ทุบตีสวะเซี่ยจิ่งเฉิง

เพราะการแต่งกายที่ดูซอมซ่อของทั้งสาม ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าหอกุ้ยเซียงก็ถูกไล่ตะเพิดออกมา เซี่ยชิงหลีแอบสบถในใจ วันหน้านางสัญญาว่าจะทำให้ที่นี่เจ๊งไม่เป็นท่า

หลังจากออกจากหอกุ้ยเซียงทั้งสามก็ตรงไปเหลาอาหารและสุราที่ชื่อหว่านหรง ซึ่งชาวอำเภอหลิงหนานต่างรู้ดีว่าสองร้านนี้เป็นคู่แข่งกันมาช้านาน ทว่าหอกุ้ยเซียงนั้นมีทั้งหญิงสาวงดงามที่คอยให้บริการและยังมีกวีนักเล่าเรื่องมาคอยเล่านิทานให้เหล่าลูกค้าได้เพลิดเพลิน ทำให้หอหว่านหรงต้องตกเป็นรอง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”

ยังไม่ทันจากไปหญิงสาวก็ถูกขวางทางโดยคนที่เกลียดขี้หน้าที่สุด เซี่ยจิ่งเฉิง ที่พึงออกจากหอกุ้ยเซียงเดินโซเซตรงมายังนาง เมื่อได้พบคนที่ไม่ชอบหน้าหญิงสาวมีหรือจะยอมพูดดีด้วย

“เกี่ยวอันใดกับเจ้า”

“ก็เพราะ...ขะ...ข้าคือพี่ชายของเจ้า! เอ๊ะ!เหตุใดเจ้าพูดได้!...แล้วช่างเถอะ...เหตุใดจะไม่เกี่ยวกับข้า บอกมาว่าเจ้ามาทำอะไรที่อำเภอหลิงหนาน”

เซี่ยจิ่งเฉิงคิดคว้าแขนหญิงสาวมาซักถามให้รู้เรื่อง ทว่านางกลับหมุนตัวหลบทำให้เขาเสียจังหวะล้มคว่ำไป

“เจ้า!..”

เมื่อถูกนางทำให้ต้องได้รับความอับอายบวกกับฤทธิ์สุราทำให้เขาลืมไปแล้วว่าก่อนหน้าหญิงสาวเคยทำอะไรเอาไว้ ร่างสูงตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนคิดสั่งสอนน้องสาวให้รู้สำนึก ทว่าเซี่ยชิงหลีกลับเตะสวนออกไป ทำให้เขาล้มลงไปกองอีกครั้ง

“โอ๊ย!! เซี่ยชิงหลี!! เจ้ากล้าทำร้ายข้า”

“ไสหัวไปซะไอ้สวะเซี่ยจิ่งเฉิง สุนัขดีไม่ขวางทาง”

หญิงสาวจ้องชายหนุ่มด้วยสีหน้าเย็นชา

“เจ้า!! เจ้ากล้าด่าข้าเป็นหมา”

“เจ้าเป็นหมาหรือไม่ ตัวเจ้ารู้ดีมิใช่หรือ เมาแอ๋กลางวันแสกๆ ยังคิดว่าตนเองเป็นบัณฑิตผู้มีความรู้อยู่อีก หนังสือที่อ่านมาทั้งหมดคงอยู่ในท้องสุนัขหมดแล้วกระมัง เจ้าเศษสวะน่าตายการกระทำของเจ้ามันช่างน่าขันนัก”

“เจ้า!!”

ถูกตีและถูกด่าว่าเป็นหมาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอับอายยิ่งกว่าเดิม เหล่าสหายที่ติดตามมาเห็นสาวงามกำลังพูดคุยกับเซี่ยจิ่งเฉิง จึงคิดว่าเป็นคนที่พวกตนก็สามารถเกี้ยวพาได้ ชายหนุ่มทั้งสี่ต่างรุมล้อมเข้าหานาง

เซี่ยชิงหลีมองคนโง่เหล่านั้นด้วยหางตา ลุงทั้งสองคิดเข้าร่วมทว่าถูกหญิงสาวห้ามเอาไว้ ไม่นานหน้าหอกุ้ยเซียงก็มีชายหนุ่มห้าคนถูกทุบตีจนหน้าบวม

“ขะ..ข้าจะแจ้งต่อทางการ เจ้ากล้าทำร้ายนักเรียนของสำนักศึกษาเต๋อชุน”

หนึ่งในนั้นชี้หน้าหญิงสาวด้วยความโมโห

“หุบปากไปเสีย!...พวกเจ้าห้าคนถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาเต๋อชุนเมื่อครึ่งปีก่อน อย่าได้คิดทำให้ชื่อเสียงสำนักศึกษาของข้าแปดเปื้อน”

“ท่านอาจารย์ใหญ่จ้าว!!”

สองชายชราผมขาวก้าวช้าๆ ตรงมายังกลุ่มคนทั้งห้า ก่อนหน้าทั้งสองดื่มชาอยู่ที่หอหว่านหรง มองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้น ไม่คิดว่าหญิงสาวร่างบางจะลงมือตีคนไม่กะพริบตาเช่นนี้ ช่างน่าสนใจนัก

“แม่นางน้อย เจ้าต้องการแจ้งต่อทางการเอาผิดพวกเขาหรือไม่ ข้าจะเป็นพยานให้เอง”

บุรุษทั้งห้าเบิกตาโตทันที ไม่คิดว่าอาจารย์ใหญ่จ้าวจะยอมออกหน้าให้หญิงสาวชาวบ้านผู้หนึ่ง หากพวกตนถูกทางการจับไปเรื่องถูกไล่ออกต้องแดงขึ้นแน่ และหากให้พ่อแม่รู้ว่าไม่ได้เรียนที่สำนักศึกษาเงินกินเที่ยวเหล่านี้จะยังมีอยู่อีกหรือ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เวลาของข้ามีค่ามากกว่าต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเศษสวะเหล่านั้น”

