🥀🔥เซ็นซะใบหย่านี้ EP : 5 จับเมียไปขาย

บทที่ 5

ไม่เพียงแต่เสียงครึกโครมที่ตัวของเตโชนั้นหล่นลงไปกับพื้นเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นจนคนรอบข้างนั้นต่างตกใจ ขุนเพลิงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงและในตอนนี้กำลังจู่โจมตีโชโดยการต่อยหน้า

"หยุดนะคะ" ผ้าเเพรเห็นท่าไม่ดีเตโชนั้นถูกกระทำซึ่งเขายังไม่ได้ทำอะไรผิดหรือว่าทำร้ายเธอเลยทำไมสามีของผ้าแพรถึงตัดสินใจต่อยเขาแบบไม่หยุด ผ้าแพรจึงรีบลุกขึ้นแล้วจับแขนของขุนเพลิงเอาไว้

"ขุนเพลิงฉันบอกให้หยุด" ผ้าแพรที่เดินเข้ามาถูกจับแขนกระชากออกไม่แม้แต่จะได้ไปจับเตโชด้วยซ้ำใบหน้าที่โกรธกับแววตาที่ไม่พอใจตะคอกใส่ผ้าแพร

"ร่านขนาดนี้เลยเหรอ ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าเธอจะทำตัวสำส่อนได้ขนาดนี้ มานี่คนร่านเขาต้องหาเงินด้วยถึงจะดูมีค่า เธอร่านได้แต่ต้องได้เงิน"

ขุนเพลิงไม่ฟังทั้งยังใช้กำลังดึงกระชากผ้าแพรออกมาจากสถานที่ตรงนั้นและตรงเข้ามาที่ห้องวีไอพีของร้าน

พรึ่บ! เอาผู้หญิงคนนี้ไปแต่งตัว

เขาโยนเธอลงพื้นดั่งกับของไร้ค่าสายตาขวามองไปยังผู้หญิงด้านข้าง เธอแต่งตัวดูดีแต่รุ่นราวอายุน่าจะเยอะกว่าเกือบสิบปี ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้าลงทั้งยังกุมมือเข้าหากันสถานที่แห่งนี้เป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมถึงมีสิทธิ์ออกคำสั่งได้ขณะที่ผ้าแพรนั้นเงยหน้าขึ้นทันที มือหนาของขุนเพลิงคว้าจับปลายคางทั้งยังบีบเอาไว้แน่น

"อย่าทำแบบนี้กับฉัน"

"ถ้าฉันไม่ตามมาดูแบบที่นับดาวบอก ฉันก็คงไม่รู้ว่าเธอสวมเขาให้กับฉัน ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิพะพายใช่ลูกของฉันจริงๆ หรือเปล่า"

ถ้อยคำหยาบที่ดูน่ารังเกียจนั้นมันมากเกินพอแต่คำดูถูกที่พ่นออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อยิ่งน่าขยะแขยง มือทั้งสองข้างผ้าแพรนั้นผลักหน้าอกของสามีตนเองจนเกือบล้มแต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทประคองเอาไว้

"สารเลว" ครั้งแรกกับคำด่าที่ผ้าแพรไม่เคยใช้ถ้อยคำแบบนี้กับสามีเลยสักครั้งความรู้สึกที่อดกลั้นความเจ็บปวดนั้นมากเกินพอไม่สามารถเหนี่ยวรั้งเขาให้เป็นสามีได้แต่ก็ไม่ควรดูถูกลูกตัวเองขนาดนี้

"ฉันคงใจดีกับเธอมากเกินไปสินะ ห้องวีไอพีของระดับเสี่ยอยู่ไหน" เสียงทุ้มตะคอกใส่หญิงสาววัยกำลังคนด้านข้างของตนเอง เขาชี้นิ้วไปทางด้านข้างทันทีมือหนาจับแขนของผ้าแพรภรรยาตนเองกระชากจนลำตัวของเธอลอยขึ้น

