ตัดขาดความสัมพันธ์

ชาวบ้านหลายคนที่เคยมีไมตรีต่อพวกนางต่างเห็นด้วยกับคำพูดของชายชรา หลายคนแสดงสีหน้าเป็นกังวล แม้จะกลับไปอยู่บ้านเดิมของนาง แต่ที่นั่นใครๆ ต่างก็รู้ว่าบ้านพวกเขายากจนเพียงใด

“ขอบคุณทุกท่าน วันนี้ข้าเซี่ยชิงหลีจดจำพระคุณของทุกท่านเอาไว้แล้ว วันหน้าหากข้าร่ำรวยจะไม่ลืมบุญคุณนี้อย่างแน่นอน”

“เหอะ!!ร่ำรวยอันใด พูดจาใหญ่โต ตัวขาดทุนอย่างพวกเจ้าจะทำอะไรได้”

หญิงชราเอ่ยเหน็บแนมอดีตหลานสาว หญิงสาวไม่ต้องการต่อปากกับนางจึงสั่งให้เซี่ยชิงเป่าและอาเหิงวิ่งไปเอารถลากจากบ้านหมอหลิวมา

คนทั้งห้าที่ไร้ที่พึ่งพิงเข็นรถลากออกจากหมู่บ้านสือซานไปอย่างเงียบๆ แผ่นหลังของพวกเขาที่เดินไปอย่างโดดเดี่ยวทำให้หลายคนอดที่จะหลังน้ำตามิได้

“นี่หยุดก่อน!! บ้านหลี่ซื่อ”

เป็นเหล่าแม่บ้านในหมู่บ้านสือซานนั่นเอง หลายคนขนไข่ไก่ผักป่าและข้าวกล้องมาส่งให้พวกนางแม่ลูก

เซี่ยชิงหลีรู้ว่าชาวบ้านเหล่านี้มีชีวิตไม่ต่างจากครอบครัวตน อาหารที่ถูกนำมาให้พวกนางแม่ลูกล้วนเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับครอบครัว ไหนเลยจะเอาออกมาง่ายดายเช่นนี้ได้ แม้คนตระกูลเซี่ยจะใจดำและชั่วร้าย ทว่าวันนี้นางได้เห็นแล้วว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นเหมือนพวกเขา

“ท่านป้า ท่านน้า ท่านอาทั้งหลาย วันนี้หลีเอ๋อขอคำนับแทนท่านแม่ขอบคุณพวกท่านทุกคน ในอนาคตหลีเอ๋อจะกลับมาตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน”

หญิงสาวคุกเข่าคำนับหน้าผากจรดพื้นให้สตรีที่มีน้ำใจเหล่านั้นอย่างจริงใจ การกระทำของเด็กสาวในวันนี้ทำให้ชาวบ้านสือซานจดจำเอาไว้ในใจ

“นี่เจ้าน่ะอาเหิง นี่เป็นไก่ป่าที่ข้าจับมาได้...ข้าให้เจ้า”

เด็กโข่งบ้านอู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังยื่นไก่ป่าสองตัวให้กับชายหนุ่ม อาเหิงมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตามึนงง

“ข้า....ข้าขอโทษที่เคยแกล้งเจ้า”

อาเหิงที่เงียบมาตลอดยกยิ้มก่อนจะตบๆ บนหัวของเด็กโข่งบ้านอู่

“อาเหิงไม่โกรธ ดีกันนะ”

เด็กหนุ่มถูกอาเหิงทำเช่นนั้นถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เซี่ยชิงหลีอดขำมิตรภาพของพวกเขาไม่ได้ ก่อนหน้านี้ทั้งสองเคยมีเรื่องทะเลาะกัน ทว่ายามเมื่อต้องลาจากกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์

“เอาละเวลาก็ไม่เช้าแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

เซี่ยชิงหลีเข็นรถลากพาครอบครัวจากไป ชาวบ้านสือซานต่างยืนมองพวกเขาที่หน้าหมู่บ้านกระทั่งลับสายตา

ณ หมู่บ้านสือโถว

หมู่บ้านสือโถว เป็นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ห่างจากหมู่บ้านสือซานออกไปเพียงเขาหนึ่งลูก ชาวบ้านสือซานที่นั่งเกวียนเทียมวัวเข้าไปในอำเภอ หลิงหนานจำต้องผ่านหมู่บ้านสือโถวก่อนเป็นอันดับแรก ทำให้ข่าวคราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านสือซานรู้ถึงหมู่บ้านสือโถวอย่างรวดเร็ว