“แปะ แปะ แปะ พูดได้ดี!! พวกเจ้าห้าคนเอาเงินออกมาคนละห้าตำลึง จ่ายค่าเสียเวลาของนาง ไม่อย่างนั้นข้าจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของพวกเจ้าที่จวน”

อาจารย์ใหญ่จ้าวตบมือให้กับคำพูดหญิงสาว ทั้งยังไม่ลืมเอ่ยข่มขู่บุรุษทั้งห้า

“ข้าว่าไม่เป็นไรดีกว่าเจ้าค่ะ อย่างไรข้าก็ทุบตีพวกเขาจนพอใจแล้ว”

“ไม่ได้!! ไม่ได้!! เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าเวลาของเจ้ามีค่า เช่นนั้นก็ให้พวกเขาจ่ายเงินให้เจ้าเป็นค่าเสียเวลา”

เซี่ยชิงหลีไม่คิดว่าการเข้าเมืองครั้งนี้จะได้กำไรใหญ่ หยวนเป่ายี่สิบห้าตำลึงถูกส่งมอบให้หญิงสาว ร่างบางคำนับขอบคุณชายชราสองก่อนเอ่ยลา

“นางช่างเป็นหญิงสาวที่น่าสนใจ”

สายตาชื่นชมของอาจารย์ใหญ่จ้าวถูกส่งไปยังหญิงสาวร่างบางที่กำลังก้าวเข้าหอหว่านหรง

“อายุปูนนี้แล้ว เจ้าคงไม่คิดรับนางเป็นอนุภรรยาหรอกนะ เด็กสาวคนนั้นเป็นเหลนของเจ้าได้เลย”

“พูดจาเหลวไหลอันใด ข้าเพียงชื่นชมความกล้าหาญของนางเท่านั้น”

อาจารย์ใหญ่จ้าวเอ่ยจบ ชายชราผู้เป็นสหายก็หัวเราะชอบใจ

“เจ้ามัวแต่วุ่นวายอยู่ที่นี่ ได้เบาะแสเกี่ยวกับองค์รัชทายาทบ้างหรือไม่”

ชายชราหุบพัดลง ในดวงตามีแววเศร้าหมอง เกือบสามเดือนแล้วที่หลานชายหายตัวไป

ความจริงชายชราผมขาวที่ยืนอยู่ข้างอาจารย์ใหญ่จ้าวคือไท่ซ่างหวง อดีตฮ่องเต้รัชกาลก่อนผู้เกษียณตนเองออกมาอยู่ชนบทหลายปีแล้ว

ส่วนอาจารย์ใหญ่จ้าวคือไท่ฟู่ผู้เป็นอาจารย์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ทั้งยังเป็นสหายในวัยเด็กของไท่ซ่างหวงที่ช่วยกันประคับประคองบ้านเมืองด้วยกันมาหลายสิบปี

เมื่อยามที่ไท่ซ่างหวงมอบราชบัลลังก์แก่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน อาจารย์ใหญ่จ้าวเองก็ออกจากราชการเดินทางมายังบ้านเดิม เปิดสำนักศึกษาสอนสั่งคนเก่งเพื่อช่วยให้แคว้นฉินเจริญรุ่งเรือง

“เขาจะต้องไม่เป็นอะไร ในบรรดาหลานชายทั้งหมด องค์รัชทายาทเป็นคนที่เหมือนเจ้าเมื่อวัยหนุ่ม คนเก่งเช่นเขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน”

อาจารย์ใหญ่จ้าวเอ่ยปลอบใจสหายวัยเด็กของตน

ทางด้านเซี่ยชิงหลี เมื่อก้าวเข้าหอหว่านหรงครั้งแรกก็รู้สึกว่าเหลาสุราทั้งสองช่างมีความแตกต่าง ที่หอกุ้ยเซียงเมื่อก้าวเข้าไปหากคนไม่รู้ต้องคิดว่าเป็นหอนางโลม แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกสงบและเรียบง่าย

“แม่นาง...เจ้าต้องการให้ข้าแนะนำสิ่งใดหรือไม่ ต้องการดื่มชาหรือทานอาหาร”

เพียงแค่การต้อนรับก็แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เพราะหอกุ้ยเซียงต้อนรับเฉพาะลูกค้าที่มีเงินจึงดูแคลนชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกตน ส่วนที่นี่เสี่ยวเอ้อถูกฝึกมาอย่างดี ในดวงตาของเขาไม่มีแววดูถูกแม้พวกตนจะแต่งกายซอมซ่อก็ตามที

หญิงสาววางตะกร้าลงพร้อมส่งยิ้มหวานให้เสี่ยวเอ้อหนุ่ม

“นี่...พี่ชายที่นี่รับซื้อของป่าหรือไม่”

“รับ รับแน่นอน แต่ต้องให้ผู้ดูแลดูก่อนว่าเจ้านำอะไรมาขาย รอสักครู่ข้าจะไปตามผู้ดูแลมาพบเจ้า”

เสี่ยวเอ้อหนุ่มวิ่งหายไปเพียงครู่เดียว ไม่นานก็กลับมาพร้อมชายหนุ่มรูปงาม ทว่าในสายตาของเซี่ยชิงหลีเขายังด้อยกว่าอาเหิงของนางนัก

“สวัสดีแม่นาง เจ้าบอกว่ามีของป่ามาขายหรือ”

ชายหนุ่มรูปงามเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เจ้าค่ะ ข้ามีเนื้อกวางและเห็ดป่า”