ความรู้สึกของเซี่ยจื่ออี้

บัดนี้เซี่ยชิงหลีมองชายชราในทางที่ดีขึ้นกว่าเดิมเพียงเพราะเขาเอ่ยปากชมสามีของนาง

“ท่านจะเข้ามาดื่มชาในเรือนก่อนหรือไม่”

“ไม่เป็นไรข้ายังมีธุระต่อ ที่มาวันนี้เพียงต้องการมาขอบคุณเจ้าอย่างจริงใจสักครั้งเท่านั้น อีกอย่างข้าอยากให้เจ้ารับสิ่งของเหล่านี้จากข้า ถือเสียว่าเป็นของขวัญสำหรับงานแต่งของเจ้าสองคน”

คำพูดนั้นราวกับมีระเบิดถูกปามาที่นาง เสียงบึ้มดังขึ้นในหัวพลันใบหน้าของหญิงสาวเห่อร้อนและแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่ ชายชรามองหลานสะใภ้ตัวน้อยด้วยสีหน้าชอบใจ นานแล้วที่ตนไม่ได้เอ่ยเล่นหัวกับลูกหลาน

หากวันหน้าหลานชายผู้นี้ไม่มีทางหายดี แต่เขาได้แต่งงานกับหญิงสาวที่ดีเช่นนั้นตนก็วางใจ เซี่ยชิงหลีมองหีบไม้มากมายตรงหน้า นางตัดสินใจเพียงชั่วอึดใจก่อนพยักหน้ารับ

“เช่นนั้นข้าจะขอรับเอาไว้ ขอบคุณท่านเจ้าค่ะ”

“ท่านอันใดกัน ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าท่านปู่เมิ่งก็พอ”

ชายชรากลับขึ้นรถม้าไปด้วยสีหน้าอิ่มเอม ในที่สุดภาระที่เคยหนักอึ้งในหลายเดือนนี้ก็ได้ถูกวางลงแล้ว

ต่อไปก็จัดการตัวต้นเรื่องที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ขึ้น ชายชราตัดสินใจกลับเมืองหลวงเพื่อจัดการกับคนที่เป็นสาเหตุให้หลานชายของตนต้องกลายเป็นคนสติไม่ดี

ภายหลังจากที่ผู้เฒ่าเมิ่งและขบวนรถม้าได้ลับตาจากเรือนตระ หลี่ไปแล้ว ความคึกคักเล็กๆ ก็เริ่มก่อตัวขึ้นภายในเรือนหลังใหญ่ ทุกคนต่างทยอยกันเข้ามาดูของที่ชายชรานำมามอบให้เซี่ยชิงหลี

“โอ้โห! นี่มันผ้าไหมอย่างดีที่คนเมืองใช้กันใช่หรือไม่ ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ดูสิ...ยามที่มือหยาบกร้านของข้าสัมผัสมัน ข้ารู้สึกราวกับถูกโอบอุ้มด้วยก้อนเมฆ!”

ป้าสะใภ้ใหญ่เอ่ยด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

“นี่!! ดูสิ!! นี่ใช่สมุนไพรหรือไม่ ท่าทางเป็นของดีหายากใช่ย่อย หลีเอ๋อของเราช่างโชคดีจริงๆ”

ป้าสะใภ้รองก็แสดงสีหน้าไม่ต่างกัน

“หีบไม้หอมชั้นดี ดูสิด้านในมีแต่เครื่องประดับล้ำค่า ที่มุมหีบยังมีตราประทับด้วย!”

ตู้เฟิงอิงชี้ชวนให้ทุกคนในเรือนดู

เสียงชื่นชมดังเซ็งแซ่ ทว่า…ในมุมเงาใต้ชายคา เซี่ยชิงหลีกลับไม่ได้สนใจสิ่งของเหล่านั้นแม้เพียงนิดเดียว

นางนั่งอยู่หน้ากระดานไม้ใบหนึ่ง มือเรียวจัดเรียงวัสดุเบื้องหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงตาทอแสงนิ่งสงบสมาธิจดจ่ออยู่กับ…สิ่งที่นางใส่ใจจริง ๆ

ยาสีฟันสมุนไพรแบบทดลองเสร็จสมบูรณ์แล้วในวันนี้

ข้างกายของนางคือห่อผงยาที่บดจนละเอียดและหอมเย็น กลิ่นของกานพลูและสะระแหน่ลอยจางๆ ไปในอากาศ ทำให้ผู้ที่เดินผ่านถึงกับต้องหยุดสูดดมด้วยความรู้สึกสดชื่น

“หลีเอ๋อ…กลิ่นนี้ หอมเย็นดีจริงๆ พี่ใหญ่คิดว่าใช้แปรงฟันต้องสะอาดมากแน่ ๆ!”

