เป็นผู้หญิงของฉันแล้วเธอจะได้ในสิ่งที่ลูกชายฉันให้ไม่ได้

ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึง  สองสาวกำลังถอดรองเท้าลงไปย่ำน้ำตกเล่น  แต่แพรชมพูไม่มีอารมณ์เล่นแล้ว  เธอนั่งบนโขดหินอย่างเซ็งๆ   เขาทำอย่างนี้กับเธอได้อย่างไรกัน  ถึงแม้ว่าจะเข้าใจผิดหรืออะไรก็ช่างสมควรที่จะทำกับเธอแบบนี้หรือ   เธออยากกลับกรุงเทพแล้ว  แต่ถ้าหากกลับต้องตอบคำถามเพื่อนอีก  อยู่ห่างๆเขาไปก่อนก็แล้วกัน

พีรดลกับทัศดนัยเห็นแก้มที่แดงของภูริทัศนืก็สงสัยจึงเอ่ยถาม

"หน้าป๋าไปโดนอะไรมา  ทำไมแดงยังกับโดนใครตบ"

"รถเสียหลังน่ะ  กิ่งไม้ดีดเอา  ดีที่ไม่โดนเข้าลูกตา"

จากนั้นก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรอีก  เด็กๆเล่นน้ำกันสนุกสนาน  แต่แพรชมพูกับนั่งจ่อมอยู่บนฝั่ง  เธอหมดสนุกแล้วเสียงมือถือดังเห็นเป็นหมอเกื้อโทรมาเธอจึงเลี่ยงไปรับสาย  ออกห่างจากกลุ่มเพื่อนไปอีกด้าน

แพรชมพูเดินออกไปรับสายของเกื้อกูล  พีรดลเรียกเพื่อนทันทีที่เห็นเธอเดินไป

"แพร...ไม่เล่นน้ำเหรอ"

"ไม่ล่ะพี  พอดีนั่งรถมานานเพลียๆน่ะ   แค่กินบรรยากาศก็พอ"

ภูริทัศน์เกิดอาการหมันไส้คนตัวเล็ก  แหม่เรียกร้องความสนใจเหลือเกินนะ  แต่ก็เอ่ยกับบุตรชายและเพื่อนๆของเขาที่กำลังเล่นน้ำกันอยู่

"เจ้าพี่แกเล่นน้ำกับเพื่อนๆเถอะ  ฉันดูแลหนูแพรให้เอง  ถ้าเขาไม่ค่อยดีเดี๋ยวฉันจะพากลับก่อน"

"ขอบคุณครับป๋า  ผมฝากเพื่อนด้วยนะครับ  ว่าแต่ป๋าไม่ลงเล่นด้วยกันแน่เหรอ"

"ฉันแก่แล้ว  นี่มันเรื่องของหนุ่มสาว"

แพรชมพูไม่อยากฟังคำพูดโกหกของคนสูงวัยอีก  เธอเดินไปคุยกับเกื้อกูลอีกด้าน  ห่างจากเพื่อนๆเล่นน้ำพอสมควร

"ฮัลโหลค่ะพี่หมอ"

(แพรกลับจากเขาค้อเมื่อไหร่คะ)

"บางทีอาจกลับพรุ่งนี้เลยค่ะ  เพิ่งมาถึงขอพักหายเหนื่อยสักแป๊บก่อน"

(อ้าวไม่สนุกหรือคะ  มีอะไรหรือเปล่าน้ำเสียงเราดูเหมือนมีเรื่องในใจ)

"ไม่มีอะไรคะ  พี่หมอทานข้าวยังคะ  นี่บ่ายสองแล้วนะ"

(เรียบร้อยแล้วค่ะ  พี่มีเรื่องจะบอกค่ะ)

"ค่ะพี่หมอ"

(คือเอ็ดเวิร์ดเขาจะมาถึงเมืองไทยอีก1สัปห์ดา  น้องแพรต้องไปแจ้งตม.ก่อนว่าจะมีต่างด้าวมาพักอาศัย  ตามกฎหมายต้องแจ้งค่ะ)

"อ้อ  แพรลืมเรื่องนี้ไปเลย  งั้นเดี๋ยวแพรจะรีบกลับเลยนะคะพี่หมอ"

( หนูแพรเที่ยวก่อนก็ได้  เรียนมาหนักปลดปล่อยก่อน  อีกเกือบ10วันกว่าเขาจะมา  พี่ได้เวลาขึ้นเคสผ่าตัดแล้ว  คิดถึงค่ะคนสวยไว้พี่จะโทรหาใหม่นะคะ)

"ค่ะ..สวัสดีค่ะ  อืมคิดถึงพี่หมอเหมือนกัน  บ๊ายบายค่ะ"

แพรชมพูวางสายจากเกื้อกูลไปแล้ว  เธอลืมไปเลยว่าต้องแจ้ง ตม.ในกรณีที่มีต่างชาติเข้าพัก  บางที่เธออาจเอาเรื่องนี้มาอ้างกับเพื่อนๆเพื่อจะได้รีบกลับกรุงเทพก็ได้  คนตัวเล็กลุกจากโขดหินหันกลับมาจะเดินไปทางที่เพื่อนเล่นน้ำอยู่ก็เจอเข้ากับร่างสูง  

ภูริทัศน์ยืนกอดอกมองมายังเธอ  สายตาดูถูกอย่างไม่ปิดบัง  แพรชมพูไม่อยากต่อความยาว  เธอเดินผ่านเขาไป  แต่คนตัวโตไวกว่า  เขาคว้าข้อมือเล็กแล้วลากไปที่ต้นไม้ใหญ่โดยไม่ต้องออกแรงสักนิด

