ความจริงเมื่อปีนั้น

“...ตลอดมาข้าและเขาต่างใช้ชีวิตเฉกเช่นสามีภรรยาลับหลังเซี่ยฉางเยี่ยน ภายหลังจากข้าตั้งท้องลูกของเขา บุตรชายข้าที่โตขึ้นกลับยิ่งมีใบหน้าเหมือนเซี่ยจื่อยวน เซี่ยฉางเยี่ยนเห็นกับตาและรับไม่ได้จึงออกจากบ้านไปเป็นทหาร จากนั้น!...จากนั้น!…เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย”

เรื่องลับที่ถูกเปิดเผยโดยจางซุนโหรวทำเอาหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน

เซี่ยชิงหลีไม่คิดว่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังเช่นนี้ด้วย ความจริงนางต้องการให้จางซุนโหรวเปิดเผยเพียงความสัมพันธ์ลับของนางและเซี่ย จื่อยวน ไม่คิดว่าพวกเขาแอบคบกันลับหลังมารดาของนางมาตั้งนานแล้ว สองคนนี้ช่างสมควรจับถ่วงน้ำไปพร้อมกัน

เจ้าพวกผีเน่ากับโลงผุ

“อายวน ที่นางพูดเป็นความจริงหรือ”

แม่เฒ่าหวังกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน แม้จะไม่ชอบสะใภ้รองแต่นางก็คือสะใภ้ที่บ้านตนแต่งเข้ามา นางรู้ว่าบุตรชายเป็นคนเจ้าชู้แต่ไม่คิดว่าถึงกับกินไม่เลือก กล้าลักลอบเล่นชู้กับพี่สะใภ้ของตน หากให้ตาแก่มาได้ยินเข้าจะต้องโมโหสักเพียงใด โชคยังดีที่วันนี้สามีเฒ่าของนางไม่อยู่

“ท่านแม่ ข้าขอโทษ”

คำตอบของเซี่ยจื่อยวนทำเอาใครหลายคนถึงกับพูดไม่ออก หลี่ หลันฮวาบัดนี้ในใจไม่มีความรู้สึกใดใดให้กับบุรุษผู้นั้นแล้ว ยิ่งนางได้รู้ว่าความจริงพวกเขาแอบมีความสัมพันธ์ลับหลังนางมานานเพียงนี้ นางยิ่งรู้สึกขยะแขยงมากยิ่งกว่าเดิม

สงสารเพียงแต่เซี่ยฉางเยี่ยน เขาทนได้อย่างไรมองดูน้องชายและภรรยาเล่นชู้ต่อหน้าจนทั้งสองมีลูกด้วยกัน

“ท่านแม่ ท่านคิดว่าเรื่องนี้ควรทำอย่างไร”

เซี่ยชิงหลีหันไปถามมารดา บัดนี้ท่าทางของนางเย็นชาไม่ต่างจากตน ดูแล้วมารดาน่าจะคิดได้เรื่องการหย่าร้าง

“ข้าต้องการหย่า!! ลูกทั้งสามต้องตามข้าไปด้วย หากพวกเจ้าไม่ยินยอมเช่นนั้นข้าก็จะฟ้องร้องต่อศาล จากนั้นข้าจะทำให้ชื่อเสียงบุตรชายของพวกเจ้าเสื่อมเสีย ต่อไปอย่าหวังว่าเขาจะเดินเงยหน้าที่สำนักศึกษาเต๋อชุนได้อีก”

คำพูดเด็ดขาดเป็นครั้งแรกของหลี่หลันฮวาทำให้เซี่ยชิงหลีอดชื่นชมมิได้ แม้จะถูกสามีทรยศทว่าบนใบหน้าของนางกลับไม่มีน้ำตาแม้สักหยด

นางสามารถตัดขาดความสัมพันธ์สามีภรรยาสิบกว่าปีระหว่างพวกเขาได้ในทันที เพราะความผูกพันของนางมันหมดไปตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าสามีของนางมีความสัมพันธ์กับจางซุนโหรวแล้ว

“ในเมื่อท่านแม่ต้องการหย่าร้างกับเขา พวกเราล้วนฟังท่าน”

หญิงสาวและเหล่าพี่น้องต่างพยักหน้าให้กำลังใจผู้เป็นมารดา ทว่าตัวต้นเรื่องอย่างเซี่ยจื่อยวนกลับไม่เห็นด้วย