และสิ่งที่เกิดขึ้นกับบ้านรองตระกูลเซี่ยก็มาถึงหูของคนบ้านหลี่ด้วยเช่นกัน พี่ชายทั้งสองและบิดาของหลี่หลันฮวาเดิมทีเตรียมข้าวของเพื่อมาเยี่ยมบุตรสาวและหลานๆ ทว่านี่เป็นการตัดสินใจมาที่หมู่บ้านสือซานในรอบหลายปี

ก่อนหน้านี้พวกเขามาเยี่ยมนางหลายครั้ง แต่ถูกแม่เฒ่าหวังกีดกันและพูดจาดูถูกสิ่งของจากพวกเขาที่นำมาฝาก ผู้เฒ่าหลี่เกรงว่าแม่สามีของหลี่หลันฮวาจะไม่พอใจที่พวกตนมาวุ่นวายที่ตระกูลเซี่ยจึงไม่กล้ามาหานางอีก นับตั้งแต่ตั้งแต่วันที่เซี่ยชิงเป่าเกิดพวกเขาก็ไม่มาที่หมู่บ้านสือซานอีกเลย

ณ ปากทางเข้าหมู่บ้านสือโถว

“นั่น!! คนพวกนั้นดูคุ้นๆ ไม่ใช่หรือ พวกเขาคนตระกูลใด”

หลี่ต้าซาน บุตรชายคนโตของหลี่จิ้งจง ผู้เป็นบิดาของหลี่หลันฮวาชี้ให้บุรุษต่างวัยทั้งสองดูกลุ่มคนที่กำลังเดินเข็นรถลากตรงมายังพวกตน

“ท่านพ่อ!!”

หลี่หลันฮวาเมื่อได้พบครอบครัวของตนอีกครั้งก็มิอาจสะกดกลั้นความปีติเอาไว้ได้ หลายปีต้องทนทุกข์แม้แต่บิดามารดาก็ไม่สามารถพบหน้า ช่างเป็นเวรกรรมโดยแท้

ชายชราที่สายตาเริ่มฝ้าฟางเพ่งมองคนกลุ่มนั้น เมื่อได้ยินเสียงที่แสนคุ้นเคยของบุตรสาว ผู้เฒ่าหลี่ก็ตะโกนออกไปในทันที

“ฮวาเอ๋อ!! นั่นเจ้าหรือ”

คนทั้งสามทิ้งข้าวของในมือวิ่งตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เมื่อผู้เฒ่าหลี่เห็นบุตรสาวคนเล็กได้รับบาดเจ็บพันผ้าขาวทั้งตัวก็อดเจ็บปวดใจมิได้ น้ำตาของชายชราหลั่งออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาขุ่นมัวใต้รอยเหี่ยวย่นมองใบหน้าผอมแห้งของบุตรสาวด้วยความเวทนา

หยดน้ำตาไหลรินจากหางตาอย่างเงียบงันโดยไร้เสียงสะอื้น ทุกคนรับรู้ถึงความรู้สึกที่ชายชราถ่ายทอดออกมาโดยไม่เอื้อนเอ่ย

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นบอกเล่าเรื่องราวความรู้สึกทั้งหมด น้ำตาของชายชรานั้นมิใช่เพียงแค่หยาดน้ำแห่งความเศร้า แต่มันคือความคิดถึงบุตรสาวที่กลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ท่านพ่อ...ลูกอกตัญญูนัก หลายปีมานี้มิอาจตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงดู ซ้ำยังทำให้พวกท่านต้องมาทุกข์ใจเพราะเรื่องของข้า”

“ฮวาเอ๋อ ไม่ต้องพูดแล้ว เป็นพ่อที่ผิดเอง ใจอ่อนยอมให้เจ้าแต่งเข้าไปในถ้ำเสือดงงูพิษ แค่เพียงจางซุนโหรวผู้เดียวก็ไม่ควรเข้าใกล้ ฮื่อ!!!เป็นพ่อผู้นี้ที่ผิดต่อเจ้าจริงๆ”

