รักษาอาการป่วยของท่านยาย

ชายหนุ่มก้มตัวลงแตะริมฝีปากลงบนแก้มนวลแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มกว้างและหัวเราะด้วยความดีใจ

“เย้! อาเหิงได้รับรางวัลแล้ว”

ทุกคนที่ยืนอยู่ในที่นั้นต่างมองการกระทำของเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง อาเหิงแม้จะดูใสซื่อและบริสุทธิ์ทว่ากลับทำให้คนกำหมัดอยากจะชกหน้าสักครั้ง

ร่างบางถูกฉวยโอกาสโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตางามเบิกโพลงเล็กน้อย ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีราวกับเลือดทั้งหมดพุ่งตรงขึ้นมาที่พวงแก้มในเสี้ยวอึดใจ หัวใจของนางเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

“อ๊ะ…!”

เซี่ยชิงหลีหันขวับไปมองร่างสูง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตกใจปนเขินอาย ริมฝีปากบางขยับเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างทว่าไม่มีคำใดหลุดออกเลยนอกจากเสียงพึมพำในลำคอ มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะแก้มของตนแผ่วเบา ราวกับยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเรื่องจริง… หรือฝันไป

“ภรรยา เจ้าเป็นอะไรหรือ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยดวงตาใสซื่อ

“ขะ...ข้า พวกเรากลับกันได้แล้ว”

ร่างบางรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของทุกคน

ภายหลังเมื่อคนตระกูลหลี่กลับมายังหมู่บ้าน ข่าวที่บ้านหลี่ล่ากวางตัวใหญ่ได้ก็ถูกลือกระฉ่อนในชั่วพริบตา เซี่ยชิงหลีคือเพชฌฆาตคนนั้น ทุกคนจึงรอฟังว่านางจะตัดสินใจอย่างไรกับเนื้อกวางเหล่านี้

เป็นอีกครั้งที่หน้าเรือนตระกูลหลี่ถูกชาวบ้านรวมตัวชุมนุม ทุกคนต่างหวังว่าพวกตนจะมีส่วนในเนื้อเหล่านั้น ทว่าครั้งนี้เซี่ยชิงมิได้คิดแจกจ่ายเนื้อกวางอย่างที่ผ่านมา

นางให้ท่านลุงไปเชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาที่เรือน พวกเขาพูดคุยกันอยู่สักพัก ไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านก็ออกมาพบกับชาวบ้านทั้งหลาย

“พวกเจ้ามารวมตัวกันที่นี่หมายความว่าอย่างไร....หากให้ข้าเดาคงจะมากดดันให้บ้านหลี่แบ่งเนื้อกวางให้ใช่หรือไม่”

คำพูดตรงไปตรงมาของหัวหน้าหมู่บ้านราวกับค้อนเหล็กที่ทุบลงกลางใจของใครหลายคน เป็นเรื่องจริงที่พวกเขาคิดทำเช่นนั้น ในเมื่อ..เมื่อวานเนื้อหมูป่ายังแบ่งให้ได้ เช่นนั้นแล้วเหตุใดเนื้อกวางจะแบ่งอีกไม่ได้เล่า

คำถามอยู่ในคำตอบ ไร้ซุ่มเสียงตอบกลับเช่นกัน

“เช่นนั้นข้าขอถามพวกเจ้า ตระกูลหลี่ติดหนี้พวกเจ้าคนใด...หรือตระกูลหลี่มีหน้าที่หาเลี้ยงพวกเจ้าที่ยังมีแขนขาครบ”

คำถามถูกถามอย่างตรงจุด เซี่ยชิงหลีกอดอกยืนมองการประชุมด้วยสีหน้าพอใจ ไม่ผิดหวังเลยที่เชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาจัดการ คนที่เคยร่ำเรียนคำพูดมักจะมีอิทธิพลเสมอ

“แต่พวกเขาควรมีน้ำใจไม่ใช่หรือ”

คำถามถูกถามจากหญิงสาวชาวบ้านผู้หนึ่ง หน้าตาของนางค่อนข้างงดงามทีเดียว หลี่หมิงเจ๋อที่ยืนอยู่ไม่ไกลชักสีหน้าทันที เพราะคนที่เอ่ยคำถามนั้นขึ้นมาคือ จูเป่าเอ๋อ คู่หมั้นที่เขาตั้งใจจะแต่งงานด้วยในปีหน้า

