ตอนที่ 125 ความรู้สึกที่ปะทุ

ตอนที่ 125 ความรู้สึกที่ปะทุ

หลังจากเห็นอิงดาวไปออกเดทกับพฤกษ์ ความรู้สึกหวงและหงุดหงิดในใจของธาราก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง เขาตระหนักได้แล้วว่าสิ่งที่เขารู้สึกกับอิงดาวนั้นไม่ใช่แค่ความห่วงใยแบบพี่น้อง แต่เป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินกว่านั้น

เขาเริ่มยอมรับกับตัวเองว่าเขาตกหลุมรักอิงดาว แต่ความจริงนี้กลับสร้างความเจ็บปวดและสับสนให้กับเขาอย่างมาก เพราะอิงดาวคือลูกพี่ลูกน้อง และเป็นคนที่เขามองว่าเป็นน้องสาวมาตลอดชีวิต ธาราเก็บตัวอยู่คนเดียว พยายามทำความเข้าใจความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาในใจของเขา ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกับสิ่งที่เป็นอยู่

แสงไฟจากจอคอมพิวเตอร์สว่างวาบขึ้นลงในห้องทำงานของธารายามค่ำคืน เอกสารงานถูกวางทิ้งเกลื่อนโต๊ะราวกับไม่เคยถูกแตะต้อง สายตาของเขานั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง กระจกสะท้อนภาพของชายหนุ่มที่ดูเหนื่อยล้า ใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาโรยราที่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายในจิตใจ

เสียงโทรศัพท์ของอิงดาวที่ดังมาจากห้องนั่งเล่น และเสียงหัวเราะสดใสของเธอที่เล็ดลอดมาตามลม ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกหงุดหงิดในอกของธารา เขาได้ยินอิงดาวพูดคุยกับพฤกษ์อย่างออกรส หัวเราะคิกคักกับเรื่องราวที่พฤกษ์เล่าให้ฟัง มันเป็นเสียงหัวเราะที่เขาไม่ค่อยได้ยินบ่อยนักในช่วงนี้ และทุกครั้งที่ได้ยิน มันเหมือนมีหนามแหลมคมทิ่มแทงเข้ามาในใจ

“จะอะไรกันนักหนา” ธาราพึมพำกับตัวเอง เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยืนเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง ปล่อยให้ความมืดมิดภายนอกกลืนกินความรู้สึกของเขา

ภาพของอิงดาวที่ยิ้มให้พฤกษ์ในร้านอาหาร ภาพที่พฤกษ์ยื่นแก้วกาแฟให้เธอที่ออฟฟิศ และภาพที่อิงดาวบอกเขาว่าเธอตกลงออกเดทกับพฤกษ์ทุกภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่หยุดหย่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีไฟสุมทรวง ความร้อนผ่าวแล่นไปทั่วทั้งร่าง

ความรู้สึกหวงที่เขาเคยคิดว่าเป็นเพียงปฏิกิริยาปกติของพี่ชายที่มีต่อน้องสาว บัดนี้มันปะทุขึ้นอย่างรุนแรงจนเขาควบคุมไม่ได้ มันไม่ใช่แค่ความหวงธรรมดา แต่มันคือ ความรู้สึกอยากครอบครอง อยากให้อิงดาวอยู่ข้างๆ เขาเท่านั้น อยากให้รอยยิ้มนั้น สายตาที่เปล่งประกายนั้น และเสียงหัวเราะสดใสเหล่านั้นเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

ธาราเดินไปที่บาร์เล็กๆ ในห้องทำงานของเขา รินวิสกี้ใส่แก้วคริสตัลแล้วยกขึ้นจิบช้าๆ ความขมปร่าของเหล้าไม่ได้ช่วยให้สมองของเขาหยุดคิดเลยแม้แต่น้อย กลับกัน มันยิ่งทำให้ความคิดของเขาวนเวียนอยู่ในอ้วงแห่งความสับสน

“ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้” เขากล่าวกับตัวเอง เสียงของเขาแหบพร่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ทำไมต้องเป็นอิงดาว”

เขานึกถึงวันวานที่ผ่านมาทั้งหมด ตั้งแต่อิงดาวยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่ชอบวิ่งตามเขาไปทุกที่ เขามักจะแกล้งเธอ เล่นสนุกกับเธอ ปกป้องเธอจากเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ที่มาแกล้ง และเป็นที่ปรึกษาให้เธอในทุกเรื่อง เขามักจะคิดเสมอว่าความผูกพันของพวกเขานั้นเป็น สายใยพี่น้องที่บริสุทธิ์ เป็นความรักที่ไม่มีอะไรเจือปน