ห้องวีไอพีที่เสี่ยจัดงานเลี้ยงมีแต่ผู้ชายรุ่นราวคราวพ่อนั่งกันอยู่นับสิบคนมีสาวๆ สวยๆ ประกบด้านข้าง ผ้าแพรเธอถูกผลักเข้ามาด้านในโดยที่เขายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าสายตาของเสี่ยๆ จ้องมองไปยังเธอที่ล้มลงกับพื้นเหมือนกับสิ่งของที่ถูกโยนลง

"ว้าว คุณขุนเพลิงเอางานดีมาให้เลยเหรอเนี่ย โชคดีจังที่ผมเลือกร้านของคุณไม่คิดว่าจะมีงานดีขนาดนี้" ผู้ชายไว้กลางคนรุ่นราวคราวพ่อลุกขึ้นจากโซฟาตรงเข้ามาหาผ้าแพรที่นั่งอยู่ มือของเขาทั้งสองข้างอ้าออกดั่งกับจะโอบอุ้มสายตาที่พอใจบ่งบอกถึงความหื่นกามที่จ้องมอง

"อย่านะเอามือสกปรกของแกออกไป" ผ้าแพรพยายามสะบัดไม่ให้ผู้ชายวัยกลางคนเข้าใกล้ตัวเองจนเธอขยับมาถึงขาของสามีมือทั้งสองข้างกอดขาสามีและเขย่า

"ขุนเพลิงอย่าทำแบบนี้กับฉัน ฉันคือภรรยาของคุณนะ คุณจะพาฉันมาทำงานแบบนี้เหรอ เรากลับบ้านกันนะ" ในความตกใจและหวาดกลัวของผ้าแพรเธอเขย่าขาของสามีตัวเองและเอ่ยชวนกลับบ้าน

"ชอบไม่ใช่เหรอ ร่านกับผู้ชายคนอื่นก็ไปต่อสินะเยอะแยะเลย" ขุนเพลิงกระชากขาของตัวเองจนผ้าแพรล้มลงไปกับพื้น เขาเตรียมที่จะหันหลังและเดินหนี

"ขุนเพลิงฮื่อๆ กรี๊ด ปล่อยอย่ามาแตะต้องตัวฉัน" เมื่อขุนเพลิงหันหลังเขาไม่แม้แต่จะเหลียวหันกลับไปมองภรรยาที่ถูกกระทำอยู่ด้านใน

"นายครับจะทำแบบนี้กับคุณผู้หญิง..."

เพียงแค่ลูกน้องเอ่ยแสดงความคิดเห็นยังไม่ทันจบประโยคสายตาของขุนเพลิงกวาดมองมาด้วยความไม่พอใจทั้งยังใช้มือจับคอเสื้อกระชากเข้าหาตัวเอง

"ใครให้ออกความคิดเห็น" สายตาของลูกน้องคนสนิทไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของขุนเพลิงรีบก้มหน้าลงทันที

คนตัวเล็กอยู่ในห้องนั้นเปรียบดั่งอยู่กับสัตว์ร้ายเสือสิงห์ที่น่ากลัวพยายามที่จะขยับออกแต่มือหนาของผู้ชายวัยกลางคนช่างดูสกปรกคว้าจับแขนของเธอกระชากเข้ามาหาตัวเองทั้งยังโอบกอดอยู่บนโซฟา ใบหน้าหนาซุกไซ้เข้ามายังซอกคอทั้งซ้ายและขวาพยายามจู่โจมเด็กสาวรุ่นราวคราวลูก

"ไอ้ชั่ว!"