ผู้เฒ่าหลี่ร้องไห้เสียงดังเพราะรู้สึกผิดต่อบุตรสาวคนเล็กจากใจจริง คนกลุ่มนั้นปลอบประโลมหัวใจอันอ่อนแอของผู้เฒ่าอยู่นาน เมื่อชายชราสงบลงดวงตาขุ่นมัวจึงได้สังเกตเห็นเด็กๆ ที่ติดตามบุตรสาวมาด้วย

“พวกเจ้า....นี่คงจะเป็นอี้เอ๋อสินะ ส่วนเจ้าคือเสี่ยวเป่าหรือ ตาไม่ได้พบพวกเจ้านานหลายปี โตขึ้นขนาดนี้เชียว”

“คารวะท่านตา ท่านลุงใหญ่ ท่านลุงรอง ขอรับ/ เจ้าค่ะ”

สองคนคำนับผู้อาวุโสอย่างรู้ความ ทว่าเมื่อผู้เฒ่าหันมองเด็กสาวใบหน้าหมดจดที่คล้ายกับหลี่หลันฮวาเมื่อวัยแรกรุ่นและชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งทว่าใบหน้ากลับหล่อเหลาจนคนมิอาจทนมอง จึงได้แสดงท่าทีสสัย

“ส่วนเจ้า!....”

“ท่านตา ท่านลุงใหญ่ ท่านลุงรอง หลีเอ๋อคารวะพวกท่าน ส่วนเขาคืออาเหิงที่คนบ้านเรากำลังดูแลอยู่”

“อาเหิงไม่ใช่คนที่ภรรยาดูแล อาเหิงคือสามี ขอคารวะทุกท่าน”

เมื่อได้ยินคำพูดของทั้งสอง ชายทั้งสามจากตระกูลหลี่ยิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่ เซี่ยชิงหลีหลานสาวคนรองคือเด็กสาวที่ไม่สามารถพูดได้ไม่ใช่หรือ แล้วเจ้าหนุ่มรูปงามผู้นี้เหตุใดถึงแสดงท่าทีราวกับเด็กห้าขวบ

“ท่านพ่อ...เรากลับบ้านก่อนได้หรือไม่ เอาไว้ข้าจะเล่าทุกอย่างให้พวกท่านฟัง”

 

เรื่องที่บุตรสาวคนเล็กของตระกูลหลี่หอบลูกทั้งสามกลับบ้านเดิมถูกลือในหมู่บ้าน คนเหล่านี้มีเวลาว่างมากเกินไปจึงมารอดูความสนุกของผู้อื่น เซี่ยชิงหลีมองคนเหล่านั้นที่ยืนออหน้าประตูเรือนทว่าก็เข้าใจสัญชาตญาณความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์ได้

“ท่านแม่!!....ลูกอกตัญญูกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

หลี่หลันฮวาแทบพุ่งตัวลงจากรถลากเข้าหาอ้อมอกมารดา เซี่ยชิงหลีเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามนางเอาไว้เพราะเกรงว่าแผลจะปริอีกรอบ เมื่อเห็นบุตรสาวที่เคยงามสะพรั่งดั่งดอกไห่ถั่ง ทว่ายามนี้บุตรสาวกลับไม่ต่างจากดอกไห่ถั่งที่กำลังร่วงโรย ทำให้นางรู้สึกเศร้าใจนัก

หญิงชราเดินตามการพยุงของสะใภ้ทั้งสองตรงมายังรถลากที่จอดอยู่หน้าเรือน

“แค่ก! แค่ก! ไม่เป็นไรนะฮวาเอ๋อ กลับมาแล้วก็ดี กลับมาแล้วก็ดี”

นางกอดบุตรสาวคนเล็กเอาไว้แนบอก แม้ในใจยามนี้จะเจ็บปวดแสนสาหัสนัก ทว่าแม่เฒ่าโจวกลับเป็นคนเข้มแข็งเสียยิ่งกว่าผู้เป็นสามี

“ท่านยาย/ท่านยาย/ท่านยาย”

หลานทั้งสามร้องเรียกแม่เฒ่าโจวขึ้นพร้อมกัน หญิงชราดวงตาอ่อนโยนเปล่งประกายด้วยแสงแห่งความอบอุ่น รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา ริมฝีปากที่แต้มยิ้มสั่นนิดๆ ไม่ใช่เพราะความอ่อนแรงแต่เพราะหัวใจที่เอ่อล้นไปด้วยความปีติ เป็นความสุขที่ลึกซึ้งโดยมิต้องการคำอธิบายใด ๆ

“เด็กดี...”