แต่เมื่อพฤกษ์เข้ามาในชีวิตของอิงดาว และเขาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ ความรู้สึกที่ซ่อนเร้นมานานก็เริ่มเผยตัวออกมาทีละน้อยทีละน้อย จนบัดนี้มันปะทุขึ้นอย่างรุนแรงจนเขาไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป

ธาราปิดเปลือกตาลง ภาพของอิงดาวในชุดเดรสสีขาวที่เธอสวมใส่ในวันเกิดของเธอเมื่อปีที่แล้วผุดขึ้นมาในมโนภาพ เธอสวยงามราวกับนางฟ้าในวันนั้น และในวินาทีนั้นเองที่เขาเริ่มรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากความเป็นพี่น้อง แต่เขากลับเลือกที่จะปฏิเสธมัน พยายามบอกตัวเองว่านี่เป็นเพียงความชื่นชมในความงามของน้องสาวเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เขายอมรับแล้วว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

ธาราลืมตาขึ้นช้าๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความจริงจัง เขาตกหลุมรักอิงดาว ไม่ใช่ในฐานะน้องสาว แต่ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักและปรารถนาที่จะอยู่เคียงข้างไปตลอดชีวิต ความจริงนี้เหมือนมีค้อนขนาดใหญ่ทุบลงกลางหัวใจของเขาอย่างจัง

การยอมรับความจริงว่าเขารักอิงดาว กลับสร้างความเจ็บปวดและความสับสนให้กับธาราอย่างแสนสาหัส

“มันเป็นไปไม่ได้” เขากล่าวกับตัวเอง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของเรา เป็นน้องสาวของเรา”

กำแพงของความเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สังคมมองว่าเป็นสิ่งต้องห้าม เป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ขวางกั้นความรู้สึกของเขา ธารารู้ดีว่าความรักแบบนี้ไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม มันผิดขนบธรรมเนียม ประเพณี และอาจนำมาซึ่งคำครหาจากคนรอบข้าง เขากลัวว่าความรู้สึกนี้จะทำลายความสัมพันธ์ที่ดีงามระหว่างเขากับอิงดาว และที่สำคัญที่สุด คือเขากลัวว่ามันจะทำให้ครอบครัวของเขาต้องผิดหวังและอับอาย

เขานึกถึงใบหน้าของคีรินทร์และอลิสาผู้เป็นพ่อแม่ พวกเขาจะคิดอย่างไรถ้าเขาสารภาพความรู้สึกนี้ออกมา พวกเขาจะเข้าใจและยอมรับได้หรือไม่

ความจริงที่ว่าอิงดาวคือคนที่เขาต้องปกป้องมาตลอดชีวิต บัดนี้เขากลับมีความรู้สึกที่เกินเลยกว่าคำว่า 'ปกป้อง' เขาปรารถนาที่จะเป็นคนรัก เป็นคู่ชีวิตของเธอ

เขาเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่ ทิ้งตัวลงนอนหงาย ดวงตาจับจ้องไปที่เพดานสีขาว ความคิดของเขาเหมือนเขาวงกตที่หาทางออกไม่เจอ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ยิ่งคิดก็ยิ่งจมดิ่งลงไปในความเจ็บปวด

ธาราเริ่มเก็บตัวอยู่คนเดียวมากขึ้น เขาปฏิเสธการนัดหมายทางสังคมที่ไม่จำเป็น ลดการมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน และพยายามหลีกเลี่ยงการเจอหน้าอิงดาวให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะทุกครั้งที่เขาเห็นเธอ ความรู้สึกที่ซับซ้อนก็จะถาโถมเข้ามาในใจ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดและทรมาน

เขานั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเองเกือบตลอดเวลา อ่านเอกสารงาน พยายามจดจ่ออยู่กับตัวเลขและแผนงาน เพื่อหวังว่ามันจะช่วยดึงความคิดของเขาออกจากเรื่องของอิงดาวและพฤกษ์ได้ แต่ก็เปล่าประโยชน์ ทุกตัวอักษร ทุกตัวเลข กลับกลายเป็นภาพของอิงดาวที่ยิ้มแย้มสดใส ภาพของเธอที่หัวเราะ ภาพของเธอที่กำลังเดินเคียงข้างกับพฤกษ์