“เดี๋ยวก่อน!! ข้ายังมิได้ยินยอมหย่าร้างกับเจ้า พวกเขาเองก็เป็นลูกๆ ของข้าเช่นกัน เจ้าจะพาพวกเขาไปด้วยไม่ได้”

“ข้ามิได้ถามความเห็นของเจ้า จะยินยอมหรือไม่ต้องดูความพอใจของข้า เซี่ยจื่อยวน...หากเจ้าไม่ยอมหย่าเช่นนั้นก็ไปพบกันที่ศาลาว่าการ”

หลี่หลันฮวาไม่แม้แต่จะเสียเวลามองหน้าอดีตสามีให้เสียสายตา บัดนี้นางมิใช่เด็กสาวบ้านยากจนที่ถูกบีบบังคับให้แต่งเข้าตระกูลเซี่ยคนนั้นอีกแล้ว

“เจ้า!! มันจะมากเกินไปแล้ว หลี่หลันฮวาใครให้ความกล้าเช่นนี้แก่เจ้า”

“เจ้าอย่างไรเล่า!!”

หญิงสาวชี้หน้าบุรุษที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามีด้วยความคับแค้นใจ

“ตลอดชีวิตตัวข้าหลี่หลันฮวาแม้จะเกิดมายากจนข้นแค้น ทว่าเมื่อแต่งเข้าตระกูลเซี่ยข้าไม่เคยทำผิดต่อเจ้าเลยสักครั้ง ข้าอดทนรับใช้ครอบครัวของเจ้าทุกอย่าง แม้ลูกทั้งสามจะกินไม่อิ่มห่มไม่อุ่นหรือต่อให้เจ้าไม่เคยสนใจพวกเขา....ข้าก็ไม่เคยกล่าวโทษ แต่ดูเจ้าตอนนี้สิ...เกือบยี่สิบปีที่เจ้าหลอกลวงพวกเราแม่ลูก เจ้ายังมีหน้ามาต่อว่าข้าอีกหรือ!! ไม่แปลกใจเลยเหตุเมื่อพี่สะใภ้รังแกพวกเราแม่ลูก เจ้าที่เป็นบิดาเป็นสามีเอาแต่ยืนมองเฉยๆ นั่นก็เพราะนางก็เป็นภรรยาอีกคนของเจ้าเช่นกัน!!”

หลี่หลันฮวาตะโกนใส่หน้าเซี่ยจื่อยวนอย่างไม่ไว้หน้า

“หุบปากนะ!!...นางหญิงสารเลว!! เจ้ามันพวกตัวขาดทุน เจ้าพวกไร้ค่า มีสิทธิ์อันใดมาด่าลูกชายของข้า”

แม่เฒ่าหวังทนไม่ได้ที่บุตรชายสุดที่รักถูกต่อว่า แม้เขาจะทำไม่ดีทว่าเซี่ยจื่อยวนก็ยังคงเป็นบุตรชายของนาง

“เอาล่ะ…เลิกพูดจาบ้าน้ำลายเสียที ในเมื่อท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านก็อยู่ที่นี่ ขอชาวบ้านทุกคนช่วยเป็นพยาน เราบ้านรองขอตัดขาดจากตระกูลเซี่ย ตัดขาดจากเซี่ยจื่อยวน…เป็นตายไม่ยุ่งเกี่ยว”

เซี่ยชิงหลีเห็นว่าเรื่องราวชักจะเลยเถิดบานปลาย นางต้องการจัดการเรื่องให้จบในวันนี้ จึงได้เอ่ยตัดบท

“พี่ใหญ่! ท่านเขียนหนังสือตัดขาดให้ข้าสามฉบับ ให้ท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านสือซานเป็นพยาน จากนี้พวกเราจะออกจากตระกูลเซี่ย ไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก”

เซี่ยจื่ออี้ทำตามที่น้องสาวสั่งในทันที เมื่อรับหนังสือตัดขาดมาไว้ในมือ เซี่ยชิงหลีจึงใช้สายตาข่มขู่คนตระกูลเซี่ยให้ประทับลายนิ้วมือและลงชื่อทันที

“อี้เอ๋อ...ลูกก็เห็นด้วยอย่างนั้นหรือ”