เซี่ยชิงหลีเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปหยิบสิ่งที่วางไว้บนผ้าผืนข้างกัน มันคือ แปรงสีฟัน ที่นางออกแบบเองกับมือ

ด้ามทำจากไม้เนื้อแข็งขัดจนเกลี้ยงเกลาและโค้งรับกับมือ ยามเมื่อจับกระชับพอดี หัวแปรงปักขนหมูป่าที่ต้มจนสะอาดและจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ ขนแน่นพอให้ขัดฟันแต่ไม่แข็งเกินจะทำร้ายเหงือก ทุกสิ่งออกแบบตามความทรงจำจากโลกเดิม และลุงรองเป็นผู้ลงมือลงแรงในทุกชิ้น

“ลุงรอง...ท่านทำได้ดีมาก ขนหมูป่าที่ท่านเตรียมเหนียวนุ่มกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก”

หญิงสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ชายวัยกลางคนหัวเราะแก้เขินเมื่อได้รับคำชมจากหลานสาว

“ฮ่าๆ ลุงรองก็ทำตามคำสั่งของหลีเอ๋อทุกอย่าง แปรงสีฟันเลยออกมาดูดีเช่นนี้”

ข้างๆ ยังมีเซี่ยชิงเป่าและอาเหิงที่กำลังเล่นกับแปรงตัวอย่างด้วยท่าทีสนใจเหมือนเด็กเล็กที่ได้ของเล่นใหม่ อาเหิงถึงกับเอาไปลองถูฟันตนเอง แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มอวดฟันขาว

“ภรรยา แปรงนี้เย็นดีจังเลย~!”

ทุกคนหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นอบอวลไปด้วยความสุขอันเรียบง่าย แตกต่างจากเสียงชื่นชมของคนที่มุงดูของมีค่าในเรือนลิบลับเพราะสำหรับเซี่ยชิงหลี สิ่งของนอกกายแม้มากค่าเพียงใดก็ไม่เท่าความตั้งใจที่ได้ลงมือสร้างบางสิ่งเพื่อดูแลครอบครัวด้วยมือตนเอง

และวันนี้นางทำสำเร็จแล้ว

ข่าวเรื่องที่มีรถม้าคันโตมาที่เรือนตระกูลหลี่ถูกพูดถึงไปทั่วทุกหนแห่งในหมู่บ้านสือโถว จูเป่าเอ๋อที่ถูกมารดาขังเอาไว้ในเรือนทุบข้าวของพังเสียหาย ความโกรธแค้นของนางที่มีต่อคนตระกูลหลี่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกับเซี่ยชิงหลีแล้วนางยิ่งอยากสังหารให้ตาย

ความอาฆาตที่จูเป่าเอ๋อมีต่อตนเซี่ยชิงหลีไม่รู้เลยสักนิด ตอนนี้นางกำลังจัดการให้ทุกคนในเรือนได้ทดลองใช้แปรงสีฟันพร้อมยาสีฟันสมุนไพรที่นางคิดค้นขึ้น บรรยากาศในบ้านหลี่เต็มไปด้วยความชื่นมื่น

บัดนี้ผู้เฒ่าหลี่ถึงกับร้องอย่างประหลาดใจขณะลูบฟันของตน

“หลีเอ๋อ! ฟันของตารู้สึกเกลี้ยงสะอาดราวกับล้างด้วยน้ำแข็งจากยอดเขาหิมะเลย!”

ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย

“ข้ารู้สึกเหมือนได้กลิ่นหอมในปากหลังแปรงฟัน ปกติตื่นเช้ามาปากเหม็นยังกับบ่อปลา!”

ลุงรองเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

พลันเสียงหัวเราะครืนก็ดังขึ้นลั่นเรือนอย่างเป็นธรรมชาติ ทว่าเซี่ยชิงหลีกลับยกยิ้มเพียงเล็กน้อย นางมองคนในเรือนที่เคยต้องขึ้นเขาเก็บเห็ดกลางแดดจ้า คนเฒ่าที่ปวดเข่าปวดขา เด็กน้อยที่พึ่งได้เรียนรู้ชีวิต พี่ชายและลุงทั้งสองผู้เหนื่อยยากมาทั้งชีวิตเพื่อดูแลครอบครัว

ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องได้อยู่อย่างสุขสบาย

เซี่ยชิงหลีลุกขึ้นยืนกลางลานบ้าน ดวงตาคมชัดดั่งน้ำใสที่สะท้อนท้องฟ้า เสียงของนางเอ่ยออกมาช้าๆ ทว่ามั่นคง

“ข้าได้ตัดสินใจแล้ว...ว่าแปรงสีฟันกับยาสมุนไพรนี้ จะกลายเป็นธุรกิจแรกของตระกูลหลี่เรา”

“ธุรกิจหรือ”

ลุงใหญ่ถามออกไปอย่างลืมตัว เซี่ยชิงหลีพยักหน้ารับ

“ใช่เจ้าค่ะ! ลุงใหญ่ข้าอยากให้ท่านช่วยไปเจรจากับหัวหน้าหมู่บ้าน ขอความร่วมมือเรื่องหาช่างไม้ฝีมือดีสำหรับทำด้ามแปรงให้ข้า จะต้องเป็นคนที่มีความประณีตและขยันขันแข็ง ข้าให้ราคาด้ามละสองเหวิน ทำได้มากเท่าใดพวกเขาก็ได้เงินมากเท่านั้น ทว่างานจะต้องออกมาดี บอกพวกเขาว่าหากทำมาแบบลวกๆ ข้าไม่จ้างต่อ”

นางชี้ไปยังแบบร่างด้ามแปรงที่วางอยู่บนโต๊ะ และตัวอย่างที่ถูกขัดเรียบร้อยแล้ว

“ส่วนคนบ้านหลี่ของเราไม่ต้องไปเก็บเห็ดสนอีกต่อไปแล้ว เพราะข้าจะให้คนอื่นเก็บแทนพวกเรา ป้าสะใภ้ใหญ่ป้าสะใภ้รอง ท่านสองคนสอนวิธีเก็บเห็ดสนให้พวกเขา บอกทุกคนว่าข้าจ่ายให้จินละห้าร้อยเหวิน เงินของเราตอนนี้ไม่ขัดสน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเดินหนทางที่ลำบากอีก”