“เด็กสาวบ้านจู เช่นนั้นข้าวในยุ้งของเจ้าเอามาแบ่งให้ชาวบ้านเพื่อเป็นน้ำใจดีหรือไม่ หลังจากนี้ข้าจะบอกพ่อแม่ของเจ้าด้วยตนเองว่าเจ้ามีน้ำใจต่อพวกเราเพียงใด”

คำพูดเดียวของหัวหน้าหมู่บ้านเฉาสามารถปิดปากคนทั้งหมู่บ้านได้สนิท หลี่หมิงเจ๋อโมโหจนอยากสังหารคน ไม่คิดว่าสตรีที่เขามั่นใจว่าเป็นคนดีกลับกลายเป็นคนโลภมาก อยากได้อยากมีคิดช่วงชิงสิ่งของคนอื่น

“อาเจ๋อ เจ้ากลับเข้าเรือนไปก่อน”

เมื่อได้รับคำสั่งของบิดา หลี่หมิงเจ๋อทำได้เพียงกระทืบเท้าเดินกลับเข้าเรือนไป

“ลุงรอง ท่านคิดให้พี่หมิงเจ๋อแต่งนางเข้ามาเป็นสะใภ้จริงหรือ นางช่างแตกต่างจากพี่เฟิงอิงยิ่งนัก ถ้าได้เข้ามาอยู่ในตระกูลหลี่ครอบครัวใหญ่ของพวกท่านต้องบันเทิงแน่”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยติดตลก ทว่าครอบครัวรองกลับมีท่าทีเคร่งเครียด โดยเฉพาะป้าสะใภ้รองที่มีลูกชายเพียงคนเดียวอย่างหลี่หมิงเจ๋อ

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเฉาออกมาพูดสกัดการกระทำของเหล่าชาวบ้าน เซี่ยชิงหลีในฐานะที่มีส่วนร่วมมากที่สุดจึงเริ่มออกหน้า

“สวัสดีเจ้าค่ะ ลุงป้าน้าอาทั้งหลาย ข้าคือเซี่ยชิงหลีทุกท่านคงจะรู้จักกันหมดแล้ว วันนี้ที่ข้าต้องการพูดคือ...ใครก็ตามที่ต้องการเนื้อกวางข้าจะขายให้พวกท่าน...แน่นอนว่าถูกกว่าที่ขายในตำบลห้าเหวิน เนื้อกวางราคาสูงกว่าเนื้อหมูป่า ดังนั้นราคาสิบห้าเหวินต่อหนึ่งจินคือราคาขายที่เหมาะสม หากไม่มีใครในที่นี้สนใจ ท่านลุงใหญ่และท่านลุงรองของข้าจะบรรทุกกวางตัวนี้ไปขายในเมือง”

สิ้นคำพูดของหญิงสาว ชาวบ้านต่างร้องขอสั่งซื้อเนื้อกวางดังเซ็งแซ่ ต่อมากลายเป็นหน้าที่ของคนบ้านหลี่แล่เนื้อกวางขายกันสดๆ ที่หน้าเรือน

ภายหลังเมื่อชาวบ้านจากไปหมดแล้ว เซี่ยชิงหลีจึงไปที่เรือนของหัวหน้าหมู่บ้าน นางมอบเนื้อกวางห้าจินส่งให้ภรรยาของเขา

แม้ทางนั้นจะแสดงออกว่าเกรงใจ ทว่าต่อไปนางยังต้องพึ่งพาที่นี่เพื่อตั้งหลัก จึงต้องนอบน้อมต่อพวกเขาสักหน่อย เนื้อกวางเพียงห้าจินบ้านนางไม่ขาดดังนั้นจึงไม่รู้สึกเสียดาย

“อาเหิง เป๋าเอ๋อ เหตุใดพวกเจ้ามาอยู่ที่นี่”

ระหว่างทางไปยังเรือนของนายพรานที่หญิงสาวหยิบยืมธนู บังเอิญได้พบกับอาเหิงและเซี่ยชิงเป่าเข้าพอดี