ผ้าแพรสุดจะทนทางทางเดียวที่เธอจะรอดก็คงจะเป็นสิ่งที่กระทำอยู่ มือน้อยคว้าขวดเหล้าฟาดไปที่หัวของผู้ชายวัยกลางคนและรีบลุกขึ้นวิ่งออกมา

"มึง โอ๊ย จับมัน"

เสียงคำสั่งของแขกในห้องให้รีบจับตัวของผ้าแพรที่วิ่งหนี เธอวิ่งออกมาจนสุดกำลังไม่มีใครช่วยเธอได้เพราะว่าสามีของเธอนั้นเป็นคนสั่ง

ในความเจ็บปวดหัวใจดวงน้อยนี้แตกสลาย สามีสารเลวขายเธอให้กับพวกบ้ากามอย่างเลือดเย็น

"นั่นไงจับมัน"

ขาทั้งสองข้างพยายามวิ่งใบหน้าที่หันกลับหลังมองด้วยความหวาดผวากลัวจนตัวสั่น เมื่อเห็นผู้ชายชุดดำกำลังวิ่งตามยิ่งทำให้ผ้าแพรนั้นโกรธแต่อยู่ๆ คนตัวเล็กถูกจับกระชากเข้ามาใน ในมุมที่ไม่มีใครเห็นและไม่มีไฟส่องสว่างถึงอยู่ๆ มีแขนของใครทั้งสองข้างโอบกอดเธอและกระชากเข้าไปในมุมนั้นจนผู้ชายที่วิ่งตามมานั้นหาไม่เจอ

"ฮึ๊ก ฮึก " สัมผัสได้ถึงมือของผู้ชายแต่ไม่รู้ว่าเป็นใครในที่มืด คนตัวเล็กที่สะอื้นร้องไห้เริ่มมีเสียงถูกปิดปากด้วยมือหนา

หลังจากที่เงียบไปเขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากปากของเธอ ทั้งยังอุ้มผ้าแพรลุกขึ้นพาดไหล่ของตัวเองดั่งกับตุ๊กตาออกมาข้างนอก

"ปล่อยนะปล่อย" คิดว่าจะเป็นคนดีที่เข้ามาช่วยแต่ดันเป็นสามีที่ใจร้าย ผ้าแพรเธอตกใจเพียงเล็กน้อยที่เป็นสามีของตัวเองช่วยเอาไว้ ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรกันแน่คนที่เอาเธอไปขายก็คือเขาคนที่ไปช่วยก็คือเขา

"ขุนเพลิงฮื่อๆ" ชีวิตที่แทบไม่เหลืออะไรในตอนนี้เจอแต่ความเจ็บปวดอยากโอบกอดใครสักคนร้องไห้ก็คงเป็นเขาที่หัวใจยังรักอยู่ คนตัวเล็กพุ่งตัวโอบกอดผู้ชายด้านข้างของเธอด้วยมือทั้งสองข้างใบหน้าที่ร้องไห้จนน้ำตาไหลเปียกซบเข้าแผงอกของสามีที่เคยแสนดี

"ไม่ต้องมาแสดงบีบน้ำตา ที่ช่วยเอาไว้เพราะไม่อยากเป็นหม้ายในทะเบียนหย่า เตรียมตัวในวันพรุ่งนี้ไปเซ็นใบหย่าให้กับฉัน"

คำพูดนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เขาพร่ำพูดและต้องการหย่านั้นหลายครั้ง เธอจะสิ้นสุดกับสามีที่เอาทุกอย่างจากเธอไปอย่างไม่เต็มใจเพื่อให้ผู้หญิงคนอื่นจริงๆ เหรอ ผ้าแพรได้เพียงแต่ถามตัวเองในใจและได้คำตอบกลับมาว่าไม่มีวันที่เธอจะยอมแพ้

"ฉันขอกอดคุณหน่อยได้ไหม" ใบหน้าที่เงยมองพร้อมกับสายตาคู่น้อยที่น้ำตาเอ่อล้นเขาไม่ได้ตอบตกลงแต่เธอนั้นโอบกอดเขาความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาก็ยังคงเป็นความสัมพันธ์แบบเดิมเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตัดความสัมพันธ์ได้ง่ายขนาดนี้

"อย่ามาใช้มารยากับฉัน"

เป็นอย่างที่ผ้าแพรคิดโอบกอดเพียงไม่ถึงก้านาที เขาจับแขนของเธอออกจากตัวของเขาด้วยคำที่ว่ามารยา

"ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปเหรอ ฉันผิดอะไรช่วยบอกกับฉันได้ไหมให้ฉันกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ฉันทำไม่ดีได้หรือเปล่า" เธอจ้องมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบผ้าแพรเอ่ยถามตรงๆ ว่าเธอทำผิดอะไร

"ผิดตรงที่ฉันไม่ได้รักเธอตั้งแต่แรก ผิดตรงที่ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ"

"ไม่ได้อยากแต่งงานกับฉันทำไมไม่บอกตรงๆ ทำไมคุณถึงมาแต่งงานกับฉันและทำหน้าที่สามีที่ดีกับฉันล่ะ คุณมีลูกกับฉัน คุณยังบอกว่าไม่ได้รักไม่ได้รู้สึกอะไรตั้งแต่แรกแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยหรือเปล่า”

“คำพูดวนๆ เดิมๆ ฉันไม่มีอะไรที่จะตอบเธอเพราะเคยพูดไปหมดแล้ว ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการและฉันก็ไม่ต้องการเธออยู่ในชีวิตอีก จะหย่าให้กับฉันดีๆ หรือว่าให้ฉันส่งเธอไปอยู่ชายแดน??"

เขาต้องเป็นสามีที่เลวขนาดไหนคิดจะขายเมียไปชายแดนเพียงเพราะว่าไม่หย่าให้เขาได้มีอิสระและไปใช้ชีวิตกับผู้หญิงของเขา

ผ้าแพรยังไม่ยอมแพ้ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแต่ยังมีความหวังเพราะว่าความสัมพันธ์ยังมีหัวใจดวงน้อยที่เชื่อมกันอยู่ยังมีลูกที่เป็นแก้วตาดวงใจ

"ฉันยังไม่พร้อม"

"เธอยังไม่พร้อมหรือเธอไม่ยอมหย่า"

ช่วงเวลาที่เงียบผ้าแพรไม่ได้โต้ตอบกับสามีรถได้ขับเคลื่อนกลับมาที่บ้านเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อมาถึงและรถจอดผู้หญิงที่เดินออกมาจากในบ้านสวมใส่ชุดนอนของผ้าแพรตัวที่เธอรักมากออกมาทันที ผ้าแพรไม่รอช้าเกลียดที่สุดคือการเอาของคนอื่นไปโดยที่ไม่ขอ เมื่อประตูรถเปิดคนตัวเล็กพุ่งตัวเข้าไปหาผู้หญิงหน้าด้านเอาชุดนอนมาใส่โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต

ผัวะ! "หน้าด้านเอาของคนอื่นมาโดยไม่ได้รับอนุญาตกล้าดียังไง" ขุนเพลิงรีบเข้ามาขวางผ้าแพรที่กำลังโมโหทำร้ายนับดาวโดยการตบไปแล้วหนึ่งครั้ง

"ฉันอนุญาตเอง เลิกบ้าเหมือนหมาบ้าสักที ถ้ายังไม่หยุดอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

ผ้าแพรไม่ฟังด้วยที่อารมณ์โมโหและโกรธมาก เธอพยายามที่จะพุ่งตัวเข้าไปหานับดาวและพลาดท่าทำให้ล้มลงไปกับพื้น

"เอาคุณผู้หญิงของแกไปขังไว้ในกรงหมาหลังบ้าน เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองเดี๋ยวนี้"

เธอมองหน้าของสามีทั้งน้ำตาไม่คิดว่าเขาจะกล้าเอาเธอไปขังไว้ในกรงหมา ซูโจคว้าจับแขนของผ้าแพรทำตามคำสั่งของเจ้านาย ดึงผ้าแพรมาทางด้านหลังบ้านและยัดเธอเข้ามาในกรง

"ฮื่อๆ ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นเมียของนายนะขุนเพลิง" หัวใจดวงน้อยแตกสลายจากที่มีความหวังในตอนนี้เริ่มริบหรี่กับการยอมแพ้ที่กำลังคืบคลานเข้ามาในหัวใจดวงน้อยเรื่อยๆ