ตอนที่ 126 กำแพงที่มองไม่เห็น

ตอนที่ 126 กำแพงที่มองไม่เห็น

ธาราเริ่มรู้สึกกดดันกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่ออิงดาว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูกพี่ลูกน้องนั้นเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน และการที่เขามีความรู้สึกเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้องนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ

เขาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ชิดกับอิงดาวมากเกินไป หรือพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็ทำได้ยากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นอิงดาวมีความสุขกับพฤกษ์ เขาเริ่มสังเกตเห็นว่าตัวเองมักจะแสดงอาการหงุดหงิดหรือเย็นชาใส่อิงดาวโดยไม่ตั้งใจ ทำให้อิงดาวรู้สึกแปลกใจกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของธารา

ห้องทำงานของธาราเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเบาๆ และเสียงคลิกเมาส์เป็นระยะ เขาจ้องมองรายงานผลประกอบการบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่สายตาของเขาไม่ได้จับจ้องที่ตัวเลขเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ในสมองของเขามีแต่เรื่องของอิงดาว และความรู้สึกที่ซับซ้อนที่เพิ่งยอมรับกับตัวเองเมื่อคืนก่อน

ธารารู้สึกถึง แรงกดดันมหาศาล ที่ถาโถมเข้ามาในใจ เขาได้ตระหนักแล้วว่าเขารักอิงดาว ไม่ใช่ในฐานะน้องสาว แต่ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักและปรารถนาที่จะอยู่เคียงข้างไปตลอดชีวิต แต่ความจริงนี้กลับสร้าง กำแพงที่มองไม่เห็น ขึ้นมาขวางกั้นระหว่างเขากับเธอ

เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูกพี่ลูกน้องนั้นเป็นเรื่อง ละเอียดอ่อน และ เป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ ในสังคมไทย การที่เขามีความรู้สึกเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้องนั้นเป็นสิ่งที่ผิดมหันต์ และอาจนำมาซึ่งคำครหา ความอับอาย และความผิดหวังจากคนรอบข้างและครอบครัว

“เราจะทำแบบนี้ไม่ได้” ธาราพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบพร่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาขยับตัวลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นวิวนอกเมืองที่สว่างไสว แต่แสงเหล่านั้นไม่ได้ช่วยให้จิตใจของเขาสว่างขึ้นเลย

เขานึกถึงคำพูดที่ผู้ใหญ่ในครอบครัวมักจะพูดถึงความผูกพันของลูกพี่ลูกน้องว่าเป็นสายใยที่บริสุทธิ์ การเป็นพี่น้องกันคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีใครสามารถก้าวข้ามได้ และเขาก็เชื่อแบบนั้นมาตลอดชีวิต จนกระทั่งตอนนี้ที่หัวใจของเขาได้ทรยศความเชื่อนั้นไปแล้ว

เมื่อยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงได้แล้ว สิ่งแรกที่ธาราพยายามทำคือ หลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ชิดกับอิงดาวมากเกินไป เขารู้ว่ายิ่งอยู่ใกล้ เธอก็จะยิ่งเป็นภาพสะท้อนของความรู้สึกต้องห้ามในใจเขา และเขาจะยิ่งควบคุมตัวเองได้ยาก

จากที่เคยโทรหาอิงดาวแทบทุกวันเพื่อปรึกษาเรื่องงาน หรือแม้แต่คุยเรื่องสัพเพเหระ ตอนนี้เขาก็เริ่มลดจำนวนการโทรลงอย่างเห็นได้ชัด เขาจะโทรหาอิงดาวเฉพาะในกรณีที่จำเป็นจริงๆ และบทสนทนาก็จะสั้นกระชับ เน้นแต่เรื่องงานเท่านั้น

เมื่อต้องมีการประชุมร่วมกันกับอิงดาว เขาจะพยายามรักษาระยะห่าง ไม่นั่งใกล้เธอมากเกินไป ไม่สบตาเธอโดยตรงนานๆ และพยายามพูดคุยกับผู้บริหารคนอื่นในที่ประชุมให้มากขึ้น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองจากอิงดาว

วันหนึ่ง มีงานเลี้ยงบริษัทที่จัดขึ้นเพื่อฉลองความสำเร็จของโปรเจกต์ใหญ่ ธาราและอิงดาวต่างก็ได้รับเชิญให้ไปร่วมงาน ในอดีตพวกเขาจะเดินเข้างานด้วยกันเสมอ แต่คราวนี้ ธาราอ้างว่ามีงานด่วนที่ต้องสะสางก่อน และบอกให้อิงดาวไปก่อนได้เลย

เมื่อธารามาถึงงาน เขามองหาอิงดาว และก็เห็นเธออยู่กับพฤกษ์ที่มุมหนึ่งของงาน พวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มของอิงดาวที่เปล่งประกายเมื่ออยู่กับพฤกษ์ ยิ่งทำให้ธารารู้สึกเจ็บปวดและหงุดหงิด เขาพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเอง พยายามยิ้มและทักทายคนรอบข้างอย่างปกติที่สุด

เขาเดินตรงไปที่กลุ่มเพื่อนร่วมงานอีกกลุ่มหนึ่ง และพยายามพูดคุยอย่างออกรส เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องมองไปทางอิงดาวและพฤกษ์อีก แต่ทุกสายตาก็อดเหลือบไปมองทั้งสองคนอยู่เรื่อยๆ ภาพที่เห็นตอกย้ำให้เขารู้ว่า การหนีจากความรู้สึกของตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่ ยากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นอิงดาวมีความสุขกับพฤกษ์

แม้จะพยายามควบคุมตัวเองมากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ซับซ้อนภายในใจของธาราก็เริ่มแสดงออกมาในพฤติกรรมของเขาอย่าง ไม่ตั้งใจ

ธาราเริ่ม แสดงอาการหงุดหงิดหรือเย็นชา ใส่อิงดาวโดยไม่รู้ตัว

วันหนึ่ง อิงดาวเดินเข้ามาในห้องทำงานของธาราเพื่อปรึกษาเรื่องการตลาดของโครงการใหม่ของเธอ

“พี่ธาราคะ อิงดาวอยากได้ความเห็นจากพี่เรื่องแคมเปญโฆษณาอันใหม่ค่ะ” อิงดาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม และยื่นเอกสารให้ธารา

ธาราเหลือบมองเอกสารเพียงครู่เดียว โดยไม่ได้รับมันจากมือของอิงดาว “วางไว้ตรงนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ดูให้” น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาและห่างเหินกว่าปกติ

อิงดาวรู้สึกแปลกใจกับการเปลี่ยนแปลงของธารา เธอวางเอกสารลงบนโต๊ะ และมองหน้าธาราอย่างตั้งใจ “พี่ธาราไม่สบายหรือเปล่าคะ ดูเหมือนพี่ไม่ค่อยมีสมาธิเลย”

“เปล่าครับ พี่สบายดี” ธาราตอบปัดๆ โดยไม่สบตาเธอ “แค่ช่วงนี้งานเยอะมากครับ”

คำพูดของธาราทำให้อิงดาวรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ปกติแล้วธาราจะให้ความสำคัญกับความคิดเห็นของเธอเสมอ และจะพูดคุยกับเธออย่างเปิดใจ แต่ช่วงนี้เขากลับดูห่างเหินและดูหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา

ในอีกสถานการณ์หนึ่ง ธาราและอิงดาวกำลังประชุมร่วมกับทีมผู้บริหารในเรื่องการพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ อิงดาวเสนอแนวคิดที่สร้างสรรค์และน่าสนใจ ซึ่งได้รับการชื่นชมจากผู้บริหารคนอื่นๆ ในห้องประชุม

“ผมว่าแนวคิดของคุณอิงดาวน่าสนใจมากเลยนะครับ” หนึ่งในผู้บริหารกล่าวขึ้น

แต่ธารากลับนั่งเงียบ สีหน้าของเขาเรียบเฉย และไม่ได้แสดงความเห็นใดๆ ออกมาเลย ราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจในสิ่งที่อิงดาวพูด ทำให้อิงดาวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หลังจากประชุมเสร็จ อิงดาวเดินไปหาธารา

“พี่ธาราคะ ทำไมพี่ดูไม่ค่อยเห็นด้วยกับแนวคิดของอิงดาวเลยล่ะคะ มีอะไรที่อิงดาวต้องปรับปรุงหรือเปล่าคะ” อิงดาวถามด้วยความกังวล