“พี่รอง! ท่านยายอาการไม่ค่อยดีท่านแม่จึงให้ข้ามาตาม รีบกลับเรือนก่อนเถอะ”

“ได้ ได้”

สามคนรีบวิ่งกลับไปยังเรือนตระกูลหลี่ทันที

เมื่อกลับไปถึงที่นั่นแม่เฒ่าโจวได้หมดสติไปแล้ว เซี่ยชิงหลีสั่งทุกคนให้ออกไปคอยด้านนอก ภายในห้องจึงมีเพียงนาง ผู้เฒ่าหลี่ และแม่เฒ่าโจวที่หมดสติ

ภายหลังจากหลานสาวจับชีพจร ชายชราจึงถามถึงอาการของคู่ชีวิตด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ท่านยายของเจ้า...นางเป็นอย่างไรบ้าง”

ร่างบางตบหลังมือเหี่ยวย่นเบาๆ เพื่อให้ชายชราคลายกังวล

“ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ท่านยายเพียงร่างกายอ่อนแอเกินไปเท่านั้น อาการป่วยเรื้อรังของนางไม่ใช่เกิดขึ้นเพียงวันสองวัน อีกอย่างเพราะช่วงนี้ฝนตกบ่อยอากาศชื้นนางมีอาการปวดกระดูกร่วมด้วยใช่หรือไม่ มีอาการเจ็บคอไอแห้งและปวดหัวนอนไม่หลับเป็นบางครั้ง”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร”

“ท่านตา ความจริงท่านยายเพียงขาดสารอาหารเป็นเวลานาน รวมกับที่นางทำงานหนักมาตลอด ทำให้เมื่อเวลาป่วยไข้จึงหายได้ยาก พวกท่านคงไม่ได้ให้นางทานยาอย่างต่อเนื่องใช่หรือไม่”

ชายชราไม่คิดว่าหลานสาวจะเก่งกาจเพียงนี้ เพียงจับชีพจรไม่กี่ครั้งก็สามารถวินิจฉัยอาการของภรรยาตนได้อย่างละเอียด

“เรื่องนั้น...บ้านเราไม่ค่อยมีเงิน ท่านยายของเจ้าก็ดื้อรั้นไม่ยอมไปหาหมอ”

“วันนี้บ้านเราก็มีเงินแล้วมิใช่หรือ ข้าจะเขียนเทียบยาให้หนึ่งฉบับให้คนถือไปบ้านหมอหลิว บอกว่าเป็นข้าที่ส่งมา หมอหลิวต้องมีสมุนไพรเหล่านี้เก็บไว้แน่”

หลังจากออกจากห้องแม่เฒ่าโจว เซี่ยชิงหลีได้เขียนเทียบยาให้หลี่เยว่สิงและหลี่เยว่หยางนำไปยังหมู่บ้านสือซานเพื่อหาท่านหมอหลิว พอดีให้พวกเขานำรถลากและเงินสองตำลึงไปใช้หนี้ด้วย ยังมีเนื้อกวางห้า จินส่งให้ผู้เฒ่าและภรรยาเพื่อเป็นการตอบแทนความช่วยเหลือ

เมื่อสองพี่น้องกลับมา ร่างบางจึงลงมือต้มยาให้แม่เฒ่าโจวดื่ม ทั้งยังนำเตาถ่านมาวางในห้องเพื่อให้ความอบอุ่นแก่นาง ยุคนี้ยังไม่มีเตียงเตา หมายความว่าเมื่อเข้าฤดูหนาวตนเองต้องทนนอนหนาวใช่หรือไม่

ไม่มีทางแน่นอน

แม้ไม่รู้ถึงวิธีการทำแต่เคยเห็นด้วยตาก็สามารถทดลองดูได้ นี่เป็นอีกรายการหนึ่งที่ต้องบันทึกเอาไว้ในหัว ในยุคโบราณสิ่งที่ต้องทำมีมากมาย นั่นก็เพื่อความสะดวกสบายของตนในอนาคต

วันต่อมา

เซี่ยชิงหลีนั่งเกวียนวัวที่เช่าจากหัวหน้าหมู่บ้านเขาไปในอำเภอกับลุงทั้งสอง นางยังไม่ตัดสินใจว่าจะขายเห็ดสนให้ร้านอาหารร้านใด