เหตุผล บอกเขาว่า อิงดาวเป็นลูกพี่ลูกน้อง เป็นน้องสาว เขาไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้ มันผิด มันไม่ถูกต้อง มันเป็นไปไม่ได้ และมันจะนำมาซึ่งปัญหามากมาย

แต่ หัวใจ ของเขา กลับร่ำร้องเรียกหาแต่อิงดาว มันปรารถนาที่จะได้อยู่ใกล้เธอ ได้ดูแลเธอ ได้เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ

เขาพยายามที่จะ บังคับ ความรู้สึกของตัวเอง พยายามที่จะกลับไปคิดกับอิงดาวแค่ในฐานะน้องสาวเหมือนเดิม แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ ความรู้สึกรักที่เขามีต่อเธอก็ยิ่งชัดเจนและรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น เหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ

เขานึกถึงตอนที่เขาพยายามขัดขวางไม่ให้อิงดาวไปออกเดทกับพฤกษ์ การกระทำเหล่านั้นมันมาจากความหวง ความอิจฉา และความปรารถนาที่จะครอบครองอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่ความห่วงใยแบบพี่น้องอย่างที่เขาเคยบอกตัวเอง

ธาราลุกขึ้นเดินไปที่กระจกบานใหญ่ในห้องทำงาน เขามองดูเงาสะท้อนของตัวเอง ดวงตาของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็มีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ลึกๆ เขาจ้องมองใบหน้าของตัวเองเพื่อหาคำตอบว่าทำไมเขาถึงต้องมาติดอยู่ในวังวนของความรู้สึกเช่นนี้

เขาเคยเป็นคนที่เด็ดขาด มีเหตุผล และสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีเยี่ยมในทุกสถานการณ์ แต่ตอนนี้ เขากลับกลายเป็นคนที่อ่อนแอและสับสนในเรื่องของหัวใจ เขายอมรับว่านี่คือความพ่ายแพ้ครั้งแรกในชีวิตของเขา

คืนนั้นธาราไม่ได้นอนเลยแม้แต่นาทีเดียว เขานั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม ปล่อยให้ความมืดมิดและความเงียบเข้าครอบงำ คืนนั้นเป็นคืนที่เขาต้อง เผชิญหน้ากับความจริง ในใจของตัวเองอย่างแท้จริง

เขานึกถึงเสียงหัวเราะของอิงดาวเมื่อเธออยู่กับพฤกษ์ รอยยิ้มของเธอที่ดูมีความสุขเหลือเกิน มันเหมือนมีก้อนหินหนักๆ ทับอยู่ที่หน้าอกของเขา

เขาเจ็บปวด เจ็บปวดที่เห็นคนที่เขารักกำลังจะตกเป็นของคนอื่น เจ็บปวดที่เขาไม่สามารถบอกความรู้สึกที่แท้จริงออกไปได้ เจ็บปวดที่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ภายในใจเพียงคนเดียว

ธารากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง

“ฉันรักเธออิงดาว” เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบพร่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่เคยเก็บกักไว้มานานค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบแก้ม มันเป็นน้ำตาแห่งความเจ็บปวด น้ำตาแห่งความสับสน และน้ำตาแห่งการยอมรับความจริงอันแสนทรมาน

การยอมรับว่า ตกหลุมรักลูกพี่ลูกน้อง ของตัวเอง เป็นความจริงที่น่ากลัวและยากที่จะยอมรับ แต่ในที่สุด ธาราก็ทำได้

เขาไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกนั้นอีกต่อไป เขายอมให้มันไหลเวียนอยู่ภายในตัวเขา แม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม เขารู้ว่าการยอมรับความจริงนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความท้าทายที่ใหญ่หลวงกว่าเดิม

ตอนนี้ธาราได้รู้แล้วว่าความรู้สึกที่เขามีต่ออิงดาวนั้นคืออะไร แต่คำถามที่ยังคงไม่มีคำตอบคือ เขาจะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ต่อไป เขาจะเลือกที่จะเก็บซ่อนมันไว้ตลอดไป หรือจะหาทางบอกความในใจออกไป แม้จะรู้ว่ามันอาจจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ไม่คาดฝันก็ตาม

ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยการที่ธารายอมรับความจริงอันแสนเจ็บปวดในใจของตัวเอง และเป็นจุดเริ่มต้นของบทบาทใหม่ในชีวิตของเขา บทบาทที่เต็มไปด้วยความรักที่ซับซ้อน ความหวัง และความสิ้นหวัง ที่จะมาพร้อมกับเรื่องราวที่กำลังจะดำเนินต่อไป