เซี่ยจื่อยวนหันไปถามบุตรชายที่เขาเคยรักมากกว่าใคร ต่อมาเมื่อชายหนุ่มกลายเป็นคนพิการจึงถูกบิดาละเลยไม่ต่างจากแม่และน้องทั้งสอง

“ขอรับ...ข้าเห็นด้วย ต่อไปท่านพ่อดูแลตนเองให้ดี”

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตนเองแม้จะเป็นบุตรชายตระกูลเซี่ย ในเมื่อแม่และน้องๆ ต้องการจากไป ตัวเขาเองก็ไม่คิดอยู่

ท่าทางไร้เยื่อใยของพวกเขาทำเซี่ยจื่อยวนพูดไม่ออก ภายในอกเจ็บแปลบอย่างหาสาเหตุไม่ได้

สิบกว่าปีก่อน...ตัวเขาและพี่ชายคนโตกลับจากอำเภอหลิงหนาน บังเอิญพบหญิงชาวบ้านกำลังจมน้ำร้องขอความช่วยเหลือ พี่ชายใหญ่ที่ว่ายน้ำเป็นจึงได้กระโดดลงไปเพื่อช่วยนาง ทว่าภายหลังเมื่อตนได้เห็นหน้าหญิงสาวนางนั้นชัดๆ จึงตกหลุมรักในทันที

ตัวเขาใช้หลายวิธีเพื่อให้นางแต่งเข้าตระกูลเซี่ยจนสำเร็จ ทว่าก่อนหน้านั้นก็ได้เริ่มมีความสัมพันธ์กับจางซุนโหรวแล้ว

หลังประทับลายนิ้วมือในหนังสือตัดขาด เซี่ยจื่อยวนทำได้เพียงยอมรับสิ่งที่เกิด

“ในเมื่อพวกเจ้าไม่ใช่คนตระกูลเซี่ยแล้ว เช่นนั้นก็จงไสหัวไปจากที่นี่ซะ!!”

แม่เฒ่าหวังชี้หน้าไล่แม่ลูกทั้งสามอย่างไม่ไว้หน้า เซี่ยชิงหลีเองก็ไม่คิดอยู่ที่นี่ให้เป็นเสนียดต่อตนเอง นางจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากหมอหลิว

“ท่านปู่หมอ ข้าเห็นที่เรือนท่านที่มีรถลากอยู่คันหนึ่ง อยากจะขอยืมสักหน่อยได้หรือไม่ เอาไว้หลังจากพาท่านแม่กลับบ้านตายายข้าจะนำกลับมาคืน”

“ได้ๆ เจ้าใช้เถอะ”

หัวหน้าหมู่บ้านหลิวเห็นพวกนางแม่ลูกจากไปตัวเปล่าก็อดรู้สึกเวทนามิได้ จึงได้เอ่ยปากขออะไรเพื่อเป็นทางรอดให้แก่พวกเขา

“นี่หวังซื่อ เจ้าไม่คิดแบ่งทรัพย์สินให้พวกเขาสักหน่อยหรือ อย่างไรเด็กๆ เหล่านี้ก็เป็นหลานแท้ๆ ของเจ้า”

“เหอะ! หลานแท้ๆ อะไร หัวหน้าหมู่บ้านพูดให้ถูก ตัวขาดทุนกับเจ้าคนพิการนี่หรือ ไหนเลยจะเทียบเฉิงเอ๋อบ้านข้าได้”

เซี่ยชิงหลีหงุดหงิดท่าทางหยิ่งยโสของหญิงชราทว่าก็จำต้องอดกลั้น เอาไว้เมื่อนางจากไปแล้วจะรีบกลับมาคิดบัญชีคนเหล่านี้แน่นอน

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ขอบคุณที่เอ่ยปากช่วยพวกเราแม่ลูก ตอนข้าแต่งเข้าตระกูลเซี่ยก็มาตัวเปล่า หากต้องจากไปข้าก็ไม่ต้องการอะไรจากพวกเขา”

หลี่หลันฮวาเอ่ยขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านหลิวด้วยสีหน้าซาบซึ้ง

“เจ้าแน่ใจหรือแต่ลูกๆ ของเจ้าเล่า เจ้าต้องคำนึงถึงอนาคตของพวกเขาด้วยนะ คิดหรือไม่พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร”