ถูกเซี่ยฉางเยี่ยนทุบตีอีกครั้ง

บ่ายวันนั้นเอง

ชายวัยกลางคนในชุดเก่าโทรมเดินอาดอาดเข้ามาภายในร้านราวกับตนเป็นเจ้าของร้านขนมหวานแห่งนั้น เซี่ยจื่อยวนยังคงทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เรื่องราวอันวุ่นวายทั้งหมดเริ่มต้นมาจากตัวเขาทั้งนั้น

ผู้เฒ่าเซี่ยที่เคยเอ็นดูความสามารถของลูกเลี้ยงผู้นี้และชอบยกเขาขึ้นมาข่มบุตรชายคนโต ทำให้บุตรชายแท้ๆ ต้องเสียใจกระทั่งหนีออกจากบ้าน

บัดนี้เมื่อได้เห็นหน้าลูกเลี้ยงผู้เลวทราม ชายชราแทบไม่อยากมองหน้าเขาอีก จึงอุ้มหลานชายเดินกลับเข้าไปด้านหลังร้านด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เซี่ยจื่อยวนเหลือบมองพ่อเลี้ยงเล็กน้อย ทว่าก็มิได้สนใจ เพราะอย่างไรทั้งสองก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือด อีกอย่างที่ตนมาที่นี่ในวันนี้เพราะมีเรื่องต้องการพึ่งพาพวกเขาอยู่ ดังนั้นเมื่อเห็นน้องชายคนเล็กยืนอยู่หน้าร้าน จึงรีบปรี่เข้าไปหาทันที

“เฮ้อ…คิดถึงขนมเจ้าจริงๆ อาหลงข้าชอบกินไส้ถั่วแดงที่เจ้าทำที่สุด”

เซี่ยจื่อยวนยังคงเอาเรื่องเก่าๆ ขุดขึ้นมาเล่าเสมือนพี่ชายที่แสนดี และทุกครั้งที่เขาทำเช่นนั้นก็มักจะได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ ทว่าครั้งนี้แตกต่างออกไป เพราะเรื่องต่ำๆ ที่เขาเคยทำเอาไว้มันแดงขึ้นมาหมดแล้ว

เซี่ยเว่ยหลง