ธาราหันมามองอิงดาว แววตาของเขาดูเหนื่อยล้า “เปล่าครับ ก็ดีแล้วนี่ครับ” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา และเขาไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

อิงดาวรู้สึกสับสนกับการตอบสนองของธารา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายที่เคยเป็นกำลังใจและผู้สนับสนุนที่ดีที่สุดของเธอถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้

อิงดาวเริ่ม สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของธารา อย่างชัดเจน เธอรู้สึกว่าพี่ชายของเธอไม่เหมือนเดิม เขาดูห่างเหิน เย็นชา และบางครั้งก็ดูหงุดหงิดใส่เธอโดยไม่มีเหตุผล

เธอพยายามที่จะพูดคุยกับธารา เพื่อถามว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ แต่เขาก็จะตอบปัดๆ หรือไม่ก็อ้างว่างานยุ่ง ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเซ้าซี้มากนัก

“พี่ธาราเป็นอะไรไปนะ” อิงดาวพึมพำกับตัวเองขณะนั่งทำงานอยู่ในห้อง “ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้เลย”

เธอพยายามคิดย้อนไปว่าเธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เธอไปทำอะไรให้ธาราไม่พอใจหรือไม่ แต่เธอก็คิดไม่ออก เธอรู้แต่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธารากำลังเปลี่ยนไป และมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

ความสับสนของอิงดาวเพิ่มมากขึ้นเมื่อเธอเห็นธารามักจะหลีกเลี่ยงการสบตาเธอ หรือไม่ค่อยยิ้มให้เธอเหมือนเมื่อก่อน แม้ในบางครั้งที่เธอพยายามเข้าไปใกล้ชิดเพื่อพูดคุยเหมือนเดิม ธาราก็จะหาทางถอยห่างออกมาอย่างมีชั้นเชิง

ขณะที่อิงดาวกำลังสับสนกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของธารา ตัวธาราเองกลับต้องต่อสู้กับ ความรู้สึกที่กดดัน และ ความขัดแย้งภายในใจ อย่างรุนแรง

เขารู้สึกทรมานทุกครั้งที่ต้องแสดงอาการเย็นชาใส่อิงดาว เพราะในใจของเขาอยากจะเข้าไปกอดเธอ อยากจะบอกเธอว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่เหตุผลและกำแพงของความเป็นลูกพี่ลูกน้องก็คอยย้ำเตือนเขาอยู่เสมอว่า ทำไม่ได้

ทุกครั้งที่เขาเห็นอิงดาวยิ้มและหัวเราะกับพฤกษ์ ความเจ็บปวดและความหงุดหงิดก็จะถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ทำให้เขาต้องพยายามหันหลังกลับเดินหนีไปจากภาพนั้น และยิ่งทำให้เขาจมดิ่งลงไปในความรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง

“ฉันจะทำยังไงดี” ธาราพึมพำกับตัวเองในคืนที่เงียบสงัด “จะควบคุมความรู้สึกนี้ได้ยังไง”

เขารู้ดีว่าการพยายามหลีกเลี่ยงและแสดงอาการเย็นชาใส่อิงดาว อาจจะทำให้อิงดาวเสียใจและสับสน แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขาไม่รู้ว่าจะรับมือกับความรู้สึกที่ต้องห้ามนี้ได้อย่างไร

กำแพงที่มองไม่เห็นระหว่างเขากับอิงดาวเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ มันสร้างความอึดอัด ความเจ็บปวด และความห่างเหินให้กับความสัมพันธ์ของพวกเขาที่เคยแนบแน่น การต่อสู้ภายในใจของธารากำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด เขาไม่รู้ว่าเขาจะสามารถทนรับความกดดันนี้ได้นานแค่ไหน และไม่รู้ว่ากำแพงที่มองไม่เห็นนี้จะพังทลายลงเมื่อใด

การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของธาราไม่ได้เป็นเพียงสัญญาณของความสับสนในใจเขาเท่านั้น แต่มันยังเป็น อุปสรรคสำคัญ ที่กำลังคุกคามความสัมพันธ์อันดีงามระหว่างเขากับอิงดาว อนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไร เมื่อความรักที่ต้องห้ามกำลังก่อตัวขึ้นท่ามกลางกำแพงที่มองไม่เห็นนี้