหนุ่ม ทว่าก็ไม่ได้ดุด่าเขา สายตาเหนื่อยล้ายังคงมองไปยังบุรุษตรงหน้าอย่างเปล่งประกายไม่เคยเปลี่ยน

“ได้ๆ ...เช่นนั้นอาเหิงต้องทำตามที่ข้าสั่งรู้หรือไม่”

“เย้ ภรรยาดีที่สุด”

สายตาหลายคู่เฝ้ามองการกระทำของสองสามีภรรยาอยู่ห่างๆ แม้คนตระกูลหลี่จะกังวลว่าหญิงสาวอาจล้มป่วยจากการหักโหมทำงานหนัก ทว่าเซี่ยชิงหลีเป็นคนดื้อรั้น หากนางไม่ประสบความสำเร็จก็จะไม่ยอมหยุดมือ

หลังจากอาเหิงได้กลายมาเป็นลูกมือประจำตัวของเซี่ยชิงหลีอย่างเป็นทางการ แม้ว่าเขาจะยังคงมีนิสัยร่าเริงไร้เดียงสาดั่งเด็กห้าขวบ

ทว่ากลับเป็นลูกมือที่ไม่เคยบ่น ไม่เคยเกียจคร้าน แถมยังอดทนและใส่ใจในรายละเอียดที่นางสอนให้แบบไม่มีขาดตกบกพร่อง

“ภรรยา~ อาเหิงต้องคนจนสบู่ขึ้นฟอง ต้องกวนแบบวนกลมๆ ใช่ไหม”

“ใช่แล้ว เจ้าจำเก่งขึ้นทุกวันเลยนี่นา”

เสียงพูดคุยสลับกับเสียงกวนสบู่ที่เดือดอยู่ในหม้อใหญ่ดังแว่วออกมาจากเรือนหลี่แทบทุกวัน ยามเช้านั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนของมะกรูดและกลีบดอกไม้ที่อบแห้ง ยามบ่ายก็จะได้กลิ่นสะอาดหอมเย็นของน้ำมันงาผสมขี้เถ้าไม้ไผ่ที่ค่อยๆ กลายเป็นเนื้อสบู่กึ่งแข็งกึ่งเหลว

เซี่ยชิงหลีเองก็เริ่มยิ้มได้มากขึ้นในแต่ละวัน การทดลองที่เคยล้มเหลวหลายสิบครั้ง...ทว่าครั้งนี้กลับประสบความสำเร็จอย่างราบรื่นจนน่าประหลาดใจ

อาเหิงไม่เพียงช่วยในงานแรงมือ เขายังมีความคิดบางอย่างที่ดูเหมือนไร้เดียงสา แต่กลับเป็นประโยชน์อย่างน่าอัศจรรย์

เช่น

“ภรรยาๆ! ข้าลองใส่ดอกไม้ลงไปในแม่พิมพ์สบู่แบบที่ท่านแม่เคยทำขนม ข้ามีลายดอกไม้ด้วย~!”

เซี่ยชิงหลีที่เดินกลับเข้ามาเห็นเข้า ถึงกับชะงัก สบู่ก้อนเล็กๆ มีลายกลีบดอกวาง อยู่ตรงกลางพอดิบพอดี นางเผลอยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“เจ้าทำดีมาก อาเหิง…”

วันนั้นเป็นวันที่พวกเขาตัดสบู่ได้เกือบห้าสิบก้อน มีทั้งขนาดสำหรับใช้งานทั่วไป และขนาดเล็กจิ๋วสำหรับเป็นของฝากชาวเมือง

กลิ่นหอมละมุนติดผิวยาวนาน ผิวสัมผัสลื่น และเนื้อสบู่ไม่ละลายง่าย

ด้านแชมพูสมุนไพรนั้นก็ได้สัดส่วนลงตัวเช่นกัน เมื่อนำมาลองใช้กับเส้นผมของนางและเซี่ยชิงเป่า พบว่าผมไม่พันกันแถมยังมีกลิ่นหอมคล้ายกลิ่นใบไม้หลังฝนตก

“สำเร็จแล้ว…”

เซี่ยชิงหลีพึมพำเบาๆ พลางวางมือที่ยังเปื้อนฟองลงบนขอบโต๊ะ

แววตาเปล่งประกายเป็นครั้งแรกหลังจากหลายวันของความเหนื่อยล้า อาเหิงที่ยืนข้างๆ แม้ไม่เข้าใจทั้งหมด แต่กลับยิ้มกว้างเพราะได้เห็นใบหน้าของนางกลับมามีความสุขอีกครั้ง

“ภรรยาทำของหอมได้แล้ว~! อย่างนี้พวกคนในเมืองต้องอยากใช้แน่เลย!”

เซี่ยชิงหลีหันไปมองเขาพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นลูบเส้นผมของชายหนุ่มที่เปื้อนฟองสบู่

“ใช่…เพราะเจ้า ข้าถึงทำสำเร็จได้เร็วขึ้น เจ้าคือมือขวาที่ดีที่สุดของข้าเลยนะ อาเหิง”

ในยามนั้น แม้ไม่มีพลังวิเศษ ไม่มีโชคชะตาฟ้าลิขิต แต่นางก็ได้ลิ้มรสความสำเร็จที่เกิดจากสองมือของตนเอง และหัวใจที่มีคนจริงใจคอยอยู่ข้างเคียง

หลังจากสร้างวัตถุดิบสำหรับขายเรียบร้อยแล้ว ต่อมาสิ่งที่ทำให้คนต้องการซื้อคือบรรจุภัณฑ์ ยุคนี้สิ่งแปลกใหม่มักเป็นที่ตื่นตาตื่นใจ

เห็นทีคงต้องไปเยือนร้านเครื่องปั้นดินเผาสักครั้ง

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านพุ่มไม้ริมทาง ถนนลูกรังทอดยาวสู่ตำบลเหอสุ่ยซึ่งตั้งอยู่ห่างจากหมู่บ้านสือโถวไปราวสิบลี้ แม้จะไม่ใช่เส้นทางหลักแต่ก็เป็นที่รู้กันว่าตำบลแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องเครื่องปั้นดินเผา ที่มีฝีมือประณีตที่สุดในละแวกสิบลี้แปดตำบล

วันนี้เซี่ยชิงหลีเดินทางมาพร้อมกับอาเหิงที่ตอนนี้กลายเป็นเงาติดตามนางทุกย่างก้าว และเซี่ยชิงเป่าน้องสาวจอมซนผู้มักอาสาตนเองไปทุกเรื่องที่ได้เดินทางไกล

“พี่รอง ถ้าพวกเขาทำเครื่องปั้นได้สวย ข้าจะสั่งให้ปั้นเป็นหน้าพี่อาเหิงแล้วเอามาทุบเล่น!”

“ปั้นหน้าเจ้าน่ะสิ!!”