ร่างเล็กถูกเขาดันจนหลังชิดต้นไม้  เพื่อนเธอไม่มีทางมองเห็นเพราะต้นไม้ใหญ่เกือบสี่คนโอบ  สองแขนของเขาเท้ากั้นเธอเอาไว้  แพรชมพูถอนหายใจ  

"คุณป๋าคะ  แพรกับพีไม่ได้เป็นอะไรกัน   รบกวนเลิกเข้าใจผิดสักทีได้ไหมคะ"

"เข้าใจผิดเหรอ  เธอไปค้างคอนโดที่เจ้าพี่มันซื้อ"

"ตอนนั้นพวกเราไปทำรายงาน  เพื่อนๆก็ไปกันครบ"

"เจ้าพีขับรถไปรับเธอทุกวัน"

"บ้านเช่าแพรเป็นทางผ่านไปมหาลัย"

"อ้อ  อยู่ไม่ไกลแค่ไม่ถึงกิโล  เดินไปเองไม่ได้ต้องให้ลูกชายฉันไปรับ ไปส่งเสียเวลาเสียค่าน้ำมัน"

"เฮ้อ..คุณป๋า  แพรขอตัวนะคะ  ถ้าคุยภาษาคนมันยากและคุณป๋าฟังไม่ออกแพรว่าอย่าคุยเลยค่ะ"

"เธอว่าไงนะ  หึพอลับหลังลูกฉันก็คุยกับผู้ชายอีกคน  สรุปเจ้าพีกับเจ้าทัศน์นี่คนไหนตัวจริง  แล้วไอ้คนที่เพิ่งวางสายไปนั่นอีก  ตัวเล็กแค่นี้รับงานเยอะจริงนะ  ถ้าร่านขนาดนี้มาเป็นผู้หญิงของฉันไหม  ฉันจ่ายดีนะ"

แพรชมพูหายใจแรง  อกกระเพื่อมเพราะความโกรธ  เขาไร้เหตุผลเอามากๆ  คนแบบนี้คุมคนงานเป็นพันได้ยังไง  เธอไม่อยากให้เขาดูถูกจึงตอบโต้และมันก็ทำให้ภูริทัศน์ตัดสินใจลงโทษเธอเด็ดขาดเช่นกัน

"คุณป๋า..เก็บความหวังดีไว้เถอะค่ะ  แพรร่างกายอ่อนแอหมอสั่งให้กินของหรือสัมผัสข้าวของด้วยความระมัดระวัง  ของสกปรกไม่สะอาด  แพรไม่คิดจะกินหรือแตะต้องหรอกค่ะ"

ร่างเล็กดันหน้าอกเขาออก  แต่ตอนนี้ภูริทัศน์หูดับไปแล้ว  ด่าเขาเป็นของสกปรกหรือ  ตัวเองสะอาดมากใช่ไหม  ร่างหนาขยับเข้าใกล้  จับปลายคางของแพรชมพูบีบ  ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปหา  กำปั้นเล็กๆทุบอกเขารัวๆแรงๆ  แต่คนตัวสูงกลับไม่สะเทือนสักนิด

"อื้อ  อื้อ  อื้ออออ"

ภูริทัศน์ถอนริมฝีปากออกมาเอ่ยลอดไรฟันกับเธอ

"เราเหมาะสมกันเธอว่าไหม  ของสกปกอย่างฉันกับผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ"

"เลว  แพรจะบอกพีว่าคุณป๋าทำอะไรแพร"

"บอกสิ  บอกเลยให้มันรู้ไปเลยว่าเธอมันร่านขนาดไหน  แม้แต่พ่อเพื่อนก็ยังยั่วยังอ่อย"

"แพรไม่ได้ทำ  อย่ามากล่าวหาแพรนะ"

คนตัวโตไม่ได้หยุดแค่จูบเขาเลิกเสื้อยืดตัวโคร่งที่แพรชมพูใส่ขึ้น  ก่อนจะเอื้อมไปแกะตะขอบราสีขาวสะอาดจนหลุดออก   แพรชมพูอ้าปากจะร้องเรียกเพื่อนแต่เขาดักทางก่อน

"ร้องดังๆนะ  ให้ทั้งสี่คนมาเห็นว่าเรากำลังทำอะไรกันลูกแพร  อืม  นมสวยดีนี่ไอ้พีไม่ค่อยได้ขยำเหรอ  หรือว่าของปลอม"

"เลว  ไปตายซะ  อ๊า  อย่านะคุณป๋า  อื้อ  คุณภูปล่อยแพร  อ๊า"

"เป็นผู้หญิงของฉันเธอจะได้ทุกอย่างที่เจ้าพีไม่มีปัญญาหาให้เธอแพรชมพู"

จากนั้นเขาก็เริ่มรังแกเธอลิ้นร้ายค่อยๆปาดทั่วปานนมก่อนจะตวัดหยอกล้อกับหัวจุกสีหวาน  มือข้างหนึ่งจับข้อมือคนตัวเล็กรวบเอาไว้สองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะ  มืออีกข้างก็ขยำความอวบอิ่ม  ปากและลิ้นรังแกหน้าอกของเธอไม่หยึด  แพรชมพูร้องไห้ออกมา  เขากักขฬะเกินไปแล้ว  เธอเกลียดเขา  เธอต้องการกลับบ้าน